นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 235

ฝ่ามือที่นุ่มนวลของเฟิ่งชิงเฉิน ซูเหวินชิงที่กอบกุมมือของเฟิ่งชิงเฉินเอาไว้นั้น พลันรู้สึกจักกะจี้ในหัวใจยิ่งนัก ภายในใจพลางแอบครุ่นคิดว่า ไม่รู้ว่าเฟิ่งชิงเฉินดูแลสองมือของตนเองเช่นไร แม้ว่าจักต้องจับมีดทุกวันเช่นนั้น เหตุใดฝ่ามือยังนุ่มนิ่มเช่นนี้ได้

เมื่อมาถึงห้องของน้องชายของซูเหวินชิงแล้วนั้น เฟิ่งชิงเฉินก็พลันดึงมือของตนเองกลับมาในทันที ซูเหวินชิงรู้สึกเสียดายเล็กน้อย เขาหวังว่าตนเองจะได้จับมือนั่นอีกครั้ง

ซูเหวินหางก็คือเด็กชายที่เฟิ่งชิงเฉินไปช่วยชีวิตเอาไว้ที่ห้องเก็บศพในวันนั้น แม้ว่าในยามนี้ เด็กชายตัวน้อยจะหลับไปแล้ว เฟิ่งชิงเฉินเองหาได้คิดที่จะปลุกเขาไม่

"จุดไฟ" เฟิ่งชินเฉินพลันเอ่ยปากสั่งกับคุณชายใหญ่ตระกูลซูด้วยท่าทางเป็นธรรมชาติในทันที

เมื่อเด็กน้อยมีอาการปวดท้อง หากมิใช่เพราะอาการป่วยทางร่างกาย ย่อมต้องเป็นเพราะกินของผิดสำแดงเข้าไปเสียส่วนใหญ่

ก่อนหน้านั้น เฟิ่งชิงเฉินก็ได้ทำการตรวจร่างกายของซูเหวินหางบ้างแล้ว เด็กคนนี้ร่างกายแข็งแรงมากนัก ทว่าเมื่อเห็นสีหน้าที่เหลืองซีดของเด็กชาย ยามที่นางกดไปที่หน้าท้องเบา ๆ นั้น เฟิ่งชิงเฉินก็เข้าใจได้ในทันที

นางจึงโยนยาถ่ายพยาธิเป่าถ่าถังไปให้สามห่อ "อันนี้ให้เขากิน วันหนึ่งครึ่งห่อ อีกไม่นานย่อมเห็นผล"

ด้วยทักษะการแพทย์ของเฟิ่งชิงเฉินนั้น ไม่เพียงแต่ซูเหวินชิงที่เชื่อใจ แม้แต่ซูเหวินหางเองก็ยังเชื่อใจเช่นกัน ยามที่ซูเหวินหางตื่นมาในวันที่สองนั้น ก็พลันเอาแต่บ่นโอดครวญว่า "พี่ใหญ่ พี่สาวเฟิ่งมา เหตุใดท่านไม่ปลุกข้าเล่า พี่สาวเฟิ่งมีบุญคุณต่อข้ามากนัก ท่านไม่ให้ข้าไปขอบคุณที่จวนก็พอแล้ว เหตุใดพี่สาวเฟิ่งมาถึงจวนเราเช่นนี้ ท่านยังไม่ให้ข้าพบนางอีก"

หน้าตาของซูเหวินหางดูดีเป็นอย่างมาก ทั้งยังดูใสซื่อยิ่งนัก แม้ว่ารูปหน้าจะดูยาวไปบ้าง แต่นั่นเป็นเพราะเขายังเป็นเด็ก จึงส่งเสริมให้ดูน่ารักน่าชังยิ่งนัก

หากเฟิ่งชิงเฉินได้พบนั้น นางต้องชื่นชอบอย่างแน่นอน การที่มองดูสิ่งของน่ารัก ๆ ย่อมทำให้ความเหนื่อยล้าและอาการกรุ่นโกรธหายไปได้ในทันที

"พี่ใหญ่ มิใช่ท่านกลัวว่า หากพี่สาวเฟิ่งเห็นข้า แล้วจักมาชอบข้า ไม่ชอบท่านใช่หรือไม่?" ซูเหวินหางแสดงสีหน้ารู้ทันพี่ชายใหญ่ของตนออกมา พร้อมกับดื่มยาเป่าถ่าถังลงไป

ซูเหวินชิงเพียงทำทีเหม่อมองไปด้านนอกอย่างเงียบ ๆ หาได้สนใจซูเหวินหางไม่

เจ้าเด็กบ้านี่ ตัวแค่นี้ ก็คิดเรื่องรัก ๆ ใคร่แล้วงั้นหรือ

"ไม่เสียแรงเลย ที่เป็นยาที่พี่สาวเฟิ่งให้มา หาได้มีรสขมไม่ พี่สาวเฟิ่งเก่งกาจยิ่งนัก ต่อไปในภายภาคหน้า ข้าจักแต่งงานกับพี่สาวเฟิ่ง" ซูเหวินหางกินยาเข้าไปนั้น พร้อมกับแย้มยิ้มออกมา จู่ ๆ เขาก็เริ่มยิ้มไม่ออกเสียแล้ว

"โอ๊ย พี่ใหญ่ ข้าปวดท้องยิ่งนัก" ซูเหวินชิงกุมหน้าท้องของตนเอง พร้อมด้วยสีหน้าที่ซีดเผือด พลางพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียง

สีหน้าของซูเหวินชิงพลันเปลี่ยนสีไปในทันที พร้อมทั้งรีบเข้าไปกอดซูเหวินหาง "เหวินหาง เจ้าอย่าทำให้ข้าตกใจเช่นนี้ หมอ รีบไปเชิญท่านหมอมาเร็ว"

ญาติเพียงคนเดียวที่ซูเหวินชิงเป็นห่วงเป็นใยมากที่สุดย่อมต้องเป็นซูเหวินหาง

"ปู้ด ปู้ด" เสียงผายลมพลันดังออกมา

"พี่ใหญ่ท่านมิต้องเรียกท่านหมอมาแล้ว ข้าเพียงแค่ต้องไปเข้าห้องปลดทุกข์เท่านั้น"

"ได้ เช่นนั้น พี่ใหญ่จะเป็นคนอุ้มเจ้าไปเอง"

ครอบครัวคุณชายที่ร่ำรวย มิจำเป็นต้องไปปลดทุกข์ไกล ๆ ไม่ เนื่องจากหลังม่านมีถังไม้ที่เอาไว้ปลดทุกข์อยู่ ทั้งยังสะดวกต่อการให้สาวใช้มาทำความสะอาดอีกด้วย

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งนั้น ซูเหวินหางพลันรู้สึกทั่วร่างอ่อนแรงยิ่งนัก หากแต่ซูเหวินชิงกลับรู้สึกเหม็นเสียเขาอยากจะบ้าตาย แม้แต่ธูปหอมก็ไม่อาจดับกลิ่นได้ เมื่อเขากำลังจะออกไปรั้งรอด้านนอกนั้น ซูเหวินหางกลับร้องเรียกขึ้นมาว่า "อ๊าก พี่ใหญ่ งูตัวเล็ก เป็นงูตัวเล็ก ข้าเอางูตัวเล็กออกมาแล้ว!"

คนจากตระกูลซูพลันชักม้าออกจากจวนด้วยความฉับไว ซูเหวินชิงมีความคิดเพียงอย่างเดียว คือเขาต้องอุ้มน้องชายตนเองไปที่จวนเฟิ่งให้ได้ ทว่า เมื่อพี่น้องตระกูลซูทั้วสองคนมาถึงจวนเฟิ่งนั้น เฟิ่งชิงเฉินหาได้อยู่ที่จวนไม่

"คุณชายซู ขออภัยด้วยขอรับ ท่านอาจารย์ถูกท่านเจ้าเมืองพาไปแล้วขอรับ" ซุนซือสิงยังคงท่าทีเงียบสงบ พร้อมกับสีหน้าที่เคร่งขรึม