นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 234

ซุนซือสิงหมดหนทางในทันที เขาอยากจะแอบดูก็ไม่สามารถทำได้ เนื่องจากว่าตระกูลเซี่ยได้จัดหาองครักษ์มาด้วย ทั้งยังเอาออกมาคุมกันด้านนอกห้องผ่าตัดอีก เพื่อป้องกันไม่ให้ผู้ใดเข้าไปรบกวน

นี่เป็นสิ่งที่เฟิ่งชิงเฉินร้องขอ เนื่องจากว่า ช่วงนี้มีผู้สูงศักดิ์มาเยือนมากเกินไปแล้ว นางไม่อาจต้านทานพวกเขาได้ จึงได้ปล่อยให้ผู้ที่มีอำนาจเหล่านี้เป็นคนจัดการให้แทน

เมื่อเข้ามาในห้องผ่าตัด เฟิ่งชิงเฉินก็ทำการเทกัญชาต้มทิ้งในทันที พร้อมทั้งฉีดยาชาให้กับเซี่ยฮูหยินแทน

ยาชา ย่อมต้องเป็นยาชาทั่วร่าง อีกทั้ง เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่อาจควบคุมปริมาณได้มากเช่นกัน หากว่าปริมาณยาชาเข้าร่างเซี่ยฮูหยินมากจนเกินไปนั้น นางเกรงว่า ร่างกายของเซี่ยฮูหยินจักไม่อาจรับได้ไหว

แม้ว่าการผ่าตัดของเซี่ยฮูหยินจักมิได้ยากเย็นมากนัก แต่ทว่า

เมื่อไม่มีผู้ช่วย ก็เป็นเรื่องที่ลำบากมากเช่นกัน เฟิ่งชิงเฉินจึงตัดสินใจว่า นางจักต้องหาผู้ช่วยที่เป็นสตรีเข้ามาอีกคนหนึ่ง หากฮูหยินรองตั้งครรภ์ขึ้นมานั้น ต่อไปในภายภาคหน้า อาชีพของนางย่อมมั่นคงขึ้นอย่างแน่นอน

อีกทั้ง สตรีในยุคโบราณเอง ผู้ที่ไม่สามารถตั้งครรภ์ได้ก็มีมากเช่นกัน น่าเสียดายนัก หากเป็นคนธรรมดานางย่อมไม่อาจวางใจได้ เมื่อคิดเรื่องนี้ เฟิ่งชิงเฉินพลันรู้สึกปวดหัวขึ้นมาในทันที

หลังจากทำการผ่าตัดให้เซี่ยฮูหยินเสร็จนั้น ก็เข้าสู่ช่วงพระอาทิตย์ตกดินพอดี เฟิ่งชิงเฉินจึงได้พาคนออกมาจากห้องผ่าตัด หลังจากที่กำชับกับสาวใช้เรียบร้อยแล้ว พลางกล่วอีกว่า หากเกิดเรื่องอันใดขึ้น ให้มาแจ้งนางในทันที

"ซือสิง มาจัดการทำความสะอาดห้องพักเสีย อย่าลืมทำการฆ่าเชื้อด้วย" เฟิ่งชิงเฉินในยามนี้ เหนื่อยยิ่งนัก นางไม่มีแรงที่จะจัดเก็บห้องผ่าตัดด้วยตนเองแล้ว ภายในใจรู้สึกดีใจยิ่งนัก ที่นางรับซุนซือสิงเข้ามาเป็นศิษย์

"ขอรับ อาจารย์" ซุนซือสิงหาได้เอ่ยถามอันใดไม่ เขาเพียงกล่าวกับอาจารย์ของเขาว่า เขาได้ตระเตรียมน้ำร้อนและสำรับกับข้าวไว้ให้นางแล้ว พร้อมทั้งบอกให้เฟิ่งชิงไปพักผ่อนได้เลย

"ซือสิงใส่ใจยิ่งนัก" เฟิ่งชิงเฉินหาได้รีบร้อนไปอาบน้ำชำระกายไม่ นางยังคงสวมใส่อาภรณ์ของหมอพร้อมทั้งเดินไปยังห้องพักฟื้น

ซุนฮูหยินตื่นขึ้นมาแล้ว เนื่องจากว่า นางได้ทานแต่อาหารเหลว ร่างกายจึงยังอ่อนแรงอยู่บ้าง เมื่อเฟิ่งชิงเฉินตรวจดูบาดแผล ก็พลันพบว่าบาดแผลของนางได้รับการฟื้นฟูเป็นอย่างดี นางจึงรู้สึกดีใจยิ่งนัก ซุนฮูหยินนับว่าเป็นคนไข้คนแรก ที่ได้รับการผ่าตัดที่นี่ โดยปลอดภัยไร้รอยขีดข่วย เฟิ่งชิงเฉินจึงรู้สึกมีความสุขยิ่งนัก

จากนั้นก็ไปหาเซี่ยฮูหยิน เมื่อได้ยินเสียงสาวใช้บ่นว่า จวนเฟิ่งของนางมีสภาพผุพังยิ่งนัก เมื่อพวกนางเห็นเฟิ่งชิงเฉินเดินเข้ามา ก็พลันรู้สึกอับอายขึ้นมาในทันที

เฟิ่งชิงเฉินแย้มยิ้มออกมาเล็กน้อย นางหาได้สนใจอันใดไม่ เมื่อตรวจดูร่างกายของคนไข้ พร้อมกับลงบนทึกแล้วนั้น ก็พลันเดินออกมา ยามที่เฟิ่งชิงเฉินเดินออกมาจากห้องพัก นางมิเห็นบุรุษคนใดของตระกูลเซี่ยมาเยี่ยมเยียนเซี่ยฮูหยินเลยสักนาง

เมื่อเห็นสภาพฮูหยินรองที่เป็นเช่นนี้ เฟิ่งชิงเฉินพลันรู้สึกว่า สตรีในยุคโบราณช่างหน้าสงสารยิ่งนัก หากเฟิ่งชิงเฉินมิอาจแต่งออกไปได้ นับว่าเป็นเรื่องดี ด้วยนิสัยของนางแล้ว ให้นางขลุกตัวอยู่แต่ในบ้าน ยังจะดีกว่าให้นางไปสู้รบตบตีกับผู้อื่นอีก

เมื่อท้องฟ้าเข้าสู่ยามราตรี หลังจากที่นางรับสับรับมื้อเย็นเสร็จ นางจึงเข้ามานอนหลับ คนเป็นหมอ ไม่อาจมีเวลาพักผ่อนที่แน่นอนได้ ถึงแม้ว่าเฟิ่งชิงเฉินจักรู้สึกคุ้นชินบ้างแล้ว ทว่า

กลางดึก กลับมีคนกระชากผ้าห่มของนางออกจากที่นอน เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกเจ็บปวดใจยิ่งนัก

"ซูเหวินชิง เจ้าอยากตายหรืออย่างไร" ทุกคนรู้ว่าเฟิ่งชิงเฉินหาใช่คนขี้เซาไม่ แต่ทว่าในยามนี้ นางเหนื่อยเกินไป อีกทั้งคนพวกนี้ยังมากระชากนางออกจากที่นอนเช่นนี้ ไม่ว่าผู้ใดย่อมรู้สึกหงุดหงิดเป็นธรรมดา

"เฟิ่งชิงเฉิน ข้ามาหาเจ้า เพราะต้องการให้เจ้าไปช่วยคน" สีหน้าของซูเหวนชิงยับยู่ยี่ราวกับผักดองก็ไม่ปาน หนวดเคราพลันผุดขึ้นมาเต็มไปหมด พร้อมกับดวงตาที่ดำคล้ำ ราวกับถูกคนทรมานมา

"เจ้าได้รับบาดเจ็บงั้นหรือ?"

"มิใช่ข้า แต่เป็นปู้จิงหยุน เขาไข้ขึ้นมิหยุดเลย อีกทั้งบาดแผลที่หลังยังบวมแดง และมีเลือดซึมออกมาอีกด้วย" เสมือนว่าเขาใกล้จะตายแล้ว ซูเหวินชิงอดทนอยู่วันหนึ่ง เนื่องจากเขาก็ไม่รู้ว่าควรทำเช่นไรดี เมื่อเฟิ่งชิงเฉินให้ยามานั้น เขาแทบจะนำมันกรอกปากปู้จิงหยุนในทันทีเสียด้วยซ้ำ ทว่าก็ไม่อาจทำได้