นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 249

ในขณะที่นางอยู่บนหลังม้า เฟิ่งชิงเฉินนางไม่เหมือนคนธรรมดา เฟิ่งชิงเฉินไม่เสียเวลาทันทีที่นางตกลงจากม้านางก็วิ่งไปข้างหน้าพร้อมกับม้า

เฟิ่งชิงเฉินที่เคยวิ่งเป็นแนวหน้ากับหน่วยเก็บกู้ระเบิด เฟิ่งชิงเฉินจะตามหลังทีมระเบิดและทำหน้าที่เป็นแพทย์ให้สำหรับพวกเขา

สมาชิกของหน่วยรื้อถอนของกองกำลังรักษาสันติภาพล้วนเป็นชนชั้นสูง พวกเขาไม่เพียงแต่เชี่ยวชาญในการรื้อถอนเท่านั้น แต่ยังมีทักษะทางทหารระดับสูงอีกด้วย

ไม่รู้ว่าคนกลุ่มนี้พยายามจะทำเท่ห์ต่อหน้าเฟิ่งชิงเฉินหมอสาวสวยคนนี้หรือเปล่า หรือว่าปกติก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว พวกเขาลงรถโดยที่ไม่รอให้รถหยุดก่อน

เขาจับประตูรถแล้วกระโดดโดยรักษาจุดศูนย์ถ่วงและก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เขาวิ่งไปอย่างราบเรียบโดยไร้ความกังวล สำหรับพวกเขาแล้วมันง่ายเหมือนปลอกกล้วยเข้าปาก

การกระทำนี้ทำของพวกเขา ไม่เพียงแต่จะไม่อายแถมยังหล่อมาก เหมือนฉากในสนามรบ เฟิ่งชิงเฉินแพทย์สาวสวยที่อยู่ในสนามรบด้วยทำให้เป็นที่สนใจของคนอื่นๆ

สิ่งที่สำคัญคือการช่วยเหลือผู้บาดเจ็บ ไม่มีใครในสนามรบสามารถรู้ได้ว่าจะโดนระเบิดหรือโดนยิงจากศัตรูเมื่อไหร่ ทำไมไม่รอให้รถหยุดนิ่งก่อน? ระเบิดคงไม่รอให้เราวิ่งหนีก่อนได้หรอกจริงไหม?

ไม่ได้!

คนในทีมรื้อถอนเป็นคนที่เชี่ยวชาญกับระเบิดมากที่สุด ทักษะในการกระโดดขึ้นลงรถของพวกเขาจึงดีมาก

เฟิ่งชิงเฉินคิดว่ามันหล่อมากตั้งแต่แรกเห็น แต่ภายหลังนางรู้ว่านี่เป็นทักษะของพวกเขา ดังนั้นนางจึงให้คนจากทีมระเบิดเพื่อสอนเธอ

พูดกันตามความจริงแล้ว ทีมรื้อถอนไม่สนใจผู้หญิงเลย แต่สำหรับเฟิ่งชิงเฉินนั้นต่างกันออกไป

พวกเขามองว่าสำหรับในสนามรบแล้วผู้หญิงนั้นไม่ค่อยมีประโยชน์เท่าไหร่ แต่แพทย์สาวสวยอย่างเฟิ่งชิงเฉินนั้นเป็นสิ่งที่หาได้ยากจริงๆ

ในค่ายทหารส่วนใหญ่มีแต่ยศร้อยตรีร้อยเอก รวมถึงแม่ทัพใหญ่ก็แสดงความชื่นชมต่อเฟิ่งชิงเฉิน เพื่อพยายามตีสนิทกับเฟิ่งชิงเฉินแต่เฟิ่งชิงเฉินนั้นปฏิเสธ

เทคนิคการกระโดดของเฟิ่งชิงเฉินได้รับการสอนโดยหัวหน้าทีมของทีมระเบิดเป็นการส่วนตัว น่าเสียดายที่เฟิ่งชิงเฉินได้เรียนรู้เพียง30%เท่านั้น

คนธรรมดามักจะล้มและได้รับบาดเจ็บระหว่างการฝึกซ้อม แต่เฟิ่งชิงเฉิน ไม่เคยได้รับบาดเจ็บเลยเพราะทุกครั้งที่นางจะได้รับบาดเจ็บหัวหน้าทีมสุดเท่ห์คนนี้ก็จะใช้ตัวเองเป็นแผ่นรองรับให้เฟิ่งชิงเฉิน

ถึงแจะเป็นเวลาเพียงไม่นานแต่ทักษะของนางก็ถือว่าอยู่ในระดับปานกลางแต่มันก็เพียงพอแล้วที่จะจัดการกับม้าตัวนี้

เห็นได้ชัดว่าม้ากระสับกระส่ายและเฟิ่งชิงเฉินโชคดีอย่างยิ่งที่นางมีสติแล้วเตรียมตัวไว้ล่วงหน้า เฟิ่งชิงเฉินคว้าหางม้าด้วยมือข้างหนึ่งเพื่อป้องกันไม่ให้ม้าเหวี่ยงนางออกไป

ทันใดนั้น... นางก็นึกถึงคำพูดของหัวหน้าทีมระเบิดแล้ว ทำไมต้องกลัวที่จะล้มด้วย ล้มได้ก็กระโดดขึ้นใหม่ได้ เฟิ่งชิงเฉินอดคิดคิดถึงเรื่องนี้ไม่ได้

มีบางคนเพิ่งออกมาจากสนาม เขาดูข้อมูลที่รวบรวมมาได้และก็เป่านกหวีด

"ฉันไม่ได้คาดหวังว่าไข้หวัดเล็กน้อยจะไม่หายเป็นเวลาเจ็ดวัน มันจะดีกว่าถ้าหมอเฟิ่งอยู่ที่นี่"

มีความรัก ความโหยหา และความหวานในดวงตา แต่สุดท้ายกลับกลายเป็นความเศร้า...

นางไม่รู้ว่าเป็นเพราะวิ่งเร็วเกินไปหรือเพราะรองเท้าขี่ม้าที่เท้าของนางมีคุณภาพไม่ดี เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกว่าฝ่าเท้าของนางกำลังจะลุกเป็นไฟ และความเจ็บปวดทำให้เธอต้องพึมพำออกมา

คาดว่าม้าตัวนี้จะหงุดหงิดมากขึ้นเรื่อยๆ เพราะมันไม่สามารถสลัดเฟิ่งชิงเฉินออกไปได้ มันพุ่งเข้ารั้วเหล็กที่ขอบสนาม