นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 250

โอ๊ยเจ็บ!

เฟิ่งชิงเฉินเจ็บจนน้ำตาไหล

เนื่องจากการเสียดสีดังกล่าว ทำให้ต้นขาด้านในแดง บวมและอาการบาดเจ็บก็ไม่ใช่น้อยๆ แค่สัมผัสเพียงเล็กน้อยก็ทำให้น้ำตาไหลได้

เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกเหมือนว่ามีคนกำลังใช้มีดตัดเนื้อต้นขาของนาง นางได้กลิ่นเลือดทั้งของนางและม้าติดจมูก

เฟิ่งชิงเฉินต้องการขยับขาของเพื่อลดอาการบาดเจ็บที่ต้นขาด้านในของนาง แต่นางก็ได้แค่คิด เพราะนางยังต้องจับท้องม้าไว้ให้แน่น

ทันทีที่นางปล่อยมันนางอาจจะล้มลงทันที ซึ่งปล่อยมิได้เป็นอันขาด เพราะมันเดิมพันด้วยชีวิตของนาง

กางเกงของเฟิ่งชิงเฉินชุ่มไปด้วยเหงื่อและเลือด

ติ๋งๆ หยดเลือดถูกฝุ่นบนพื้นดูดกลืนทันที ซึ่งไม่มีใครสังเกตเห็น และแม้พวกเขาจะเห็นก็คงคิดว่ามันเป็นเหงื่อเท่านั้น

จะเกิดอะไรขึ้นถ้าพวกเขารู้ว่าเป็นเลือดของเฟิ่งชิงเฉิน จะมีใครมาหยุดไว้ไหม

ไม่มี!

ไม่มีใครกล้าพอ ไม่มีใครให้หยุดเพราะนางเจ็บปวดและนางได้รับบาดเจ็บ อาจทำได้เพียงแค่เห็นอกเห็นใจเท่านั้น

น้อยใจ?

เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกน้อยใจจริงๆ แต่นางก็ทำอะไรไม่ได้กับความคับข้องใจของนาง

นางต้องการและอยากให้คนมาปลอบนาง และพูดว่า"เฟิ่งชิงเฉินไม่ต้องกังวล มีข้าอยู่ทั้งคน"

"แต่นั้นก็เป็นเพียงความหวังลมๆแร้งๆของเฟิ่งชิงเฉิน" เฟิ่งชิงเฉินใช้ฟันกัดบังเหียนและพยายามดึงยากล่อมประสาทออกจากแขนเสื้อ

แต่เนื่องจากม้าวิ่งเร็ว และมือของนางก็จับคอม้าอยู่ ดังนั้นการนำยากล่อมประสาทออกมาจึงยากมาก

"เฟิ่งชิงเฉินกำลังทำอะไรอยู่ ทำไมไม่รีบทำให้ม้าเชื่อง เจ้ามัวทำอะไรอยู่ นี่เจ้าบ้าหรือโง่กันแน่?"

"เฟิ่งชิงเฉิน รีบทำให้ม้าให้เชื่องเร็วเข้า!"

"เฟิ่งชิงเฉินดูเหมือนจะเหนื่อยจนหมดเรี่ยวแรง การทำให้ม้าเชื่องของนางมันล้มเหลวใช่มั้ย？ถ้าหากแพ้ก็ต้องมอบพระหัตถ์ให้องค์หญิงเหยาหวา"

...

เฟิ่งชิงเฉินกล่าวว่าผู้ที่ยืนดูเหล่านี้นั้นด้อยกว่าหมูและหมาซะอีก

นอกจากปรบมือเมื่อนางแสดงได้ดีและถอนหายใจเมื่อนางทำได้แย่ นอกจากด่าคนอื่นไปวันๆแล้ว คนเหล่านี้ทำอะไรได้บ้าง?

เชื่อง?

ฮึ่ม พวกมันยืนพูดกันสบายใจไม่ปวดหลังสักนิด ถ้าแน่จริงลงมาทำเองมั้ยล่ะ

บังเหียนเต็มไปด้วยเลือด หยาดเหงื่อที่หน้าผากของนางเหมือนหยดน้ำที่ตกลงมา เฟิ่งชิงเฉินพยายามเป็นเวลานานและในที่สุดก็สัมผัสได้ถึงยากล่อมประสาท

เฟิ่งชิงเฉินคลายบังเหียนและกัดฝาครอบด้วยฟันของเขา

"โบ๊ะ!" กลิ่นของยาทำให้เฟิ่งชิงเฉินมึนงงและนางก็กระอักเลือดออกมาเต็มปาก

ความพยายามในการฝึกม้านั้นเกินจินตนาการของคนทั่วไป ซีหลิงเหยาหวาและซูหว่านรู้เรื่องนี้ดีเก่ยวกับม้าสองตัวนี้

ถึงนางจะรักษาพระหัตถ์ไว้ได้ แต่ดวงตาคู่นั้นคงรักษาไว้ไม่ได้

เฟิ่งชิงเฉินกลืนน้ำลายและค่อยๆนั่งตัวตรงโดยใช้มือข้างหนึ่งจับบังเหียนแน่นและแผงคอของม้าด้วยมือ เฟิ่งชิงเฉินจะไม่ปล่อยแม้ว่าความเจ็บปวดที่ต้นขาจะเจ็บแค่ไหน

แค่ปล่อยให้ม้าวิ่งแบบนี้ เฟิ่งชิงเฉินก็รู้ว่าไม่ว่าม้าจะอดทนแค่ไหนและจะเชื่องยากแค่ไหน หลังจากวิ่งไปสักพักและรอให้ยาก็ออกฤทธิ์ ม้าก็จะเชื่อง

แน่นอนว่า ไม่ใช่ผลของยาระงับประสาททั้งหมด ยาระงับประสาทสามารถทำให้ม้าหงุดหงิดน้อยลงเท่านั้น ม้าจะเชื่องหรือไม่นั้นเป็นเพราะแพ้ให้กับเฟิ่งชิงเฉิน!

ขณะที่ปล่อยให้ม้าวิ่ง เฟิ่งชิงเฉินมองหาหลอดฉีดยาและหลอดเข็มที่ตก แต่ก็หาไม่เจอ

มันน่าจะถูกม้าเหยียบและฝังอยู่ในดินไปแล้ว ถึงจะหาไม่เจอก็ไม่เป็นไร เพียงแค่คนอื่นไม่เจอเป็นพอ

หลังจากวิ่งไปสักพัก อารมณ์ของม้าก็ค่อยๆสงบลง และความเร็วก็ช้าลงด้วย

"ฝ่าบาท เฟิ่งชิงเฉินได้ฝึกม้าเหงื่อโลหิตให้เชื่องได้แล้ว" ชายชราผมขาวกล่าวตามความจริงที่ว่าทุกคนมองเห็นได้ จึงตะโกนและกระโดดอย่างมีความสุข

ข้านึกไม่ถึงจริงๆว่าเด็กหญิงตัวเล็กๆ อย่างเฟิ่งชิงเฉินจะควบคุมมันได้จริงๆ

"ฮ่าฮ่าฮ่า ดี ดี ดีจริงๆ" จักรพรรดิตะโกนอย่างมีความสุข

ศักดิ์ศรีของประเทศไม่เพียงแต่ได้รับการยกขึ้นเท่านั้น แต่ยังรวมถึงม้าเหงื่อโลหิตหนานหลิง เป็นเรื่องที่น่ายินดีอย่างแน่นอน

"เป็นไปได้อย่างไร? เฟิ่งชิงเฉินทำให้มันเชื่องได้" สีหน้าของซีหลิงเหยาหวาเปลี่ยนไปในทันที