นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 25

ในฐานะแพทย์ภาคสนาม ไม่มีเงื่อนไขใดๆ ที่จะต้องมีคนช่วยในการผ่าตัด ไม่ว่าการผ่าตัดในสนามรบจะใหญ่แค่ไหนต้อง พึ่งพาตัวเองเท่านั้น

ไม่ต้องพูดถึงการผ่าตัดเล็กๆ น้อยๆ การนำลูกธนูออกจากหัวใจ เป็นการผ่าตัดขนาดใหญ่ ในสนามรบทรัพยากรทางการแพทย์หายากมาก อาจจะไม่มีผู้ช่วยผ่าตัดที่สามารถช่วยได้

ในสนามรบ มีผู้บาดเจ็บไม่ขาดแคลน แพทย์พยาบาลเป็นที่ขาดแคลนมากที่สุด

เฟิ่งชิงเฉินไม่มีแรงกดดันใดๆในการนั่งยองผ่าตัดบนพื้น

การที่ทหารถูกยิงในบางครั้ง นางต้องรักษาให้ทันเวลา แต่หากเจ้าหน้าที่ช่วยเหลือเลย ในเวลานั้นนางทำได้เพียงนั่งลงเพื่อทำการผ่าตัดเจ็ดหรือแปดชั่วโมง สำหรับเฟิ่งชิงเฉินถือเป็นเรื่องปกติ

เฟิ่งชิงเฉินยกมือเช็ดเหงื่อบนหน้าผากของนาง นางดีใจที่ได้อยู่ในสนามรบ มิฉะนั้นวันนี้คงจะลำบาก

หลังจากกรีดบาดแผลแล้ว นางก็วางมีดลง และห้ามเลือด จากนั้นทำการผ่าตัดต่อไป...

เมื่อหลานจิ่วชิงมีอาการต่อต้านฤทธิ์ของยาชา และลืมตาขึ้นด้วยความงุนงง เขาเห็นเฟิ่งชิงเฉินถือคีมคู่หนึ่งจิ้มไปที่หัวใจของเขา ...

"... " หลานจิ่วชิงต้องการดุเฟิ่งชิงเฉินแต่พบว่าเขาไม่สามารถพูดอะไรได้เลย ร่างกายของเขาดูเหมือนถูกยับยั้งไม่ให้ขยับได้

ยาชา?

ดวงตาของหลานจิ่วชิงลุกเป็นไฟแฝงด้วยความอาฆาต

สิ่งที่ถูกฉีดเข้าไปในร่างกายของเขาไม่ใช่ยาชาและยาชาเพียงเล็กน้อยจะทำให้เขาล้มลงได้อย่างไร เฟิ่งชิงเฉินเห็นเขาเป็นอะไร

ในเวลานี้หลานจิ่วชิงต้องการถามเฟิ่งชิงเฉิน แต่น่าเสียดายที่เขาไม่สามารถขยับอะไรได้นอกจากดวงตาและสมองของเขา

เขาและกรีดไปมาบนบาดแผลของเขา ดูชิ้นส่วนของผ้าก๊อซที่เปื้อนเลือดที่เฟิ่งชิงเฉินดึงออกมา และดูนางถือมีดแวววาว กำลังขุดเปิดบาดแผลของเขา

ในเวลานี้หลานจิ่วชิงพบว่า เฟิ่งชิงเฉินสวมถุงมือที่แปลกประหลาดมากทำให้มือนางขาวและเรียวยาว เมื่อมองขึ้นไปหลานจิ่วชิงก็ตกใจ

เฟิ่งชิงเฉินมีมุมที่สวยงามเช่นนี้เลยเหรอ

มุ่งมั่น สงบ มั่นใจ เข้มงวด

ผู้หญิงจะมีด้านที่มีเสน่ห์ได้อย่างไร?

เขาคิดว่าภรรยาของเขาต้องเป็นผู้หญิงที่ดีที่สุดในโลก เป็นผู้หญิงที่ไม่เหมือนเฟิ่งชิงเฉิน

ลักษณะนิสัยเช่นนี้ในวัยเด็ก เฟิ่งชิงเฉินผู้นี้ช่างน่าประทับใจจริงๆ

ตามข่าวลือ แม่ของเฟิ่งชิงเฉินมาจากตระกูลลึกลับ ไม่รู้ว่าจริงหรือ?

ก่อนที่นางจะรู้ตัว หลานจิ่วชิงก็ถูกเฟิ่งชิงเฉินดึงดูด และความเข้มงวดในสายตาของนางก็สงบลง หลานจิ่วชิงเริ่มชื่นชมเทคนิคและการแสดงออกของเฟิ่งชิงเฉินอย่างจริงจัง

อย่างไรก็ตาม ยิ่งมองตาของหลานจิ่วชิงมากเท่าไหร่ ความยุ่งเหยิงก็จะยิ่งมากขึ้นเท่านั้น

ผู้หญิงคนนี้กำลังทำอะไร? เย็บผ้าเหรอ?

หลังจากขุดลูกศรออก บาดแผลก็สะอาด และใช้เข็มเย็บแผลของเขา

เสียงก๊อกแก๊ก ก๊อกแก๊ก

หลานจิ่วชิงได้ยินเสียงเนื้อของนางถูกแทงด้วยเข็มและด้าย และหนังศีรษะของนางก็รู้สึกเสียวซ่าไม่ได้

หากไม่ใช่เพราะเงื่อนไข เขาอยากจะลุกขึ้นปัดมือเฟิ่งชิงเฉิน แล้วถามนางว่า "เจ้ารู้จักทักษะทางการแพทย์ไหม? ตอนนี้มันควรเป็นเวลาในการนำเข็มไปเผาไฟ จากนั้นเย็บแผลให้เรียบร้อย เย็บหนึ่งเข็มเป็นเงิน คิดว่าเนื้อหนังเป็นผ้าหรืออย่างไร?"

น่าเสียดายที่ยังอยู่ในฤทธิ์ของยาชา หลานจิ่วชิงได้เพียงแต่อยู่นิ่งๆ

จนกระทั่งเฟิ่งชิงเฉินเย็บแผลและผูกปมที่สวยงามบนบาดแผลของเขา

เอ่อ……

ในหัวของหลานจิ่วชิงมีแต่ความมืดมน

อย่าทำตัวโหดร้ายได้ไหม?

หนาวเย็น……