นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 253

"ตงหมิง เกาทัณฑ์หากได้ง้างไกออกไปแล้วย่อมไม่อาจหวนคืน เฉกเช่นเดียวกับการแข่งขันเช่นกัน นอกจากเฟิ่งชิงเฉินจะต้องตาย มิเช่นนั้น การแข่งขันย่อมไม่อาจหยุดลงได้ เฟิ่งชิงเฉินย่อมรับรู้ได้ว่าม้าผิดปกติตั้งแต่แรกแล้ว ทว่า นางหาได้พูดออกมาไม่ เนื่องจากนางรู้ดี ว่าเรื่องนี้มีทางเดียวคือกล้ำกลืนลงท้องไปเสีย ไม่ว่าอย่างไรนางก็ไม่อาจพูดออกไปได้

ม้าป่าเช่นนี้ ย่อมเป็นม้าที่แต่ละแคว้นตระเตรียมมา เจ้าคิดว่าม้าของซีหลิงมิได้ถูกทำอันใดงั้นหรือ? เจ้าคิดว่าม้าของตงหลิงเองจะมิได้ทำอันใดเช่นกันหรือ? เรื่องพวกนี้ พวกเขาล้วนแต่รู้แจ้งแก่ใจอยู่แล้ว หากแต่ไม่อาจจะออกมาพูดต่อสาธารณะชนได้"

"ข้าเข้าใจแล้ว ท่านปู่!" ตี๋ตงหมิงพลันนั่งลงด้วยความเศร้าใจ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะมองไปทางซูหว่านด้วยแววตาคมกริบ น่าเสียดาย ที่ซูหว่านหาได้สนใจอันใดไม่

เฟิ่งชิงเฉินรู้ว่า นางไม่อาจทนมันได้อีกแล้ว หากม้ายังไม่ยอมหยุดอีก นางอาจจะตกลงมาจากหลังม้าก็เป็นได้ อีกทั้ง หากนางตกลงมาจากหลังม้าแล้ว คงไม่พ้นความตายที่รออยู่

แต่เดิมนางมิอยากจะใช้ยาแฝดเลยแม้แต่น้อย หากนางใช้ยาแฝดไป ม้าตัวนี้จักต้องสลบเป็นแน่ อีกทั้ง มันจะทำให้ผู้คนสงสัยเอาได้ แต่ในยามนี้ นางไม่อาจทนไหวอีกแล้ว นางไม่อยากจะคิดอันใดอีก ขอเพียงแค่ให้ม้าตัวนี้หยุดก็พอ

"ดูเหมือนว่าเฟิ่งชิงเฉินจะไม่อาจทนได้แล้ว" ครั้งนี้ เป็นคุณชายอายุน้อยท่านหนึ่ง สังเกตุเห็นความผิดปกติในตัวเฟิ่งชิงเฉิน

ทุกคนต่างพากันเหงื่อตกแทนเฟิ่งชิงเฉินเสียเอง

รอยยิ้มบนใบหน้าของซูหว่านค่อย ๆ ชัดเจนมากยิ่งขึ้น พร้อมกับมุมปากที่โค้งขึ้นราวกับผู้ชนะในครานี้

แต่ในขณะเดียวกัน เฟิ่งชิงเฉินกับตบไปที่ตูดม้าอย่างแรง พร้อมทั้งใช้มือดึงเชือกเอาไว้ พร้อมกับเขย่าบังเหียนเพื่อเป็นการเร่งความเร็วของม้าอีกครั้ง

"ไป!"

ความรวมเร็วดั่งสายฟ้าของม้าดำชางชานที่ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ยามที่เกือกม้าวิ่งพุ่งตรงไปด้านหน้านั้น ด้านหลังพลันมีฝุ่นควันโขมงพวยพุ่งขึ้นมาไม่มีหยุด จนผู้คนไม่อาจมองเห็นเฟิ่งชิงเฉินที่อยู่ในสนามม้าได้

"เฟิ่งชิงเฉินนางบ้าไปแล้วหรือ"

นี่คือสิ่งที่ผู้คนในสนามคิดไปในทางเดียวกัน

ในยามที่กำลังเร่งความเร็วนั้น เฟิ่งชิงเฉินก็พลันหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา พร้อมกับกดมันไปที่จมูดของม้าดำชางชานในทันที

ในขณะที่เฟิ่งชิงเฉินหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมานั้น นางก็นอนลงไปบนหลังม้าในทันที พร้อมกับใช้สองมือกอดคอม้าเอาไว้ ยามที่กดผ้าเช็ดหน้าลงไปนั้น แม้ว่าม้าจักส่ายหน้าไปมา เฟิ่งชิงเฉินก็ต้องพยายามกดมันเอาไว้ ขอเพียงแค่ยังมีลม ยาจักต้องได้ผลแน่นอน

ยามที่เฟิ่งชิงเฉินกดผ้าเช็ดหน้าไปที่จมูกม้า นางก็ต้องกลั้นหายใจไปด้วยเช่นกัน หากตนเองโดนฤทธิ์ยาแฝดและเป็นลมสลบไป ย่อมเป็นเรื่องที่น่าอับอายอย่างแน่นอน

เมื่อได้ยินเสียงเกือกม้าดังสนั่นนั้น จู่ ๆเฟิ่งชิงเฉินก็พลันได้ยินเสียงอาภรณ์ของตนเองที่ถูกกระชากขาดในทันที

แควกแควก

เสียงมิได้ดังมากนัก แต่กลับรุนแรงผิดปกติ

"อาภรณ์ขาดหรือ? จักเป็นไปได้อย่างไร?"

ชั่วพริบตาเดียว แรงสะบัดของม้าในครั้งสุดท้าย พร้อมกับเสียงกรีดร้องของเฟิ่งชิงเฉินที่ตกลงจากหลังม้าในทันที

"เฟิ่งชิงเฉินตกจากหลังม้าแล้ว!"

ต้องเป็นเช่นนั้นแน่นอน

เสียงสะบัดในครั้งสุดท้าย ทำให้ผู้คนต่างก็ลุกขึ้นมามองในทันที แม้แต่องค์จักรพรรดิเองก็ลุกขึ้นเช่นกัน เพื่อต้องการที่จะค้นหาร่างของเฟิ่งชิงเฉินและม้าดำชางชาน

ภายในละอองฝุ่นที่คละคลุ้งแต่ทว่า ฝุ่นควันหนาเกินไป ทุกคนที่ยืนขึ้น ต่างก็มองเห็นได้เพียงภาพลาง ๆ เท่านั้น พร้อมด้วยเสียง"ตุบ"ตามมา พลันทำให้ทุกคนตกตะลึงไปในทันที

"นั่นมันเสียงอะไรกัน? ม้าดำชางชานเล่า? เหตุใดถึงไม่เห็นแล้ว?"

มันคือเสียงม้าดำชางชานที่ล้มลงบนพื้น

เฟิ่งชิงเฉินใช้สองมือกุมหัวตนเองไว้ พร้อมกับกลิ้งอยู่บนสนามม้าอยู่หลายตลบ จนในที่สุดก็หยุดลง หลังจากที่พักไปเพียงชั่วครู่ เฟิ่งชิงเฉินก้ได้สติขึ้นมา ทว่า หัวสมองของนางรู้สึกมึนเบลอไปเล็กน้อย นางจึงต้องใช้แรงกัดไปที่ลิ้น

เมื่อได้รับความเจ็บปวด ทำให้เฟิ่งชิงเฉินเข้าใจสถานการณ์ในยามนี้ได้ในทันที ในยามนี้ ทั่วร่างของนาง อาภรณ์พลันขาดรุ่งริ่ง สิ่งที่นางกลัวมากที่สุด คือบาดแผลบนหลังของนาง เนื่องจากอาภรณ์ถูกฉีกขาด ยามที่แผ่นหลังถูกถูไปยังบนพื้นทรายนั้น ทรายพวกนั่น ย่อมฝังอยู่ในผิวหนังของนางเป็นแน่

แม้แต่ในเวลาเช่นนี้ เฟิ่งชิงเฉินหาได้รับรู้ถึงความเจ็บปวดไม่ ในเวลานี้ สติสัมปชัญญะของนาง ต่างจับจ้องไปยังอาภรณ์ที่ขาดรุ่งริ่งแทน