นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 254

ประเทศชาติ ประเทศชาติหรือ ฮ่าฮ่าฮ่า ประเทศชาติอย่างไรก็คือประเทศชาติ อย่างไรก็ไม่ใช่บ้านของนาง ถ้าหากเป็น "บ้าน" หากต้องมีบ้านเช่นนี้

เฟิ่งชิงเฉินขอไม่มีดีกว่าขาซ้ายของเฟิ่งชิงเฉินคล้ายกับถูกหินก้อนใหญ่ทับ บาดแผลพลันถูกเปิดเผยออกมา ยามที่นางเดินเข้ามาหาผู้คนนั้น เลือดก็พลันไหลออกมาเป็นทางยาว แม้ว่าเสื้อผ้าอาภรณ์จักเป็นสีเข้มแล้วอย่างไร หากแต่ก็ไม่อาจปกปิดร่างกายที่ถูกเปิดเผยออกมารวมไปถึงความอับอายที่นางได้รับในยามนี้ได้อีกแล้ว

จากสนามม้าเดินมาหยุดอยู๋ตรงหน้าของพระพักตร์ของฝ่าบาทนั้น หาใช่ระยะทางสั้น ๆ ไม่ เฟิ่งชิงเฉินพลันแบกร่างกายที่เปรอะเปื้อนไปด้วยบาดแผลเดินเข้ามาด้วยความยากลำบาก เมื่อผู้คนที่ได้เห็นเช่นนั้น หาได้มีผู้ใดกล้าเข้าไปช่วยพยุงตัวนางไม่

คนพวกนี้ เอาแต่มองเฟิ่งชิงเฉินอยู่เช่นนั้น พร้อมกับมองเฟิ่งชิงเฉินที่อยู่ในท่าทีที่น่าอับอายที่สุดและอยู่ในท่าทีที่หยิ่งจองหองมากที่สุดเช่นกัน

ทุกย่างก้าวของเฟิ่งชิงเฉิน คล้ายว่าจะมีคมมีดคอยกรีดนางซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทุก ๆ ครั้งที่นางก้าวเดิน บาดแผลก็ค่อย ๆ พรั่งพรูออกมาด้วยความเจ็บปวด เฟิ่งชิงเฉินไม่รู้เช่นกัน ว่าตนเองสามารถอดทนได้อย่างไร

"ปัก" เสียงหัวเข่าของเฟิ่งชิงเฉินที่คุกเข่าอยู่เบื้องหน้าพระพักตร์องค์จักรพรรดิ "ทูลฝ่าบาท ชิงเฉินมิทำให้พระองค์ผิวหวัง ชิงเฉินสามารถปราบม้าดำชางชานของแคว้นหนานหลิงได้แล้วเพคะ"

น้ำเสียงที่พูดขึ้นด้วยท่าทีอันสงบนิ่ง หาได้มีท่าทีโกรธหรือโมโหอันใดไม่ เนื่องจากชัยชนะของเฟิ่งชิงเฉิน ทำให้ฝ่าบาทไม่อาจหุบยิ้มลงได้เลย ยามที่เผชิญหน้ากับท่าทางแปลก ๆ ของเฟิ่งชิงเฉิน ฝ่าบาทจึงคิดไปเองว่านางเหนื่อยมาก

"เฟิ่งชิงเฉิน ม้าดำชางชานเป็นลมตาย หาใช่เพราะเจ้าปราบพยศมันไม่" ฝ่าบาทยังมิทันได้เอ่ยอันใดออกมา ซูหว่านก็รีบพูดขึ้นมาในทันที

ในยามนี้ซูหว่านโมโหยิ่งนัก แต่เดิม นางคิดว่าแผนการทุกอย่างจักเป็นไปได้ด้วยดี ไม่คิดเลย ว่าแผนการของนางจักถูกเฟิ่งชิงเฉินทำล่มเช่นนี้

เจ้าพวกบ้า มิใช่นางบอกให้พวกเขาให้ม้ากินยาคึกไปแล้วหรือ เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้ได้ หมอหลวงกล่าวว่ายานี้ จะทำให้ม้าคุ้มคลั่งเป็นหนึ่งวันหนึ่งคืนเชียว ทว่า ผลลัพธ์ที่ออกมาเล่า? ยังมิทันครบหนึ่งชั่วยาม ม้าก็พลันล้มลงไปแล้ว

มิรอให้ฝ่าบาทพูดอันใดออกม เฟิ่งชิงเฉินพลันลุกขึ้นพูดออกมาในทันที "มิใช่การปราบพยศ? ผู้ใดพูดกันว่าไม่ใช่! ม้าดำชางชานเป็นลมตายไปงั้นหรือ? ผู้ใดพูดกันว่า ม้าดำชางชานตายแล้ว! ม้าดำชางชานยอมจำนนบนแทบเท้าของข้าต่างหาก หากมิได้มีคำสั่งของข้า มันย่อมไม่อาจลุกขึ้นยืน"

เฟิ่งชิงเฉินพลันกล่าวออกมาด้วยเสียงดังฉะฉาน แม้น้ำเสียงจักแหบแห้งไปบ้าง แต่ทว่า คำพูดของนางในทุก ๆคำ ผู้คนที่อยู่ภายในสนามต่างก็ได้ยินกันหมด

ผู้คนพลันตกอยู่ในความอับอายไปในทันที แต่จู่ ๆ ก็พลันเผยท่าทีชื่นชมเฟิ่งชิงเฉินออกมา

ความสามาถของเฟิ่งชิงเฉินในยามที่เอ่ยคำพูดกลับดำเป็นขาวได้อย่างน่าชื่นชมยิ่งนัก

"เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าอย่าได้กลับคำวาจาเช่นนี้ แท้จริงแล้วม้าดำชางชานเป็นลมตายไป จะไปเรียกว่าปราบพยศได้อย่างไรกัน ไม่มีคำสั่งจากเจ้า มันถึงไม่ลุกขึ้นมา หากเจ้ามีความสามารถ เรียกมันลุกขึ้นมาเสีย?" ซูหว่านในยามนี้ นางโมโหยิ่งนัก มันเห็นได้ชัดว่า ในยามนี้เฟิ่งชิงเฉินกำลังพูดจากลับดำเป็นขาว

"เจ้านับว่าเป็นตัวอันใดกัน คนเช่นเจ้านะหรือ มีสิทธิ์อันใดมาสั่งข้าได้?" เฟิ่งชิงเฉินพลันกล่าววาจาเยาะเย้ยออกมา พร้อมกับหันไปเอ่ยกับองค์จักรพรรดิว่า "ฝ่าบาทเพคะ ชิงเฉินทำการปราบม้าดำชางชานได้แล้ว ทั้งม้าขององค์หญิงเหยาหวาและคุณหนูซูหว่าน ในเมื่อเป็นไปตามข้อตกลงที่พวกนางให้มา ทั้งม้าเหงื่อโลหิตและม้าดำชางชาน ตั้งแต่นี้เป็นต้นใดมันคือสมบัติของชิงเฉิน ชิงเฉินจะขอรับของขวัญเป็นม้าเหงื่อโลหิตและม้าดำชางชานจากฝ่าบาทเป็นของขวัญพระราชทานนะเพคะ ขอให้พระองค์ทรงพระเจริญเป็นหมื่นหมื่นปี"

เฟิ่งชิงเฉินชอบม้าทั้งสองตัวยิ่งนัก แต่นางก็รู้ดีว่า นางไม่อาจรักษาม้าทั้งสองตัวนี้ไว้กับตนได้ แทนที่นางจะรอให้ฝ่าบาทมาแย่งชิงมันไป ไม่สู้นางเอ่ยปากขอแทนจักดีกว่าหรือ

"เจ้า เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าหาได้ปราบม้าพยศไม่" ซูหว่านรีบเอ่ยแทรกขึ้นมาในทันที หากจักรพรรดิตงหลิงมอบมันให้เฟิ่งชิงเฉินแล้ว นางจักเอามันกลับคืนมาได้อย่างไร

"มิได้ปราบม้า? คงมีแต่คุณหนูซูหว่านผู้เดียวกระมังที่คิดเห็นช่นนั้น ท่านสามารถสอบถามผู้คนที่อยู่ภายในสนามม้าแห่งนี้ได้ ว่าแท้จริงแล้ว ข้าได้ปราบม้าพยศของม้าดำชางชานลงหรือไม่?" เฟิ่งชิงเฉินเอ่ยถามต่อหน้าทุกคนด้วยท่าทางมีเหตุผล อีกทั้งผู้คนที่อยู่ในสนามยังให้ความร่วมกับนางอย่างไร้ยางอายยิ่งนัก "นางปราบพยศแล้ว!"

เสียงที่ดังกึ่งก้องไปทั่วสนาม ราวกับจะทำให้แก้วหูแตกออกมา ทว่า มันกลับดูสมเหตุสมผลยิ่งนัก

"พวกเจ้าคนของตงหลิงรังแกผู้คนยิ่งนัก" รวบดวงตาทั้งสองข้างของซูหว่านพลันแดงก่ำ นางมิอยากจะเชื่อเลยว่า ผู้คนจะไร้เหตุผลได้ถึงเพียงนี้ อีกทั้งผู้คนในตงหลิงทั้งหมด ช่างไร้ยางอายยิ่งนัก