นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 273

"นี่กล่าวโทษชิงเฉินแล้วอย่างนั้นหรือ? ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้วชิงเฉินก็คงไม่มีอะไรจะพูด" เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้แก้ต่างอะไร

จะให้แก้ต่างอะไรล่ะ แบบนั้นมันเสียหน้าเกินไปแล้ว

วันนี้เซี่ยกุ้ยเฟยเป็นผู้ที่ขอความช่วยเหลือจากนาง ไม่ใช่นางที่เป็นคนขอความช่วยเหลือจากเซี่ยกุ้ยเฟย ถ้าหากจะพูดในทางที่ไม่ดี เฟิ่งชิงเฉินคนนี้ที่ไม่มีพ่อ ไม่มีแม่ และไม่มีพี่น้อง ในชีวิตนี้ความเป็นไปได้ที่จะขอความช่วยเหลือจากเซี่ยกุ้ยเฟยนั้นแทบจะเท่ากับศูนย์

หรือก็คือ ถ้าหากมีเรื่องเดือดร้อนนางก็คงไม่ขอความเห็นใจจากเซี่ยกุ้ยเฟย เป็นที่โปรดปรานแล้วอย่างไร นางสนมไม่สามารถยุ่งเรื่องการเมืองได้ เซี่ยกุ้ยเฟยจะมีสิทธิอะไรได้นอกเสียจากต้องพึ่งพาตระกูลเซี่ย นางไม่ได้กลัวตระกูลเซี่ยเลยด้วยซ้ำ แล้วจะกลัวอะไรกับแค่เซี่ยกุ้ยเฟยเพียงคนเดียว

เหวินจูถูกเฟิ่งชิงเฉินตอบกลับจนเสียหน้า ในใจนั้นคิดว่าเฟิ่งชิงเฉินแสดงท่าทีที่ไม่ธรรมดา ถ้าหากเป็นคนปกติก็คงจะพูดอธิบายสักสองสามประโยค บอกว่าสาวใช้ทั้งสองคนนี้รังแกนาง และถือโอกาสฟ้องกลับ แบบนี้นางจึงจะสามารถสั่งสอนเฟิ่งชิงเฉินต่อไปได้ แต่อีกฝ่ายกลับไม่ได้พูดออกมาสักประโยคเดียว

เหวินจูถอนหายใจ กล่าวออกมาอย่างยิ้มไม่ออก "แม่นางเฟิ่งพูดเล่นอะไร อะไรหมายถึงไม่มีอะไรจะพูด ถ้าหากว่าสาวใช้ทั้งสองคนนี้ไม่ได้พูดความจริง ทำให้คุณหนูเฟิ่งขุ่นเคือง คุณหนูเฟิ่งก็พูดออกมา ข้าจะได้เฆี่ยนพวกนางให้ตายเพื่อระบายความโกรธให้กับคุณหนูเฟิ่ง"

"ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ลงมือเสียเถอะ ข้าจะรอดู" เฟิ่งชิงเฉินตอบอย่างไม่เกรงใจ สะบัดมือแล้วไปยืนรออยู่ที่ด้านข้าง เมื่อเห็นว่าเหวินจูไม่ได้ลงมือสักที นางจึงกล่าวขึ้นมาอย่างช้าๆ "อะไรล่ะ ยังไม่ลงมืออีก"

"ท่านป้า ไว้ชีวิตข้าน้อยด้วย ข้าน้อยไม่ได้....ไม่ได้ทำให้คุณหนูเฟิ่งขุ่นเคือง เป็นคุณหนูเฟิ่งที่ส่งเสียงดังอยู่ภายในวังหลวง และไม่หยุดที่จะถามเมื่อได้เห็นสิ่งของต่างๆในวิหารจาวเยี่ยน ข้าน้อยเพียงแค่เตือนคุณหนูเฟิ่งเท่านั้น ท่านป้า ท่านป้า......" นางกำนัลทั้งสองไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อได้ยินว่าถูกเฆี่ยน ก็เข้าใจไปว่าตนเองจะถูกเฆี่ยนจริงๆ ทั้งสองคนนั้นเข้าใจผิดไป จึงขอร้องอ้อนวอน และโทษว่าเป็นความผิดของเฟิ่งชิงเฉินโดยไม่ได้ตั้งใจ

เหวินจูไม่ได้ห้ามและปล่อยให้นางสนมทั้งสองพูดไป เฟิ่งชิงเฉินเองก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ยืนดูอยู่ข้างๆ

นางได้สัมผัสมาจากเสด็จอาเก้ามากแล้ว ไม่ต้องพูดถึงการที่เสด็จอาเก้าไม่พูดจา ใบหน้าที่เย็นชาและเงียบขรึม ท่าทางที่สูงส่งและสุขุม เฟิ่งชิงเฉินนั้นสามารถทำได้ทั้งหมด

หน้าตาของเฟิ่งชิงเฉินที่แต่เดิมดูสดใส ในตอนนี้แสดงออกมาอย่างเย็นชาและเฉยเมย ทำให้ดูเหมือนผู้ที่สูงส่งขึ้นมาทันที เมื่อมองดูไกลๆ นั้นแทบจะเหมือนท่าทางของเสด็จอาเก้า

เมื่อถูกมองมาด้วยสายตาของเฟิ่งชิงเฉินที่ไร้ความรู้สึก ก็ทำให้รู้สึกเหน็บหนาวทั้งร่างกาย

ในตอนนี้เหวินจูมีความรู้สึกแบบนั้น ความมั่นใจข้างในใจของนางค่อยๆหายไป รอจนนางกำนัลทั้งสองชี้แจงจนเสร็จ เหวินจูก็หันมองไปที่เฟิ่งชิงเฉินด้วยใบหน้าที่ลำบากใจ "คุณหนูเฟิ่ง จะว่าเรื่องนี้อย่างไร?"

นั่นหมายความว่า คนที่ผิดก็คือเจ้าอย่างชัดเจน คงจะไม่ให้ข้าทำโทษนางกำนัลเหล่านี้หรอกนะ แบบนั้นมันไม่สมเหตุสมผลเกินไป

"ความเป็นจริงของเรื่องนี้เป็นอย่างไร คิดว่าเจ้าก็คงจะเข้าใจดีกว่าข้า ข้าจะไม่ขออะไรมาก เจ้าแค่อธิบายมาให้ข้าก็พอ" เฟิ่งชิงเฉินกล่าวออกมาอย่างใจเย็น ปัดฝุ่นที่ไม่ได้มีอยู่บนแขนเสื้อและหันไปมองทางอื่น

เสด็จอาเก้าเคยพูดว่า ในตอนนี้นางคือคุณหนูคนโตของจวนขุนนางผู้ภักดี นางประพฤติตัวแตกต่างและพูดจาในแบบของตัวเอง ในอนาคตนางไม่จำเป็นต้องปกปิดนิสัยของตนเองต่อหน้าบุคคลที่ไม่สำคัญ

ต่อหน้าของจักรพรรดิ องค์รัชทายาท ลั่วอ๋อง ซู่อ๋องและคนอื่นๆ นางไม่สามารถจองหองได้ แต่กับบุคคลที่ไม่ได้มีสถานะเทียบเท่านาง ก็ไม่จำเป็นต้องสนใจ

ยิ่งสามารถทำตามอำเภอใจได้เท่าไหร่ก็จะยิ่งดี ไม่จำเป็นต้องกลัวการแก้แค้นหรือการเอาคืนใดๆ เพราะในบางครั้งทัศนคติหรือวิธีการที่แข็งกระด้างก็สามารถทำให้ทุกคนเข้าใจได้ว่า เฟิ่งชิงเฉินนั้นเป็นคนที่ไม่ควรไปยั่วโมโห และไม่จำเป็นต้องพึ่งพาใคร......

เดิมทีนางไม่เคยได้ใช้ฐานะคุณหนูคนโตของจวนขุนนางผู้ภักดีมาก่อน ในวันนี้เซี่ยกุ้ยเฟยถือว่าโชคไม่ดี ที่ต้องมาพบเจอปัญหาเช่นนี้ ดังนั้นอย่าได้โทษเฟิ่งชิงเฉินที่นางจะโหดร้าย

ถ้าหากเป็นคนที่ทำผิดอย่างไรก็ต้องมีความรู้สึกผิด เหวินจูที่ได้ยินเฟิ่งชิงเฉินพูดเช่นนั้นก็คิดว่าเฟิ่งชิงเฉินนั้นรู้อยู่แล้ว ว่ากุ้ยเฟยจงใจที่จะกลั่นแกล้งเฟิ่งชิงเฉิน และจะสั่งสอนเฟิ่งชิงเฉิน ตอนนี้นางจึงลังเลว่าจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร