นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 288

"เฟิ่งชิงเฉิน เจ้า หยุดบัดเดี๋ยวนี้"เมื่อสาวใช้ของซูหว่านเห็นว่าบรรยากาศเริ่มไม่ปกติแล้ว ก็พลันยกกระโปรงตนเองขึ้น พร้อมกับวิ่งตามไปในทันที ด้วยท่าทางที่ดูน่าสมเพชยิ่งนัก พร้อมทั้งเร่งฝีเท้าจนวิ่งไปบังหน้าเฟิ่งชิงเฉินไว้ได้ในทันที เฟิ่งชิงเฉินจึงไม่อาจมีทางให้ไปอีก นางเพียงแย้มยิ้มถามสาวใช้ว่า "แม่นางยังมีอะไรจะบอกสอนข้าอีกงั้นหรือ?"

บอกสอน นางจะไปกล้าสอนได้อย่างไร สตรีที่อยู่ภายใต้ชายคาบ้านของผู้อื่นจักไปทำสิ่งใดได้นอกจากจะต้องก้มหัวให้เท่านั้น สาวใช้ของซูหว่านได้แต่อดทนกัดฟันเท่านั้น พร้อมกับก้มหน้าลงกล่าวว่า "เฟิ่ง เฟิ่งซิ่วขออภัยเพคะ หม่อมฉันตัวเสียมารยาทไปแล้ว เฟิ่งซิ่วได้โปรดให้อภัยผู้น้อยที่พลาดพลั้งไปด้วยเถอะเจ้าค่ะ"

สาวใช้ของซูหว่านที่วิ่งมาด้วยท่าทีเหนื่อยหอบนั้น เมื่อมานั่งคุกเข่าเพื่อขอโทษด้วยแล้ว ใบหน้าของนางพลันแดงก่ำชวนให้ผู้อื่นตกใจยิ่งนัก

เมื่อสาวใช้พูดจบ ก็พลันโค้งคำนับเฟิ่งชิงเฉินด้วยความเคารพ แต่ทว่าความจริงใจมีหรือไม่นั้น ทุกคนล้วนแต่รู้ดี

"หากเจ้ารู้ถึงความผิดของตนเองเช่นนี้ ก็แล้วไป" ยามที่ซุนเจิ้งเต้าเดินออกมานั้น พลันได้ยินประโยคนี้พอดี ยิ่งรู้สึกแปลกใจที่เฟิ่งชิงเฉินดูจักใจดียิ่งนัก มิทันได้คิดว่า ยามที่สาวใช้ผู้นั้นลุกขึ้นยืนมา เฟิ่งชิงเฉินก็ฟาดมือใส่ใบหน้าของสาวใช้ในทันที "เพี๊ยะ"

"โอ๊ะ ข้าเจ็บมือยิ่งนัก" เมื่อเฟิ่งชิงเฉินตบสาวใช้เสร็จ ก็พลันหันมานวดฝ่ามือของตนเอง "แม่นางคงไม่ถือโทษ ที่มือของข้าพลาดพลั้งไปใช่หรือไม่?"

ใบหน้าของสาวใช้พลันแดงเป็นปื้นในทันที เฟิ่งชิงเฉินลงมือหนักยิ่งนัก ในยามนั้น อย่าได้เอ่ยว่าสาวใช้ของซูหว่านตกใจเลย แม้แต่ซุนเจิ้งเต้าเองก็ยังตกตะลึงไปเช่นกัน

การกระทำของเฟิ่งชิงเฉินคือ ตาต่อตา ฟันต่อฟัน ทว่า นางตบหน้าสาวใช้ได้สวยงามยิ่งนัก จนไม่มีผู้ใดกล้าพูดออกมาในทันที

แน่นอนว่า การกระทำตบตีคนเช่นนี้ มีเพียงเฟิ่งชิงเฉินที่กล้าทำเท่านั้น แม้ว่าซุนเจิ้งเต้าจักสามารถทำได้ แต่ด้วยความที่ตนเองเป็นสุภาพบุรุษมากพอ ปะทะฝีปากได้ แต่เขาจักไม่ลงมือ เขาเป็นสุภาพบุรุษไม่อาจกระทำตนเช่นนั้นได้ หากว่าจักต้องลงมือ เขาก็จะไม่ลงมือกระทำต่อสตรี มันกระทำที่เกินกว่าเหตุไปหน่อย แต่ถ้าไม่ทำเลย มันยิ่งแต่จะทำให้ตนเองเสียหน้า

สาวใช้ของซูหว่านพลันกอบกุมใบหน้าของตนเอง พลางถลึงตาโตมองไปที่เฟิ่งชิงเฉินด้วยความกรุ่นโกรธ พร้อมทั้งง้างมือซ้ายขึ้นมา เพื่อที่จะลงมือไปที่เฟิ่งชิงเฉินในทันที

เฟิ่งชิงเฉินที่เตรียมการไว้ตั้งแต่แรกแล้วนั้น ไม่มีผู้ใดรู้ว่านางจะทำสำเร็จหรือไม่ หากแต่พวกเขาเห็นว่า เฟิ่งชิงเฉินจับแขนของสาวใช้เอาไว้ ทว่า สาวใช้เองก็มีพื้นฐานการต่อสู้อยู่บ้าง แต่หลังจากที่มือของนางถูกจับเอาไว้ได้นั้น มันก็ขยับไปไหนไม่ได้อีก

การแสดงออกของเฟิ่งชิงเฉินยังคงเป็นเช่นเดิม "อยากตบข้างั้นหรือ? เกรงว่า เจ้าจักไม่มีคุณสมบัตินั้น" เฟิ่งชิงเฉินพลันสะบัดมือของสาวใช้ทิ้งไปในทันที "เพี๊ยะ"ฝ่ามือของนางตบไปที่ใบหน้าอีกข้างของสาวใช้ผู้นั้นในทันที "ทีนี้ซ้ายขวาก็เท่ากันแล้ว ค่อยน่าดูขึ้นมาหน่อย"

พูดจบ ก็พลันหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากแขนเสื้อของตน เพื่อเช็ดมือของตนเองในทันที แล้วจึงเปิดปากกล่าวว่า "ไปบอกคุณหนูซูหว่านด้วยว่า ฝ่ามือทั้งสองนี้ถือว่าเป็นดอกเบี้ย ในคราวหน้า หากยังมีวันที่นางยังอยู่ในตงหลิงอีก ข้าจักไม่ปล่อยให้นางอยู่ดีแน่ หากต้องการมือสองข้างคู่นี้ของข้า ก็มาดูกันว่าเจ้าจักมีความสามารถหรือไม่

อีกทั้ง แม้ว่าจรรยาบรรณของข้าจะไม่ได้ดีมาก แต่หากมีคนไข้มาหาข้าถึงหน้าประตูจวน ข้าย่อมไม่ปฏิเสธที่จะรักษาเลยสักราย หากซูหว่านต้องการให้ข้ารักษา ก็มาหาข้าที่จวนขุนนางภักดีเสีย ข้าไม่มีเวลามาเที่ยวเล่นในจวนจิ้งชิวนัก"

พูดจบ ก็เดินออกจากสวนจิ้งชิวด้วยท่าทีหยิ่งยโสไปในทันที องครักษ์และสาวใช้ที่มาขวางทางเฟิ่งชิงเฉินเอาไว้ ต่างก็ยืนอยู่ที่เดิมมิกล้าขยับไปที่ใด

"ชิงเฉิน?" ซุนเจิ้งเต้าพลันเปิดปากออกมาด้วยท่าทีเป็นกังวล การตบหน้าก็ถือได้ว่าระบายอารมณ์ไปแล้ว แต่ท่าทางยโสโอหังในภายหลังนั้น ไม่ว่าอย่างไรซูหว่านเองก็เป็นสตรีชนชั้นสูงของหนานหลิง ทั้งยังมาเยือนตงหลิงในนามของราชวงศ์หนานหลิงอีกด้วย

แม้ว่า บางเรื่องจักสามารถไปแก้ตัวได้ แต่ถ้าหากทำเกินไป บางทีเบื้องบนอาจจะไม่เห็นด้วยก็เป็นได้ พวกเบื้องบนทำได้ทุกอย่างเพียงเพราะต้องการทิ้งหมากตัวเล็ก ๆ เช่นพวกเขา

เฟิ่งชิงเฉินชะงักไปครู่หนึ่ง พร้อมทั้งหันหน้าไปกล่าวว่า "หมอหลวงซุนมิต้องเป็นกังวลไป ข้าทำสิ่งใดล้วนมีเหตุผล"

นางลงมือนั้น หาได้ลงมือกับซูหว่านไม่ เป็นเพียงแค่สาวใช้ของซูหว่านเท่านั้น ในเมื่อสาวใช้ของซูหว่านไม่รู้จำเคารพหมอของตงหลิงเอง หากนางไม่ลงมือด้วยสองมือของนางไป นางคงเป็นคนที่ขี้ขลาดน่าดู

บุตรีของจวนขุนนางภักดีย่อมต้องเย่อหยิ่งและไร้เหตุผลเช่นนี้แล ถึงจักไม่โดนผู้คนดูถูกเอาได้ จักได้ไม่โดนจักรพรรดิรังแก ยามที่องค์จักรพรรดิเลื่อนยศบิดาของนางเป็นขุนนางภักดี มิใช่เพราะทัศนคติของนางที่มีต่อหนานหลิงและซีหลิงหรอกหรือ?