นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 29

หลังจากกล่าวคำนี้ออกไป เซี่ยซานก็เพิ่งรู้ตัวว่าตนกล่าวสิ่งใดออกไป

เขาคิดว่าตนเองเป็นสุภาพบุรุษ และมิควรกล่าววาจาดูถูกสตรีง่ายๆ แต่เฟิ่งชิงเฉินผู้นี้มีความสามารถที่จะทำลายคุณธรรมของเขาได้ง่ายจริงเชียว

นี่เป็นครั้งแรกที่เขากล่าววาจามิดีต่อสตรี เซี่ยซานรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เขาเหลือบมองเฟิ่งชิงเฉินอย่างเงียบๆ และรู้สึกเสียใจเล็กน้อย

แต่เขาที่หยิ่งทะนงจะยอมรับว่าตนผิดได้อย่างไร อีกอย่างเขาก็ไม่คิดว่าตนผิด เพียงแค่กล่าวในสิ่งที่ตรงไปตรงมาเท่านั้น

นอกจากนี้ หวังชีศัตรูตัวฉกาจของเขานั่งอยู่ที่นั่น ต่อให้ตายเขาก็มิยอมแพ้หรอก

ราวกับจะพิสูจน์ถึงความชอบธรรมของเขา เสียงของเซี่ยซานก็ดังขึ้นอีกครั้งว่า "เฟิ่งชิงเฉิน บัดนี้ข้าให้โอกาสเจ้าในการชดใช้ความผิดของเจ้าแล้ว ใต้เท้าเว่ยกล่าวว่าเจ้ามีวิธีที่จะจัดการคดีของตระกูลหวังและตระกูลเซี่ย เพียงแค่ตอนนี้เจ้าไปกับข้า แล้วจัดการเรื่องนี้ให้ดี ข้าเองก็จะให้อภัยเจ้าและไม่ถือสาเจ้า"

เฟิ่งชิงเฉินยิ้มให้เซี่ยซาน "ใต้เท้าเว่ย? เขาบอกว่าข้ามีวิธีแก้ปัญหา ดังนั้นข้าจึงต้องแก้ไขปัญหาได้หรือ? ข้ามิได้คุ้นเคยกับเขาสักหน่อย"

นางมิได้ตั้งใจจะโมโห นางปฏิเสธเพียงเพราะเขามิต้องการเข้าไปพัวพันกับตระกูลหวังและตระกูลเซี่ย

เว่ยเสวียเหลียง ใต้เท้าเว่ยใช่หรือไม่?

ข้าเฟิ่งชิงเฉินจำเจ้าเอาไว้แล้ว

ข้าจะบอกเจ้าเองว่าการทำให้หมอขุ่นเคืองนั้นเป็นอย่างไร โดยเฉพาะหมอหญิง

เจ้าควรอธิษฐานดีๆ ขออย่าให้ต้องมาตกอยู่ในมือของเฟิ่งชิงเฉิน มิฉะนั้น ข้าจะจัดการเจ้าแน่

และบุตรชายของตระกูลทั้งสองนี่อีก ทางที่ดีควรจะภาวนาอย่าให้มายุ่งเกี่ยวกับเฟิ่งชิงเฉินเลย

เฟิ่งชิงเฉินก้มศีรษะลงเล็กน้อย ซ่อนแสงเย็นวาบในดวงตาของตน

หมอเป็นอาชีพที่ศักดิ์สิทธิ์ หมอที่ดีมิเพียงช่วยชีวิตเจ้าได้ แต่ยังรวมถึงสามารถกำหนดชะตากรรมของตระกูลหรือประเทศได้อีกด้วย

ส่วนนางก็มีความมั่นใจในทักษะทางการรักษาของตน

"เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าหมายความว่าอย่างไร? เจ้ามิไว้หน้าแม่แต่กับข้าหวังเซี่ย คุณชายตระกูลหวังงั้นหรือ?" หวังชีขมวดคิ้วด้วยความมิพอใจ

เขาและเซี่ยซานเดินทางมาเชิญนางพร้อมกัน แต่นางกล้าที่จะปฏิเสธเขา ในโลกนี้นอกจากเฟิ่งชิงเฉินแล้วยังมิมีผู้ใดกล้าทำเช่นนี้มาก่อน

อย่าว่าแต่เฟิ่งชิงเฉินเลย แม้แต่องค์รัชทายาทเอง เนื่องจากตระกูลหวังและตระกูลเซี่ยค่อนข้างแข็งแกร่ง ด้วยเหตุนี้จึงมิกล้าที่จะกล่าวว่า "ไม่" กับพวกเขาอย่างง่ายดาย

"มิใช่หรอก คุณชายเจ็ดเข้าใจผิดไปแล้ว ชิงเฉินจะกล้าหักหน้าของคุณชายหวังและคุณชายเซี่ยได้อย่างไร นั่นเป็นเพราะชิงเฉินมิมีความสามารถพอต่างหาก" เฟิ่งชิงเฉินลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและสารภาพผิด

สมัยนี้มีคุณชายที่ทำตัวกร่างมากมายเหลือเกิน นี่คือการขอให้นางช่วยหรือ? เห็นได้ชัดว่าบังคับนางอยู่

"มิมีความสามารถงั้นหรือ? เจ้ามิแม้แต่จะชายตาดูด้วยซ้ำ รู้ได้อย่างไรว่าเจ้ามิมีความสามารถนั้น เฟิ่งชิงเฉิน อย่าให้ข้าได้กล่าวเป็นครั้งที่สาม จงไปกับพวกเรา มิเช่นนั้นข้าจะส่งคนไปจับเจ้า" หวังชียืนขึ้นและกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เฟิ่งชิงเฉินมิสามารถปฏิเสธได้

แน่นอนเซี่ยซานก็มิได้นั่งเฉย พวกเขาสองคนเดินทางมาด้วยตนเองในวันนี้ หากเฟิ่งชิงเฉินมิไป พวกเขาก็จะเสียหน้าเป็นแน่

ตระกูลหวังและตระกูลเซี่ยเพิ่งมีเรื่องอื้อฉาวเกี่ยวกับนายหญิงที่ฆ่าบุตรชายคนโตของอนุภรรยาไป หากมีเรื่องอื้อฉาวว่าถูกเฟิ่งชิงเฉินเมินเฉยแพร่ออกไปอีก พวกเขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ใด?

ในวันนี้ ถึงอย่างไรเฟิ่งชิงเฉินก็ต้องไป แม้นมิเต็มใจก็ต้องไป

เฮ้อ……

เฟิ่งชิงเฉินสูดหายใจเข้าลึก นางรู้ว่านางมิมีทางเลือกใด นางจึงกล่าวออกมาเบาๆ ว่า "คุณชายทั้งสองโปรดเมตตา ชิงเฉินกลับมองมิเห็นมันได้อย่างไร เชิญคุณชายทั้งสองนำทางเถิด"

เมื่อเห็นว่าเปิดศาลขึ้นในจวนเซี่ย มองดูแล้วตระกูลเซี่ยนั้นแข็งแกร่งน่าดู

เอาเถอะ หากมิอาจขัดขืนได้ ก็อย่าได้ขัดขืนเสียดีกว่า

"ควรทำเช่นนี้ตั้งนานแล้ว" เซี่ยซานเดินผ่านเฟิ่งชิงเฉินและตำหนิออกมาด้วยเสียงต่ำทุ้ม "มิใช่ทุกคนที่มีสิทธิ์ปฏิเสธ"

เมื่อกล่าวเสร็จเขาก็เดินออกไป

ด้านนอกจวนเฟิ่ง รถม้าของเซี่ยซานและหวังชีกำลังรออยู่ ทั้งสองเดินออกมาขึ้นนั่งไปบนรถ จากนั้นโบกมือให้สารถีขับออกไป โดยมิมีเจตนาที่จะเชิญเฟิ่งชิงเฉิน

รถม้าวิ่งตรงไปข้างหน้า "กุบกับๆ" โดยปล่อยให้เฟิ่งชิงเฉินยืนข้างหลังคนเดียว

"คุณหนูเฟิ่ง?" เจ้าหน้าที่ทั้งสองดูตะลึงอย่างทำตัวไม่ถูก

พวกเขาเองก็ไม่รู้จะทำเช่นไร คุณชายทั้งสองไปไหนมาไหนด้วยรถม้า ส่วนคนอย่างตนไปไหนมาไหนด้วยสองขา

ระหว่างทาง เจ้าหน้าที่ทั้งสองรู้สึกเคารพเฟิ่งชิงเฉินมากขึ้นเรื่อยๆ และมิได้แม้แต่คิดจะดูถูกเฟิ่งชิงเฉินเลย

การเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยนี้มิอาจหนีจากสายตาของเฟิ่งชิงเฉินได้ นางยิ้มเบาๆ แต่มิได้ใส่ใจ

ข้าเฟิ่งชิงเฉิน บุญคุณต้องทดแทน แค้นต้องชำระ

ใครที่ให้ข้ามาหนึ่งส่วน ข้าจะตอบแทนให้สามส่วน ผู้ใดที่ทำร้ายข้ามาเศษเสี้ยว ข้าจะแก้คืนกลับไปสามส่วนเช่นกัน ผู้ใดติดหนี้ข้าไว้ ข้าจะเอาคืนให้สาสม

เมื่อนางล้มลง นางจะจดจำคนที่ดึงนางขึ้นมาเอาไว้อย่างแน่นอน คนที่ดูหมิ่นนาง นางจะมิมีวันลืมคนที่ดูถูกหรือเคารพนางเด็ดขาด

เช่นเดียวกับเสด็จอาเก้า เช่นเดียวกับเจ้าหน้าที่สองคนนี้

ขนาดพื้นที่ของจวนเซี่ยใหญ่เกินจินตนาการของเฟิ่งชิงเฉิน

เมื่อเดินผ่านห้องโถงไปถึงลานเฉลียง เลี้ยวบริเวณทางเดินอีกหลายแห่ง จากนั้นเดินผ่านลานไปเจ็ดแห่ง พวกเขายังคงไปมิถึงที่หมาย

หากมิมีคนนำทาง นางคงจะหลงทางแน่นอน

เรือนแห่งหนึ่ง ภูเขาจำลอง สระน้ำ สวนดอกไม้และศาลา มีทุกอย่างที่นั่น

หลังจากที่เดินทางมาที่นี่ เฟิ่งชิงเฉินจึงได้เข้าใจว่าความมั่งคั่งจริงๆ คืออะไร

จวนเล็กๆ ของนางที่มีทางเข้าสามทางและทางออกสามทางนั้นยังมิใหญ่เท่ากับลานที่เล็กที่สุดในตระกูลเซี่ยเลย

อนิจจา คนเราแข่งกันไปมาอาจถึงตาย

พวกเขาเดินเพียงสิบห้านาทีจากจวนเฟิ่งมายังจวนเซี่ย แต่จากประตูใหญ่ของจวนเซี่ยไปยังภายในเรือนรอง พวกเขาใช้เวลาเดินถึงครึ่งชั่วโมง

ปัญหาก็คือ พวกเขายังเดินไปมิถึง......

ทางเช่นนี้ นับประสาอะไรกับสตรีเช่นนาง แม้แต่ชายหนุ่มยังเดินจนเหนื่อยหอบแทบตาย

คนที่อยู่ในจวนเซี่ยนี้ มิมีผู้ใดขาดทุนจริงๆ