นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 305

เวลาเหมาะสมอย่างมาก เมื่อเฟิ่งชิงเฉินเห็นว่าเสื้อของตนและเสด็จอาเก้านั้นเป็นสีเดียวกัน แบบคล้ายกัน ในขณะที่นางอยากไปเปลี่ยนก็พบว่ามันไม่ทันแล้ว แขกของเสด็จอาเก้ามาถึงแล้ว....

เสด็จอาเก้าส่งคำเชิญให้ใคร ถือเป็นเกียรติของผู้นั้น หนึ่งปีคงไม่มีสักครั้งเดียว คนที่ได้รับนั้นอย่างมาก

เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้ใบเชิญของเสด็จอาเก้า ไม่ว่าจะคิดอย่างไร มีความสุขหรือไม่ ก็ไม่มีใครกล้ามาสาย

โดยปกติแล้วผู้มีอำนาจสูงสุดจะต้องมาถึงคนสุดท้ายเพื่อที่จะแสดงยศศักดิ์ของตนออกมา เพื่อที่จะได้รับชื่นชมยินดีของทุกคน แต่ครั้งนี้แตกต่างออกไป คนที่มาถึงคนแรกเป็นเสด็จอาเก้า

ร่างกายขององค์รัชทายาทอ่อนแอเช่นเคย เมื่อเห็นเสด็จอาเก้ามาแต่ไกล องค์รัชทายาทก็เร่งฝีเท้า เดินเร็วเพียงไม่กี่ก้าวก็ทำให้องค์รัชทายาทหน้าแดงและหายใจหอบเหนื่อย

ไม่น่าแปลกใจที่ตงหลิงจื่อลั่วไม่รีบจัดการองค์รัชทายาทเช่นนี้ ทำให้ผู้คนไม่สามารถมองว่าเขาเป็นคู่แข่งได้จริง ๆ ร่างกายอ่อนแอเช่นนี้ จะแบกรับหน้าที่ดูแลบ้านเมืองได้อย่างไร

เมื่อเห็นเฟิ่งชิงเฉินที่สวมชุดหรูหรายืนอยู่ตรงหัวมุม องค์รัชทายาทก็ตกใจ เขารู้สึกตกใจและไม่เข้าใจเล็กน้อย

เสด็จอาเก้าเชิญทานข้าว แต่เฟิ่งชิงเฉินกลับแต่งกายเด่นเช่นนี้ นางต้องการเป็นที่สนใจมากกว่าเสด็จอาเก้าหรือ? ๆ โชคดีที่จวนของเสด็จอาเก้าไม่มีพระชายา ไม่เช่นนั้นเฟิ่งชิงเฉินทำเช่นนี้จะต้องโดนเกลียดอย่างแน่นอน

"ชิงเฉินคาราวะองค์รัชทายาท" เฟิ่งชิงเฉินโค้งตัวและคำนับ ไม่ใช่เพราะนางไม่อยากคุกเข่า แต่เพราะว่าหากนางคุกเข่าลง เสื้อจะเลอะเทอะ

"มิต้องมากพิธีรีตอง" ดวงตาขององค์รัชทายาทเป็นประกาย และส่งยิ้มให้เฟิ่งชิงเฉิน จากนั้นเขาเดินตรงเข้าไปหาเสด็จอาเก้า เมื่อเข้าไปและเห็นชุดของเสด็จอาเก้าแล้ว องค์รัชทายาทตกใจอย่างมาก จากนั้นก็เผยรอยยิ้มที่กระจ่างออกมา

เฟิ่งชิงเฉินผู้นี้ไม่ลืมแสดงเจตจำนงของตนตลอดเวลา ไม่คิดว่านางจะไปสืบการแต่งกายของเสด็จอาเก้ามา เพื่อที่จะสวมชุดคล้ายกัน นางต้องการให้ซูหว่านยอมถอยให้นางหรือ?

ผู้หญิงนี่ชอบใช้เล่ห์กลเกี่ยวกับเรื่องเหล่านี้เสียจริง แต่พวกนางไม่รู้ว่าเสด็จอาเก้าไม่สนใจเรื่องเหล่านี้ องค์รัชทายาทคำนับเสด็จอาเก้า " เสด็จอา"

เขาไม่ได้เอ่ยคำว่า "เก้า" ออกมา องค์รัชทายาทจงใจกล่าวให้ทั้งสองใกล้ชิดกันมากขึ้น

"องค์รัชทายาท มานั่งเถิด" หลังจากที่เสด็จอาเก้านั่งลง องค์รัชทายาทก็เดินตามและนั่งในตำแหน่งแรกจากด้านล่างซ้าย เฟิ่งชิงเฉินยืนอยู่ที่มุมห้อง ไม่รู้ว่าตนควรเข้าไปหรือไม่ และนางควรนั่งที่ไหน

ตามหลักแล้ว ชายและหญิงจะต้องแยกกันนั่ง แต่เสด็จอามีโต๊ะเพียงตัวเดียว เสด็จอาเก้าคงอยากให้ทุกคนนั่งด้วยกัน

เสด็จอาเก้าดูเหมือนจะรู้ว่าเฟิ่งชิงเฉินรู้สึกอึดอัด เขาจึงยกมือขึ้น "นั่ง"

ชายและหญิงจะไม่นั่งในที่นั่งเดียวกันนี่คือกฎ แต่เมื่ออยู่ในพระราชวังกฎเหล่านี้จะเบาลงเล็กน้อย ใครจะกล้าว่าราชวงศ์

"ใช่" เฟิ่งชิงเฉินตอบรับและก้าวไปข้างหน้าอย่างช้าๆ หลังจากเดินไปสักพัก เฟิ่งชิงเฉินตระหนักได้ว่าชายเสื้อของนางปักด้วยไหมทองเป็นรูปดอกบัว นางไม่ได้สังเกตมาก่อน เพราะตอนแรกนางมิได้มองดูที่ชายเสื้อ

เมื่อเฟิ่งชิงเฉินก้าวไปข้างหน้า ชายเสื้อพลิ้วไหวไปมา ดอกบัวชายเสื้อนั้นผลิบานออกมา เมื่อชายเสื้อเก็บกลับมาเป็นทรงเดิม ดอกบัวก็หุบลงอีกครั้ง หากมิใช่เพราะเดิน หรือเพราะแสง จะไม่มีทางพบลายนี้แน่นอน

เพราะเมื่อมีแสงมาก ไหมทองเห็นไม่ค่อยชัดเท่าไหร่