นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 306

หวังจิ่นหลิงพลันก้าวไปข้างหน้า แล้วจึงเดินไปนั่งทางด้านซ้ายมือของตี๋ตงหมิง "ในเมื่อนั่งตรงไหนก็ได้ เช่นนั้น จิ่นหลิงจะนั่งตรงนี้ก็แล้วกัน"

หลังจากนั่งลงแล้วนั้น ก็หาได้สนใจผู้อื่นว่าจะมองเช่นไรไม่ พลางเอียงตัวไปกล่าวกับเฟิ่งชิงเฉินว่า "เจ้าสวยมาก!"

แม้ว่าผู้อื่นจะไม่รู้ แต่หวังจิ่นหลิงกับเข้าใจทุกอย่างได้เป็นอย่างดี อาภรณ์ชุดนี้ หาใช่ของเฟิ่งชิงเฉินไม่ อาภรณ์ของเฟิ่งชิงเฉินนั้น เป็นเขาที่สั่งให้คนนำไปตัดเย็บด้วยตนเอง เขาย่อมไม่เตรียมอาภรณ์ที่ดูหรูหราสำรับชาววังเช่นนี้ให้นางอย่างแน่นอน

หาได้เป็นเพราะว่า หวังจิ่นหลิงคิดว่าเฟิ่งชิงเฉินสวมใส่ชุดของชาววังแล้วจะดูไม่งามไม่ แต่หวังจิ่นหลิงรู้ดีว่า เฟิ่งชิงเฉินไม่ชอบเรื่องวุ่นวาย เขาจึงมิได้จัดเตรียมอาภรณ์ที่ดูหรูหราให้นางเอาไว้ รวมไปถึง หวังจิ่นหลิงชื่นชอบยามที่เฟิ่งชิงเฉินสวมใส่อาภรณ์ที่เรียบง่าย แต่ให้ความรู้สึกสง่างามเสียมากกว่า ฉะนั้นแล้ว อาภรณ์ส่วนใหญ่ของเฟิ่งชิงเฉินนั้น เขาจึงได้สั่งตัดชุดตามลักษณะนิสัยของนาง ที่นางชื่นชอบแทน

เมื่อได้มาเห็นเฟิ่งชิงเฉินสวมอาภรณ์เฉกเช่นชาววังในวันนี้ ให้ความรู้สึกมีเสน่ห์เป็นพิเศษยิ่งนัก เขาจึงคิดว่า กลับจวนไปเมื่อใด จะไปสั่งให้คนตัดชุดเช่นนี้ให้นางอีกสักชุด ถึงอย่างไร ตระกูลหวังหาได้ขาดแคลนเนื้อผ้าไม่ ทั้งยังไม่ขาดช่างฝีมือในการตัดเย็บอีก เฟิ่งชิงเฉินมิจำเป็นต้องไปสวมใส่อาภรณ์ของผู้อื่น โดยเฉพาะอาภรณ์ของเสด็จอาเก้า ถึงแม้ว่าจะมีเหตุผลให้ได้ใส่ ถึงอย่างไรก็ไม่ควร

หวังจิ่นหลิงพลันแย้มยิ้มออกมา พร้อมทั้งหันไปหาเสด็จอาเก้า แล้วจึงพยักหน้าส่งให้เล็กน้อย คล้ายกับจะบอกเสด็จอาเก้าว่า คนอื่นอาจจะไม่รู้ว่าชุดของเฟิ่งชิงเฉินเป็นเช่นไร แต่เขารู้ดี คนอื่นจักเข้าใจผิดไปเช่นไร เขาหาได้เข้าใจเหมือนคนพวกนั้นไม่

หวังจิ่นหลิงพลันนั่งอยู่ด้านซ้ายของเฟิ่งชิงเฉิน เซี่ยซานจึงได้มานั่งที่ด้านขวาของเฟิ่งชิงเฉิน หวังชีจึงได้เดินมานั่งถัดจากเซี่ยซานแทน ทางด้านขวายังมีที่นั่งว่างอยู่อีกสี่ที่

ยามที่ทุกคนกำลังคาดเดาว่า เสด็จอาเก้าได้ทำการเชื้อเชิญผู้ใดมาบ้าง ข้ารับใช้พลันเข้ามารายงานว่าองค์รัชทายาทซีหลิง องค์หญิง คุณหนูซูหว่านและองค์ชายรองเป่ยหลิงมาถึงพอดี

"ซีหลิงเทียนเหล่ย?" หากอีกสามคนมาถึงแล้วละก็ พวกเขายังพอเข้าใจได้ แต่ทว่า ขาทั้งสองข้างของซีหลิงเทียนเหล่ยดีขึ้นแล้วงั้นหรือ?

ยามที่สัมผัสได้ถึงความสงสัยของทุกคนนั้น เสด็จอาเก้าจึงเอ่ยปากอธิบายออกมาว่า "ราชวงศ์ซีหลิงส่งยาอะไรบางอย่างมาให้ บาดแผลขององค์รัชทายาทเหล่ยจึงฟื้นฟูขึ้นโดยไว ในยามนี้จึงเดินเหินได้เป็นปกติแล้ว"

เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนั้น พลันพยักหน้าลงมาเล็กน้อย ดูเหมือนว่า งานเลี้ยงชมดอกบัวของเสด็จอาเก้าจักไม่ง่ายดายนัก ภายในใจของทุกคนจึงได้แต่คาดการณ์ไปต่าง ๆ นานา

"เสด็จอาพ่ะย่ะค่ะ แขกมาแล้ว หลานจักไปต้อนรับแทนท่านเองพ่ะย่ะค่ะ" องค์รัชทายาทพลันลุกขึ้น เพื่อแจ้งความประสงค์ของตน

ถึงแม้ว่าจะเป็นงานเลี้ยงธรรมดางานหนึ่ง หากแต่แขกที่มาร่วมงานเป็นถึงองค์รัชทายาทแคว้นอื่น หากมิลุกขึ้นออกไปต้อนรับ เกรงว่าจะเป็นการเสียมารยาทแย่ หากจะให้เสด็จอาเก้าที่เป็นเจ้างาน ออกไปต้อนรับนั้น นั่นเป็นเรื่องที่ไม่ควรเป็นอย่างยิ่ง

เสด็จอาเก้าจึงพยักหน้าเล็กน้อย ให้เขาออกไปต้อนรับซีหลิงเทียนเหล่ย นั่นย่อมเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ หากเป็นองค์จักรพรรดิตงหลิงมาละก็ ยังพอนับว่ามีความเป็นไปได้อยู่บ้าง

ยามที่องค์รัชทายาทลุกขึ้นต้อนรับนั้น คนอื่น ๆ ย่อมไม่อาจนั่งนิ่งดูดายได้อีก ทุกคนพลันค่อย ๆ ลุกขึ้นมา เช่นนี้ จึงมีเพียงเสด็จอาเก้าที่นั่งลงอยู่ผู้เดียว ทั้งยังมีความโดดเด่นยิ่งนัก

ผ่านไปไม่นาน องค์รัชทายาทก็เดินนำผู้คนเข้ามาในทันที ทั้งซีหลิงเทียนเหล่ยและเป่ยหลิงเฟิ่งเฉียน อีกคนหนึ่งสูงส่งสง่างาม อีกคนหนึ่งองอาจผ่าเผย ในสายตาของเฟิ่งชิงเฉินแล้วนั้น พวกเขาทั้งสองนับว่าหล่อเหลาไปกันละแบบ

ทว่า ในสายตาขององค์หญิงอันผิงนั้น หาได้คิดเช่นนั้นไม่ นางชื่นชอบสุภาพบุรุษที่อ่อนหวานเช่นหวังจิ่นหลิง จะให้มองเช่นไร เป่ยหลิงเฟิ่งเฉียนก็เป็นบุรุษที่ดูหยาบคายไร้มารยาทเพียงผู้หนึ่ง คนประเภทนี้ ย่อมไม่มีวันที่องค์หญิงอันผิงจะชายตามองเป็นอันขาด

เมื่อคิดว่าองค์ชายรองเป่ยหลิงผู้นี้ มาสู่ของนางต่อหน้าผู้คนแล้วนั้น ทำให้องค์หญิงอันผิงรู้สึกอับอายยิ่งนัก พร้อมกับใช้สายตาที่เศร้าสร้อยมองไปยังหวังจิ่นหลิง หากแต่ หวังจิ่นหลิ่งหาได้สนใจมองนางไม่ ทว่า เขากลับหยิบผมขึ้นมาทัดหูให้เฟิ่งชิงเฉินด้วยความอ่อนโยนแทน

สีหน้าขององค์หญิงอันผิงพลันแปรเปลี่ยนไปในทันที ยามที่กำลังโมโหนั้น เสด็จอาเก้าพลันหันมามองนาง ทำให้องค์หญิงอันผิงชะงักไปโดยพลัน พร้อมทั้งก้มหน้าลง ไม่กล้ามีปากมีเสียงอันใดอีก

เมื่อเป่ยหลิงเฟิ่งเฉียนเข้ามานั้น เขาพลันหันไปมองเฟิ่งชิงเฉินที่โดดเด่นมากที่สุดในทันที แววตาพลันฉายแววประกายแวววับออกมา พร้อมกับหันไปชำเลืองมององค์หญิงอันผิงที่มีรูปร่างน่าเอ็นดู เขากลับเห็นองค์หญิงอันผิง มีท่าที "เขินอาย" ก้มหน้าลง เป่ยหลิงเฟิ่งเฉียนพลันรู้ได้ในทันที สตรีผู้นั้น คือคนที่เขาขอแต่งงานด้วย ก็พลันรู้สึกโล่งใจยิ่งนัก ดูแล้วองค์หญิงอันผิงมิได้แย่มาก นางอาจจะเป็นฮูหยินที่ดีให้กับเขาได้

ซีหลิงเหยาหวาและซูหว่านที่เดินตามมาด้านหลังนั้น เมื่อทั้งสองเห็นเฟิ่งชิงเฉิน ก็พลันแสดงท่าทีรังเกียจนางออกมาโดยไม่รู้ตัว ช่างน่าเสียดายนัก เมื่อพวกนางมาเผชิญหน้ากับเฟิ่งชิงเฉิน อาภรณ์ที่พวกนางแต่งตัวมาในวันนี้ หาได้กลบความสวยสง่าของเฟิ่งชิงเฉินลงไปไม่

หลังจากที่ทุกคนพบหน้า พร้อมทั้งทำความเคารพกันและกันแล้วนั้น สายตาของทุกคนพลันมองไปที่ร่างกายของซีหลิงเทียนเหล่ยในทันที เมื่อมองเห็นการเดินเหินของเขามีความมั่นคงแล้ว พลันรับรู้ได้ในทันทีว่า ข่าวของเสด็จอาเก้าหาได้ผิดไปไม่

หลังจากที่ซีหลิงเทียนเหล่ยได้รับบาดเจ็บสาหัสนั้น นี่ถือเป็นครั้งแรกที่เขามาปรากฏตัวให้เห็นภายในตงหลิง คล้ายจะเป็นการประกาศบอกผู้คนกลาย ๆ ว่า อาการบาดเจ็บของซีหลิงเทียนเหล่ยดีขึ้นแล้ว เขาสามารถเฉิดฉายอยู่ภายในตงหลิงได้แล้วเช่นกัน

ที่นั่งทางด้านขวามือเป็นของซีหลิงเทียนเหล่ย ซีหลิงเหยาหวา หลังจากนั้นจึงเป็นเป่ยหลิงเฟิ่งเฉียนกับซูหว่าน

มิรู้ว่าเป็นการตั้งใจหรือไม่ตั้งใจในการจัดที่นั่ง ตรงข้ามของที่นั่งตงหลิงเทียนเหล่ยเป็นซีหลิงเหยาหวา ที่นั่งตรงข้ามเป่ยหลิงเฟิ่งเฉียนเป็นองค์หญิงอันผิง และที่นั่งตรงข้ามกับซูหว่านเป็นตงหลิงจื่อชุน หากแต่ทั้งสองคนหาได้ต้องตากันไม่

ตงหลิงจื่อชุนเพียงเดินเข้ามา เขาก็จับจ้องไปที่เฟิ่งชิงเฉินในทันที เขาอยากจะเปิดปากพูดคุยกับเฟิ่งชิงเฉินยิ่งนัก ทว่า หาได้มีโอกาสไม่

ซูหว่านก็เป็นเหมือนตงหลิงจื่อชุนเช่นกัน เพียงเดินเข้ามา นางก็หันมองหาร่างของเสด็จอาเก้าในทันที เมื่อเห็นว่าทั้งเฟิ่งชิงเฉินและเสด็จอาเก้า สวมอาภรณ์ที่มีลักษณะคล้ายกันนั้น แม้ว่าดวงตาของนางจักหรี่ลงด้วยอาการป่วย ทว่ากลับมีแสงสว่างคล้ายกับความอาฆาตส่งออกมาแทน

ถึงแม้ว่า เฟิ่งชิงเฉินจักรู้อยู่แล้วว่าซูหว่านจะต้องมางานนี้ หากแต่เมื่อเห็นนางมาเช่นนี้ ก็อดที่จะรู้สึกตกใจไปไม่ได้ เนื่องจากว่า สภาพอาการปวดท้องของนางจนไม่อาจลุกขึ้นมาได้ตั้งแต่เมื่อวานนั้น ดูจะสาหัสมากเลยทีเดียว

ถึงแม้ว่าจะเห็นใบหน้าของซูหว่าน มีการแต่งองค์ทรงเครื่องมากนั้น ทว่า มันก็ไม่อาจกลบสีหน้าของนางที่ซีดขาวได้มิด เฟิ่งชิงเฉินได้แต่บอกว่า หน้าตาของเสด็จอาเก้าช่างใหญ่โตเสียจริง ซูหว่านที่เจ็บป่วยเช่นนี้ เขาก็ยังกล้าส่งเทียบเชิญให้มาร่วมงานด้วยได้

หลังจากที่ทุกคนนั่งประจำที่แล้วนั้น เสด็จอาเก้าหาได้เอ่ยอันใดออกมาไม่ พร้อมทั้งส่งสัญญาณให้ข้ารับใช้นำสำรับอาหารเข้ามา เมื่อเห็นการจัดสำรับอาหารแล้วนั้น เป็นเพียงอาหารง่าย ๆ โดยมีองค์รัชทายาทและตงหลิงจื่อลั่วชวนซีหลิงเทียนเหล่ยและเป่ยหลิงเฟิ่งเฉียนพูดคุย เพื่อไม่ให้รู้สึกว่าตนเองโดนทิ้ง

เรื่องงานมงคลสมรสของเป่ยหลิงเฟิ่งเฉียนกับองค์หญิงอันผิงนั้น แม้ยังไม่มีกำหนดการออกมาแน่นอน แต่ก็คงไม่พ้นดั่งที่คาดเดากันนัก

ถึงแม้ว่าฝ่าบาทจักได้ตัวหลี่เซี่ยงมาแล้ว จะช้าหรือเร็วพระองค์ย่อมทำการก่อศึกสงครามกับแคว้นอื่นเป็นแน่ ถึงแม้ว่าจะต้องใช้ระเบิดเทียนเหล่ยในปริมาณมาก ๆ เพื่อทำการรบ ทว่า ตงหลิงหาได้มีความสามารถที่จะกลืนกินอีกสามแคว้นภายในการโจใตีครั้งเดียวไม่ หากพูดถึงแคว้นเป่ยหลิงแล้ว การที่พวกเขาเลือกการแต่งงานเพื่อเชื่อมสัมพันธ์ไมตรี ย่อมเป็นทางเลือกในการประนีประนอมที่ดี