นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 314

ตงหลิงจื่อชุน มาอย่างรวดเร็ว หลังจากเตรียมสุรากลั่นหิมะเสร็จแล้ว ตงหลิงจื่อชุนก็เดินไป และโค้งคำนับเสด็จอาเก้าด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา "แสด็จอาเก้านี่ท่านรู้ใจข้าจริงๆ มีของดีๆ อย่าลืมเรียกข้าอีกนะ"

"อืม" เสด็จอาเก้าพยักหน้าอย่างเฉยเมย เห็นได้ชัดว่าไม่ต้องการสนใจตงหลิงจื่อฉุน ตงหลิงจื่อชุนนั่งลงอย่างเชื่อฟัง

สุรากลั่นหิมะมีเพียงสามไห สองไหวางอยู่หน้าเสด็จอาเก้า และอีกไหหนึ่งวางอยู่ต่อหน้าเจ้าชาย"ปริมาณการดื่มมีจำกัด แต่ก็ยังมีสุราอื่นๆอีกเยอะแยะ สุรากลั่นหิมะนี้ดีต่อร่างกายของเจ้าชาย ดังนั้นเจ้าชายควรดื่มมากกว่านี้"

หลังจากพูดเสร็จ เขาก็เป็นผู้นำในการเปิดสุรากลั่นหิมะบนโต๊ะ

ก็หอมดีนะ

ช่างเป็นสุราที่มีกลิ่นหอมมาก

...

กลิ่นหอมของสุรา ทำให้ผู้คนน้ำลายสอ ตงหลิงจื่อลั่วและคนอื่นๆ หลับตาลงด้วยความมึนเมาของกลิ่นของหิมะ

"อย่างที่คาดไว้สุราอันดับหนึ่งของโลก กลิ่นหอมเพียงอย่างเดียวก็เพียงพอแล้วที่จะกวาดล้างสุราทั้งหมดที่เคยดื่มมาก่อน แค่ดมกลิ่นของสุรานี้ก็ทำให้ไม่สามารถดื่มสุราชนิดอื่นได้เลย" รอยยิ้มของเจ้าชายทำให้มีใบหน้าแดงก่ำและคนทั้งหมดก็เต็มไปด้วยพลังที่แข็งแรงโดยไม่มีอาการผิดปกติตามปกติ

"เสด็จอาเก้าอนุญาตให้ดื่มสุรานี้ เกรงว่าหากดื่มสุรากลั่นหิมะ จะทำให้ไม่สามารถดื่มสุราชนิดอื่นได้" ตงหลิงจื่อหลัวไม่ลืมแสดงความเป็นมิตรฉันพี่น้องต่อหน้าผู้คน

พระองค์ไม่มีความเย่อหยิ่ง แม้ว่าพระองค์จะไม่ทรงยินดี แต่พระพักตร์ของพระองค์ยังอ่อนโยน "หิมะนี้ดีต่อสุขภาพของข้า ข้าก็ต้องควรดื่มสักหน่อย นี่คือสิ่งที่เสด็จอาเก้าที่มอบข้าเป็นพิเศษ"

หลังจากพูดแล้วพวกเขาก็เปิดสุรากลั่นหิมะขึ้น ในเวลานี้ทุกคนพบว่ากลิ่นหอมของสุรากลั่นหิมะ ไม่คงที่ รสชาติของสุรากลั่นหิมะ ในมือของเจ้าชายและ เสด็จอาเก้า แตกต่างกันและรสชาติของทั้งสองสุราขวดเล็กก็ไม่ต่างกัน เปรียบเทียบขวดสุราในมือเจ้าชายทุกคนพบว่ากลิ่นหอมของสุราเริ่มหอมมากขึ้นเรื่อยๆ...

"การกลั่นหิมะนี้ช่างน่าอัศจรรย์จริงๆ ไม่น่าแปลกใจเลยที่มันสามารถเรียกได้ว่าเป็นสุราที่ดีที่สุดในใต้หล้า คุ้มค่าจริงๆ" ซีหลิงเทียนเหล่ย เหล่ตาและโอ้อวด ไม่มีทางที่กลิ่นหอมจะแรงเกินไป คนไม่สามารถยืนได้

"ใครๆ ก็ชอบ" เสด็จอาเก้าเขย่าขวดสุราเบาๆ กลิ่นสุราก็เข้มข้นขึ้น และกลิ่นของสุราก็เหมือนกับนกที่หลุดออกมาจากกรง แล้วรีบเข้าไปในลมหายใจของทุกคน

เสด็จอาเก้าเทแก้วลงในแก้วสุราสีเงิน ยกให้ฝูงชนและดื่มให้หมด

เขาพิสูจน์แล้วว่าสุราหิมะนี้ไม่มีปัญหา อย่างน้อยเขาก็ไม่มีปัญหาในการดื่ม ส่วนจะกล้าดื่มไหม นั่นมันเรื่องของพวกเจ้า

และตงหลิงจื่อหลัวไม่กังวลว่าเสด็จอาเก้าจะสัมผัสสุรา ซีหลิงเทียนเหล่ยและเป่ยหลิงเฟิงเฉี่ยนก็เชื่อว่าเสด็จอาเก้าจะไม่โง่พอที่จะจับสุรา และเสด็จอาเก้าก็ไม่ใช่คนระดับต่ำขนาดนั้น

ดังนั้นเมื่อคนต่อไปแจกสุราจากขวดไหให้กับทุกคน ทุกคนก็หยิบแก้วสุราขึ้นมาดื่มในคราวเดียว มีเพียงเฟิ่งชิงเฉินและหวังจิ่นหลิงเท่านั้นที่เทสุราลงในแก้วอย่างเงียบ ๆ

แม้ว่าเฟิ่งชิงเฉิน จะเป็นคนโลภมากและต้องการดื่มสุรากลั่นหิมะ หมากรุก การประดิษฐ์ตัวอักษร ภาพวาด บทกวี สุราและชา สิ่งเดียวที่นางรู้คือสุรา แม้ว่าเธอจะไม่ติดเหล้า แต่ถ้านางติดเหล้า , เหล้าหิมะนี้จะจับหนอนสุราในท้องของเธอ

เฟิ่งชิงเฉิน ตบปากตัวเองและกลืนน้ำลายในปาก

กลิ่นหอมของสุราก็หอมมาก กลิ่นหอมของสุราเพียงอย่างเดียวก็ทำให้คนมึนได้ ไม่รู้ว่าคนสมัยนี้ได้ยินมาจากไหนว่าสุราโบราณเหมือนน้ำเปล่าและไม่มีเหล้าองุ่นที่แรง แต่ก่อนนั้น

สุราก็เหมือนน้ำเปล่า ไม่มีวิญญาณ คนที่ไม่เคยดื่มก็ไม่มีสิทธิพูด สุราโบราณจะบริสุทธิ์และกลมกล่อมไม่แพ้สุราสมัยใหม่ที่มีปริมาณแอลกอฮอล์สูง

เฟิ่งชิงเฉิน รู้สึกสงสารจริงๆ ที่ไม่ได้ดื่มมัน แต่เฟิ่งชิงเฉิน รู้ดีว่าสุราของเสด็จอาเก้า นั้นไม่ดีอย่างแน่นอน และสุราไม่มีปัญหา ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่มีปัญหากับสิ่งอื่น

อาหารหลายอย่างเข้ากันไม่ได้และไม่สามารถใช้พร้อมกันได้ เสด็จอาเก้าเอาสุรากลั่นหิมะออกมาด้วยสูตรที่โลกไม่รู้จักและไม่รู้ว่าเมีส่วนผสมอะไร เผื่อว่ามีอะไรในสุราหิมะ คงจะเป็นคืนที่ไม่ดีแน่ๆ

ฮ่าฮ่า... เฟิ่งชิงเฉินยิ้ม นางไม่ดื่มเลย แม้ว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้น มันไม่เกี่ยวอะไรกับนาง เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกดีขึ้นมากในใจ

มีการชงสุราหิมะสองถ้วย ก่อนเปิดขวดแต่ละขวด เสด็จอาเก้าดื่มถ้วยก่อน และในไม่ช้าสุรากลั่นหิมะสองขวดก็ถูกแบ่งระหว่างฝูงชน และหวังจิ่นหลิงและเฟิ่งชิงเฉิน ต่างมีสามถ้วย

ทุกครั้งที่เฟิ่งชิงเฉินเทสุรา นางรู้สึกเจ็บปวดในการพัวพันทุกอย่าง...