นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 315

หลังจากดื่มสุรากลั่นหิมะแล้ว สุราอื่นๆ ก็ไม่มีรสชาติ หลังจากที่สุรากลั่นหิมะหมด ทุกคนก็ไม่ดื่มสุราอื่นต่อ และเสด็จอาเก้าก็ไม่มีแผนที่จะชักชวนให้ทุกคนดื่มต่อ เมื่องานเลี้ยงสิ้นสุดลง ทุกคนยังคงตื่น

เมื่อก่อนนี้มันดีอยู่แล้ว คืนนี้เราจะพักค้างคืนที่เรือนอีกหลังของเสด็จอาเก้า ทุกคนก็เลยจัดกันแต่เนิ่นๆ พี่ชายและน้องสาวเทียนเหล่ยในซีหลิงมีเรือน ส่วนเฟิ่งเฉี่ยนและซู่หว่านในเป่ยหลิงต่างก็มีเรือนกัน

ซีหลิงเทียนเหล่ย และเป่ยหลิงเฟิ่งเฉี่ยน คิดเกี่ยวกับการจัดการของเสด็จอาเก้า พวกเขาทำได้แค่พูดว่าพวกเขาสวย พวกเขาแสดงออกมาในด้านที่สดใส และผู้คนไม่สามารถแยกแยะความผิดแม้แต่นิดเดียว พวกเขารู้สึกได้เพียงว่าพวกเขาได้รับการปกป้องด้วยตัวของพวกเขาเอง

หลังจากที่จัดการเรียบร้อยแล้ว เสด็จอาเก้าก็พูดคำหนึ่งแล้วหายตัวไป

แน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้ที่ทุกคนจะมองหาโอกาสดีๆเช่นนี้ และเข้านอนเร็วๆ นี่เป็นโอกาสที่ดีที่จะทดสอบกันและกันและหารือเกี่ยวกับความร่วมมือ คนปกติจะไม่พลาด

เฟิ่งชิงเฉินหาวอย่างเบื่อหน่าย เรื่องการเมืองแบบนี้โดยพื้นฐานแล้วไม่เกี่ยวอะไรกับนาง ดังนั้น...

เฟิ่งชิงเฉินจึงเดินออกไปอย่างเงียบๆ เมื่อไม่มีใครสนใจนาง

เรือนของเสด็จอาเก้านั้นใหญ่มาก แม้แต่เฟิ่งชิงเฉินก็ยังได้รับมอบหมายให้สร้าเรือนแยกต่างหาก และทันทีที่มาถึงเรือน สาวใช้สองคนที่หวังจิ่นหลิงส่งมาก็ทักทาย

สาวใช้ทั้งสองได้รับการฝึกฝนอย่างมืออาชีพ เมื่อเห็นเสื้อผ้าบนร่างกายของนาง พวกเขาไม่ได้พูดอะไรมาก พวกเขาถอดเครื่องประดับผมของนางออกอย่างชำนาญ และให้บริการนางด้วยการอาบน้ำและแต่งตัว ซึ่งทำให้เฟิ่งชิงเฉินสงสัยอยู่พักหนึ่งว่านางอยู่ใน จวนเฟิ่งหรือไง

เฟิ่งชิงเฉินหาว และหลังจากที่ผมยาวบิดเป็นเกลียวแล้ว เฟิ่งชิงเฉินก็โบกมือให้คนใช้นั้นออกไป และพร้อมที่จะนอน

ตอนแรกนางรู้สึกกังวลและกลัว ไม่สบายใจ แต่เมื่อนางมาถึงที่เตียง นางก็ผล็อยหลับไปอย่างไม่รู้ตัว

คิดว่าวันนี้จะนอนหลับฝันดีได้ ไม่อยากตื่นกลางดึกอีก เมื่อได้ยินบางอย่างที่ต่างไปจากเดิม เฟิ่งชิงเฉินก็ลืมตาขึ้นโดยสัญชาตญาณ แต่กลับพบว่า...

ไฟในห้องเปิดอยู่ และมีเสด็จอาเก้านั่งตรงข้าม

"เสด็จอาเก้า?" เฟิ่งชิงเฉินตกใจมากจนแทบจะกลิ้งลงจากเตียง จับผ้าห่มแล้วตบที่หัวใจ ทำให้เสด็จอาเก้ามีสีหน้าโกรธจัด

อย่าน่ากลัวไปเลย เธอเคยกลัวหลายครั้งเกินไปเมื่อเร็วๆนี้ และนางเริ่มไม่หวาดกลัวมากขึ้นเรื่อยๆ

"เจ้าไม่ได้ขี้ขลาดเกินไป เจ้ากล้าที่จะนอนข้างนอกเช่นนี้" เสด็จอาเก้าหยิบชาเย็นที่อยู่ด้านข้างแล้วดื่มทันที เขาหลับตาลงเหมือนสุภาพบุรุษและไม่ได้มองเฟิ่งชิงเฉิน

แม้ว่าเขาจะกอดเขามานานแล้ว แต่มันก็อยู่ในความมืด และตอนนี้ไฟในห้องสว่างแล้ว เสด็จอาเก้ายังคงมีมารยาทดีมาก หรือกล่าวอีกนัยหนึ่งคือเขาเคารพ เฟิ่งชิงเฉินเป็นอย่างมาก

"นี่คือเรือนอื่นของเจ้า เสด็จอาเก้า องค์ชายแห่งซีหลิง องค์ชายเป่ยหลิง ธิดาผู้สูงศักดิ์ของหนานหลิง องค์ชายคนโตของตระกูลหวัง และองค์ชายแห่งตงหลิง ต่างก็นอนที่นี่ พวกเขาทั้งหมดกล้าที่จะนอน อะไรนะ ข้าทำได้ เมื่อเทียบกับพวกเขา ข้าไม่เป็นอะไร แม้ว่าจะมีผู้ลอบสังหาร ข้าก็จะฆ่าพวกเขาก่อน" เฟิ่งชิงเฉิน ลากผ้าห่มลงบนร่างของนางและห่อตัวแน่น

"ไม่แปลกใจที่มันถูกออกแบบโดยใครบางคน เจ้าไร้เดียงสาจริงๆ" เสด็จอาเก้ามองเฟิ่งชิงเฉินด้วยท่าทางเย้ยหยัน ลุกขึ้น หยิบกระเป๋าจากด้านหลังแล้วโยนให้เฟิ่งชิงเฉิน "ใส่เถอะ ข้าจะรอเจ้าอยู่ข้างนอก"

หลังจากพูดจบ เขาเดินออกไปโดยไม่ลืมปิดประตูให้เฟิ่งชิงเฉินก่อนจะออกไป เขาดูสุภาพบุรุษมาก