นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 316

เสด็จอาเก้าไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ที่แท้เมื่อคืนที่เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกกระสับกระส่ายตลอดทั้งคืนเป็นเพราะเรื่องนี้นี่เอง เขาคิดว่าเฟิ่งชิงเฉินและหวังจิ่นหลิงมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นเสียอีก ทำให้เฟิ่งชิงเฉินไม่สามารถนอนหลับได้ตลอดทั้งคืน

เมื่อเห็นใบหน้าเล็กๆ ของเฟิ่งชิงเฉินมีรอยเหี่ยวย่นด้วยความเจ็บปวด เสด็จอาเก้าก็เอื้อมมือมานวดให้แก่เฟิ่งชิงเฉินเบาๆ ด้วยความรู้สึกปวดใจแทน "เจ้ามันช่างโง่เง่าเหลือเกิน ทำให้ตนเองตกใจเสียได้ เจ้าเลือกที่จะเชื่อหวังจิ่นหลิงแต่กลับไม่เชื่อข้า แต่งงานกับเจ้าหรือ? หากข้าไม่พยักหน้าตอบรับ โลกนี้ไม่ว่าใครก็อย่าคิดจะได้แต่งงานกับเจ้า เรื่องแต่งงานเจ้าไม่ต้องเป็นกังวลไป ข้าจะจัดการแก้ปัญหาให้เจ้าเอง ไม่เพียงเท่านี้ในวันพรุ่งนี้ข้าจะแสดงฉากเด็ดให้เจ้าเห็น"

มุมปากของเสด็จอาเก้าเผยอขึ้นอย่างชั่วร้าย ดูเหมือนเขาเป็นมัจจุราชจากขุมนรก รังสีอำมหิตแผ่ซ่านออกไปทั่ว เขาไม่ได้ปิดบังความตั้งใจของตนเอาไว้แม้แต่น้อย

เขาไม่ใช่ผู้ที่จิตใจงดงามและไม่เคยเป็นคนใจดี ไม่ว่าจะเป็นกลยุทธ์ใดก็ตามเขาจะนำมันมาใช้เพื่อให้บรรลุเป้าหมายโดยไม่เลือก

เฟิ่งชิงเฉินกำลังกระวนกระวายใจ แต่เมื่อนางได้สติกลับคืนมาก็ทำได้เพียงภาวนาอย่างเงียบๆ ให้กับผู้ที่กำลังจะถูกเสด็จอาเก้าจัดการ ขณะเดียวกันก็ตั้งตารอว่าผู้โชคร้ายในวันพรุ่งนี้จะเป็นใคร

ซูหว่านหรือเหยาหวา? หรือว่าอันผิง? ไม่ใช่สิ ไม่น่าจะเป็นอันผิง เพราะถึงอย่างไรอันผิงก็เป็นหลานของเสด็จอาเก้า ไม่น่าเป็นไปได้......หากว่าเสด็จอาเก้าให้ความใส่ใจกับหลานสาวคนนี้ล่ะก็คงจะไม่ผลักไสนางไปให้เป่ยหลิงเฟิ่งเฉียนหรอก

นางรู้ดีว่าอาหารและสุราของเสด็จอาเก้าไม่ใช่ว่าจะดื่มกันได้ง่ายหรือมีรสดี ดังนั้นเฟิ่งชิงเฉินจึงได้ยิ้มขึ้นเช่นกัน หากมีคนนอกอยู่ด้วยในบัดนี้ล่ะก็ คงจะพบได้ว่ารอยยิ้มของทั้งสองคนนั้นเหมือนกันโดยสิ้นเชิง

"เอาล่ะอย่าได้เป็นกังวลใจในเรื่องนี้ไปเลย ไม่ว่าจะมีเรื่องใดข้าก็ยังอยู่ที่นี่ เจ้าต้องการจะตอบแทนข้าไม่ใช่หรือ ไปเถอะ บัดนี้ข้าจะให้โอกาสในการตอบแทน" เขาจูงมือเฟิ่งชิงเฉินเดินไปข้างหน้า ย่างก้าวของเขาช้าลงอย่างไม่ได้เต็มใจนัก

เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกงุนงงเล็กน้อย การเปลี่ยนแปลงไปของเสด็จอาเก้าค่อนข้างมาก ทำให้นางไม่อาจตามได้ทัน

เสด็จอาเก้าไม่ได้ให้เวลาแก่เฟิ่งชิงเฉินมากมายเท่าไรนัก เขาพานางเข้าไปที่ห้องลับใต้ดินแล้วเปิดกล่องระเบิดเทียนเหล่ยออก

"ให้ตายสิ!" เมื่อมองเห็นระเบิดเทียนเหล่ยวางเรียงราย เฟิ่งชิงเฉินไม่มีอารมณ์อื่นใดอีกต่อไป นางสงบอารมณ์ลงอย่างรวดเร็วแล้วหันไปเอ่ยถามเสด็จอาเก้าด้วยความสงสัยว่า "เหตุใดเจ้าจึงมีระเบิดเทียนเหล่ยมากมายเพียงนี้?"

ของเหล่านี้เป็นอันตรายถึงชีวิตของผู้คน เสด็จอาเก้ามีพวกมันมากมายเช่นนี้ได้อย่างไร?

"เช่นนั้นคงต้องถามเจ้าแล้ว" เสด็จอาเก้าเห็นว่าเฟิ่งชิงเฉินมองเขาผิดไปแต่ก็ไม่ได้ตั้งใจอธิบาย กลับกล่าวขึ้นอย่างคลุมเครือ

"ถามข้าหรือ เกี่ยวอันใดกับข้าเล่า?" ในโลกนี้ไม่มีผู้ใดเกลียดการปรากฏขึ้นของระเบิดเทียนเหล่ยเท่านางแล้ว แล้วนางจะอนุญาตให้มีสิ่งของเหล่านี้ได้อย่างไร?

"ของเหล่านี้เป็นของหลี่เซี่ยงที่ทิ้งเอาไว้ เขาทูลต่อหน้าองค์จักรพรรดิว่าเจ้าจะฆ่าเขา จากนั้นเจิ้นกั๋วกงและหรงชิงชิว

จึงเดินทางไปหาเขา เขาบอกถึงที่อยู่ซึ่งซ่อนระเบิดเทียนเหล่ยเอาไว้แลกกับเงื่อนไขคือการระเบิดเจ้าให้ตาย" เสด็จอาเก้ากล่าวถึงเรื่องราวที่ดำเนินขึ้นอย่างคร่าวๆ และฝ่าบาทก็เห็นด้วย

ซึ่งนั่นหมายความว่าเห็นแก่ระเบิดเทียนเหล่ยเหล่านี้ ฝ่าบาทนำเฟิ่งชิงเฉินเข้าไปแลกอย่างไม่รู้สึกเสียดาย

"ฆ่าข้าหรือ? เขามองข้าสูงเกินไปจริงๆ จะนำระเบิดเทียนเหล่ยมากมายเหล่านี้มาระเบิดข้าให้ตาย? ระเบิดเทียนเหล่ยเหล่านี้เพียงหยิบมาลูกหนึ่งแล้วขว้างมายังข้า รับรองว่าข้าคงตายอย่างไร้สิ้นกระดูกแล้ว!" เฟิ่งชิงเฉินหัวเราะเยาะตนเอง นางเข้าใจดีว่าจากตำแหน่งตัวตนของนางนั้นองค์จักรพรรดิจะสนใจความเป็นความตายของนางได้อย่างไร

เมื่อพบว่าตนมองเสด็จอาเกาผิดไป เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่รู้ว่าจะเอ่ยขอโทษเช่นไรดี นางทำได้เพียงเปลี่ยนหัวข้อสนทนาว่า "หากรู้ว่าเป็นเช่นนี้ตั้งแต่แรก ข้าควรจะจัดการเขาให้ตายเสียหรือทำให้เขาเป็นเจ้าชายนิททา จะได้ไม่สร้างความวุ่นวายเหล่านี้"

เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้เอ่ยถามว่าระเบิดเทียนเหล่ยเหล่านี้มาอยู่ในมือของเสด็จอาเก้าได้อย่างไร และเสด็จอาเก้าก็ไม่ได้อธิบายให้แก่นางฟัง

"หากเจ้าฆ่าเขาตาย องค์จักรพรรดิคงจะต้องให้เจ้าตายตามไปด้วย ในสายตาของฝ่าบาท ตัวเจ้าสักร้อยคนหยังสู้หลี่เซี่ยงคนเดียวไม่ได้" เสด็จอาเก้ากล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่ดีนัก เขาตั้งใจเอื้อมมือไปเคาะศีรษะของเฟิ่งชิงเฉินที่กล้ากล่าวคำประชดประชันเช่นนี้ออกมาได้

แต่เขาคิดไม่ถึงว่าเฟิ่งชิงเฉินจะว่องไวและหลบทัน "ศีรษะข้าไม่ใช่ว่าผู้ใดล้วนสามารถเคาะได้เสมอ"