นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 320

เมื่อคืนนี้เฟิ่งชิงเฉินอยู่กับข้าทั้งคืน

นี่หมายความว่าอย่างไร?

เฟิ่งชิงเฉินไม่เข้าใจว่าเพราะเหตุใดเสด็จอาเก้าจึงตั้งใจกล่าวคำพูดที่คลุมเครือเช่นนี้ เหตุใดเขาต้องทำลายชื่อเสียงของนางด้วย?

หากเพราะเพียงต้องการขจัดข้อสงสัยที่มีต่อนาง จะหาเหตุผลใดก็ได้ ทำไมต้องกล่าวสิ่งที่ทำให้คนอื่นเข้าใจผิดเช่นนี้ออกมา

เฟิ่งชิงเฉินดูเหมือนทำท่าจะอธิบาย แต่เสด็จอาเก้าไม่ให้โอกาสนางเลย เมื่อเขากล่าวประโยคนั้นจบแล้วก็ได้จูงมือเฟิ่งชิงเฉินเดินออกไปด้านนอก

"หลีกทาง!"

สายตาอันเข้มงวดเยือกเย็นทำให้ซีหลิงเทียนเหล่ยยอมหลีกทางให้เสด็จอาเก้าอย่างไม่เต็มใจ ผู้คนต่างๆ ซึ่งนำโดยองค์รัชทายาทได้แต่ยืนตกตะลึงอยู่ที่เดิมแล้วส่งเสด็จอาเก้ากับเฟิ่งชิงเฉินจากไปด้วยสายตา ในสมองของทุกคนอดไม่ได้ที่จะคิดไปทำนองเดียวกัน......

เสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉิน

แค่กๆ......

ตี๋ตงหมิงและองค์รัชทายาทดูเหมือนจะมีความเข้าใจตรงกันโดยปริยาย ทั้งคู่หันไปมองดูตงหลิงจื่อลั่วในเวลาเดียวกัน

คนหนึ่งคืออดีตคู่หมั้น อีกคนคือคู่รัก ในวันเวลาและสถานที่เดียวกันพวกนางกลับกลายเป็นผู้หญิงของคนอื่น

จื่อลั่ว พวกข้าเห็นใจเจ้ายิ่งนัก!

ตี๋ตงหมิงเห็นว่าสถานการณ์ดูผิดแปลกไป เขาก็ได้หันไปสารภาพผิดกับองค์รัชทายาท ไม่รอให้องค์รัชทายาทตอบกลับสิ่งใดเขาก็รีบวิ่งตามเสด็จอาเก้ากับเฟิ่งชิงเฉินไปทันที

องค์รัชทายาทโน้มกายไปข้างหน้าลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะก้าวถอยหลังกลับมา เขาจะต้องช่วยเสด็จอาเก้าจัดการส่งคนเหล่านี้ออกไปก่อน เพราะยังมีเรื่องที่ต้องจัดการตามมา มองดูแล้วเรื่องในวันนี้คงไม่อาจปิดบังเอาไว้ได้ จะทำให้ราชวงศ์ซีหลิงวุ่นวายไม่ได้เด็ดขาด วันคล้ายวันประสูติของเสด็จพ่อใกล้มาถึงแล้ว เขาไม่มีวันยอมให้เรื่องเล็กน้อยเหล่านี้มาทำลายเด็ดขาด

อีกอย่าง หวังจิ่นหลิงและเซี่ยซานยังรอคำอธิบายจากเขา

องค์รัชทายาทถอนหายใจออกมา อาหารของเสด็จอาเก้าช่างไม่อร่อยเอาเสียเลย

เมื่อตี๋ตงหมิงไล่ตามออกมา เขาก็เห็นเสด็จอาเก้ากำลังพยุงเฟิ่งชิงเฉินขึ้นไปในรถม้า จึงรีบให้บ่าวรับใช้ไปนั่งรถม้าของตนมา และติดตามเสด็จอาเก้ากับเฟิ่งชิงเฉินไปทันที

เมื่อขึ้นไปบนรถม้า เสด็จอาเก้าก็หันข้างให้เฟิ่งชิงเฉิน เห็นได้ชัดว่าไม่อยากกล่าวสิ่งใดออกมา เฟิ่งชิงเฉินกำลังจะเอ่ยปากขึ้นอยู่หลายครั้ง แต่เสด็จอาเก้าก็ไม่ลืมตาขึ้นเลย ทำให้เฟิ่งชิงเฉินอึดอัดแทบตาย จนกระทั่งรถมาหยุดอยู่ที่หน้าจวนเฟิ่ง เสด็จอาเก้าจึงได้เงยหน้ามองนาง......

"เหอะๆ......!" เฟิ่งชิงเฉินหันหน้าหนีด้วยความโกรธ

เสด็จอาเก้าโน้มกายไปข้างหน้าแล้วยิ้มขึ้นว่า "เฟิ่งชิงเฉิน อีกสามวันข้าจะมารับกระเป๋าเงิน"

"ทิ้งไปแล้ว!" เฟิ่งชิงเฉินเปิดประตูรถม้าแล้วกำลังจะหันหลังลงรถไป แต่คิดไม่ถึงว่าเมื่อนางเพิ่งจะลุกขึ้นก็ถูกเสด็จอาเก้าดึงกลับมา เฟิ่งชิงเฉินอยู่ในอ้อมแขนของเสด็จอาเก้า ด้วยสัญชาตญาณของนาง นางจึงได้กระทุ้งไปที่ท้องของเสด็จอาเก้า

การเคลื่อนไหวของเฟิ่งชิงเฉินค่อนข้างรวดเร็ว แต่เสด็จอาเก้าสังเกตเห็นได้ตั้งแต่การกระทำแรกของนาง เขาสามารถหลบเลี่ยง ได้แต่เมื่อนึกถึงเรื่องที่จะเกิดขึ้นต่อไปนี้เขาจึงเลือกที่จะไม่หลบ และปล่อยให้เฟิ่งชิงเฉินกระทุ้งไปที่ท้องของตน

"ตุ๊บ......!" เฟิ่งชิงเฉินใช้แรงมากจนทำให้เสด็จอาเก้ากระแทกไปที่ประตู และดึงเฟิ่งชิงเฉินเข้ามาไว้ในอ้อมกอด

รถม้าโอนเอนไปมา สารภีและองครักษ์ยืนอยู่ที่เดิมด้วยใบหน้าอันไร้อารมณ์ดูเหมือนไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น แต่ตี๋ตงหมิงที่อยู่ด้านหลังกลับตกตะลึงอยู่บนรถม้า

เสด็จอาเก้าไม่สนใจในสตรีมิใช่หรือ? เหตุใดเมื่อเขาได้ลิ้มลองแล้วจึงได้น่ากลัวเพียงนี้ รถม้านี้ช่างเล็ก......แต่ก็ดูไม่ได้เล็กเท่าไหร่

"ซี๊ด......" เสด็จอาเก้าอุทานออกมาด้วยความเจ็บปวด

เขารู้ว่าเฟิ่งชิงเฉินไม่เบามือ แต่คิดไม่ถึงว่าจะหนักขนาดนี้ แม้ว่าข้อศอกที่กระแทกมายังท้องของตนจะไม่ก่อให้เกิดการบาดเจ็บภายในแต่ก็เจ็บปวดไม่น้อย

"ปล่อยข้า!" เฟิ่งชิงเฉินที่ครึ่งนั่งครึ่งนอนอยู่ในอ้อมแขนของเสด็จอาเก้ารู้สึกโมโหยิ่งนัก ชายผู้นี้เห็นนางเป็นอะไร อยากจะหยอกล้อเมื่อไหร่ก็ได้ อยากจะรังแกเมื่อไหร่ก็ได้หรือ?

"รอก่อน รอให้ข้ากล่าวจบ!" ในเมื่อถูกต่อยไปแล้วก็จะต้องให้คุ้มค่า

"ในเมื่อเสด็จอาเก้ามีเรื่องจะกล่าว เช่นนั้นหม่อมฉันจะคุกเข่าฟัง" เมื่อกล่าวจบนางก็พยายามลุกขึ้น

เสด็จอาเก้าจะยอมได้อย่างไร เขารีบดึงนางเข้ามาไว้ในอ้อมกอด แต่เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่ใช่คนที่จัดการง่ายๆ นางรีบกดทับเสด็จอาเก้าไว้ข้างล่างกาย ขาข้างซ้ายยกขึ้นมากดไปที่หน้าท้องของเสด็จอาเก้า มือข้างซ้ายกดไปที่หน้าอกของเสด็จอาเก้า หากว่ามือขวาของนางถือปืนไว้ล่ะก็ ท่านี้ดูแข็งแกร่งมากทีเดียว