นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 319

ตงหลิงจื่อชุนมองไปทางเฟิ่งชิงเฉินอย่างน่าสงสารเหมือนลูกสุนัขที่ถูกทอดทิ้ง บังเอิญพบเข้ากับสายตาอันดูถูกของเฟิ่งชิงเฉิน

ตงหลิงจื่อชุนที่ไร้ความรับผิดชอบเพียงนี้ เฟิ่งชิงเฉินทนไม่ได้จริงๆ มีคนปีนขึ้นไปบนเตียงเขาก็หลับนอนด้วยแล้ว ผู้ชายในสมัยนี้ช่างไร้ยางอายเสียจริง ต่อให้ใช้ท่อนล่างในการครุ่นคิด ก็ควรจะคิดถึงอีกฝ่ายหนึ่งและสถานการณ์ด้วย!

เมื่อตงหลิงจื่อชุนเห็นเฟิ่งชิงเฉินเป็นเช่นนั้น ในใจก็เริ่มวิตกเป็นกังวลและรีบอ้าปากอธิบายโดยไม่คำนึงถึงสถานการณ์ว่า "คุณหนูเฟิ่งโปรดเชื่อข้าเถิด เมื่อคืนนี้ข้าเป็นเพียงแค่เหยื่อคนหนึ่ง ข้าเองก็ไม่เข้าใจว่าเหตุใดจู่ๆ องค์หญิงเหยาหวาจึงได้ปีนขึ้นมาบนเตียงข้า และไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดนางจึงได้มีท่าที......กระตือรือร้น และเสนอตัวเพียงนั้น"

"แค่กๆ......" องค์รัชทายาทกระแอมออกมาเพื่อหยุดเขาไม่ให้ตงหลิงจื่อชุนกล่าวต่อไป เจ้าโง่ตงหลิงจื่อชุน ไม่แปลกใจเลยที่ถูกคนวางแผนจัดการ มีตาหามีแววไม่ ไม่เห็นหรืออย่างไรว่าใบหน้าของตงหลิงจื่อลั่วมืดมนเพียงนั้น......

สตรีดุจดั่งเทพธิดาในใจของเขากลับถูกชายอื่นกล่าวว่าเป็นสาวรับใช้ที่ปีนขึ้นไปบนเตียง ไม่ว่าชายใดก็มิอาจรับได้......

สิ่งที่ยอมรับไม่ได้ไปมากกว่านั้นก็คือคนคนนั้นเป็นพี่ของตน!

"เจ้าหุบปากเดี๋ยวนี้!" ซีหลิงเหยาหวากล่าวออกมาราวกับคนบ้าแล้วพุ่งตรงเข้าไปตบหน้าของตงหลิงจื่อชุนฉาดใหญ่ "ไอ้สารเลว!"

ไม่ว่าสตรีนางใดก็คงไม่อาจยอมรับได้ที่ถูกผู้อื่นกล่าวประณามเช่นนี้ นับประสาอะไรกับองค์หญิงเหยาหวาผู้สูงส่ง

ตงหลิงจื่อชุนเปรียบเทียบนางกับสาวรับใช้ต่อหน้าชายอันเป็นที่รักและศัตรูหัวใจ ไม่ต่างอะไรกับการใช้มีดแทงมาที่หัวใจของนาง คำพูดแต่ละคำช่างเจ็บปวดแทบตาย

ซีหลิงเหยาหวาหลับตาลงแล้วร้องไห้อย่างเงียบๆ......

นางรู้ดีว่าชีวิตของนางถูกทำลายลงแล้ว ผู้ชายคนนี้ได้ทำลายความบริสุทธิ์ของนาง ทำลายชื่อเสียงของนาง ทำลายอนาคตของนาง บัดนี้นางไม่มีความกล้าพอแม้แต่จะเงยหน้ามองดูตงหลิงจื่อลั่ว

เมื่อคืนนี้จื่อลั่วให้สัญญากับนางแล้วว่าจะแต่งงานกับนางแน่ และนางก็พร้อมที่จะสละทุกอย่างในซีหลิง เพื่อมาเป็นพระชายาอ๋องของจื่อลั่ว แล้วบัดนี้เล่า?

จบสิ้นแล้ว ทุกอย่างพังทลายลงหมดแล้ว!

เฟิ่งชิงเฉินมองไปทางซีหลิงเหยาหวาราวกับใบไม้ที่พัดไปในสายลมซึ่งอาจล้มลงสู้พื้นดินได้ทุกเมื่อ นางแสดงรอยยิ้มจางๆ ออกมา ตอนนั้นที่ทำร้ายนางทำไมถึงไม่คิดบ้างเล่า? นางเป็นเพียงสตรีที่อ่อนแอจะต้องเผชิญหน้ากับการดูถูกเหยียดหยามจากคนทั่วโลก!

เมื่อมองดูซีหลิงเหยาหวา นางเหมือนว่าได้เห็นตนเองที่เผชิญกับผู้คนมากมายกล่าวหานางที่ปากประตูเมืองในครานั้น และคุกเข่าอยู่ด้านนอกวังของจักรพรรดินี นางหวาดกลัวเสียจนร่างกายสั่นสะท้าน

ในตอนนั้นนางไม่สามารถพึ่งพาใครได้นอกจากตัวเอง ไม่ว่าผู้ใดก็พึ่งไม่ได้ คู่หมั้นของนางดุจดั่งไฟนรกบังคับให้นางตาย

เมื่อเฟิ่งชิงเฉินคิดถึงเรื่องนี้ จู่ๆ นางก็อยากจะเห็นสีหน้าของตงหลิงจื่อลั่วว่าเป็นเช่นไร ชายหนุ่มที่อยากจะฆ่านางให้ตายในตอนนั้น บัดนี้เป็นเช่นไรกัน?

เมื่อเฟิ่งชิงเฉินหันศีรษะไปมองก็พบกับแววตาของตงหลิงจื่อลั่ว ในแววตานั้นเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้นและเจตนานั้นมุ่งเป้ามาที่ตัวนาง

เฟิ่งชิงเฉินอยากจะหัวเราะเหลือเกิน ชายผู้นี้หมกมุ่นเกินไปหรือไม่ ตอนที่นางกลายเป็นเหยื่อก็อยากจะฆ่านาง บัดนี้นางเป็นเพียงผู้ชมแต่ชายคนนี้ก็อยากจะฆ่านางอยู่ดี

เดิมทีนางเพียงแค่ติดตามเสด็จอาเก้ามาอยู่ด้านหลังเพื่อต้องการดูฉากเด็ด แต่ในเมื่อตงหลิงจื่อลั่วต้องการจะจัดการนางก็อย่าหาว่านางไม่เกรงใจ

นางไม่สนใจต่อแววตาอาฆาตแค้นของซีหลิงเทียนเหล่ยและใบหน้าอันเต็มไปด้วยน้ำตาขององค์หญิงเหยาหวา เฟิ่งชิงเฉินก้าวออกมาเงียบๆ ด้วยท่าทางสง่างาม แล้วเดินไปด้านข้างเสด็จอาเก้าคารวะแล้วกล่าวว่า "เสด็จอาเก้า"

"ทำไมหรือ?" เสด็จอาเก้าหันไปมองเฟิ่งชิงเฉินโดยไม่ปิดบังน้ำเสียงและความสนิทสนมของทั้งสองคน

"ข้าเหนื่อย อยากจะกลับไปพักผ่อน" เฟิ่งชิงเฉินกล่าวด้วยใบหน้าไร้เดียงสา

"ในเมื่อเป็นเช่นนี้พวกเราไปกันเถิด อยู่ที่นี่ต่อไปก็ไร้ประโยชน์ แม้จะกล่าวว่าผู้ที่เป็นทุกข์จากเรื่องนี้คือสตรี แต่ความจริงนั้นมีเพียงผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์จึงจะรู้

องค์รัชทายาทเหล่ย องค์ชายชุนหยูได้กล่าวแล้ว หากว่าองค์รัชทายาทเหล่ยไม่เชื่อล่ะก็ลองถามองค์หญิงเหยาหวาดูก็ได้ว่าเมื่อคืนนี้เกิดเรื่องใดขึ้นกันแน่

แน่นอนว่าความจริงจะเป็นเช่นไรก็ตาม ข้าจะยอมให้องค์ชายชุนหยูแต่งงานกับองค์หญิงเหยาหวา เพราะถึงอย่างไรองค์หญิงเหยาหวานอกจากแต่งงานกับองค์ชายชุนหยูแล้วคงไม่อาจแต่งกับผู้อื่นได้อีก" ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเฟิ่งชิงเฉินบอกว่าเหนื่อยหรืออย่างไร ความเร็วในการกล่าววาจาของเสด็จอาเก้านั้นรวดเร็วกว่าปกติถึงสามเท่า

"เสด็จอาเก้า นี่เป็นวิธีการจัดการของท่านหรือ เกิดเรื่องใหญ่โตขึ้นเพียงนี้ ท่านกลับให้องค์ชายชุนหยูออกมารับผิดชอบ?" ซีหลิงเทียนเหล่ยก้าวขึ้นมารั้งทางของเสด็จอาเก้าเอาไว้

ในเมื่อเกิดเรื่องขึ้นแล้ว เขาจะต้องโกบประโยชน์ให้มากสุด หากราชวงศ์ตงหลิงไม่เลือดตกยางออกสักหน่อย เรื่องนี้จะไม่จบอย่างแน่นอน

"ไม่อย่างนั้นองค์รัชทายาทต้องการให้ข้าทำเช่นไร ให้ลั่วอ๋องแต่งงานกับองค์หญิงเหยาหวาหรือ? ต่อให้ข้ายินยอมเห็นด้วยคาดว่าตัวลั่วอ๋องเองก็คงไม่ยอม หากไม่เชื่อท่านลองถามลั่วอ๋องดู" เสด็จอาเก้าไม่หันไปถามลั่วอ๋องด้วยซ้ำ เห็นได้ชัดว่าเขาค่อนข้างจะปกป้องคนที่ต้องการปกป้อง ต่อให้ตงหลิงจื่อลั่วเคยใช้ชีวิตเพื่อช่วยตัวเขา แต่เขาก็ไม่ได้เกรงใจแต่อย่างใด

ตงหลิงจื่อลั่วหันหน้าหนีอย่างเขินอายไม่กล้าสบตากับเสด็จอาเก้าและซีหลิงเทียนเหล่ย เพราะเขาจะไม่แต่งงานกับเหยาหวาอย่างแน่นอน หากเขาแต่งงานกับเหยาหวาก็คงจะกลายเป็นเรื่องตลก

"พวกเจ้ารังแกกันเกินไปแล้ว!" ซีหลิงเทียนเหล่ยโมโหเสียจนเส้นเลือดบนใบหน้าปูดโปน หากไม่คิดว่าที่นี่คือราชวงศ์ตงหลิงละก็ ซีหลิงเทียนเหล่ยคงจะฆ่าคนตายไปแล้ว

"ไม่อาจเทียบได้กับพวกเจ้าหรอก องค์รัชทายาทเหล่ย ลองครุ่นคิดดูดีๆ ในวันนี้ข้ายังอนุญาตให้องค์ชายชุนหยูแต่งงานกับองค์หญิงเหยาหวามาเป็นภรรยา ในวันพรุ่งนี้บางทีอาจจะเป็นเเค่อนุภรรยาก็ได้ เพราะถึงอย่างไรการกระทำขององค์หญิงเหยาหวาก็ไม่เหมาะสม!" สำหรับเรื่องการเสียความบริสุทธิ์ก่อนแต่งงานไม่ว่าใครจะถูกหรือผิด ท้ายที่สุดแล้วมีเพียงสตรีเท่านั้นที่เป็นฝ่ายผิดและจะต้องยอมรับผลกรรมที่ตามมาทั้งหมด

"เสด็จอา......" ซีหลิงเทียนเหล่ยและเหยาหวาไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา แต่ตงหลิงจื่อชุนกลับกล่าวขึ้นเหมือนประท้วง

"ทำไมหรือ เจ้าไม่อยากแต่ง? แล้วเมื่อคืนนี้เหตุใดเจ้าจึงไม่ผลักนางออกจากเตียงเล่า? หากว่าเจ้าผลักนางลงจากเตียงเสีย เรื่องในวันนี้คงไม่เกิดขึ้น!" เสด็จอาเก้าตำหนิออกมาอย่างรุนแรง หากไม่ใช่เพราะกังวลเรื่องที่เฟิ่งชิงเฉินและเหยาหวาสตรีสองนางอยู่ที่นี่ด้วย เขาคงจะกล่าวสิ่งที่ไม่น่าฟังมากกว่านี้

"แต่ว่า แต่ว่า......" ตงหลิงจื่อชุนจับไปที่ใบหน้าบวมเป่งของเขา

เขาไม่อยากแต่งงานกับสตรีที่ดุร้ายเช่นนี้

"ไม่มีแต่ ต่อให้เจ้าไม่อยากแต่งงานกับองค์หญิงเหยาหวาก็ต้องแต่ง ใครใช้ให้เจ้าทำลายชื่อเสียงของนางเล่า!" ตงหลิงจิ่วสะบัดแขนเสื้อแล้วกล่าวว่า "องค์รัชทายาทเหล่ย พวกท่านพึงพอใจกับผลลัพธ์เช่นนี้หรือไม่ ต่อให้ไม่พอใจก็ไม่เป็นไร พวกเราไปทูลต่อฝ่าบาทได้ อ้อจริงสิ......มีอยู่เรื่องหนึ่งข้าลืมบอกกับเจ้าไป องค์ชายรองแห่งราชวงศ์ซีหลิงเดินทางมาถึงแล้ว หากว่าข้าคาดเดาไม่ผิดล่ะก็ บัดนี้องค์ชายรองน่าจะเข้าพระราชวังไปแล้ว" เสด็จอาเก้า กล่าวออกมาเบาๆ แต่ราวกับทิ้งระเบิดออกมา

"ว่าอย่างไรนะ!" ซีหลิงเทียนเหล่ยหน้าซีดเผือด เหตุใดเขาจึงไม่รับรู้เรื่องราวนี้เลย?

"ไม่เข้าใจหรือ องค์รัชทายาทเหล่ย องค์ชายรองเสด็จพี่ของท่านเดินทางมาเพื่อรับการรักษาที่ตงหลิง" มุมปากของตงหลิงจิ่วกระตุกขึ้นเล็กน้อยด้วยความเย็นชา

"เป็นไปได้อย่างไร!" เสด็จพี่รองของเขามีชื่อเสียงยิ่งนักในราชวงศ์ซีหลิงและเป็นหนึ่งในตัวเลือกองค์รัชทายาท เพียงแต่ว่าขาทั้งสองข้างของเขานั้นใช้การไม่ได้ จึงไม่อาจขึ้นครองบัลลังก์เป็นองค์ทายาทได้เท่านั้น

เขาเดินทางมารับการรักษาที่ตงหลิง......

"เสด็จอาเก้า เป็นท่านใช่หรือไม่!" เขาและเหยาหวาเดินทางมาถึงราชวงศ์ตงหลิงก็ถูกคนจัดการทันที ขาของเขาได้รับบาดเจ็บจึงเดินไม่สะดวก อีกทั้งเรื่องระหว่างเหยาหวากับตงหลิงจื่อลั่วก็ยากเย็นยิ่งนัก

พวกเขาถูกเรื่องราวเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้เข้ามาขัดขวางจนไม่อาจทำเรื่องใดได้สำเร็จ

"องค์รัชทายาทเหล่ยคิดมากไปเองหรือไม่ ข้าไม่สนใจจะเข้าไปแทรกแซงเรื่องในซีหลิงหรอกนะ องค์หญิงเหยาหวา ข้าจะขอเอ่ยถามอีกครั้งว่าเจ้ายินดีจะแต่งงานกับองค์ชายชุนหยูหรือไม่?" ตงหลิงจิ่วไม่อยากจะหันไปสนใจซีหลิงเทียนเหล่ยอีกจึงได้เอ่ยถามโดยตรง

เมื่อคืนนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้นซีหลิงเหยาหวาเป็นผู้ที่รู้ดีที่สุด และด้วยเหตุนี้เองนางจึงไม่กล้าหักล้างคำพูดของตงหลิงจื่อชุน เนื่องจากตงหลิงจื่อชุนกล่าวมาเป็นความจริงทั้งสิ้น

"ข้าแต่ง" ซีหลิงเหยาหวาพยักหน้าด้วยน้ำตานองหน้า

นอกจากการแต่งงานแล้วนางมีทางเลือกอื่นอีกหรือ? แต่ต่อให้นางแต่งงานกับตงหลิงจื่อชุนนางก็จะไม่ยอมให้เฟิ่งชิงเฉิน ได้ตามที่ใจปรารถนา ชายที่นางไม่ได้ไปครอบครองไม่ว่าใครก็อย่าคิดจะได้!

"เฟิ่งชิงเฉินเรื่องเมื่อคืนนี้เป็นฝีมือของเจ้าใช่หรือไม่! เจ้ายังมีใจอยากจะแต่งงานกับลั่วอ๋องใช่หรือไม่!" ซีหลิงเหยาหวากล่าวออกมาด้วยท่าทางเหมือนผู้ชอบธรรม แต่ประโยคคำถามของนางนั้นดูมั่นใจมากทีเดียว

เฟิ่งชิงเฉินหัวเราะออกมา ซีหลิงเหยาหวาเห็นตงหลิงจื่อลั่วเป็นเช่นสมบัติคอยทะนุถนอม แต่สำหรับนางเฟิ่งชิงเฉินกลับไม่รู้สึกสนใจไยดีเขาเลย ขณะที่นางกำลังจะกล่าวบางอย่างออกมานั้น เสด็จอาเก้าก็ได้เอื้อมมือออกมาจับมือนางเอาไว้แน่น

"องค์หญิงเหยาหวา เมื่อคืนนี้เฟิ่งชิงเฉินอยู่กับข้าทั้งคืน"