นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 318

ตงหลิงจื่อลั่วหลับตาลงเพื่อซ่อนความเจ็บปวดและโกรธเคืองในดวงตาของเขาเอาไว้ กำมือแน่นเพราะเกรงว่าจะไม่สามารถต้านทานตนเองแล้วเข้าไปต่อยตงหลิงจื่อชุนจนตายเสียก่อน

ตงหลิงจื่อชุนโชคดีเหลือเกิน หากไม่ใช่เพราะองค์รัชทายาทและตี๋ตงหมิงอยู่ที่นั่นล่ะก็ และหากไม่ใช่เพราะทำไปเพื่อรักษาหน้าของตนเอง เขาคงจะลงมือไปนานแล้ว

ตอนที่เฟิ่งชิงเฉินและเสด็จอาเก้าเดินทางเข้ามานั้น ได้เห็นองค์รัชทายาทท่าทางสงบเสงี่ยม แม้ต้องเผชิญหน้ากับความโมโหของซีหลิงเทียนเหล่ยและข้อกล่าวหาของซีหลิงเหยาหวา แต่องค์รัชทายาทก็ไม่ได้สนใจ

ล้อเล่นหรือไร เรื่องนี้ต่อให้ตายเขาก็จะยอมรับไม่ได้ ไม่ว่าอย่างไรก็จะต้องโบ้ยความผิดไปที่องค์หญิงเหยาหวาเท่านั้น

ตงหลิงจื่อชุนยืนอยู่ที่นั่นด้วยใบหน้างุนงง เมื่อหันไปพบดวงตาที่พร้อมจะสังหารผู้คนของตงหลิงจื่อลั่ว ตงหลิงจื่อชุนจึงได้ หดตัวลงไปอยู่ตรงมุม เพื่อไม่ให้รู้สึกเป็นหนึ่งในผู้ที่ยืนอยู่ตรงนั้นด้วย

"นี่เกิดอะไรขึ้นกัน เช้าตรู่เช่นนี้ทุกคนมารวมกันที่นี่เพื่อเหตุใด?" เสด็จอาเก้ายืนอยู่ที่ปากประตู สายตาของเขามองไปด้วยความเย็นชาและไม่พึงพอใจ

ร้ายกาจ! ร้ายกาจยิ่งนัก! ร้ายกาจเหลือเกิน!

เสด็จอาเก้ารู้อยู่แก่ใจแต่กลับกล่าวออกไปเช่นนั้น เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการให้ซีหลิงเหยาหวากล่าวถึงเรื่องน่าอับอายนี้ออกมาอีกครั้ง ฮ่าๆๆ คิดไม่ถึงว่าซีหลิงเหยาหวาจะมีวันนี้

เมื่อคิดถึงสิ่งที่ซีหลิงเหยาหวาได้ทำเอาไว้ เฟิ่งชิงเฉินก็รู้สึกโมโหเหลือเกิน เพียงเพราะว่าชื่นชอบตงหลิงจื่อลั่ว จึงตั้งใจทำลายคู่หมั้นเช่นนาง สตรีเช่นนี้สมควรแล้วที่จะได้ลิ้มรสชาติเช่นเดียวกับนาง ถูกทำลายชื่อเสียงและอนาคตลง

เหยาหวาจะแต่งงานกับใครนั้นนางไม่ได้สนใจนัก มีเพียงแต่งกับตงหลิงจื่อลั่วเท่านั้นที่ทำให้เฟิ่งชิงเฉินไม่พอใจ และบัดนี้ความหวังของนางเป็นจริงแล้ว จะไม่ให้นางดีใจอย่างไร

ความฉลาดเกินไปมักจะทำให้ชีวิตต้องสูญเสีย การที่ซีหลิงเหยาหวามีจุดจบเช่นวันนี้เพราะนางรนหาที่เอง ในวันนั้นที่นางปลูกเมล็ดกล้าลงไป วันนี้นางจึงต้องได้รับผลนั้น

เฟิ่งชิงเฉินยืนอยู่ข้างหลังเสด็จอาเก้าด้วยท่าทางจริงจัง ไม่ได้ปิดบังความอยากรู้อยากเห็นในใจนางแม้แต่น้อย สายตามองไปยังสองพี่น้องแห่งซีหลิงดุจดั่งมองตัวตลก

เมื่อตี๋ตงหมิงเห็นเสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินเดินตรงเข้ามา ก็ได้รีบก้าวเข้าไปด้านหน้าเพื่อคำนับ ก่อนจะยืนอยู่ข้างหลังเสด็จอาเก้า ขยิบตาไปให้เฟิ่งชิงเฉิน

แม้ไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา แต่เฟิ่งชิงเฉินก็เข้าใจได้ถึงความหมายของตี๋ตงหมิง คงไม่มีอะไรมากกว่าการที่เขาต้องการจะสื่อถึงเรื่องทำดีได้ดีทำชั่วได้ชั่ว การที่ซีหลิงเหยาหวาทำร้ายผู้อื่นตนเองจึงได้รับผลกรรมในที่สุด

ดูเหมือนว่าในตอนนั้นแม้ซีหลิงเหยาหวาจะกระทำการลับสักเพียงใด ก็มีคนจำนวนไม่น้อยที่รับรู้

องค์รัชทายาทและตงหลิงจื่อชุนก็รีบเดินตรงเข้ามา องค์รัชทายาทเดินเข้ามาขอกำลังช่วยเหลือจากเสด็จอาเก้า ส่วนตงหลิงจื่อชุนกำลังมองหาผู้คุ้มกัน นอกจากตงหลิงจื่อลั่วแล้วดูเหมือนจะแบ่งฝ่ายทั้งสองฝ่ายอย่างชัดเจน เฟิ่งชิงเฉินได้กลิ่นของดินปืนอย่างคลุมเครือ

"เสด็จอา......" ตงหลิงจื่อชุนก้าวไปด้านหน้า เขากลืนน้ำลายลงคออย่างคับข้องใจ ใบหน้านั้นทำให้ผู้คนมองไปดูปวดใจเล็กน้อย

"เสื้อผ้าของเจ้าไม่เป็นระเบียบเรียบร้อยก็เดินออกมาได้เช่นนี้ ดูตัวเองสิว่าเหมือนอะไร ใครไม่รู้คงคิดว่าคนในราชวงศ์ของเราเป็นพวกไม่มีระเบียบ ยังไม่รีบไปจัดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนแล้วค่อยออกมา!" แม้ว่าประโยคนี้จะตำหนิไปที่ตงหลิงจื่อชุน แต่ก็สามารถตำหนิองค์หญิงเหยาหวาด้วย

"ข้าจะไปเปลี่ยนบัดเดี๋ยวนี้" ตงหลิงจื่อชุนก้าวออกไปสองสามเก้า ซีหลิงเทียนเหล่ยต้องการจะรั้งเอาไว้แต่กลับถูกเสด็จอาเก้าเข้ามาขวาง "แต่ละคนยืนอยู่ที่นี่ดูเหมือนตัวตลก มีเรื่องใดควรจะกล่าวกันที่ห้องโถง องค์รัชทายาท เสียมารยาทจริง"

"เสด็จอากล่าวได้ถูกต้องแล้วพ่ะย่ะค่ะ" องค์รัชทายาทรีบกล่าวขอโทษแล้วตอบรับคำเสด็จอาเก้าชี้ไปที่ตงหลิงจื่อลั่ว "และก็เจ้า จื่อลั่ว อย่าลืมไปว่าเจ้าเป็นองค์ชายของราชวงศ์ตงหลิงจงแสดงความเป็นองค์ชายออกมา อย่าให้สูญเสียประเพณีของราชวงศ์!"

เสด็จอาเก้ากำลังสั่งสอนผู้คนอย่างสะใจเหลือเกิน เฟิ่งชิงเฉินยืนอยู่ข้างหลังเขามองดูองค์รัชทายาทและตงหลิงจื่อลั่ว ในใจของนางรู้สึกอิจฉายิ่งนัก

เสด็จอาเก้ามีชีวิตที่ดีจริงๆ......

ตงหลิงจื่อลั่วใบหน้าซีดเผือด เขาก้มศีรษะลงอย่างรวดเร็ว "เสด็จอากล่าวได้ถูกแล้วพ่ะย่ะค่ะ" ก่อนจะถอนหายใจออกมายืดยาว ร่างกายของตงหลิงจื่อลั่วค่อยๆ ผ่อนคลายลง ใบหน้าของเขาดูเป็นธรรมชาติขึ้น