นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 376

เสด็จอาเก้าเหลือบมองที่จักรพรรดิอย่างไร้ความรู้สึก สายตาถากถางเยาะเย้ย โดยไม่สนใจจักรพรรดิและผู้คนที่อยู่ตรงนั้น เขาดึงเฟิ่งชิงเฉินและเดินไปที่ที่นั่งของเขา

เฟิ่งชิงเฉินตกใจไปครู่หนึ่ง เมื่อเห็นท่าทีที่ไม่แยแสของเสด็จอาเก้าและมีรอยยิ้มเล็กๆ บนใบหน้า นางก้าวเดินไปกับเสด็จอาเก้าอย่างสง่างาม และนั่งลงกับเสด็จอาเก้า

นางไม่มีท่าทีที่จะถูกทารุณกรรมหรือโดนทำร้าย นางเคยถูกจักรพรรดิทำให้อับอายขายหน้ามาก่อนแต่ถึงกระนั้นนางก็ไม่กล้าขัดขืน เพราะนางไม่มีคนที่คอยปกป้อง แต่ตอนนี้คนที่ยืนอยู่ข้างหน้านางคือเสด็จอาเก้า นางจึงรู้สึกปลอดภัย และไม่ใช่เฟิ่งชิงเฉินที่อ่อนโยนอีกต่อไป

เฟิ่งชิงเฉินทำสีหน้าที่ไม่แยแสและเหลือบมองไปที่ฮองเฮา ราวกับไร้ความรู้สึกเกรงกลัวต่อฮองเฮา เมื่อเห็นการแสดงออกที่น่าตกใจบนใบหน้าของฮองเฮา ทำให้นางรู้สึกพอใจมาก

เขามีท่าทีที่เย่อหยิ่งและเพิกเฉยต่อจักรพรรดิ ในโลกนี้ มีเพียงเสด็จอาเก้าคนเดียวเท่านั้นที่กล้าทำแบบนี้ ไม่ต้องพูดถึงเหล่าเสนาบดีและทหาร หนานหลิงจิ่นฝานก็ยังตกตะลึงเช่นกัน

ไม่ว่าเขาจะหยิ่งแค่ไหน เขาก็ไม่กล้าแสดงการดูหมิ่นเสด็จพ่อ เพียงแค่ต้องการให้เหล่าทหารตายก็ต้องตาย เพียงเอ่ยคำๆ เดียวคนๆ นั้นก็กลายเป็นศพทันที

แล้วเสด็จอาเก้าล่ะ?

หนานหลิงจิ่นฝานเหล่มองไปที่เสด็จอาเก้า เขาอยากรู้ว่าเสด็จอาเก้ามีอะไรกันแน่ ถึงทำให้เขากล้าเมินเฉยต่ออำนาจของจักรพรรดิและไม่เห็นหน้าจักรพรรดิต่อหน้าผู้คนมากมายเช่นคนเช่นนี้......

น่าเสียดายที่เราไม่สามารถร่วมมือกันได้เพราะว่าเป็นศัตรูกัน เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หนานหลิงจิ่นฝานก็โทษซูหว่านอีกครั้ง ที่ไม่สามารถเอาหัวใจของเขาได้ ลูกสาวของตระกูลซูนอกจากนี้ก็ไม่มีอะไรดี

ทุกคนตกใจกับความเย่อหยิ่งของเสด็จอาเก้า แต่แล้วสิ่งที่ดึงดูดความสนใจไปแทนก็คือที่นั่งที่ถัดจากเสด็จอาเก้านั้นไม่มีใครนั่งเลยแต่กลับเป็นเฟิ่งชิงเฉินที่นั่งเป็นคนแรก

เมื่อเทียบกับเสด็จอาเก้าที่เพิกเฉยต่อจักรพรรดิ ทุกคนต่างสงสัยเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างเสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินมากกว่า มีข่าวลือว่า เฟิ่งชิงเฉินเป็นผู้หญิงของเสด็จอาเก้าจริงหรือ?

ถ้าเป็นแบบนี้จริง ทำไมเสด็จอาเก้าถึงไม่พูดสิ่งใดๆ เลยตอนที่หนานหลิงจิ่นฝานและชุนอ๋อง ที่พยายามจะแต่งงานกับเฟิ่งชิงเฉินล่ะ?

ถึงแม้ทุกคนจะมีคำถามที่ยังสงสัยอยู่ในใจ แต่ก็ไม่มีใครกล้าถาม พวกเขาทำได้เพียงแค่เหลือบมองไปที่เสด็จอาเก้า และคาดหวังคำตอบ แต่ก็ต้องผิดหวังที่เสด็จอาเก้าทำเพียงหน้านิ่งและเพิกเฉยต่อสิ่งต่างๆ

เขารู้สึกไม่พอใจกับการแต่งกายของเฟิ่งชิงเฉินและมันแสดงให้คนจำนวนมากได้เห็น

แม้ว่าจักรพรรดิจะโกรธ เขาโกรธเสด็จอาเก้าในตอนนี้ เขาเอนตัวลงเบาะ จากนั้นเขาก็นั่งตัวตรงและยิ้มและกล่าวว่า "เป็นโอกาสที่หายากที่มารวมตัวกัน ซึ่งทำให้ข้าตื่นตาได้จริงๆ "

“ฝ่าบาท น้องชายของข้าไม่รู้สัมมาคารวะ” เสด็จอาเก้ายืนขึ้นและโค้งคำนับเล็กน้อยซึ่งถือได้ว่าเป็นการไว้หน้าจักรพรรดิ

จักรพรรดิรู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย เขาไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้เท่าไร แต่สิ่งที่ทำให้เขาสนใจก็คือความคิดของเสด็จอาเก้าที่อยู่ต่อหน้าหนานหลิง ซีหลิง และเป่ยหลิง

เมื่อเห็นสิ่งนี้พวกผู้คนก็สะท้อนคำพูดของจักรพรรดิทันที และแก้ตัวสำหรับความหยาบคายของเสด็จอาเก้า เฟิ่งชิงเฉินทั้งโกรธและตลก ต่างคนต่างทำสิ่งเดียวกันและผลก็ต่างกันมาก เสด็จอาเก้าลุกขึ้นยืนต่อหน้านางในครั้งนี้

พระมหากษัตริย์และเหล่าเสนาบดีมีล้วนอยู่ในบรรยากาศที่สงบสุข หนานหลิงจิ่นฝานลุกขึ้นยืนและยกถ้วยของเขาส่งไปเฟิ่งชิงเฉิน "คุณหนูเฟิ่ง ตามข่าวลือที่ได้ยินมาเลยว่าเจ้าสง่างามมาก นี่ถือเป็นการให้เกียรติเจ้า”

หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็ดื่มไวน์ในถ้วย

“องค์ชายสามชมข้าเกินไปแล้ว ชิงเฉินเป็นเพียงชนชั้นต่ำมิอาจรับคำชมนั้นหรอกเพคะ” เฟิ่งชิงเฉินยืนขึ้นอย่างถ่อมตัวและดื่มไวน์ในถ้วย

“เจ้า…” หนานหลิงจิ่นฝานเกลียดคนที่พูดถึงรูปร่างหน้าตาของเขามากที่สุด ซึ่งเฟิ่งชิงเฉินได้ฝ่าฝืนข้อห้ามนั้นอย่างไม่ต้องสงสัย รัศมีความโกรธของเขาระเบิดออกอย่างเห็นได้ชัด มือที่ถือแก้วไวน์ก็กระแทกอย่างแรง มีเพียงเสียง "เพ้ง" แก้วไวน์แตกเป็นเสี่ยงๆ หนานหลิงจิ่นฝานจับเศษแก้วไว้ในมืออย่างแน่นทำให้เลือดหยดลงมา ..