นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 375

เฟิ่งชิงเฉินไม่เคยชอบให้ตัวเองถูกจัดอยู่ในตำแหน่งของผู้ที่อ่อนแอกว่าและยิ่งรังเกียจที่จะต้องปฏิบัติราวกับเป็นผู้ใสซื่อและบอบบาง ถูกเห็นอกเห็นใจ ในขณะเดียวกันนางก็ไม่ได้คาดหวังให้เสด็จอาเก้าจะยื่นมือออกมาช่วยนาง เมื่อตี๋ตงหมิงบอกกับนาง นางก็เตรียมตัวพร้อมจะต่อสู้แล้ว

ขั้นตอนแรกในการต่อสู้คือการเอาชนะศัตรูด้วยท่าทางที่อยู่เหนือกว่า ให้อีกฝ่ายรู้ว่านางไม่กลัว เฟิ่งชิงเฉินจึงแต่งตัวอย่างเต็มที่โดยไม่ลังเล

อยากเห็นนางอับอายหรือ? นางไม่มีทางทำให้อีกฝ่ายสบายเกินไปแน่!

อาภรณ์บนร่างของเฟิ่งชิงเฉินนั้นถูกเตรียมให้นางโดยเฉพาะโดยซุนฮูหยิน มันคล้ายเสื้อผ้าที่นางเคยสวมใส่ก่อนหน้านี้ แต่พวกมันดูหรูหรางดงามกว่าเสื้อผ้าที่นางสวมก่อนหน้านี้

แขนเสื้อกว้าง คอเสื้อเปิดกว้าง แต่ไม่เผยผิวแม้เพียงครึ่งนิ้ว ดูเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่และสง่างาม หากสวมมงกุฎหงส์ด้วยและทำท่าทางน่าเกรงขามก็มีท่าทางราวกับมารดาของแผ่นดินเลยทีเดียว

ชุดกระโปรงยาวสีแดงซ้อนทับกันเป็นชั้นๆ ในขณะที่เธอ สามารถมองเห็นสีแดงที่แตกต่างกันจากมุมที่ต่างกันได้ ทั้งสีชมพูอาจเข้ม อ่อนหรือสว่าง ทั้งหมดนี้ทำให้ผู้คนต้องรู้สึกหลงใหล

นางคาดเอวด้วยผ้าคาดเอวสีดำปักลายเมฆมงคลด้วยดิ้นทอง นอกจากที่ปลายกระโปรงและปกเสื้อแล้ว ส่วนอื่นๆ ล้วนเรียบง่ายไม่มีลวดลายพิเศษใดๆ บอกกับสีแดงสด เมื่อคนทั่วไปสวมใส่มันจะให้ความรู้สึกฉูดฉาดเกินไป แต่เมื่อมันมาอยู่บนร่างของเฟิ่งชิงเฉินแล้วกลับเต็มไปด้วยความหรูหราสง่างาม ชุดนี้ดูราวกับเตรียมไว้เพื่อนางอย่างเป็นธรรมชาติ

บนศีรษะมีเพียงปิ่นหยกสีขาว ผมบางส่วนยาวสยาคลอเคลียที่หลังบ่า นางเดินอย่างเชื่องช้า เสื้อผ้าสีแดงและผมสีดำขลับพลิ้วไหว

เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้บอบบางและผอมแห้งแรงน้อยเหมือนสตรีทั่วไป นางรูปร่างผอมเพรียว ผิวขาว นอกจากนี้ฝีก้าวของนางเบาแต่แข็งแรง ยามเดินช้าๆ ราวกับดอกโบตั๋นที่บานสะพรั่ง เพียบพร้อมไปด้วยความสง่างามอย่างแท้จริง

ผู้หญิงเช่นนี้มีเพียงหนึ่งไม่มีสองอย่างแท้จริง

นี่เป็นคำวิจารณ์จากทุกคน ณ ที่นั้นรวมถึงจักรพรรดิด้วย!

ตั้งแต่วินาทีที่นางเข้าไปในตำหนัก ทุกสายตาก็จับจ้องมาที่นาง รวมทั้งเสด็จอาเก้าด้วย

มุมปากของเฟิ่งชิงเฉินยกขึ้นเล็กน้อย นางพอใจมากกับการแสดงออกอันน่าประหลาดของทุกคน

ยามที่ซุนฮูหยินแต่งตัวให้นาง นางก็อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจเมื่อเห็นสตรีผู้สูงศักดิ์และสง่างามในกระจก

ใช่แล้ว น่าทึ่งอย่างยิ่ง!

เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกว่าแม้ว่านางจะรูปโฉมไม่เลว แต่นางก็ไม่ใช่หญิงงามโฉมสะคราญ แต่หลังจากผ่านการประทินโฉมจากซุนฮูหยินผู้มากฝีมือแล้ว เฟิ่งชิงเฉินได้เห็นตนเองในกระจกจึงได้ตระหนักว่าแม้นางจะไม่ได้เป็นสาวงามล่มเมือง แต่นางก็ยังพอมีลักษณะของสตรีผู้งดงาม

โดยเฉพาะเสื้อผ้าบนเรือนร่างของนางที่ดูเหมือนจะเรียบง่ายแต่กลับสามารถเผยจุดเด่นของร่างกายนางออกมาได้หมดสิ้น เมื่อมองดูแวบแรกสิ่งที่มองเห็นไม่ใช่รูปลักษณ์ของนาง แต่กลับเป็นออร่าที่เปล่งประกายของนาง

สิ่งที่ทำให้เฟิ่งชิงเฉินงงงวยก็คือท่าทางที่ซุนฮูหยินมองชุดนี้ราวกับแฝงไปด้วยความหวั่นเกรงและเคารพ เฟิ่งชิงเฉินคิดจะถามนางแต่สุดท้ายก็ไม่ได้ถาม แบบของชุดนี้ที่ด้านนอกก็มี เพียงมีรายละเอียดบางอย่างแตกต่างกันเท่านั้นเอง

มิเสียที่ที่เป็นเสด็จอาเก้า เมื่อทุกคนยังคงดำดิ่งอยู่ในคำสาปของเฟิ่งชิงเฉิน เสด็จอาเก้าก็ได้สติขึ้น ดวงตาสีดำไม่เคยเปลี่ยนแปลงเปล่งประกายโกรธขึ้นโดยที่แม้แต่ตัวเขาก็ไม่ได้สังเกต

หญิงนางนี้มาปรากฏตัวที่นี่และแต่งตัวงดงามถึงเพียงนี้สวยจัง นางไม่รู้หรือว่านางทำเช่นนี้จะสามารถดึงดูดใจผู้คนได้มากเพียงใด?

ที่สมควรตายก็คือเขาไม่ใช่คนแรกที่เห็นด้านที่สวยงามของนาง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าจะมีเขาเห็นเพียงคนเดียว หากไม่ใช่ว่ายังคงเหลือความมีเหตุผลอยู่ เขาคงจะลากตัวนางออกไปด้วยเกรงว่านางจะเป็นภัยอย่างแน่นอน

เสด็จอาเก้าโกรธมากและเมื่อเขาโกรธมากจึงทำให้เขาทำอะไรบางอย่างที่ทำให้ทุกคนคิดว่าพวกเขาตาฝาดไปหรือไม่...

เสด็จอาเก้ายืนขึ้นและก้าวเท้าเข้าไปหาเฟิ่งชิงเฉิน เฟิ่งชิงเฉินยิ้ม นางหยุดเดินและเตรียมจะทำความเคารพ

"ถวาย…" เพียงแค่เอ่ยปากนางก็ถูกเสด็จอาเก้าขัดจังหวะและไม่ให้โอกาสนางปฏิเสธ เขาจับมือนาง มือของเฟิ่งชิงเฉินเจ็บและกำลังจะดึงออก แต่เสด็จอาเก้าก็ฉวยโอกาสเลื่อนนิ้วทั้งสิบเข้ามาประสานแน่น โชคดีที่แขนเสื้อของเฟิ่งชิงเฉินกว้างจนคนนอกมองไม่เห็น