นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 379

เฟิ่งชิงเฉินเห็นการสูญเสียองค์รัชทายาท และเฟิ่งชิงเฉินรู้สึกผิดในใจ แต่มันเป็นเพียงแค่ความรู้สึกผิด นางไม่ยอมอ้าปากให้คำมั่นสัญญาใดๆ โดยไม่ไตร่ตรองให้ดี

ประสบการณ์ในการฝึกวิชาแพทย์ทั้งในอดีตและปัจจุบัน ทำให้นางรู้ว่านางควรระมัดระวังในการปฏิบัติต่อผู้มีอำนาจมากขึ้น

ซุนเจิ้งเต้า เตือนนางมากกว่าหนึ่งครั้งว่าแพทย์ของจักรพรรดิในวังไม่ได้แย่เรื่องยา แต่ด้วยเหตุที่วัตถุต้องรักษา แม้พวกเขาจะรู้วิธีการรักษาแต่พวกเขาก็ไม่กล้าใช้ ไม่ว่าจะป่วยเป็นแบบไหน พวกเขาก็ทำได้เพียงใช้วิธีที่ปลอดภัยที่สุด เพราะหากมีอะไรผิดพลาดขึ้นมามันจะทำให้เกิดหายนะอย่างแน่นอน

เฟิ่งชิงเฉินไม่ต้องการที่จะโกหกองค์ชาย ดังนั้นนางจึงเลี่ยงไม่พูดถึงเรื่องนี้ อาการขององค์ชายเปลี่ยนไปอย่างมาก การหายใจของเขาเร็วขึ้นอีกครั้ง ใบหน้าของเขาดูแย่กว่าเดิม ริมฝีปากขบกันแน่น ราวกับว่าเขากำลังทนทุกข์ทรมานแสนสาหัส......

ไม่ดีแล้ว อาการขององค์ชายเริ่มแย่ลง!

เฟิ่งชิงเฉินลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว “ฝ่าบาท ทำใจดีๆ ไว้ ได้โปรดสงบสติอารมณ์ ร่างกายของฝ่าบาทไม่สามารถทนต่ออารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ได้มากนัก”

“เจ้า…” องค์ชายจะทำตามคำแนะนำของเฟิ่งชิงเฉิน แต่การหายใจเร็วและถี่ทำให้เขาไม่สามารถควบคุมร่างกายของเขาได้

เฟิ่งชิงเฉิน ขบกัดฟันแน่น นางไม่สนใจความเหนือกว่า ความด้อย และเรื่องระหว่างชายหญิง นางปลดกระดุมคอขององค์ชายโดยตรงเพื่อให้เขารู้สึกสบายใจขึ้น หากองค์ชายสิ้นพระชนม์ต่อหน้า นางคงจะทุกข์ทรมาน และสถานการณ์ของนางกับหนานหลิงจิ่นฝานก็ยังไม่ได้รับการแก้ไข

กระดุมโบราณนั้นยากต่อการปลด และเฟิ่งชิงเฉินก็ไม่คุ้นเคยกับเสื้อเชิ้ตของผู้ชายด้วย แต่ในที่สุด หลังจากปลดกระดุมเม็ดหนึ่งแล้ว ขณะที่นางกำลังจะถอนหายใจอย่างโล่งอก เสียงของหนานหลิงจิ่นฝานก็ดังขึ้นจากข้างหลังของเฟิ่งชิงเฉินอีกครั้ง

“หึๆ ๆ เสด็จอาเก้า ท่านละเลยความเป็นความตายของประชาชนทั้งสองประเทศ เพื่อช่วยผู้หญิงคนเดียวนี่นะ”

ตามสิ่งที่หนานหลิงจิ่นฝานชี้ไป สายตาของผู้คนต่างก็เพ่งมองไปที่เฟิ่งชิงเฉินและองค์ชาย ซึ่งเป็นจังหวะที่เฟิ่งชิงเฉินกำลังปลดเสื้อผ้าขององค์ชาย......

ถอดเสื้อผ้าผู้ชายในที่สาธารณะ?

โอ้พระเจ้า......

หวังว่าจะไม่มีใครเห็น

ชื่อเสียงผู้หญิงของตงหลิงนั้นพังทลายลงแล้ว

เฟิ่งชิงเฉินตายไปก็ไม่น่าเสียดายเลย

หนานหลิงจิ่นฝาน คิดว่าคำพูดเขานั้นยังไม่น่าเกลียดพอ จึงพูดเสริมเข้าไปอีก "เสด็จอาเก้า นี่คือผู้หญิงที่ท่านชอบหรือ ถึงจะงามก็ตาม แต่พฤติกรรมเช่นนี้ช่างเกินไปเสียจริงๆ "

หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็ส่ายหัว ราวกับว่าเขารู้สึกสงสารเสด็จอาเก้า

ช่วยชีวิตคนก่อน เฟิ่งชิงเฉินไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง นางไม่เคยเจอชายที่ไร้มารยาทและน่ารังเกียจอย่างหนานหลิงจิ่นฝานมาก่อน

“ระวังคำพูดท่านไว้เหอะ เฟิ่งชิงเฉินจะเป็นยังไงก็ไม่สำคัญ ตราบใดที่ข้าคนนี้ชอบ” เสด็จอาเก้าหันกลับมาและเดินไปหาเฟิ่งชิงเฉินและองค์ชาย ปล่อยให้หนานหลิงจิ่นฝานอยู่คนเดียวในห้องโถง

ดูเหมือนว่าเสด็จอาเก้าจะรู้สึกโกรธเล็กน้อย เมื่อเห็นเฟิ่งชิงเฉินและองค์ชายอยู่ด้วยกันเป็นครั้งแรก แต่เขารู้ดีว่าเฟิ่งชิงเฉินเป็นอย่างไร และหลังจากสงบสติอารมณ์ลงแล้ว เขาก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น