นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 380

หลังจากที่องค์ชายจากไปงานเลี้ยงก็กลับมาเป็นปกติ หนานหลิงจิ่นฝาน แพ้อย่างต่อเนื่องในมือของ เฟิ่งชิงเฉิน เสด็จอาเก้า และองค์ชายดังนั้นเขาจึงหยุดต่อสู้กับคนอื่น ๆ ชี้ไปที่บาดแผลบนใบหน้าของเขาและพูดกับจักรพรรดิ " พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ทรงให้อภัยสาวใช้และลุงจักรพรรดิทั้งเก้าที่เฆี่ยนตีเสี่ยวหวางในที่สาธารณะ มันจะไม่เป็นเช่นนี้ ถ้าเจ้าไม่สามารถให้คำอธิบายที่น่าพอใจแก่เสี่ยวหวางได้ เสี่ยวหวางจะไม่มีวันล้มเหลว

การเยี่ยมเยียนของคุณชายคนโต

ขณะที่ขันทีร้องเพลงในพิธี หวังจิ่นหลิงในชุดคลุมสีม่วงก็ปรากฏตัวขึ้นในสายตาของทุกคน ลักษณะการแต่งตัวไม่ใช่สิ่งที่ตระกูลขุนนางเหล่านั้นที่สืบทอดมาหนึ่งหรือสองร้อยปี

ไม่ว่าทุกคนจะเดาอย่างไร เมื่อพวกเขาเห็นหวังจิ่นหลิง ทุกคนก็ถอนหายใจด้วยอารมณ์ คุณชายคนโตก็คือคุณชายคนโต ไม่มีใครเทียบได้กับรูปลักษณ์ที่โหดร้ายและแสนโรแมนติกนี้

ท่าทางของลูกชายคนโตยังคงเหมือนเดิม

หวังจิ่นหลิง ยิ้มตลอดระหว่างเดิน แต่ผู้คนระหว่างทางยังคงรู้สึกว่าหวังจิ่นหลิง กำลังยิ้มให้พวกเขา เมื่อหวังจิ่นหลิงผ่านไป ไม่ว่าตำแหน่งทางการจะอยู่ที่ใด ทุกคนก็แสดงรอยยิ้ม แม้แต่ศัตรูทางการเมืองของหวังจิ่นหลิง ก็ทำได้ อย่าพูดจาไม่ดีกับหวังจิ่นหลิง หรือแสดงท่าทางที่ไม่ดีออกมา เพราะหวังจิ่นหลิงนั้นดูน่าเกรงขาม

เฟิ่งชิงเฉินอยากจะบอกว่าเสน่ห์ของหวังจิ่นหลิง ฆ่าผู้ชาย ผู้หญิง และเด็ก และต่อหน้า หวังจิ่นหลิง พวกคนชั้นต่ำอดไม่ได้ที่จะนั่งตัวตรง

หวังจิ่นหลิงเดินไปที่ห้องโถง ทุกคนคิดว่าเขาจะรับคำนับแต่กลับว่า หวังจิ่นหลิงยกเสื้อคลุมของเขาขึ้นคุกเข่าลงบนพื้นและคำนับจักรพรรดิ

การแสดงความเคารพเช่นนี้ไม่ค่อยได้ใช้ในเวลาปกติจะใช้ได้ก็ต่อเมื่อผู้นำตระกูลแสดงความภักดีต่อจักรพรรดิ

หรือว่าหวังจิ่นหลิง จะเป็นผู้นำตระกูลคนใหม่ของตระกูลหวัง เป็นไปไม่ได้ พวกเขายังไม่ได้รับข่าวใดๆ เลย

ทุกคนงุนงง หวังจิ่นหลิงก็กล่าวเสียงดัง “หวังจิ่นหลิง หัวหน้าตระกูลหวัง ขอคารวะจักรพรรดิ ขอพระองค์ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่นๆ ปี”

แท้จริงแล้วเขาก็คือผู้นำตระกูลหวังอย่างแท้จริง

คำพูดของหวังจิ่นหลิง ราวกับก้อนหินที่ตกลงไปในทะเลสาบอันเงียบสงบ ด้วยท่ามกลางเสียงสนทนาที่มีชีวิตชีวาในห้องโถง

“พ่อของหวังจิ่นหลิง ข้าไม่เห็นได้ยินว่าพ่อของหวังจิ่นหลิงเสียชีวิตเลย นี่

หวังจิ่นหลิงขโมยตำแหน่งพ่อเขาหรือ?”

"ต้องเป็นผู้นำตระกูลตั้งแต่อายุยังน้อย ช่างเป็นลูกชายคนโตที่มีความสามารถจริงๆ "

“ตระกูลหวังฝากความหวังไว้กับชายอายุน้อยเพียงนี้ ตระกูลหวังช่างกล้าเหลือเกิน”

จักรพรรดิก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งแต่ก็รีบกลับมามีสติอีกครั้ง “ท่านหวัง ได้โปรดลุกขึ้นเถิด” น้ำเสียงของเขาไม่เคยปรากฏมาก่อน

เมื่อเปรียบเทียบกับองค์ชายแห่งตระกูลหวังแล้ว สวรรค์กับโลกมีความแตกต่างกัน หวังจิ่นหลิงสามารถระดมกำลังทั้งหมดของตระกูลหวังในจิ่วโจวได้ หวังจิ่นหลิงเป็นผู้ตัดสินทั้งตระกูล และหวังจิ่นหลิงก็ได้เป็นที่ยอมรับของจักรพรรดิทั้งสี่ประเทศ

จักรพรรดิเดิมคิดว่าหวังจิ่นหลิงควรเป็นผู้นำตระกูลหลังจากอายุสามสิบปี เพราะผู้ชายในตระกูลหวังล้วนมีอายุยืนยาว และพ่อของหวังจิ่นหลิงอายุสามสิบหกปีถึงเป็นผู้นำตระกูล อย่างน้อยก็ควรจะมีอายุสามสิบปีขึ้นไป แต่หวังจิ่นหลิงกลับแทนที่พ่อของเขาเป็นผู้นำตระกูลแล้ว

“ขอบคุณฝ่าบาท” หวังจิ่นหลิงลุกขึ้นยืนตรงๆ ตอนนี้เขามีสิทธิ์ที่จะมีการเจรจาเท่าเทียมกับจักรพรรดิ เขาไม่ใช่พ่อของเขา พ่อของเขาไม่มีความสามารถเพียงพอ เขาระมัดระวัง และเมื่อเผชิญกับจักรพรรดิ ถ้าหากเขาทำผิดพลาด จะทำให้จักรพรรดิดูหมิ่นตระกูลหวัง