นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 409

เอ๊ะ?

เฟิ่งชิงเฉินตะลึงเสด็จอาเก้ายอมประนีประนอมอย่างรวดเร็ว นี่ไม่ใช่สไตล์ของเขานี่ เสด็จอาเก้าไม่ได้เสนอเงื่อนไขใดๆ เลยด้วยซ้ำ

นางเงยหน้ามองเสด็จอาเก้าที่หลับตาแน่นพร้อมสีหน้าเหนื่อยล้า ดวงตาของเฟิ่งชิงเฉินก็ฉายแววปวดใจออกมาแวบหนึ่ง แต่นางก็พยายามที่จะเพิกเฉยต่อมัน

นางรู้ดีว่าเขาไม่ง่ายเลย ทั้งๆ ที่ไม่ใช่จักรพรรดิ แต่กลับมีความสามารถในการเปลี่ยนชะตาฟ้า ทั้งๆ ที่เป็นเพียงอ๋องที่ไม่สนเรื่องการเมือง แต่เขากลับมีอำนาจที่จะทำให้จักรพรรดิต้องเกรงกลัว เมื่อเผชิญหน้ากับเสด็จอาเก้าที่เป็นเช่นนี้ ด้วยความเย่อหยิ่งและระแวงของจักรพรรดิแล้ว จะทนต่อการดำรงอยู่ของเขาได้อย่างไร

จักรพรรดิและเสด็จอาเก้าดูภายนอกเหมือนพี่น้องที่ให้เกียรติกัน แต่เฟิ่งชิงเฉินรู้ดีว่าจักรพรรดิมักจะจับเสด็จอาเก้าและหาโอกาสที่จะกำจัดเสด็จอาเก้าอยู่เสมอ

แม้เสด็จอาเก้าดูเหมือนจะมีชีวิตสวยงามเป็นอิสระ แต่จริงๆ แล้วเขากำลังเดินอยู่บนหน้าผาสูงหมื่นจั้ง ทั้งสองข้างทางล้วนมีศัตรูตัวฉกาจ ทุกย่างก้าวต้องระมัดระวัง หากพลั้งเผลอไปอาจไม่สามารถยืนหยัดขึ้นได้อีก แต่...

เขาจะลำบากอย่างไรก็ไม่เกี่ยวอะไรกับนาง นางและเสด็จอาเก้าเป็นคนจากสองโลกที่แตกต่างกัน นางไม่ต้องการถูกเขาดึงเข้าสู่วังวนแย่งอำนาจ นางไม่คุ้นชินกับชีวิตเช่นนั้น

เฟิ่งชิงเฉินสูดลมหายใจเข้าและเก็บงำความสงสารในหัวใจของนางที่ไม่ควรจะเกิดขึ้นพร้อมเอ่ยด้วยรอยยิ้ม "ขอบพระทัยเสด็จอาเก้า โฉนดที่ดินของจวนเฟิ่งนั้นชิงเฉินขอรับคืน หากยังมีเรื่องอื่นใดที่เสด็จอาเก้าอยากให้ชิงเฉินทำ เชิญท่านออกปาก ชิงเฉินจะต้องพยายามอย่างสุดกำลัง"

สุดท้ายนางก็ทนดูเขาเหนื่อยเกินไปไม่ได้ นางรู้ว่าเขาใช้จวนมาข่มขู่นาง ทั้งๆ นางคิดวิธีรับมือเขาได้แล้วและอีกฝ่ายก็ยอมถอย แต่...

นางกลับใจอ่อนเอง

ช่วยเถอะ ช่วยเถอะ มีประโยชน์ให้ใช้ก็เป็นเรื่องดี เสด็จอาเก้าเต็มใจคิดแผนเล่นงานนาง นั่นก็หมายความว่านางก็ไม่ได้ไม่มีข้อดีอะไรเลย อย่างน้อยนางก็ถูกเขายอมรับ

เสด็จอาเก้าขมวดคิ้ว ดวงตาที่ปิดอยู่ของเขาลืมขึ้นในทันใดพร้อมแววสังหาร

ตี๋ตงหมิงพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูดจริงๆ

เขารู้เรื่องโฉนดที่ดินโดยบังเอิญ เฟิ่งชิงเฉินควรจะดีใจที่เขาเป็นคนหนึ่งที่พบว่าโฉนดที่ดินของจวนเฟิ่งอยู่กับเขา มิเช่นนั้นเฟิ่งชิงเฉินก็อย่าได้คิดเลยว่านางจะได้โฉนดที่ดินจวนเฟิ่งคืน

เขายอมรับว่าตอนแรกเขาวางแผนที่จะใช้เรื่องโฉนดบีบบังคับให้เฟิ่งชิงเฉินลงมือจัดการเรื่องของซูหว่านและเอาชนะนางจนนางรู้สึกขยาดกลัว

ด้วยนิสัยของเฟิ่งชิงเฉินนั้นนางเกียจคร้านเกินไป หากไม่บีบบังคับนาง นางจะไม่มีทางยอมลงมือ อย่างไรเสียเรื่องของสตรีก็ควรจะให้สตรีจัดการ แต่ต่อมา...

เขาได้ล้มเลิกแผนนี้ไปแล้ว เพียงแค่รอให้เฟิ่งชิงเฉินมาหาที่จวนเท่านั้น เขาก็จะมอบโฉนดที่ดินให้เฟิ่งชิงเฉินและสั่งสอนนางให้รู้ว่าหากมีเรื่องอะไรก็ให้มาหาเขา

ไม่ใช่ว่าเขาใจดี แต่เขาไม่ต้องการมันอีกต่อไป ซูหว่านเห็นเฟิ่งชิงเฉินเป็นเป้าหมายแล้วและเขารู้ดีว่าด้วยนิสัยของเฟิ่งชิงเฉิน นางจะไม่มีวันเสียเปรียบ

เดิมทีเขาคิดว่าตี๋ตงหมิงเป็นผู้บอกนางว่าเขาเป็นผู้เอาโฉนดที่ดินของจวนเฟิ่งไปและเป็นเขาที่ทำให้ทางการออกหน้าทำให้เฟิ่งชิงเฉินอับอาย แต่เขาคิดไม่ถึงว่าตี๋ตงหมิงจะบอกนางทุกอย่างจริงๆ

เฮอะ... เสด็จอาเก้ายิ้มเย็น ตี๋ตงหมิง เจ้ารอยุ่งจนตายเถอะ!

ตี๋ตงหมิงผู้น่าสงสารยุ่งมากอยู่แล้ว องค์ชายและองค์รัชทายาทแห่งเมืองหลวงรวมตัวกัน ปัญหาความสงบนี้ก็เหมือนกับมีดที่ห้อยอยู่บนศีรษะของเขา เขาเกรงว่าจะมีการลอบสังหารเกิดขึ้นอีก หากมีองค์ชายสิ้นพระชนม์ไปอีกหนึ่งหรือสองคน เขาต้องแย่แน่