นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 426

ไม่ต้องเหลือแม้แต่ชีวิต ไม่ต้องสุภาพ และกำลังเสริมลงมือสังหารโดยเร็ว อย่าให้รอดแม้แต่คนเดียว...

ถูกอีกฝ่ายซุ่มโจมตี สุดท้ายอีกฝ่ายกลับถูกโจมตีแทน และไม่มีใครเสียชีวิต แน่นอนว่านี่คือสิ่งที่น่ายินดีและพึงพอใจ เสด็จอาเก้าไม่เพียงไม่มีความสุข แต่ยังต้องการฆ่าผู้คนด้วยความโกรธเพราะเฟิ่งชิงเฉินหายตัวไป: “คนหล่ะ อยู่ไหน?”

ในบรรดาผู้คุ้มกันเจ็ดคนก่อนหน้านี้ หกคนเป็นลมหมดสติ และมีเพียงคนเดียวที่ยังคงตื่นเพราะอาการบาดเจ็บเล็กน้อย แต่ภายใต้รัศมีการสังหารอันทรงพลังและการบีบบังคับของเสด็จอาเก้า เขาหวังว่าเขาจะสลบไปด้วยเช่นกัน

“ฝ่าบาท...” องครักษ์น้ำตาริน ท้องฟ้ามืดครึ้มและสถานการณ์วุ่นวายมาก เขาเห็นเทคนิคการฆ่าของเฟิ่งชิงเฉิน และเมื่อเขารู้ว่าเฟิ่งชิงเฉินสามารถป้องกันตัวเองได้ เขาก็ไม่สนใจ จากนั้นเฟิ่งชิงเฉินก็หายตัวไป..

ในเวลานี้องครักษ์ผู้นั้นไม่พอใจกับความแข็งแกร่งของตนเองยิ่งนัก ทำไมเขาถึงไม่เป็นลม เขาไม่อยากเผชิญหน้ากับความโกรธของเจ้านาย

กำลังเสริมกำลังเคลียร์สนามรบ และเมื่อเสด็จอาเก้าโกรธ แม้เขาจะคุกเข่าแต่ก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เฟิ่งชิงเฉินตกใจกับการเคลื่อนไหวข้างนอก รีบเก็บยาและผ้าพันแผลที่เหลือ จากนั้นก็รีบวิ่งออกไปและทันทีที่นางออกไป นางเห็นเสด็จอาเก้ายืนอยู่ตรงกลางราวกับเป็นเทพผู้สังหาร และทุกคนก็คุกเข่าลงกับพื้นด้วยความหวาดกลัว

เกิดอะไรขึ้นเฟิ่งชิงเฉินดูงุนงง แต่ไม่ได้ถามอะไร ยิ่งนางรู้เรื่องเสด็จอาเก้าน้อยเท่าไหร่ นางก็ยิ่งปลอดภัยมากขึ้นเท่านั้น

เมื่อเสด็จอาเก้าได้ยินการเปลี่ยนแปลง เขาก็มองอย่างเย็นชา และเมื่อเห็นคนที่มา เขาก็อุทานว่า “เฟิ่งชิงเฉิน!” คำศัพท์เร็วกว่าปกติถึงสามเท่า

ขาของเขาตอบสนองเร็วกว่าสมอง เมื่อเสด็จอาเก้ารู้ตัวก็ยืนอยู่ตรงหน้าเฟิ่งชิงเฉินแล้ว เขาหยุดสักครู่ก่อนที่จะกลับมาเป็นปกติ "ไม่เป็นไรนะ?"

ความเร็วในการพูดเป็นปกติ แต่ความกังวลและความประหลาดใจในดวงตาไม่มีอะไรปิดบัง

“ข้าไม่เป็นไร” เฟิ่งชิงเฉินกล่าวอย่างขมขื่นและเศร้า

ความกังวลในดวงตาของเสด็จอาเก้านั้นชัดเจนมาก นางแค่อยากแสร้งทำเป็นไม่รู้ นางเจ็บจี๊ดในใจ เฟิ่งชิงเฉินหันหน้าหนี และบอกตัวเองว่าอย่าคิดถึงคนและสิ่งที่เป็นไปไม่ได้

“เสด็จอาเก้า มีคนบาดเจ็บมากมาย ข้าจะช่วยพวกเขา”

เฟิ่งชิงเฉินเดินผ่านเสด็จอาเก้าไป และขอให้องครักษ์เอากล่องยาบนหลังม้าออกมา จากนั้นนางคลุมผม สวมถุงมือและทำความสะอาดบาดแผลของผู้บาดเจ็บ

มีเพียงการทำงานเท่านั้นที่จะระงับความคิดฟุ้งซ่านในหัวใจได้

“บาดแผลลึก และมีเลือดออกมากเกินไป อย่าเพิ่งขยับตัวผู้ป่วย จุดคบไฟให้ข้าที” เฟิ่งชิงเฉินนั่งยองๆข้างผู้บาดเจ็บ และให้รมยาสลบให้ผู้บาดเจ็บอย่างชำนาญ จากนั้นทำความสะอาดบาดแผล และเปิดบาดแผลออกด้วยมีดผ่าตัด ทำแผลและเย็บแผลอย่างเรียบร้อย

ครั้งนี้เฟิ่งชิงเฉินโชคดีมากที่ไม่พบผู้บาดแผลจากลูกธนู มิฉะนั้นนางจะไม่สามารถจัดการกับพวกเขาได้อย่างรวดเร็ว

เสด็จอาเก้าที่ถูกเฟิ่งชิงเฉินปล่อยทิ้งไว้ถึงกับตกตะลึงไปชั่วครู่ จากนั้นเขาก็ไปจัดการกับเรื่องต่างๆ เมื่อเขาหันหลังกลับมาก็เห็นเฟิ่งชิงเฉินนั่งยองรักษาอาการบาดแผลของเหล่าทหาร

เมื่อเขาดูการรักษาของนางทำให้เขารู้ว่านางมีการรักษาผู้ป่วยเช่นนี้บ่อยๆ และสามารถรักษาบาดแผลได้อย่างเรียบร้อยและรวดเร็ว อีกทั้งนางสามารถจัดการกับบาดแผลของคนสองคนได้พร้อมๆ กัน

แทบไม่ต้องคิดอะไรเกี่ยวกับเรื่องการรักษาเลย ตราบใดที่คุณเหลือบมองบาดแผลของอีกฝ่ายจะรู้วิธีทำความสะอาดและพันผ้าพันแผล ตั้งแต่การทำความสะอาดไปจนถึงการเย็บ

“เรียบร้อย หากมีอะไรก็ไปหาข้า ข้าจะไปเปลี่ยนผ้าปิดแผลให้เมื่อครบเจ็ดวัน ระหว่างนี้ขอให้เคลื่อนไหวระวังอย่าให้บาดแผลปริ หากมีการปริของบาดแผล ให้บอกข้าทันที”

เฟิ่งชิงเฉินถอดถุงมือแพทย์ หยิบผ้าเช็ดตัวเปียกในกล่องผ่าตัด และเช็ดแต่ละนิ้วอย่างระมัดระวัง เมื่อเฟิ่งชิงเฉินเช็ดมือของนาง นางระมัดระวังเป็นอย่างมาก และนางก็นุ่มมากเช่นกัน เสด็จอาเก้าที่มองดูอยู่มีความปรารถนาที่จะช่วยนางเช็ดมือ

เสด็จอาเก้าเกิดแรงกระตุ้นบางอย่างในใจ แต่เมื่อเขาจะเข้าไปช่วย เฟิ่งชิงเฉินก็ได้ทำความสะอาดเสร็จเรียบร้อย และเตรียมเก็บกล่องเครื่องมือการผ่าตัด

เฟิ่งชิงเฉินเป็นหมอนิติเวชเกลียดวิธีการเช็ดมือเช่นนี้มาก นางสัมผัสคนตายทุกวัน เฟิ่งชิงเฉินรู้ว่าการเช็ดมือแบบนี้จะไม่มีผลมาก แต่นี่เป็นนิสัยของนาง และนางก็ชอบ

“ขอโทษที่ทำให้ท่านเสียเวลา” เฟิ่งชิงเฉินยกกล่องผ่าตัดขึ้น และเห็นเสด็จอาเก้ายืนอยู่ตรงข้ามกับนาง จากนั้นจำได้ว่าตอนนี้นางดูเหมือนจะคิดเอง และเสด็จอาเก้าก็มีสิทธิ์พูด โชคดีที่เสด็จอาเก้าไม่ได้พูดอะไรมากเพียงแค่พยักหน้า "ไปกันเถอะ"

กลิ่นยาและเลือดบนร่างกายของเฟิ่งชิงเฉิน ทำให้เสด็จอาเก้าสงสัยว่าเฟิ่งชิงเฉินก็ได้รับบาดเจ็บเช่นกัน แต่เมื่อเขาตรวจดูรอบ ๆ ก็ไม่พบอะไรเลย

ในฐานะแพทย์ การปกปิดบาดแผลไม่ใช่เรื่องยาก เฟิ่งชิงเฉินไม่ต้องการสร้างปัญหาที่ไม่จำเป็นเพราะบาดแผลเล็กๆของนาง

เสด็จอาเก้าบอกทหารกลุ่มหนึ่งให้พาทหารที่ได้รับบาดเจ็บทั้งเจ็ดออกมา และให้คนอื่นเตรียมตัวเดินทาง เสด็จอาเก้ารับกล่องผ่าตัดของเฟิ่งชิงเฉินมาถือ

นางต้องการที่จะรักษาความแข็งแกร่งของนางไว้ เพราะมีการผ่าตัดอื่นรอนางอยู่

เฟิ่งชิงเฉินไม่รู้ว่าการผ่าตัดครั้งนี้ทำให้ความลับของนางถูกเปิดเผย...