นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 430

โชคดีที่เฟิ่งชิงเฉินกลับเข้ามาก่อนที่ทงจือและทงเหยานำอาหารมาให้ นางถอดเสื้อผ้าสกปรกออกทำให้เตียง ผ้าปูที่นอนเปื้อน นางใช้น้ำที่เหลือจากเมื่อวานเช็ดและเปลี่ยนชุด เสื้อผ้าสะอาด...

เฟิ่งชิงเฉินขมวดคิ้ว นางนึกถึงหน้าโจวสิง ... แต่ก่อนตอนโจวสิงอยู่ใกล้ๆ นางทำความสะอาดเสื้อผ้าที่เปื้อนเลือด โดยที่นางไม่ต้องพูดอะไร โจวสิงจะไม่ถามอะไรอีก แต่กับทงจือและทงเหยาไม่ใช่...

พวกเขาจะไม่ถาม แต่จะคิดและพยายามค้นหาว่านางทำอะไร ในที่สุดนางไม่เชื่อใจสองคนนั้นอย่างสมบูรณ์ เฟิ่งชิงเฉินห่อเสื้อผ้า ยัดไว้ใต้เตียง และเตรียมที่จะโยนลงในเตาเพื่อเผาในตอนกลางคืน

เมื่อทงจือและทงเหยาเข้ามารับใช้ พวกนางพบว่าเฟิ่งชิงเฉินซีดเผือด พวกนางก็ตกใจ "เฟิ่งซิ่ว เกิดอะไรขึ้น" พวกนางเกิดความสงสัยและก็มองดูสถานการณ์ในห้องจากหางตา พบว่าไม่มีอะไรผิดปกติ

“ข้าฝันร้ายทั้งคืน และนอนไม่หลับ” หลังจากนอนไม่หลับมาหนึ่งคืน เสียงก็แหบเล็กน้อย เฟิ่งชิงเฉินจึงดื่มน้ำหนึ่งแก้วและชุบคอของนางก่อนจะพูด

ทงจือและทงเหยายังคงต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เฟิ่งชิงเฉินดูเหมือนไม่ต้องการพูดอีก ดังนั้นพวกนางก็หุบปากอย่างเชื่อฟัง เฟิ่งชิงเฉินชำระร่างกายและทงเหยาไปเก็บผ้าห่ม

เมื่อพบผ้าห่มไม่มีความอุ่น มือของทงเหยาก็แข็ง และนางก็หันไปหาเฟิ่งชิงเฉินที่กำลังทำความสะอาดร่างกาย หลังจากยืนยันว่าเฟิ่งชิงเฉินไม่มีความผิดปกติ ทงเหยาก็เก็บกวาดทำความสะอาดด้วยความคับข้องใจเล็กน้อย

ซิ่วไม่ไว้ใจพวกเขา

ก่อนที่เฟิ่งชิงเฉินจะกินอาหารเช้าหมด รางวัลของฮองเฮาก็มาถึง ไม่มากก็น้อย ซอที่มีชื่อเสียง แผ่นหมากรุก พู่กันขนหมาป่า กระดาษจากข้าว และกระดาษวาดรูป ชุดขี่ม้า แส้

หกสิ่งวางอยู่ด้านหน้า

เฟิ่งชิงเฉินอยากจะบอกว่าฮองเฮาไม่ตระหนี่จริงๆ หกสิ่งนี้รวมกัน ไม่สามารถเปรียบเทียบกับงานจริงของการประดิษฐ์ตัวอักษรที่ส่งโดยองค์ชาย แม้แต่หน้าตา ฮองเฮาก็ยังไม่รักษาเหรอ?

“ซิ่ว?” ทงจือและทงเหยาเตือนเฟิ่งชิงเฉินด้วยความงุนงงเมื่อพวกเขาเห็นเฟิ่งชิงเฉินตำหนิราชวงศ์

“เอาไปทิ้งซะ” เฟิ่งชิงเฉินโบกมืออย่างเฉยเมย นางไม่สนใจว่าฮองเฮาจะให้มากหรือน้อย

“รับทราบ” ทงจือและทงเหยาก้าวไปข้างหน้าอย่างเงียบๆ ระมัดระวังมากกว่าปกติ เฟิ่งชิงเฉินหัวเราะ สาวใช้สองคนยังคงตำหนินาง โทษที่ไม่ได้บอกซู่หว่านเกี่ยวกับการแข่งขัน

อันที่จริง ในเวลานั้น นางลืมบอกพวกนางเกี่ยวกับการแข่งขันจริงๆ และไม่ได้ตั้งใจจะซ่อนเลย

เป็นผลให้สาวใช้สองคนนี้รู้เรื่องการแข่งขันกับซูหว่านจากคนภายนอก เฟิ่งชิงเฉินเข้าใจความรู้สึกของพวกนางได้

ทงจือและทงเหยาไม่ได้เป็นแค่สาวใช้ พวกนางเป็นทั้งเพื่อนและญาติพี่น้อง สิ่งที่ควรปกปิดก็ปกปิดด้วย ทุกคนมีความลับของตัวเอง และเหตุผลที่ความลับเรียกว่าความลับก็เพราะมีคนเดียวเท่านั้นที่รู้

นางไม่สนใจที่จะบอกความลับของตัวเองกับผู้อื่น และไม่สนใจที่จะฟังความลับของคนอื่น นาวเป็นเพียงคนธรรมดาที่ต้องการใช้ชีวิตที่เรียบง่าย

เฟิ่งชิงเฉินรีบกลับมาเพียง เพราะเมื่อฮองเฮามอบรางวัลให้ นางจะไม่ ก็จะเดือดร้อน หลังจากอธิบายกับทงจือและทงเหยาแล้ว เฟิ่งชิงเฉินก็ปิดประตูแล้วไปนอน

เมื่อคืนนางเหนื่อยมากจริงๆ ถ้าเป็นแค่การผ่าตัดก็คงจะดี แต่ก่อนหน้านี้นางจะโวยวาย ตอนนี้เฟิ่งชิงเฉินปวดร้าวไปทั้งตัว และง่วงนอนแทบตาย