นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 430

โชคดีที่เฟิ่งชิงเฉินกลับเข้ามาก่อนที่ทงจือและทงเหยานำอาหารมาให้ นางถอดเสื้อผ้าสกปรกออกทำให้เตียง ผ้าปูที่นอนเปื้อน นางใช้น้ำที่เหลือจากเมื่อวานเช็ดและเปลี่ยนชุด เสื้อผ้าสะอาด...

เฟิ่งชิงเฉินขมวดคิ้ว นางนึกถึงหน้าโจวสิง ... แต่ก่อนตอนโจวสิงอยู่ใกล้ๆ นางทำความสะอาดเสื้อผ้าที่เปื้อนเลือด โดยที่นางไม่ต้องพูดอะไร โจวสิงจะไม่ถามอะไรอีก แต่กับทงจือและทงเหยาไม่ใช่...

พวกเขาจะไม่ถาม แต่จะคิดและพยายามค้นหาว่านางทำอะไร ในที่สุดนางไม่เชื่อใจสองคนนั้นอย่างสมบูรณ์ เฟิ่งชิงเฉินห่อเสื้อผ้า ยัดไว้ใต้เตียง และเตรียมที่จะโยนลงในเตาเพื่อเผาในตอนกลางคืน

เมื่อทงจือและทงเหยาเข้ามารับใช้ พวกนางพบว่าเฟิ่งชิงเฉินซีดเผือด พวกนางก็ตกใจ "เฟิ่งซิ่ว เกิดอะไรขึ้น" พวกนางเกิดความสงสัยและก็มองดูสถานการณ์ในห้องจากหางตา พบว่าไม่มีอะไรผิดปกติ

“ข้าฝันร้ายทั้งคืน และนอนไม่หลับ” หลังจากนอนไม่หลับมาหนึ่งคืน เสียงก็แหบเล็กน้อย เฟิ่งชิงเฉินจึงดื่มน้ำหนึ่งแก้วและชุบคอของนางก่อนจะพูด

ทงจือและทงเหยายังคงต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เฟิ่งชิงเฉินดูเหมือนไม่ต้องการพูดอีก ดังนั้นพวกนางก็หุบปากอย่างเชื่อฟัง เฟิ่งชิงเฉินชำระร่างกายและทงเหยาไปเก็บผ้าห่ม

เมื่อพบผ้าห่มไม่มีความอุ่น มือของทงเหยาก็แข็ง และนางก็หันไปหาเฟิ่งชิงเฉินที่กำลังทำความสะอาดร่างกาย หลังจากยืนยันว่าเฟิ่งชิงเฉินไม่มีความผิดปกติ ทงเหยาก็เก็บกวาดทำความสะอาดด้วยความคับข้องใจเล็กน้อย

ซิ่วไม่ไว้ใจพวกเขา

ก่อนที่เฟิ่งชิงเฉินจะกินอาหารเช้าหมด รางวัลของฮองเฮาก็มาถึง ไม่มากก็น้อย ซอที่มีชื่อเสียง แผ่นหมากรุก พู่กันขนหมาป่า กระดาษจากข้าว และกระดาษวาดรูป ชุดขี่ม้า แส้

หกสิ่งวางอยู่ด้านหน้า

เฟิ่งชิงเฉินอยากจะบอกว่าฮองเฮาไม่ตระหนี่จริงๆ หกสิ่งนี้รวมกัน ไม่สามารถเปรียบเทียบกับงานจริงของการประดิษฐ์ตัวอักษรที่ส่งโดยองค์ชาย แม้แต่หน้าตา ฮองเฮาก็ยังไม่รักษาเหรอ?

“ซิ่ว?” ทงจือและทงเหยาเตือนเฟิ่งชิงเฉินด้วยความงุนงงเมื่อพวกเขาเห็นเฟิ่งชิงเฉินตำหนิราชวงศ์

“เอาไปทิ้งซะ” เฟิ่งชิงเฉินโบกมืออย่างเฉยเมย นางไม่สนใจว่าฮองเฮาจะให้มากหรือน้อย

“รับทราบ” ทงจือและทงเหยาก้าวไปข้างหน้าอย่างเงียบๆ ระมัดระวังมากกว่าปกติ เฟิ่งชิงเฉินหัวเราะ สาวใช้สองคนยังคงตำหนินาง โทษที่ไม่ได้บอกซู่หว่านเกี่ยวกับการแข่งขัน

อันที่จริง ในเวลานั้น นางลืมบอกพวกนางเกี่ยวกับการแข่งขันจริงๆ และไม่ได้ตั้งใจจะซ่อนเลย

เป็นผลให้สาวใช้สองคนนี้รู้เรื่องการแข่งขันกับซูหว่านจากคนภายนอก เฟิ่งชิงเฉินเข้าใจความรู้สึกของพวกนางได้

ทงจือและทงเหยาไม่ได้เป็นแค่สาวใช้ พวกนางเป็นทั้งเพื่อนและญาติพี่น้อง สิ่งที่ควรปกปิดก็ปกปิดด้วย ทุกคนมีความลับของตัวเอง และเหตุผลที่ความลับเรียกว่าความลับก็เพราะมีคนเดียวเท่านั้นที่รู้

นางไม่สนใจที่จะบอกความลับของตัวเองกับผู้อื่น และไม่สนใจที่จะฟังความลับของคนอื่น นาวเป็นเพียงคนธรรมดาที่ต้องการใช้ชีวิตที่เรียบง่าย

เฟิ่งชิงเฉินรีบกลับมาเพียง เพราะเมื่อฮองเฮามอบรางวัลให้ นางจะไม่ ก็จะเดือดร้อน หลังจากอธิบายกับทงจือและทงเหยาแล้ว เฟิ่งชิงเฉินก็ปิดประตูแล้วไปนอน

เมื่อคืนนางเหนื่อยมากจริงๆ ถ้าเป็นแค่การผ่าตัดก็คงจะดี แต่ก่อนหน้านี้นางจะโวยวาย ตอนนี้เฟิ่งชิงเฉินปวดร้าวไปทั้งตัว และง่วงนอนแทบตาย

“ท่านแม่ ท่านต้องระบายความโกรธเพื่อข้าเสียก่อน เฟิ่งชิงเฉินช่างน่ารังเกียจยิ่งนัก เดิมพันเพื่ออะไรกัน และยังบอกว่าทำเพื่อประชาชน ช่างน่าขายหน้ายิ่ง” ก่อนที่องค์หญิงหญิงจะเข้าไปในห้องโถง นางตะโกนเสียงดังแต่พอเดาได้ว่าคราวนี้นางโกรธ...

เฟิ่งชิงเฉิน เป็นเด็กกำพร้า นางถูกกดขี่ข่มเหงซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในเวลานี้ นางตั้งธงเพื่อบรรเทาความกังวลให้ราชสำนัก และช่วยเหลือคนยากจน นี่เป็นเป้าหมายที่ชัดเจนมิใช่หรือ

บรรเทาความกังวลของราชสำนักและช่วยเหลือคนยากจน นี่ควรเป็นสิ่งที่องค์หญิงควรทำ แต่เฟิ่งชิงเฉินทำไปเพื่ออะไรกัน

เมื่อคิดถึงวาทศาสตร์ในเมืองจักรพรรดิ องค์หญิงอันผิงก็หลั่งน้ำตาด้วยความคับข้องใจ

องค์ชายทั้งหลายในเมืองหลวงแทบไม่ได้ชี้นิ้วมาที่นาง และกล่าวหาว่าองค์หญิงอันผิงรู้เพียงแต่จะสนุกกับตัวเอง ไม่รู้ความทุกข์ยากของประชาชน ไม่สนใจแม้แต่ชีวิตและความตายประชาชน เทียบเฟิ่งชิงเฉินไม่ได้แม้แต่ครึ่ง

ฮองเฮาขยิบตาให้มามาที่อยู่ข้างหลัง มามาก้าวถอยหลังอย่างเคารพ นางรู้ดีว่าตราบใดที่นางทำได้ดี ฮองเฮาจะตอบแทนนางอย่างแน่นอน

ตราบใดที่สำเร็จ องค์รัชทายาทและเฟิ่งชิงเฉินจะมีความผิดฐานสังหารจักรพรรดิ และแม้ว่าเสด็จอาเก้าจะปกป้องก็ไม่อาจปกป้องได้...

“เกิดอะไรขึ้น?” ฮองเฮาก้าวไปข้างหน้าและโอบกอดเจ้าหญิงอันผิงในอ้อมแขนของนางด้วยท่าทางที่สงสาร

"ท่านแม่..."