นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 440

บาดแผลที่ปริแตก พร้อมกับอาการอักแสบของบาดแผล หาได้เป็นเรื่องยากที่จะจัดการไม่ แต่เหตุผลที่ทำให้เฟิ่งชิงเฉินมีสีหน้าที่เย็นชานั้น ก็เพื่อเป็นการเตือนซีหลิงเทียนอวี่ ให้เขารู้จักควบคุมอารมณ์ของตนเอง

คนไข้ที่ไม่ให้ความร่วมมือ มักจะนำพาปัญหาที่ไม่คาดคิดเป็นจำนวนมาก มาให้กับหมอของคนไข้ ฉะนั้น นางจำเป็นจะต้องขัดขวางสิ่งที่จะเกิดขึ้นในภายภาคหน้าเอาไว้

หลังจากที่เย็บแผลอีกครั้ง พร้อมกับใส่ยา เฟิ่งชิงเฉินก็ได้ฉีดยาแก้อักแสบให้กับซีหลิงเทียนอวี่อีกเข็มหนึ่ง มันจะดีกว่านี้ หากได้มีการให้น้ำเกลือกับเขา แต่ทว่า ด้วยข้อจำกัดมากมาย จึงได้แต่ทำให้ซีหลิงเทียนอวี่ต้องอดทนต่อไป

"ติ๊ง" เสียงเข็มพลันตกลงไปในถาดเหล็ก พร้อมด้วยเสียงที่ดังก้องกังวาน มันยังช่วยดึงสติผู้คนให้กลับมาเข้าที่เข้าทางอีกด้วย

"ท่านหมอเฟิ่ง ไม่มีปัญหาอันใดแล้วหรือ?" ซีหลิงเทียนอวี่พลันมองไปยังขาสีน้ำตาลของตน พร้อมกับถอนหายใจออกมา

เฟิ่งชิงเฉินเป็นคนที่พิเศษจริง ๆ ไม่แปลกใจเลย ผู้ที่สูงส่งเช่นเสด็จอาเก้าถึงได้ให้ความสนใจต่อนางเช่นนี้ สตรีเช่นนี้ หากเขาได้พบนางก่อนละก็ เขาย่อมไม่ปล่อยนางไปเช่นกัน หาได้เกี่ยวกับความรักไม่ แต่เป็นเพราะเฟิ่งชิงเฉินนั้นมีค่ามากกว่านั้น น่าเสียดาย ที่เขาช้ากว่าเสด็จอาเก้าไปเพียงแค่ก้าวเดียว

เฟิ่งชิงเฉินพลันเก็บอุปกรณ์ของตนเองไปด้วย พร้อมกับกล่าวว่า "ในยามนี้ ไม่มีปัญหาอันใดเกิดขึ้น องค์ชายรองก็ต้องระมัดระวังตนเองด้วยนะเพคะ อย่าได้ใช้ขาของตนเองมากไปนัก ห้ามให้บาดแผลปริแตกอีกเป็นอันขาด ในคราหน้า หม่อมฉันคงไม่ใจดีเช่นนี้อีก อีกทั้งองค์ชายรอง ต้องจำไว้ว่า ตนเองห้ามตามใจปากเป็นอันขาด สิ่งใดที่หม่อมฉันเขียนเอาไว้ในกระดาษ ภายในสามเดือนนี้ห้ามพระองค์แตะต้องเป็นอันขาด มิเช่นนั้น ท่านก็ต้องยอมรับผลที่ตามมาด้วยนะเพคะ"

หาใช่ว่าเฟิ่งชิงเฉินข่มขู่ซีหลิงเทียนอวี่ไม่ แต่เป็นเพราะความคิดของเขาที่กว้างไป หากเขายืนกร่านจะไปตามทางของตนเอง ไม่คิดไม่ฟังผู้ใดละก็ ขาเทียมและเนื้อจริงย่อมหลอมรวมกันได้ยาก บางทีอาจจะไม่สามารถรวมกันได้เลย เมื่อถึงยามนั้น ก็อาจจะต้องทำการตัดขาทิ้งจริง ๆ เป็นแน่

"ข้าเข้าใจแล้ว จะไม่มีครั้งหน้าอีก" ซีหลิงเทียนอวี่โตจนป่านนี้ ยังไม่เคยมีผู้ใดอบรมเขาด้วยความเข้มงวดมาก่อนเลย แต่นั่นเป็นเพราะว่าเขามีความผิด บวกกับเฟิ่งชิงเฉินหวังดีต่อเขา แม้ว่าเขาจะรู้สึกไม่พอใจ ก็ได้ต้องอดทนเอาไว้

"พวกเจ้าก็เช่นกัน หากต้องการทำเพื่อองค์ชายสองจริง ละก็ อย่าได้คิดตอบรับคำขอไร้สาระของพระองค์เป็นอันขาด หาใช่ว่า ข้าจะมาหาได้ทันการเช่นในครานี้ไม่ วันพรุ่งนี้ข้าก็ต้องมีแข่งขันกับซูหว่านแล้ว เมื่อถึงเวลานั้น ข้าจะมีเวลาเมื่อใด ก็ไม่มีใครรู้เช่นกัน" เฟิ่งชิงเฉินพลันปิดกล่องยาของตนดัง "ปัก" พร้อมหันไปกล่าวกับนางกำนัลของซีหลิงเทียนอวี่

"เพคะ เฟิ่งซิ่ว" นางกำนัลของซีหลิงเทียนอวี่พลันเชื่อฟังเฟิ่งชิงเฉินกว่าในคราแรกมากนัก ราวกับว่า พวกเขาเห็นนางเป็นเจ้านายอีกคนหนึ่งแล้ว น่าเสียดายที่เฟิ่งชิงเฉินหาได้สนใจไม่ พร้อมกับเดินถือกล่องยาออกไปอย่างรวดเร็ว

วันพรุ่งนี้ นางยังต้องมีแข่งขันกับซูหว่านอีก เสด็จอาเก้ากับซีหลิงเทียนอวี่ฉุดนางออกมาเช่นนี้ มิรู้ว่าเป็นเพราะพวกเขาดูถูกนางหรือว่าเห็นแก่ตนเองมากเกินไป พวกเขาทั้งสองคนเอาแต่คิดถึงแต่เรื่องของตนเอง หาได้คิดถึงเรื่องของนางไม่

ซีหลิวเทียนอวี่ไม่รู้ แต่เสด็จอาเก้าจะไม่รู้ได้อย่างไร การแข่งขันของนางและซูหว่านเกิดขึ้นเพราะผู้ใด หากมิใช่เพราะเสด็จอาเก้า นางจะต้องมาตกอยู่ในสภาพเช่นนี้หรือ

"เฟิ่ง" แต่เดิมซีหลิงเทียนอวี่เป็นกังวลเรื่องการแข่งขันของเฟิ่งชิงเฉินในวันพรุ่งนี้ แต่น่าเสียดาย ที่เฟิ่งชิงเฉินเหลือไว้แต่แต่เพียงแผ่นหลังที่ค่อย ๆ เดินออกไปไกลให้เขาเห็นเท่านั้น

"นับว่าเป็นสตรีที่แสบสันเสียจริง เกรงว่า คงจะมีแต่เสด็จอาเก้าเท่านั้นกระมัง ที่กล้าพูดกับนาง คนปกติผู้ใดจะไปกล้าคุยด้วย" ซีหลิงเทียนอวี่พยายามที่จะหาทางลงให้กับตนเอง แต่ภายในใจขอบเหล่านางกำนัลรู้ดีว่า ฝ่าบาทเพียงแค่รู้สึกไม่ดี ที่ไม่อาจทำให้เฟิ่งชิงเฉินตกมาอยู่ในมือของตนเองได้ แต่ทว่า องค์ชายของพวกนางก็หาได้คิดสนใจอันใด ทั้งยังหาเหตุผลมาปลอบใจตนเองอีก

นางกำนัลทั้งหลายพลันก้มหน้าหัวเราะเยาะเย้ยออกมา พร้อมทั้งแอบครุ่นคิดภายในใจอย่างเป็นสุขว่า องค์ชายได้พบเจอกับคนที่สามารถเข้ามาควบคุมเขาได้แล้ว

เพียงแค่เฟิ่งชิงเฉินเดินออกไป ก็พลันเห็นเสด็จอาเก้าอยู่หน้าประตูไม้ในทันที มือทั้งสองพลันไพล่หลังเอาไว้ พร้อมกับหันหน้ามองแสงอาทิตย์ในยามอัสดง แสงอาทิตย์ที่สอดส่องมายังร่างของพระองค์นั้น ทำให้เสด็จอาเก้าดูเหมือนเทพเซียนก็ไม่ปาน

เฟิ่งชิงเฉินถึงกับขาดสติไปชั่วขณะ เมื่อได้สติกลับมานั้น ก็พลันคิดได้ว่า บางทีเสด็จอาเก้าคงจะมายืนรอนางตรงนี้กระมัง มิเช่นนั้น พระองค์จะมายืนอยู่หน้าห้องของซีหลิงเทียนอวี่ทำไมกัน

"เสด็จอาเก้าเพคะ" เฟิ่งชิงเฉินกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

"บาดแผลขององค์ชายสองเป็นเช่นไรบ้าง?" เสด็จอาเก้าพลันหันกลับมา แผ่นหลังของเสด็จอาเก้าที่หันชนกับแสงของดวงอาทิตย์นั้น ทำให้นางมองใบหน้าของเสด็จอาเก้าได้เลือนรางยิ่งนัก

"เป็นปกติดีเพคะ" เฟิ่งชิงเฉินพลันขยี้ตาของตนเองเล็กน้อย เพื่อให้นัยน์ตาของตนเองสู้แสง