นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 447

เฟิ่งชิงเฉินยอมใจคนงี่เง่าอย่างหยวนซี ถ้าหยวนซีส่งใครมาสู่ขอจริง นางก็จะหาวิธีที่จะปฏิเสธ แน่นอน นางไม่อยากแต่งงานกับหยวนซี นางไม่อาจนำบทเพลง"ทะเลสีฟ้าและท้องฟ้า"ออกมาได้?

ทันทีที่นางออกจากอุทยานหลวง ก็มีคนรับใช้ในวังรอพานางออกจากวัง จะต้องไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับขุนนางในระหว่างทาง และเฟิ่งชิงเฉินมาถึงที่ซึ่งม้าจอดอยู่อย่างราบรื่น

"คุณหนูชิงเฉิน เชิญขึ้นรถ" ขันทีตัวน้อยรู้ว่าเฟิ่งชิงเฉินไม่อยู่ในความสนใจในวันนี้ และเสียงของเขาก็ให้เกียรติมากกว่าปกติมาก

เฟิ่งชิงเฉินให้รางวัลตามปกติ การชนะซูหว่านในวันนี้ ทำให้นางรีบขึ้นรถม้าอย่างขี้ นางตอบสนองอย่างรวดเร็ว หลังจากเมื่อเห็นคนในรถ นางนั่งลงราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นลง

"ไปกันเถอะ" เฟิ่งชิงเฉินสั่ง

เมื่อรถม้าเริ่มเคลื่อนตัว เฟิ่งชิงเฉินกล่าวว่า "ชิงเฉินไม่รู้ว่าฝ่าบาทอยู่ที่นี่ หากชิงเฉินทำให้พระองค์ขุ่นเคือง โปรดยกโทษให้ข้าด้วย" เฟิ่งชิงเฉินรู้ดีว่าคนขับรถคนนี้ต้องเป็นขององค์รัชทายาท ดังนั้นจึงมี ไม่จำเป็นต้องกังวล

"อย่าสุภาพเกินไป" องค์รัชทายาทโบกมือ หน้าซีดของเขาในรถม้ามืด ดูมืดมนเล็กน้อย

เฟิ่งชิงเฉินงงงวยมาก จักรพรรดิไม่ใช่ว่าควรให้รางวัลเป็นพระพุทธรูปแก่องค์รัชทายาทหรอกหรือ องค์รัชทายาทจะไม่มีความสุขได้อย่างไร

"อะไรนะ ไม่เข้าใจว่าทำไมข้าถึงมาอยู่ที่นี่หรือ?" องค์รัชทายาทมองเฟิ่งชิงเฉินด้วยสีหน้าตกตะลึง และหัวเราะเยาะตัวเอง เขาไม่ได้พูดว่า "ข้า"

"พระองค์ไม่ควรอยู่ในวังในเวลานี้ จักรพรรดิน่าจะถามพระองค์เกี่ยวกับฉินสายน้ำแข็ง" มีพระพุทธรูปอยู่ในฉินซึ่งเป็นวัตถุที่มีความแข็งแรง

"เรื่องการ ฉินสายน้ำแข็ง เสด็จพ่อหาว่าข้าโกง" องค์รัชทายาทเอนกายลงบนรถม้าและหลับตาเพื่อซ่อนความโศกเศร้าในดวงตาของเขา

"เป็นไปได้อย่างไร?" เฟิ่งชิงเฉินไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่เขาได้ยิน จักรพรรดิพูดเช่นนี้ได้อย่างไร เห็นได้ชัดว่าองค์รัชทายาทเคารพพระราชบิดา

"ข้าทำอะไรไม่ได้ ข้าไม่ใช่คนโปรดของเขา ข้าขวางทางลูกชายสุดที่รักของเขา แม้ว่าจะทำอะไรก็ผิดในสายตาเขา" องค์รัชทายาทขมวดคิ้วแต่ไม่พูดอะไร ไม่มีใครพูด วันนี้เฟิ่งชิงเฉินโชคดีที่องค์รัชทายาทที่ต้องการพูดคุย

"โปรดยกโทษให้ข้าด้วย ฝ่าบาท ชิงเฉินเป็นผู้ตัดสินใจโดยไม่ได้รับอนุญาต ทหใจักรพรรดิก็ประณามฝ่าบาท" เฟิ่งชิงเฉินลุกขึ้นทำราวกับจะคุกเข่าขอโทษ

"ชิงเฉินไม่ต้องสุภาพไปกว่านี้แล้ว ขอบคุณ มันสายเกินไปแล้ว ข้าจะโทษเจ้าได้อย่างไร" องค์รัชทายาทยื่นมือ เฟิ่งชิงเฉินไม่เจ้าชู้ นางไม่ได้ตั้งใจจะคุกเข่า รถม้าเล็กมาก นางจะคุกเข่าได้ที่ไหน

"ท้ายที่สุดก็เป็นเพราะชิงเฉิน องค์รัชทายาทจึงถูกจักรพรรดิตำหนิ และชิงเฉินรู้สึกละอายใจ" เฟิ่งชิงเฉินแสดงให้องค์รัชทายาทดูมีความผิด

องค์รัชทายาทที่เกิดมาพร้อมโรคหัวใจ องค์รัชทายาทผู้ถูกจักรพรรดิปฏิเสธ เฟิ่งชิงเฉิน เห็นใจเขาแต่จำกัดความเห็นอกเห็นใจเท่านั้น นางไม่มีความคิดเรื่องพระแม่มารี คิดว่าทำได้ ช่วยองค์รัชทายาท และครั้งนี้ช่วยองค์รัชทายาทก็เพื่อการป้องกันตัวเท่านั้น

"ชิงเฉินไม่ต้องพูดอีกต่อไป ครั้งนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะนาง ข้าเกรงว่าข้าจะไม่ถูกพ่อตำหนิติเตียน มีของอยู่ในฉินสายน้ำแข็ง?" องค์รัชทายาทตรัสอยู่นานจึงตรัสถามในที่สุด

"ฝ่าบาท อยากรู้จริงหรือ" บางครั้งการรู้มากเกินไปก็ไม่ใช่เรื่องดี

"มาคุยกันก่อนเถอะ ถึงชีวิตจะอยู่ได้อีกไม่นานก็ยังมีบางอย่างที่ไปไม่ถึง ถ้าอยากคว้าไว้ก็รอจนวันตาย" ราษฎรภูมิใจ องค์รัชทายาทก็ไม่มีข้อยกเว้น เขายอมตายอย่างองค์รัชทายาท ดีกว่ายอมให้ใครขโมยมันไปจากเขาในขณะที่เขายังมีชีวิตอยู่

"คัมภีร์เพลงฉินสายน้ำแข็ง มีชื่อจักรพรรดิ และวันเกิดเขียนอยู่ตลอดจนเสื้อคลุมมังกร และผมสองสามเส้น"

"หุ่นตุ๊กตาสาปแช่งของจักรพรรดิ พวกเขากำลังพยายามบังคับให้ข้าตายเหรอ?" เหงื่อบาง ๆ ผุดขึ้นที่หน้าผากขององค์รัชทายาท ความตื่นตระหนกแวบวาบในดวงตาของเขา จากนั้นความโกรธอีกครั้ง มือขวาของเขากำหมัดแน่น และข้อนิ้วก็บวม องค์รัชทายาทระงับความโกรธในใจของเขาอย่างหมดท่า

โชคดีที่เฟิ่งชิงเฉินพบก่อนว่าสิ่งที่หลุดออกจากฉินสายน้ำแข็งเป็นตุ๊กตาแม่มดก็ ไม่เช่นนั้นพวกเขาคงจะตาย

จักรพรรดิเกลียดสิ่งสกปรกเหล่านี้ที่สุด นี่คืออาชญากรรมหลักในการสังหารจักรพรรดิ ราชินีต้องการจับเขาในข้อหาฆ่าพ่อของเขาหรือ?

"ฝ่าบาท โปรดวางผ่อนคลายลงก่อน และอย่าได้โกรธเลย" เฟิ่งชิงเฉินรีบปลอบองค์รัชทายาท ถ้าองค์รัชทายาทโกรธมาก นางคงเป็นคนบาป

ความโกรธสามารถฆ่าคน องค์รัชทายาทเสียชีวิตในรถม้าของนาง และนางมีปาก แต่ไม่สามารถบอกได้

เมื่อนางเห็นตุ๊กตาแม่มด ปฏิกิริยาแรกของ เฟิ่งชิงเฉินคือการก้มศีรษะ แม้ว่านางจะแปลกใจเล็กน้อย แต่นางก็ไม่ตื่นตระหนก นางเชื่อว่าในโลกนี้มีวิธีการที่แปลกประหลาดและโหดร้ายทุกประเภท แต่นางก็เชื่อด้วยว่า การทำร้ายผู้อื่นนั้นไม่ง่าย

สีหน้าหลานจิ่วชิงเปลี่ยนทันที เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกได้ถึงความกังวลของหลานจิ่วชิง

จนกระทั่งหลานจิ่วชิงกล่าวว่าเรื่องนี้มีความสำคัญอย่างยิ่ง และสิ่งหนึ่งที่ไม่ดีคืออาชญากรรมในการปล้นสะดมครอบครัวและทำลายล้างตระกูล เฟิ่งชิงเฉินดำเนินการอย่างจริงจังและในเวลาเดียวกันนางก็โชคดีมากที่ นางโชคดี ถ้าไม่ใช่เพราะนางเล่นฉินไม่เป็น นางต้องการใช้ฉินไร้สายเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของทุกคน

โชคดีที่เฟิ่งชิงเฉินคิดหามาตรการรับมือ ในเวลานั้น นางต้องการวางแผนและเปลี่ยนชื่อและวันเกิดของตุ๊กตาแม่มดเป็นองค์รัชทายาท เพื่อจะได้ประณามอาชญากรรมต่อราชินี และราชินีไม่สามารถอธิบายได้ หลานจิ่วชิงไม่เห็นด้วย โดยกล่าวว่าแม้ว่าเรื่องนี้จบลงด้วยดี

หลานจิ่วชิงรู้ดีกว่า เฟิ่งชิงเฉินเกี่ยวกับคาถาคาถาและคำสาป ถ้าชื่อขององค์รัชทายาทถูกเขียนบนตุ๊กตาคาถานี้ องค์รัชทายาทจะถูกตำหนิหากมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นในอนาคต

"เขียนชื่อองค์รัชทายาทไม่ได้ก็เขียนชื่อข้า เมื่อตุ๊กตาแม่มดตัวนี้หลุดออกมา มันจะมีชื่อและวันเกิดข้าอยู่ด้วย จักรพรรดิจะไม่โทษองค์รัชทายาท" เฟิ่งชิงเฉินรู้ว่าเขายอมเพื่อคำสาป แต่ไม่คิดว่าตุ๊กตาแบบนี้จะมีประโยชน์อะไร นอกจากชื่อและวันเกิดแล้ว ขนที่อยู่บนนั้นไม่ใช่ของเขาเอง

แต่หลานจิ่วชิงไม่เห็นด้วย เพราะมีคนที่เคยถูกคาถาสาปแช่งจนตายมาก่อน ดังนั้นเรื่องแบบนี้จึงไม่สามารถผสมกันได้ง่ายๆ

เฟิ่งชิงเฉินคิดเรื่องนี้เช่นกัน หากมีอะไรเกิดขึ้น นางไม่สามารถหาที่ร้องไห้ได้ ดังนั้นนางจึงล้มเลิกความคิดที่จะใส่ร้ายราชินี

ท้ายที่สุด ทั้งสองสนทนากัน และตัดสินใจเปลี่ยนจากตุ๊กตาเป็นให้พระพุทธรูปออกมาจากฉินสายน้ำแข็ง พร้อมกล่าวว่า "พระเจ้าอวยพรจักรพรรดิของข้า" ครั้งนี้จะไม่มีข้อผิดพลาด บางทีองค์รัชทายาทอาจได้รับพรของจักรพรรดิ

หลานจิ่วชิงไปที่ซูเหวินชิงทันที และค้นหาพระพุทธรูปที่เหมาะสม หลังจากที่พวกเขาทำถูกต้อง ท้องฟ้าก็สว่างแล้ว และพวกเขาไม่มีเวลาบอกองค์รัชทายาทเกี่ยวกับเรื่องนี้

ในที่สุด องค์รัชทายาทก็ถูกจักรพรรดิตำหนิ เฟิ่งชิงเฉิน ไม่เข้าใจว่าทำไม โชคดีที่หลังจากมอบตุ๊กตาแม่มดให้กับองค์รัชทายาทแล้ว เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับนาง...

องค์รัชทายาทถูกส่งตัวไป เรื่องตุ๊กตาแม่มดก็คลี่คลาย หินก้อนใหญ่ที่เฟิ่งชิงเฉินกดลงบนหัวใจก็ตกลงมา เมื่อคืนเขาเกือบหลับทั้งคืน อาศัยเพียงแป้งหนาเพื่อปกปิดใบหน้าซีดเผือด เฟิ่งชิงเฉินปิดประตูและเข้านอนโดยไม่พูดอะไรสักคำ เตรียมที่จะรักษาจิตวิญญาณของนางให้พร้อมรับมือกับการต่อสู้ในวันพรุ่งนี้ ส่วนข่าวลือในเมืองนั้น นางไม่สนใจเลย

วันนี้นางชนะซูหว่าน นางยังมีไฟโดยไม่ต้องโอ้อวด...