นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 486

“ชิงเฉิน ไม่ช้าก็เร็วเจ้าล้วนตกเป็นของข้า ใต้หล้าก็รู้ดีว่าเจ้าและข้าเป็นสามีภรรยากันแล้ว แทนที่จะทำให้ผู้คนสงสัยว่าข้าไร้น้ำยา มิสู้ข้าทำให้ข่าวลือเป็นจริง ทำให้เจ้าเป็นของข้าจริงๆ ชิงเฉิน หากเจ้าไม่พูดอะไรข้าก็จะถือว่าเจ้าตกลง ข้าจะลงมือแล้วนะ...”

เดิมเสด็จอาเก้าเพียงแต่ต้องการแกล้งทำให้เฟิ่งชิงเฉินตกใจเล่น แต่เมื่อมาถึงขั้นนี้แล้ว เฟิ่งชิงเฉินก็ยังคงแกล้งหลับอยู่อีก เสด็จอาเก้าโมโหจนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ในเมื่อนางแกล้งหลับ เขาก็จะเรียกร้องความสนใจสักหน่อย...

ลมหายใจร้อนรุ่ม กลิ่นอันเป็นเอกลักษณ์ของผู้ชายผสมกับกลิ่นไม้ไผ่เย็นๆ ทำให้เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกร่างกายอ่อนยวบไม่มีแรงเลยแม้แต่น้อย

เรื่องกลิ่นอายของผู้ชายนั้นไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่สำหรับเฟิ่งชิงเฉินเลยแม้แต่น้อย นางที่คลุกคลีกับผู้คนในสนามรบคุ้นเคยกับกลิ่นของผู้ชายผสมกับเหงื่ออย่างยิ่ง กลิ่นเช่นนี้นางได้กลิ่นเสียจนชินชาแล้วและไม่รู้สึกอะไรเลย แต่ทว่าวันนี้...

กลิ่นเฉพาะตัวของเสด็จอาเก้านั้นทำให้นางรู้สึกอ่อนแรงไร้กำลัง นางอดคิดถึงเรื่องบนรถม้าในวันนั้นไม่ได้ เฟิ่งชิงเฉินพบว่าหัวใจของนางเต้นถี่รัว มือของนางที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่มกำหมัดแน่น ในใจนางแอบอธิษฐานให้เขารีบจากไป

นางแน่ใจว่าคำพูดของเสด็จอาเก้านั้นเป็นเพียงการข่มขู่นางเท่านั้น หากเขาต้องการร่างกายของนางจริงคงจะไม่หยาบคายถึงเพียงนี้และไม่ใช่มาที่จวนเฟิ่ง แต่ต้องพานางไปยังจวนองค์ชายเก้า

ในจวนหลังเล็กในเขตตะวันตก เพียงแค่นางกรีดร้องออกมา เสด็จอาเก้าก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว

แท้จริงแล้ว เสด็จอาเก้าไม่ได้ตั้งใจจะทำอะไรนางในคืนนี้และไม่คิดว่าเขาจะประมาทถึงเพียงนี้ เขาไม่อาจให้ตำแหน่งอย่าถูกต้องกับนางได้ ซ้ำยังมีเรื่องอื่นที่ทำให้นางต้องน้อยเนื้อต่ำใจด้วย เขาจึงไม่อาจครอบครองร่างกายของนางได้ในยามนี้

แต่ทว่าเฟิ่งชิงเฉินก็ยังคงแสร้งทำเป็นนอนหลับ เสด็จอาเก้าจึงค่อยๆ กำจัดระยะห่างระหว่างเขากับนางลงทีละน้อย เมื่อเห็นว่านางไม่มีท่าทีขัดขืน เสด็จอาเก้าจึงไม่ลังเลใจอีกต่อไปและนำน้ำหนักทั้งหมดของตนกดไว้บนร่างกายของเฟิ่งชิงเฉิน

ในเมื่อจะเรียกร้องความสนใจแล้วก็ขอเรียกร้องมากๆ หน่อยก็แล้วกัน เขาอดทนมานานแล้วและเขาแทบจะทนไม่ไหวแล้ว

เฟิ่งชิงเฉินตกใจกับน้ำหนักที่กดลงมาอย่างฉับพลัน นางไม่อาจแกล้งหลับได้อีกต่อไป ดังนั้นนางจึงลืมตาขึ้นแล้วผลักคนบนร่างของนางออกอย่างแรง "เสด็จ..."

"อย่าพูด" เสด็จอาเก้าโน้มศีรษะลงมาปิดปากของเฟิ่งชิงเฉิน ด้วยการกระตุกมือเพียงครั้งเดียว ม่านเตียงก็ถูกปลดลง ม่านเตียงที่ปิดซ้อนกันหลายชั้นบดบังแสงจันทร์จากภายนอก เตียงขนาดเล็กก็กลายเป็นโลกอีกใบหนึ่ง

รสชาติของความรักและอารมณ์หวั่นไหว

ดวงตาของเสด็จอาเก้าสุกสกาวท่ามกลางความมืดมิดยามราตรี แววตามั่นคงของเขาทำให้เฟิ่งชิงเฉินไร้ข้อกังขา

นางนิ่งค้างอยู่เช่นนั้น ก่อนหน้านี้เขายังดีๆ อยู่เลย แค่เพียงเสี้ยววินาทีกลับกลายร่างเป็นหมาป่าไปเสียได้ อีกทั้งยังเป็นหมาป่าหื่นกามเสียด้วย

เฟิ่งชิงเฉินไม่รู้ว่ายามที่บุรุษอยู่ต่อหน้าหญิงที่ตนรัก สิ่งนั้นก็จะตื่นขึ้นมาอย่างง่ายดาย เสด็จอาเก้าไม่เคยมีความคิดนี้ แต่เมื่อเขาล้มทับตัวเฟิ่งชิงเฉินและรู้สึกรื่นรมย์ที่มีหญิงสาวอยู่ภายใตร่างของเขา อารมณ์ต่างๆ ก็อยู่เหนือเหตุผล

ไม่ว่าอย่างไร ทุกคนต่างก็รู้ว่าเฟิ่งชิงเฉินเป็นของเขา เขาทำไปแล้วก็คือทำไปแล้ว เขาต้องการรอให้เฟิ่งชิงเฉินเต็มใจและรอวันที่ได้ทำเรื่องต่างๆ อย่างเปิดเผย แต่เขาอดทนรอไม่ไหวอีกต่อไป เขาปรารถนานางจนแทบคลั่ง หากไม่ได้ผ่อนคลายลงบ้าง เขาคงตายไปด้วยความอัดอั้นตันใจแล้ว

“เฟิ่งชิงเฉิน ข้ารอไม่ไหวแล้ว คืนนี้ แค่คืนนี้…” ต่อไปข้าจะชดเชยให้เจ้าอย่างแน่นอน!

“ไม่ ไม่ได้…” ผู้หญิงมีคืนแรกเพียงคืนเดียวแล้วจะขอไปทีเช่นนี้ได้อย่างไร เฟิ่งชิงเฉินไม่ต้องการ นางไม่ได้แม้แต่จะเตรียมใจ

เรื่องเกิดขึ้นอย่างกะทันหันและรวดเร็วเกินไป เฟิ่งชิงเฉินคิดอะไรไม่ออกเลย นางเพียงปฏิเสธไปโดยสัญชาตญาณ พยายามผลักตัวเสด็จอาเก้าออกจากร่างกายของนาง แต่กลับพบว่า...

เพียงแค่นางเผลอไปเพียงชั่วครู่ อาภรณ์ของนางก็ถูกเสด็จอาเก้าถอดออกจนเหลือแต่ร่างเปลือยเปล่า แต่โชคดีที่ในห้องมืดมิดจนมองเห็นไม่ชัด

เฟิ่งชิงเฉินดีใจที่มันมืด หากเป็นเวลากลางวันแสกๆ นางคงอายที่จะนอนอยู่ใต้ร่างเสด็จอาเก้าเช่นนี้ เขาร้ายกาจเกินไปแล้ว!