นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 487

นางโน้มตัวไปข้างหน้า เฟิ่งชิงเฉินเอนกายอยู่บนร่างของเสด็จอาเก้าโดยไม่มีช่องว่างระหว่างคนทั้งสอง สองขาเรียวของนางเกี่ยวกระหวัดรัดพันอยู่กับขายาวของเสด็จอาเก้า เฟิ่งชิงเฉินกระซิบเบาๆ ข้างหูของเสด็จอาเก้า "เสด็จอาเก้า หากให้คนทั่วหล้ารู้ว่าผู้ที่ไม่ยอมให้สตรีเข้าใกล้เช่นท่านตกอยู่ภายในร่างของข้าแล้วล่ะก็ ท่านว่าพวกเขาจะคิดเช่นไรหนอ?”

ลิ้นสีชมพูของเฟิ่งชิงเฉินเลียเข้าที่ปลายหูของเสด็จอาเก้าอย่างแผ่วเบา เป็นไปอย่างที่คิด ร่างกายของเสด็จอาเก้าสั่นเทาเล็กน้อยและเริ่มหายใจติดขัด

“เฟิ่งชิงเฉิน เจ้ากำลังเล่นกับไฟ” เสด็จอาเก้าหายใจแรง เขาต้องการพลิกตัวคร่อมร่างของนาง แต่เฟิ่งชิงเฉินกำลังทับส่วนสำคัญของเขาอยู่...

เดิมทีไม่มีอะไร แต่เฟิ่งชิงเฉินกลับยั่วเขาอย่างมาก ทำให้เสด็จอาเก้าขจัดความคิดอื่นออกทั้งหมดในทันที เสด็จอาเก้าโอดครวญราวกับกำลังเจ็บปวดและต้องการการปลอบโยน

นางช่างเรียนรู้รวดเร็วจนน่าสังหารนัก

เสด็จอาเก้าสบถเสียงต่ำ แต่เขากลับลังเลที่จะผลักนางผู้อยู่ด้านบนตัวเขา สองมือลูบไล้เอวบางของนางไปมา

เรียบเนียน เต่งตึง ทำให้คนหลงใหลมิรู้วาย

“หึหึ...” เฟิ่งชิงเฉินหัวเราะเสียงใสราวกับระฆังแก้ว บริสุทธิ์สามส่วน เย้ายวนสามส่วนและซุกซนอีกสี่ส่วน

“เสด็จอาเก้า ดูสิ สิ่งที่ท่านทำได้ข้าก็ทำได้และข้ายังทำได้ดีกว่าด้วย” เฟิ่งชิงเฉิน ปลดเสื้อผ้าของเสด็จอาเก้าออกด้วยนิ้วเรียวของนางและกดฝ่ามือสีชมพูของนางลงบนหน้าอกของเสด็จอาเก้าพลางลูบไล้ไปมา ริมฝีปากของนางอยู่ใกล้ลูกกระเดือกของเขาและจุมพิตลงเบาๆ พร้อมทั้งถอดเสื้อของเสด็จอาเก้าออก

เห็นได้ชัดว่าทั้งคู่กำลังหวั่นไหว แล้วทำไมนางจึงต้องสวมเสื้อผ้าทั้งหมดในขณะที่เสด็จอาเก้ายังคงแต่งตัวเรียบร้อย เตียงยวบลงด้วยการต่อสู้ระหว่างคนทั้งสอง หากเสด็จอาเก้าต้องการนาง เขาก็ต้องแสดงความจริงใจของเขาออกมา

นางพร้อมที่จะทำตามหัวใจของนาง เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้ตั้งใจที่จะฝืนตนเอง สิ่งเดียวที่ทำให้นางไม่พอใจก็คือร่างกายนี้อายุเพียงสิบห้าปีเท่านั้น มันยังเด็กเกินไป ไม่รู้ว่าจะรับมือกับเสด็จอาเก้าไหวหรือไม่ หากเป็นไปได้ นางก็หวังว่าเสด็จอาเก้าจะสามารถรอได้อีกสักสองปีเพื่อให้นางเติบโตขึ้นก่อน

แต่เมื่อดูจากท่าทางของเสด็จอาเก้าแล้ว เขาคงจะอดใจรอไม่ไหวแล้ว คืนนี้ไม่ใช่เวลาที่ดี แต่... เรื่องแบบนี้ไม่ใช่งานหลวง แล้วจะกำหนดได้อย่างไรว่าเมื่อไหร่และอย่างไร? ในเมื่อมันได้เริ่มต้นขึ้นแล้วก็ไม่จำเป็นต้องยอมแพ้ไปก่อนครึ่งทาง อดกลั้นไว้นานไปก็ไม่ดีต่อร่างกาย

ในยามนี้เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้ขี้อายและอ่อนต่อโลกเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป แม้ว่านางจะยังงุ่มง่ามอยู่เล็กน้อย แต่การกระทำที่เงอะงะของนางกลับทำให้เสด็จอาเก้ามีความสุข

เพียงแต่เฟิ่งชิงเฉินเชื่องช้าเกินไป เสด็จอาเก้าจึงอดไม่ได้ที่จะเร่างนาง "ชิงเฉิน เร็วหน่อย..."

"เร็วหน่อยหรือ? จะให้เร็วอย่างไร?" เฟิ่งชิงเฉินหัวเราะยั่วยวน สองมือของนางหยุดลงที่เอวของเสด็จอาเก้า นิ้วเรียวของนางกำลังเล่นกับเข็มขัด จะถอดก็ไม่ถอดเสียที

เฟิ่งชิงเฉินยอมรับว่านางอาย การคิดและทำเป็นสองเรื่องที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ดูเหมือนว่านางจะไม่สามารถทำต่อได้แล้ว โชคดีที่มันมืด มิเช่นนั้นหากเสด็จอาเก้าเห็นนางที่ตัวงอเป็นกุ้งสีแดงแปร๊ดอยู่บนตัวเขาคงจะต้องหัวร่องอหงายไม่หยุดแน่

เฟิ่งชิงเฉินอยากจะด่าคนนัก อย่างไรนางก็เรียนแพทย์ เรื่องการเคลื่อนไหวเพื่อสืบพันธุ์นางรู้ดีกว่าคนทั่วไป ไม่ใช่เพียงแค่การสอดใส่องคชาตเข้าไปในช่องคลอด จากนั้นขยับขึ้นลงเองมิใช่หรือ นางอ่านเอกสารทางการแพทย์ได้โดยไม่เปลี่ยนสีหน้า ทำไมเมื่อมาถึงคราวของนางแล้วกลับพบว่าแท้จริงแล้วเรื่องไม่ได้เป็นเช่นนั้นหนอ?

นิ้วของนางอยู่บนเข็มขัดอยู่นานโดยไม่แกะออก เสด็จอาเก้าทนไม่ไหวแล้ว เขาจึงพลิกตัวและกดเฟิ่งชิงเฉินไว้เบื้องล่าง ส่วนล่างของเขาอึดอัด แต่เสด็จอาเก้ากลับไม่ได้เคลื่อนไหวอย่างวู่วาม เขาจับมือของเฟิ่งชิงเฉินและนำมือของนางไปกุมยังส่วนนั้น

“ขยับหน่อย…” เสด็จอาเก้าแทบจะอยากร้องไห้ แต่ก่อนเขาใช้มือของตัวเองเพื่อแก้ปัญหา แต่วันนี้มีหญิงงามอยู่ในอ้อมแขน เขาก็ยังต้องใช้มือของเฟิ่งชิงเฉินช่วย ความเศร้านี้ไม่ธรรมดาเลย

“ท่าน...” มือของเฟิ่งชิงเฉินแข็งทื่อ แต่นางไม่ได้ปล่อยแท่งความร้อนที่แผดเผาในมือออก นางเพียงไม่อยากเชื่อว่าเสด็จอาเก้าจะสามารถทนได้ในยามนี้ เขามีเหตุผลเกินไปแล้ว

ท่าทางชะงักงันของเฟิ่งชิงเฉินทำให้เสด็จอาเก้าพอใจ เขาจูบลงไปยังมุมปากของนาง "ถ้าเจ้าไม่ต้องการ ข้าจะไม่บังคับเจ้า" เขาเสียใจมากที่ไม่อาจให้ตำแหน่งที่นางสมควรได้รับได้แล้วจะยังฝืนใจนางได้อย่างไร

เสด็จอาเก้าไม่ได้เอ่ยคำเหล่านี้ออกไป เพียงแต่ใช้การกระทำพิสูจน์คำพูด