นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 492

ไม่......

เฟิ่งชิงเฉินตะโกนร้องดังลั่นแล้วเอาผ้าห่มมาคลุมโปง

"คุณหนู" ทงจือและทงเหยาเรียกด้วยความเป็นห่วง แต่เนื่องจากเฟิ่งชิงเฉินสั่งไว้ พวกนางจึงไม่กล้าเข้าไปภายในห้อง

"อย่าเข้ามานะ" เฟิ่งชิงเฉินตะโกนสั่ง น้ำเสียงของนางแหบแห้งเล็กน้อย คงเป็นเพราะเมื่อคืนร้องดังเกินไปหน่อย

ไม่ๆๆๆ......น่าอายชะมัดเลย น่าอายที่สุดเลย!

เมื่อคืนนี้ เสด็จอาเก้าคงไม่ได้ตั้งใจ แต่เป็นเพราะนางเองที่เป็นฝ่ายเอ่ยปากว่ายินยอม

ฮือๆๆๆ......ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้นะ เฟิ่งชิงเฉินห่อตัวในผ้าห่มแล้วนอนกลิ้งไปมา......

ไหนๆเรื่องก็เกิดขึ้นแล้ว เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้รู้สึกเสียใจหรือไม่สบายใจ เพียงแต่นางแค่รู้สึกอับอาย มันน่าอายชะมัดเลย!

เสด็จอาเก้าก็บอกแล้วว่าไม่บังคับนาง แต่นางนั่นแหล่ะที่ยินยอมให้เขาเอง มันน่าอายไหมล่ะ นางไม่ใช่เด็กสาววัย 15-16 เสียหน่อย ทำไมถูกหลอกให้ขึ้นเตียงง่ายเช่นนี้?

เฟิ่งชิงเฉินอยากร้องไห้แต่กลับไม่มีน้ำตาให้ร้อง นางนำหมอนมากดทับบนศีรษะ พลางไว้อาลัยแก่การจากไปของความบริสุทธิ์

พรหมจรรย์กับหญิงสาวควรเป็นของคู่กัน นางเองก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง แม้จะเติบโตมาในสังคมที่ชายหญิงมีความเสมอภาค แต่นางก็หวงแหนความบริสุทธิ์ของตัวเองยิ่งนัก

ยังดีที่ผู้ชายที่ได้ครอบครองนางเป็นเสด็จอาเก้าซึ่งเป็นคนที่นางชอบ เมื่อคิดเช่นนี้แล้ว เฟิ่งชิงเฉินก็รู้สึกเบาใจ การที่นางสูญเสียความบริสุทธิ์ให้กับเสด็จอาเก้า ย่อมดีกว่าเสียให้คนอย่างซีหลิงเทียนเหล่ย

อันที่จริง นางก็เป็นคนไม่เรื่องมากเหมือนกันนะนี่

เมื่อเฟิ่งชิงเฉินไตร่ตรองรอบคอบแล้วก็ลุกขึ้นมานั่งกอดผ้าห่ม จริงๆแล้วนางก็ไม่ได้ทรมานอะไรนัก เนื้อตัวนางสะอาดสะอ้าน ช่วงเอวก็ไม่ได้เจ็บปวดขนาดนั้น เอ่อ......ส่วนตรงนั้น ดูเหมือนว่าเสด็จอาเก้าก็ทายาให้นางแล้ว

คิดมากตั้งแต่เช้าไม่ดีหรอก และแล้วเฟิ่งชิงเฉินก็ฉีกยิ้ม ก่อนจะเรียกทงจือและทงเหยาเข้ามาหา

ภายในห้องเป็นปกติดี ความเขียวช้ำบนร่างกายเฟิ่งชิงเฉินก็ถูกเสื้อผ้าห่อหุ้มเอาไว้แล้ว แม้จะมีบางส่วนที่รู้สึกไม่ค่อยสบายเนื้อสบายตัว แต่เฟิ่งชิงเฉินก็ทำตัวปกติ

ทงจือและทงเหยาต่างก็รู้สึกว่าวันนี้เฟิ่งชิงเฉินไม่เหมือนเดิม หญิงสาวผมดำในชุดขาว หน้าตาก็มิได้แต่งแต้ม แต่กลับดูมีเสน่ห์ชวนมองมากกว่าปกติ ท่วงท่าการเคลื่อนไหวก็แพรวพราวมากกว่าเดิม

ปกติคุณหนูก็เป็นเช่นนี้อยู่แล้ว เพียงแต่วันนี้ดูจะแสดงออกเด่นชัดเกินกว่าทุกวัน แต่จะอย่างไรนั้นพวกนางเองก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน ทงจือและทงเหยามองหน้ากันและส่ายหน้า ก่อนจะเข้าไปช่วยเฟิ่งชิงเฉินแต่งตัว แต่กลับถูกเฟิ่งชิงเฉินปฏิเสธ "ไปเอาชุดเมื่อวานนี้มาให้ข้า ข้าจะสวมชุดนั้น"

"หา?" ทงจือและทงเหยาตกตะลึง

ชุดตัวเมื่อวานนี้มันเป็นชุดประจำตำแหน่งของพระชายาอ๋องเก้ามิใช่หรือ ทำไมจู่ๆคุณหนูถึงอยากใส่ชุดนั้นล่ะ หรือว่าเมื่อคืนนี้จะมีอะไรเกิดขึ้น?

ทงจือและทงเหยามองหน้ากันอีกครั้งแล้วต่างก็ส่ายหน้า เมื่อพวกนางหันมามองเฟิ่งชิงเฉิน เฟิ่งชิงเฉินก็ดูเป็นปกติ

"รีบไปเร็วเข้า" เฟิ่งชิงเฉินออกคำสั่ง เพื่อไม่ให้สาวใช้ทั้งสองคนมีเวลาคิดอะไรไปไกล

"เจ้าค่ะ คุณหนู แต่ว่าชุดนั้นมันค่อนข้างจะเทอะทะ วันนี้คุณหนูต้องเข้าวังไปทำการแข่งขันกับคุณหนูซูหว่าน เกรงว่าจะไม่สะดวกนะเจ้าคะ" ทงจือและทงเหยาเสนอแนะเบาๆ แม้ชุดนั้นจะเป็นตัวแทนของตำแหน่งที่สูงส่ง แต่พวกนางไม่ได้ชอบชุดเลย

"ไม่เป็นไรหรอก การแข่งขันในวันนี้เป็นเรื่องทักษะทางการแพทย์ ข้าว่าจะเตรียมชุดสำรองเข้าไปในวังด้วยอยู่แล้ว" สำหรับเฟิ่งชิงเฉินแล้ว การแข่งขันด้านการแพทย์ถือว่าเป็นงานอย่างหนึ่ง เวลาทำงานก็ต้องสวมใส่ชุดทำงาน

แต่ว่า วันนี้นางมีชุดทำงาน 2 ชุด แม้เรื่องนั้นจะเกิดขึ้นไปแล้ว แต่การที่เสด็จอาเก้าจะให้นางไปออกหน้า ก็ยังไม่ใช่เรื่องที่ง่ายนัก

"เจ้าค่ะ เดี๋ยวข้าน้อยจะให้พวกชิวฮว่าสี่คนนั่นมาช่วยคุณหนูแต่งตัวนะเจ้าคะ" ทงจือและทงเหยาไม่มากความ

ชุดประจำตำแหน่งพระชายาอ๋องเก้าถูกเก็บไว้ที่สาวใช้คนงามทั้งสี่คน รวมถึงเครื่องประดับที่เข้าชุด

"อืม" เฟิ่งชิงเฉินพยักหน้า นางรู้สึกพอใจที่ทงจือและทงเหยากล่าวถึงสี่สาวใช้ด้วยท่าทีปกติ