นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 501

ปรากฎว่าเป็นการช่วยเขาเก็บไว้ เสด็จอาเก้าพยักหน้า หากเป็นเพราะเหตุนี้ เขายอมรับได้

“ถ้าเพราะเหตุนี้ เจ้าวางชุดไว้ตรงนี้แหละ ที่เหลือเดี๋ยวข้าดูแลเอง” เสด็จอาเก้าย้ำอีกครั้งว่าชุดชายาจักรพรรดิขุดนี้เป็นของเฟิ่งชิงเฉิน และเขาจะดูแลด้วยตัวเอง

คงจะดีถ้าใส่ชุดนั้นในจวนอ๋องเก้า หากชุดชายาหายไป เฟิ่งชิงเฉินก็ยากที่จะรับประกันว่าจักรพรรดิจะหายโกรธเฟิ่งชิงเฉิน และหากเขาเก็บไว้เองก็จะบรรลุเป้าหมายของเขา

ไม่ว่าจะมีข่าวลือว่าเขาเสพติดความงามหรือไม่ก็ตาม ในระยะเวลาอันสั้นจะไม่มีใครเอาชนะเขา หรือทำลายความคิดของ เฟิ่งชิงเฉินได้

“ขอบพระทัยเพคะ เสด็จอาเก้า” ไม่ว่าจะด้วยเหตุใด เฟิ่งชิงเฉินก็พอใจกับมันฝรั่งร้อนนี้ และใบหน้าที่เย็นชาของนางก็ดูนุ่มนวลขึ้นเล็กน้อย

“ระหว่างเจ้ากับข้าไม่มีอะไรต้องขอบคุณ” เสด็จอาเก้าพูดอย่างคลุมเครือ

“ฮ่าฮ่า” เฟิ่งชิงเฉินหัวเราะแห้งๆ เห็นได้ชัดว่าเขาอยากที่จะพูดต่อ

เฟิ่งชิงเฉินคิดอยู่เช่นเดียวกัน แต่ก็ยังไม่อาจกำหนดความสัมพันธ์อย่างชัดเจนได้ เฟิ่งชิงเฉินจึงพูดด้วยความไม่แน่ใจว่า “เสด็จอาเก้า ชิงเฉิน ไม่รู้ว่า หากจะให้ท่าช่วยจะเป็นการสร้างปัญหาให้ท่านไหม ... "

“พูดมาสิ” เสด็จอาเก้ายิ้มอย่างสดใส เขาเปล่งประกายความฉลาดในดวงตาออกมา

“ชิงเฉินอยากให้ท่านช่วยตรวจสอบคนไข้คนหนึ่งชื่อว่าฮ่าวถิง” นางไม่ได้อยากสอดแนมแต่อาการป่วยของฮ่าวถิงนั้นทำให้นางต้องทราบรายละเอียดอื่นๆ

“ได้ สามวันถัดจากนี้ ข้าจะนำข้อมูลมาให้” ขอให้เขาตรวจสอบผู้ชายคนอื่น เสด็จอาเก้ารู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย

เฟิ่งชิงเฉินอยากจะกล่าวขอบคุณ แต่เสด็จอาเก้าบอกว่าไม่จำเป็น หากจะขอบคุณก็เหมือนเป็นการเสแสร้ง เฟิ้งชิงเฉินจึงไม่ขอบคุณ

บรรยากาศในห้องเงียบลง มีเส้นแบ่งบางๆระหว่างคนสองคน

หลังจากจิบชาเสร็จ เฟิ่งชิงเฉินเห็นว่าเสด็จอาเก้าไม่มีอะไร ดังนั้นนางจึงกล่าวลา "ชิงเฉินไม่รบกวนเวลาพักผ่อนของเสด็จอาเก้าแล้ว ขอตัวก่อน"

เสด็จอาเก้าอยากอยู่กับเฟิ่งชิงเฉินอีกซักพัก แต่...

ระหว่างพวกเขาทั้งสองมีฉากกั้นไว้ ทั้งสองไม่อาจจ้องมองกันได้ ได้ยินเพียงแค่เสียง แม้ว่าทั้งสองจะเข้ากันได้ดีในวันนี้ พวกเขาค่อนข้างอึดอัดเล็กน้อย

...

เฟิ่งชิงเฉินหันหลังแล้วเดินจากไป คราวหน้านางจะต้องเตือนเสด็จอาเก้า แม้ว่าไม้ไผ่จะมีกลิ่นอ่อนๆแสดงถึงความสง่า หากกลิ่นแรงเกินไปจะน่าขยะแขยง

วันนี้แม้กลิ่นไผ่จะไม่แรงมาก แต่นางก็หายใจไม่ออก

...

เฟิ่งชิงเฉินอารมณ์ดีเพียงชั่วครู่ และทิ้งชุดพระชายาไว้ที่จวนอ๋องเก้า...

องครักษ์นำของกำนัลไปให้เฟิ่งชิงเฉินที่รออยู่บนรถม้า ซึ่งมีรถม้าอีกห้าคันบรรทุกของกำนัลตามอยู่ด้านหลัง

ขบวนยาวมาก!

“เกิดอะไรขึ้น?” เฟิ่งชิงเฉินคิดไม่ตก เสด็จอาเก้ากำลังทำอะไร?

ผู้ดูแลจวนรีบหันกลับมากล่าวด้วยความเคารพว่า “คุณหนู นี่เป็นของบำรุงที่องค์ชายมอบให้ องค์ชายตรัสว่า ช่วงนี้คุณหนูดูเหนื่อย ต้องบำรุงร่างกาย” แน่นอน มี เป็นเครื่องประดับและเสื้อผ้าด้วย ซึ่งผู้ดูแลจวนไม่กล้าพูด เพราะเกงว่าเฟิ่งชิงเฉินจะปฏิเสธ

พัฟ……

เฟิ่งชิงเฉินดีใจที่นางไม่ได้ดื่มน้ำในเวลานี้ มิฉะนั้น ไม่เช่นนั้นนางคงพ่นน้ำออกกระทันหัน

... นางจำมันได้ว่าใครเอานางขึ้นเรือโจรสลัด และของที่เสด็จอาเก้าให้มาก็ไม่เลว หากเสด็จอาเก้ามอบเป็นเงิน นางก็ยินดีรับ

“ซิ่ว ที่นี่หอจู๋เฟิ่งหรือ?” น้ำเสียงของเซี่ยหว่านตื่นเต้นเล็กน้อย

ชื่อเสียงของหยวนซีโด่งดังมาก นับเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้รับเชิญจากเขา แต่ถือเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่เด็กหญิงของพวกเขาได้ผูกมิตรกับขงจื๊อผู้ยิ่งใหญ่เหล่านี้ ซึ่งเป็นประโยชน์ในแง่ของชื่อเสียงเช่นกัน

“บวกหยวนซีว่า ข้าความรู้น้อย เข้าไปคงไม่เหมาะ” เฟิ่งชิงเฉิน โบกมือให้ตงชิงลดม่านรถลง เห็นได้ชัดว่านางไม่ต้องการลงจากรถ

แม้ว่าเซี่ยหว่านจะรู้สึกเห็นใจ แต่นางก็เข้าใจด้วยว่านางไม่สามารถตัดสินใจแทนเจ้านายของนางได้ ดังนั้นนางจึงรีบตอบรับทันที

ไม่นานเซี่ยหว่านกลับมา สีหน้าของนางไม่เปลี่ยนแปลง นางยังคงภักดี เฟิ่งชิงเฉินพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

สาวใช้ออกความคิดเห็นได้ แต่ถ้าความคิดเห็นนั้นใหญ่เกินกว่าเจ้านายไม่ได้

"ไปกันเถอะ!"

รถม้าเพิ่งเริ่มเดินทางก็ต้องหยุดที่ระยะห่างออกไปห้าเมตร และเฟิ่งชิงเฉินขมวดคิ้ว...

“คุณ....คุณ......คุณหนู คุณชายหยวนซีลงมาเชิญด้วยตัวเอง” คนขับตัวสั่งด้วยความตกใจ

สามารถนับจำนวนคนที่ได้รับเชิญจากคุณหยวนซีได้ เขาเป็นปรมาจารย์ฉินอันดับหนึ่ง และเฟิ่งชิงเฉินเป็นคนแรกในตงหลิง

หยวนซีไม่ใช่คนธรรมดา ถ้าหยวนซีไม่มีความสุข แม้แต่จักรพรรดิก็ยังกล้าเมินเขา จักรพรรดิจะหัวเราะเยาะเขาถึงความประพฤติของคนดัง ไร้การควบคุมอารมณ์ที่แท้จริง...

จากนี้จะเห็นได้ว่าหยวนซีโด่งดังมาก แต่เขาให้เกียรติเฟิงชิงเฉิน เขาเดินลงมาเชิญด้วยตัวเอง...

แย่แล้ว!