นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 504

หลังจากที่ซุนเจิ้งเต้าและภรรยาของเขาจากไป จวนซุนดูเหมือนจวนร้าง มีเพียงซุนซือสิงคนเดียวที่อยู่ในจวน

เฟิ่งชิงเฉินและซุนซือสิงมองหน้ากันและเห็นความกังวลในดวงตาของกันและกัน การหายตัวไปอย่างกะทันหันของซุนเจิ้งเต้าและภรรยาจะมีอะผิดปกติแน่นอน แต่นอกเหนือจากจดหมายที่ซุนเจิ้งเต้าทิ้งไว้ ก็ไม่มีเบาะแสใดๆอีก

“ซือสิง ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะอยู่ที่นี่เพียงลำพัง เจ้ากลับไปกับข้าเถิด เมื่อการแข่งขันระหว่างซูหว่านกับข้าสิ้นสุดลง เราจะไปตามหาพ่อของเจ้าด้วยกัน” เฟิ่งชิงเฉินไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับซุนเจิ้งเต้า จากสัญชาตญาณรู้แค่ว่าจวนซุนไม่ปลอดภัยอีกต่อไป

ซุนซือสิงส่ายหัว "นี่คือบ้านของข้า"

“ข้ารู้ แต่ทั้งหมอหลวงซุนและภรรยาไม่อยู่ที่นี่ เจ้าอยู่ที่นี่จะเป็นอันตรายได้” ถ้าไม่ใช่เพื่อความปลอดภัยของซุนซือสิง เฟิ่งชิงเฉินจะไม่เกลี้ยกล่อมให้ซุนซือสิงไปกับนาง

แม้ว่าจวนซุนจะทรุดโทรม แต่ซุนซือสิงก็ไม่อยากจากไป เพราะจวนซุนเป็นบ้านของเขา บ้านที่มีพ่อแม่และลูกอาศัยอยู่

ซุนซือสิงยังคงส่ายหัว เฟิ่งชิงเฉินไม่มีทางเลือกอื่น "ซือสิง นี่เป็นคำสั่งของอาจารย์ เจ้าไม่อาจปฏิเสธได้ เจ้าอาศัยอยู่กับข้านั้นเป็นความตั้งใจของพ่อแม่ของเจ้า และมันเป็นความตั้งใจของข้าด้วย "

ในฐานะอาจารย์ อาจารย์เปรียบเสมือนพ่อแม่

แน่นอนว่า ซุนซือสิงไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่านี้ แม้ว่าเขาจะไม่ต้องการก็ตาม เขาก็ไม่อาจขัดใจอาจารย์หรือพ่อแม่ได้

และข่าวจวนตระกูลซุนถูกแพร่กระจายไปยังหูคนทางฝั่งตะวันตกอย่างรวดเร็ว

“เฟิ่งชิงเฉินเป็นอาจารย์ที่ทุ่มเท และนางต้องทำอย่างดีที่สุด” เสด็จอาเก้าโล่งใจมาก

“เฟิ่งชิงเฉินต้องการทำอะไรกันแน่ แม้ว่านางจะมีสถานะเป็นอาจารย์และศิษย์ แต่นางอายุน้อยกว่าซุนซือสิง นางไม่กลัวการนินทา นางคิดว่านางไม่มีค่า?” ตงหลิงจื่อหลัว โกรธจนล้มชุดน้ำชา

เฟิ่งชิงเฉินไม่เห็นค่าความรักของเขา ไม่ให้เขาเข้าใกล้ และเว้นระยะห่างของเขาอย่างมาก ไม่ทันไร นางก็ให้ซุนซือสิงเข้ามาอาศัยในจวนซุน แน่นอนว่าเขาต้องโกรธ

องค์ชายเจ็ดผู้สง่าผ่าเผยเทียบไม่ได้กับราชโอรสของแพทย์ในราชสำนัก

สำหรับคนอื่นๆ พวกเขาไม่ได้คำนึงถึงซุนซือสิงเลย มีเพียงสนมเซี่ยหวงกุ้ยเท่านั้นที่ตกใจ ซุนซือสิงอาศัยอยู่ในจวนของ เฟิ่งชิงเฉินซึ่งหมายความว่า ซุนซือสิงจะไม่กลับจวน

สนมเซี่ยลูบท้องของนาง แต่ไม่มีร่องรอยของความอบอุ่นในดวงตาของนาง "บอกตระกูลเซี่ยนำข้อมูลส่งให้เฟิ่งชิงเฉิน"

“รับทราบเพคะ” สาวใช้ในวังเป็นคนสนิทของสนมเซี่ยรับคำทันที

หลังจากที่เฟิ่งชิงเฉินพาซุนซือสิงมาถึง เซี่ยซานและหวังชีก็มาถึง เหตุที่หวังชีมาเพราะเซี่ยซานชวนเขามาเป็นเพื่อน เพราะหากคุยเสร็จแล้วเฟิ่งชิงเฉินจะไล่เขากลับ วันนี้เขาชวนเซี่ยซานมาด้วยเพราะจะชวนเฟิ่งชิงเฉินกินข้าว

“องค์ชายสาม องค์ชายเจ็ด ไม่ได้พบกันนานเลยเพคะ” เฟิ่งชิงเฉินออกมาทักทายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ในช่วงเวลานี้ นางกำลังยุ่งอยู่กับการแข่งขันและพบเสด็จอาเก้า นางมี ไม่มีพื้นที่ส่วนตัวเลย นางไม่ได้เห็นหวังชีและเซี่ยซานเป็นเวลานานมาก

“เจ้าต่างหากที่ไม่ได้เจอเราเป็นเวลานาน แต่เราเจอเจ้าทุกวัน เพราะในเมืองหลวงต่างพูดถึงเรื่องของเจ้าเป็นเวลากว่าครึ่งเดือน” หวังชีพูดอย่างเร่งรีบและแฝงด้วยความโกรธ

เฟิ่งชิงเฉินแอบบ่นในใจว่านางทำอะไรให้ตระกูลหวังขุ่นเคือง?

“ใช่สิ จิ่นหลิงช่วงนี้มีข่าวอะไรบ้างไหม?” เฟิ่งชิงเฉินเปลี่ยนหัวข้อสนทนาอย่างรวดเร็ว แต่หวังจิ่นชีไม่ปล่อยนางไป “ชิงเฉิน เจ้าใช้วิธีอื่นได้อย่างมากมาย แต่เจ้ากลับเลือกใช้วิธีนี้ พี่ชายข้า... เขายังไม่ทราบข่าวลือระหว่างเจ้ากับเสด็จอาเก้า และไม่น่าจะดีนัก หากเขารู้เขาคงจะเจ็บปวด”

ข่าวลือนั้นเป็นเหมือนหนาม หวังชีรู้สึกอึดอัดเมื่อได้ยิน ไม่ต้องพูดถึงพี่ชายคนโตของเขา หวังชีไม่กล้าบอกวัหงจิ่นหลิงเรื่องข่าวลือนี้