นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 507

ร่างกายของเฟิ่งชิงเฉินเต็มไปด้วยรอยจูบสีแดงม่วง เมื่ออยู่บนผิวที่ขาวใสเช่นนี้ รอยนั้นดูเด่นชัดอย่างมาก แม้ว่าจะแกล้งเหมือนว่าไม่เห็น แต่ก็ยากมาก

ดวงตาของซุนซือสิงและสาวใช้ทั้งสี่เบิกกว้างขึ้น พวกเขาหวังว่าพวกเขาจะมองผิดไป แต่ร่องรอยนั้นชัดเจนมาก แม้ว่าพวกเขาจะยังไม่เคยผ่านเรื่องเหล่านี้ แต่ไม่ต้องคิดพวกเขาก็รู้ว่าเฟิ่งชิงเฉินผ่านอะไรมาบ้าง

แน่นอน ร่องรอยเหล่านี้ไม่เกี่ยวข้องกับผู้ลอบสังหาร ร่องรอยบนร่างกายของเฟิ่งชิงเฉินจางลงบ้างแล้ว เห็นได้ว่ารอยนั้นถูกทิ้งไว้เมื่อไม่กี่วันก่อน ยังมีรอยเล็บคล้ายพระจันทร์เสี้ยวอยู่เล็กน้อย ไม่ลึกเท่าไหร่ ตอนนี้มีเพียงรอยจางๆ

ไม่น่าแปลกใจ ไม่แปลกใจเลยที่สองสามวันนี้คุณหนูอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อด้วยตนเอง ที่แท้แล้ว.......

“คุณหนู...” ตงเหยารีบปิดปากของตนอย่างรวดเร็ว เพื่อป้องกันไม่ให้เสียงสะอื้นของตัวเองดังขึ้น นางร้องไห้โดยไม่ส่งเสียง

หญิงโสดที่สูญเสียความบริสุทธิ์ไป เป็นไปไม่ได้เลยที่พวกนางจะยอมเสียมันไปอย่างเต็มใจ เมื่อนึกถึงข่าวลือเมื่อสองสามวันนี้ ตงเหยามองจ้องไปที่ชิวฮว่า เซี่ยหว่านและชุนฮุ่ย

ที่แท้แล้วข่าวลือนั้นเป็นความจริง เสด็จอาเก้าได้ชิงเอาความบริสุทธิ์ของคุณหนูของพวกนางไป

เกลียด!

ตงเหยากัดฟัน ดวงตาของนางแดงก่ำ ราวกับว่านางต้องการจะฆ่า

เขาทำลายคุณหนูของพวกเขา!

หญิงสาวสามคนส่ายหัว เพื่อแสดงว่าพวกเขาไม่รู้เรื่องอะไรเลย ทงจือและตงชิงถือน้ำร้อนเข้ามา เมื่อเห็นทั้งห้าคนที่กำลังตะลึง พวกนางกำลังจะถามว่าเกิดกระไรขึ้น เมื่อเงยหน้ามองก็เห็นรอยบนร่างกายของเฟิ่งชิงเฉิน นางทั้งสองอ้าปากค้าง นานก็ยังไม่รู้สึกตัว กะละมังในมือของตงชิงร่วงลงดัง “ตุ้ม”

“อ๊าก...” นางถูกน้ำร้อนกระเด็นใส่ตัว ทงจือร้องเสียงดัง คนในห้องจึงรู้ตัว ซุนซือสิงเร่งก้าวเข้าไปหยิบเสื้อคลุมขึ้นมาปิดร่างกาย เฟิ่งชิงเฉินเอาไว้ จากนั้นก็ดุว่าสาวใช้ว่า "จำไว้ว่า พวกเจ้าไม่เห็นกระไรเลย หากว่าเรื่องวันนี้เผยแพร่ออกมา ข้าจะทำให้พวกเจ้าทรมานยิ่งกว่าตาย”

ซุนซือสิงเป็นคนที่อ่อนโยนและขี้กลัวอยู่เสมอ ทงจื่อและทงเหยาไม่เคยเห็นเขาที่ดุร้ายเช่นนี้ พวกนางตกใจกลัวจนเร่งพยักหน้า

ชุนเซี่ยชิวตงไม่คุ้นเคยกับซุนซือสิง แต่ภาพจำแรกที่พวกนางมีต่อเขาก็เป็นเช่นเดียวกัน เขาเป็นคนอ่อนโยน เก็บตัว และเป็นเด็กผู้ชายมีความขี้กลัวเล็กน้อย แต่ไม่คาดคิดว่าเด็กชายคนนี้กลับยอมที่จะร้าย และกล่าวคำร้ายแรงเช่นนี้ออกมาเพื่อปกป้องคนที่ตนต้องการปกป้อง

“คุณชายซุน วางใจเถอะ หม่อมฉันทราบว่าควรทำเช่นไร จะไม่ทำให้คุณหนูต้องมีปัญหาอย่างแน่นอน” สาวใช้ทั้งหกหน้าขาวซีดด้วยความตกใจและรีบรับปาก

ซุนซือสิงตอบรับด้วยสีหน้าที่เฉยเมย และให้ชุนฮุ่ยหวีผมของเขาขึ้นทั้งหมด เพื่อไม่ให้ผมนั้นมีผลต่อการทำงานของเขา

ซุนซือสิงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ใจเต้นแรงอย่างมาก เขาไม่เคยคิดเลยว่า วันหนึ่งตนจะกล่าววาจาร้ายแรงเช่นนี้ออกมา แต่เขาไม่เสียใจที่พูดมันออกมา

พ่อแม่ของเขาจากไปแล้ว เขาต้องปกป้องอาจารย์ อาจารย์เป็นญาติคนเดียวที่เหลือของเขา แม้ว่าเขาจะกลายเป็นมารเพื่ออาจารย์ เขาก็ไม่เสียใจ

ต่อมา ไม่มีใครกล้าพูดถึงร่องรอยบนร่างกายของเฟิ่งชิงเฉินอีกเลย ซุนซือสิงถือเข็มเงินเอาไว้ และฝั่งสามเข็มลงที่หลังจากเฟิ่งชิงเฉิน จากนั้นก็ฝังลงที่หัวใจของนางสองเข็ม

เมื่อเข็มฝังเข้าที่หัวใจ เลือดที่คอของเฟิ่งชิงเฉินก็หยุดลงอย่างอัศจรรย์ ซุนซือสิงหยิบเข็มที่ฝังอยู่ด้านหลังออก ส่วนเข็มตรงที่หัวใจไม่ขยับ

ซุนซือสิงถอนหายใจด้วยความโล่งอกและแสดงรอยยิ้มที่เขินอายออกมา ซึ่งแตกต่างจากเขาที่ดุร้ายในเมื่อสักครู่ แต่สาวใช้ทั้งหกกลับไม่กล้าที่จะดูหมิ่นเขา