นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 514

แค่กๆๆ...

เหตุผลของตงหลิงจื่อลั่วดียิ่งนัก แต่เสด็จอาเก้าแยบยลยิ่งกว่า เขาเพียงไอเบาๆ และยกน้ำชาขึ้นจิบคอชุ่มชื้น จากนั้นเสด็จอาเก้าก็ยืนขึ้น สายตากวาดมองจากองค์ชายรองไปถึงองค์ชายเจ็ด องค์ชายแต่ละองค์ล้วนเบนสายตาออกไปอย่างเงียบเชียบ มีเพียงตงหลิงจื่อลั่วเท่านั้นที่ไม่หลบสายตา ดวงตาทั้งสองสบกัน มีแววพิฆาตเลือนรางและแววโทสะกรุ่นพร้อมปะทุ

เฟิ่งชิงเฉินถือยาของตนเองจิบกินทีละน้อยพลางแอบคิดในใจว่าหากใต้เท้าผู้ตรวจการอยู่ อย่างน้อยก็คงไม่มีระเบิด หากนางไม่ได้เป็นนางเอกก็คงจะหัวเราะดังๆ ออกมาแล้ว

นี่มันน้ำเน่าถึงขนาดอาหลานแย่งหญิงงามเชียวหรือ แม้ว่าสิ่งที่ทั้งกำลังแย่งกันอยู่จะไม่ใช่สาวงามแต่เป็นอำนาจก็ตาม

แม้ว่าเสือร้ายจะป่วย แต่เสือร้ายก็คือเสือร้าย ผ่านไปไม่นานหน้าผากของตงหลิงจื่อลั่วก็มีเหงื่อผุดพราย ริมฝีปากของเขาเม้มแน่น เขาไม่ยอมก้มหัวลงอย่างดื้อรั้น

เมื่อเสด็จอาเก้าเห็นดังนั้น เขาก็เก็บสายตากลับมาด้วยความพึงพอใจและเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยด้วยท่าทางไม่เห็นผู้ใดอยู่ในสายตา เฟิ่งชิงเฉินเบ้ปาก รังแกหลานชายของตนเองแล้วยังจะภูมิใจอีก

เสด็จอาเก้าไม่ได้นั่งลง เขาปัดรอยยับบนแขนเสื้อแล้วเอ่ยขึ้นว่า "จื่อลัว อาชื่นชมน้ำใจของเจ้า แต่ที่จื่อลั่วเตือนก็คืออาการบาดเจ็บของชิงเฉินจะรอช้าไม่ได้ อาเชิญปรมาจารย์แห่งหุบเขาเสินอีมาด้วย เดิมต้องการให้เขารักษาข้าจึงให้แวะมาดูอาการบาดเจ็บของชิงเฉินด้วย เจ้าพูดเช่นนี้ทำให้ข้านึกขึ้นได้ ถ่ายทอดคำสั่งของข้าออกไป ตั้งแต่บัดนี้ข้าจะพักที่จวนเฟิ่งเพื่อให้ปรมาจารย์แห่งหุบเขาเสินอีรักษาได้สะดวก”

“อะไรนะ? โอ๊ย…” เฟิ่งชิงเฉินเด้งตัวขึ้น จากนั้นใบหน้าของนางก็บิดเบี้ยวไปด้วยความเจ็บปวด นางรีบกุมบาดแผลทันที

เจ็บแทบแย่

เสด็จอาเก้า ท่านร้ายกาจยิ่ง

ดวงตาของเฟิ่งชิงเฉินพร่ามัว นางจ้องไปที่เสด็จอาเก้าด้วยความโกรธ

“ท่านอาจารย์” ซุนซือสิงผู้ซึ่งให้ความสนใจเฟิ่งชิงเฉินมาตลอด ตามหลักแล้วบาดแผลของเฟิ่งชิงเฉินยังไม่ควรแกะผ้าพันแผลออก วันนี้นางจงใจเปิดให้เห็นบาดแผลเพื่อทำให้ผู้คนตกใจกลัวและให้พวกเขารู้ว่านางเสียโฉมไปเสียแล้ว

แต่มีคนผู้หนึ่งที่เคลื่อนไหวเร็วกว่าซุนซือสิง ในยามที่เฟิ่งชิงเฉินกระโดดขึ้นมา เสด็จอาเก้าก็หันหลังกลับไปโอบเอวของเฟิ่งชิงเฉินเอาไว้ "ปล่อย ให้ข้าดูหน่อย"

อยู่ๆ ก็มีมือใหญ่วางอยู่บนเอวนาง ร่างของเฟิ่งชิงเฉินแข็งทื่อ ยังไม่ทันได้พูดอะไรก็ได้ยินซุนซือสิงร้องเสียงดัง "อาจารย์ แผลเปิดแล้ว เร็วเข้า พยุงท่านอาจารย์กลับห้อง ถ้ามันอักเสบต้องแย่แน่"

ซุนซือสิงพูดอย่างเร่งรีบ เขาคิดจะเอื้อมมือไปคว้าตัวเฟิ่งชิงเฉินกลับมา แต่เสด็จอาเก้าไม่ให้โอกาสเขาเลย เขาแอบผลักซุนซือสิงออกไป ค้อมตัวลงอุ้มเฟิ่งชิงเฉินแล้วก้าวออกไป

“หลานๆ ทั้งหลาย วันนี้ข้าคงอยู่ต้อนรับพวกเจ้าไม่ได้อีก ตามสบายเถิด” ที่หน้าประตูใหญ่ เสด็จอาเก้าก็ยังไม่ลืมที่จะไล่คน เมื่อเขาเดินไปที่มุมเลี้ยว เมื่อเห็นว่าซุนซือสิงยังไม่ได้ตามมา เขาจึงตวาดขึ้นอย่างฉุนเฉียว "ซุนซือสิง ยืนอึ้งอยู่ได้ ยังไม่รีบมาอีก"

“โอ้ มาแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ซุนซือสิงวิ่งตามมา เมื่อเห็นว่าเสด็จอาเก้าหาห้องของเฟิ่งชิงเฉินพบอย่างคุ้นเคย ซุนซือสิงก็ถูกแผดเผาไปด้วยความโกรธ

เสด็จอาเก้าสารเลว เขาต้องไม่ได้มาห้องส่วนตัวของอาจารย์เป็นครั้งแรกแน่

นอกห้องโถง เหล่าองค์ชายมองหน้ากัน "นี่มันอะไรกัน?"

จะมีอะไรเสียอีกเล่า ไม่ใช่ว่าพวกเขาโดนเสด็จอาเก้าหลอกใช้หรอกหรือ ตงหลิงจื่อชิงลุกขึ้นและตบไหล่ของตงหลิงจื่อลั่ว “น้องชาย ตัดใจเสียเถอะ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกเสียหน่อย"