นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 515

“จะไม่แตกต่างกันได้อย่างไร นี่คือความก้าวหน้าทางการแพทย์ จากนี้จะเห็นได้ว่าสามารถขยายไปได้อีกมากมาย อย่างเช่นเปลี่ยนหัวใจ เปลี่ยนตับ เปลี่ยนปอด เพียงแค่มันประสบความสำเร็จ รอจนแก่แล้วเปลี่ยนหัวใจและปอดของคนหนุ่มสาวจะสามารถยืดอายุให้ยืนยาวได้ แม้จะไม่ได้เป็นอมตะแต่ก็สามารถมีชีวิตอยู่ได้อีกหลายสิบหรือแม้กระทั่งหลายร้อยปี"

ดวงตาของหมอเทวดาเปล่งประกายแรงกล้า เขาไม่ได้สังเกตเลยว่าเฟิ่งชิงเฉินมีสีหน้าเปลี่ยนไปแล้วและยังพูดต่อไปอย่างจริงจัง “เฟิ่งชิงเฉิน เมื่อเห็นเจ้ารักษาตาของหวังจิ่นหลิงและขาของซีหลิงเทียนอวี่ ข้าก็รู้ว่าเจ้าศึกษาเรื่องนี้มาบ้าง กลับไปยังหุบเขาเสินอีกับข้า ที่นั่นมีผู้ป่วยจำนวนมากและยังมีคนให้เจ้าศึกษาอีกมาก เพียงแค่มันประสบความสำเร็จ พวกเราจะมีชื่อเสียงไปชั่วนิรันดร์”

“ไม่ได้ แบบนี้ไม่ได้...” ยิ่งเฟิ่งชิงเฉินฟังมากเท่าไหร่ ใบหน้าของนางก็ยิ่งน่าเกลียดมากขึ้นเท่านั้น ดวงตาของนางเบิกกว้าง สายตาที่มองหมอเทวดาก็เต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและความหวาดกลัว

“เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าเป็นอะไรไป?” หมอเทวดาไม่เข้าใจ เขาจับมือของเฟิ่งชิงเฉินแต่กลับพบว่ามือของนางเย็นเยียบโดยไม่มีความอบอุ่นเลยแม้แต่น้อย

“อ๊า...” เฟิ่งชิงเฉินกรีดร้องและผลักหมอเทวดาแห่งหุบเขาเสินอีออก นางก้าวถอยหลังไปเรื่อยๆ เมื่อมองดูท่าทางของนางแล้วก็ราวกับว่านางจะได้รับความตกใจอย่างมาก

หมอเทวดางุนงง เขาไม่ได้พูดอะไรผิด แต่เฟิ่งชิงเฉินกลับมีสีหน้าระแวดระวังและไม่กล้าก้าวมาข้างหน้า

เมื่อเสด็จอาเก้าเข้ามาก็เห็นเฟิ่งชิงเฉินซุกตัวอยู่ที่มุมห้องด้วยสีหน้าหวาดผวา ท่าทางเช่นนั้นราวกับว่านางได้รับความหวาดกลัวเป็นอย่างมาก...

สีหน้าของเสด็จอาเก้าเปลี่ยนไปทันที เขารีบถลาเข้ามาอย่างรวดเร็วและโบกมือให้หมอเทวดาและกอดเฟิ่งชิงเฉินไว้ในอ้อมแขน ในช่วงหนึ่งเดือนที่เขาอาศัยอยู่ที่เรือนหลังเล็กในเขตตะวันตก ความสนใจสูงสุดของเสด็จอาเก้าก็คือการคว้าตัวเฟิ่งชิงเฉินเข้าสู่อ้อมแขน แต่น่าเสียดาย...

ผู้คนรอบตัวเฟิ่งชิงเฉินปกป้องเขาราวกับปกป้องจากหมาป่า บวกกับที่เขาหายดีแล้ว เขาก็ยุ่งกับงานราชการ หนึ่งเดือนที่อาศัยอยู่ในเรือเล็กซีชวีนั้นไม่มีโอกาสมากนักที่จะคว้าตัวเฟิ่งชิงเฉินเข้าสู่อ้อมกอด

แน่นอนว่าเขาฉวยโอกาสเป็นครั้งคราว เฟิ่งชิงเฉินราวกับก้อนน้ำแข็ง นางปล่อยให้เขากอดไว้โดยไม่พูดอะไรสักคำ เขาไม่เก่งในการเอาใจสตรีจึงไม่รู้ว่าเขาทำให้นางไม่พอใจตรงไหน ในหนึ่งเดือนมานี้ไม่มีความคืบหน้าใดๆ เลย

วันนี้ในที่สุดก็สามารถไล่ทุกคนออกไปได้และหาเวลาว่างมาหาเฟิ่งชิงเฉิน แต่กลับคิดไม่ถึงว่าจะเห็นฉากนี้

เฟิ่งชิงเฉินไม่เชิดหน้าขึ้นตามปกติ ยามที่เสด็จอาเก้ากอดนาง นางก็ซุกศีรษะของนางเข้าสู่อ้อมแขนของเสด็จอาเก้าและร้องไห้เบาๆ

“ข้าไม่รู้ ข้าไม่รู้ ข้าไม่รู้อะไรเลย”

“อย่ากลัว อย่ากลัวไปเลย มีข้าอยู่ที่นี่” แม้ว่าเสด็จอาเก้าจะดีใจที่เฟิ่งชิงเฉินมีท่าทีอ่อนลง แต่เขาเป็นห่วงนางมากกว่า ยามปกติเฟิ่งชิงเฉินจะไม่เป็นเช่นนี้ “เฟิ่งชิงเฉิน บอกข้ามาว่าเกิดอะไรขึ้น”

“ฮือๆๆ...” เฟิ่งชิงเฉินคว้าเสื้อผ้าของตงหลิงจิ่วแล้วร้องไห้โดยไม่พูดอะไร

เสด็จอาเก้าไม่กล้าถามคาดคั้นนางจึงได้แต่ถามหมอเทวดา แต่หมอเทวดาไว้หน้าเพียงเฟิ่งชิงเฉินและไม่ได้ไว้หน้าเสด็จอาเก้า อีกอย่างเขาเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมอยู่ดีๆ เฟิ่งชิงเฉินถึงได้ร้องไห้ออกมา เขาเพียงสะบัดแขนเสื้อพลางแค่นเสียงและเดินจากไป

เฟิ่งชิงเฉินร้องไห้จนหอบหายใจไม่ออก เสด็จอาเก้าได้แต่ปลอบใจนาง เขาอุ้มเฟิ่งชิงเฉินเข้าห้องและส่งสัญญาณให้สายลับให้พวกเขาคอยเฝ้าให้ดี อย่าให้ใครเข้ามาเด็ดขาด

ผ่านไปครึ่งเดือน ในที่สุดเขาก็มีโอกาสได้อยู่กับเฟิ่งชิงเฉินตามลำพัง ช่างไม่ง่ายเอาเสียเลย?

เสด็จอาเก้าวางเฟิ่งชิงเฉินลงบนเตียง บิดผ้าเช็ดหน้าและเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้าของเฟิ่งชิงเฉินอย่างงุ่มง่าม ภายในหนึ่งเดือน แผลเป็นที่คอของเฟิ่งชิงเฉินจางหายไปมาก จะต้องบอกว่ายาของหมอเทวดาแห่งหุบเขาเสินอีนั้นยอดเยี่ยมยิ่งนัก

เสด็จอาเก้าใช้นิ้วลูบแผล เมื่อเขาเห็นรอยแผลเป็นที่คอของเฟิ่งชิงเฉินก็ให้รู้สึกผิด เขาสาบานว่าไม่ว่าจะต้องใช้วิธีใด เขาจะทำให้ผิวที่คอของเฟิ่งชิงเฉินกลับมาสมบูรณ์ดังเดิม