นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 517

"เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าทำไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะ ยังมีข้าอยู่ทั้งคน แม้ว่าตอนนี้ข้าจะไม่มีพลังที่มากพอที่จะไปต่อกรกับสี่แคว้นและเก้าเมือง แต่สักวันหนึ่งข้าจะต้องทำได้" เสด็จอาเก้าไม่ได้สัญญากับเฟิ่งชิงเฉิน เขาเพียงแต่บอกให้นางรับรู้ถึงความคิดและความปรารถนาในใจเขา......

"เสด็จอาเก้า ท่าน......" อยากจะครอบครองปฐพี

คำพูดประโยคหลัง เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้พูดออกมา แต่สายตาของนางได้เปิดเผยออกมาแล้ว

เฟิ่งชิงเฉินไม่นึกไม่ฝันมาก่อนเลยว่าเสด็จอาเก้าจะคิดการใหญ่ถึงเพียงนี้ ทำไมที่ผ่านมานางมองไม่ออกบ้างเลยนะ นางคิดมาตลอดว่าเสด็จอาเก้ามองชีวิตตนเองแค่เพียงในตงหลิง นึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะมองไกลมากกว่านั้น......

เสด็จอาเก้ายิ้มที่มุมปากเล็กน้อยโดยที่ไม่ได้พูดสิ่งใด เขามองหน้าเฟิ่งชิงเฉิน เมื่อสายตาคนทั้งสองประสานกัน เฟิ่งชิงเฉินก็มองเห็นความแน่วแน่ในแววตาของเสด็จอาเก้า

คนอย่างตงหลิงจิ่วไม่เคยยอมก้มหัวให้ผู้ใด การที่จะมาเป็นเช่นนี้ได้ จะต้องมีอำนาจที่มากพอ

เฟิ่งชิงเฉินไม่รู้ว่าเสด็จอาเก้าจะวางแผนไว้อย่างไร นางรู้แต่เพียงว่าหากเสด็จอาเก้าต้องการทำสิ่งใด นางก็จะผลักดันอย่างเต็มที่ เพราะว่า......นางก็เป็นเหมือนเสด็จอาเก้า ไม่ยอมก้มหัวให้ผู้ใด

อาศัยแค่กำลังของนางเพียงคนเดียวคงไม่พอ หากนางรวมพลังกับเสด็จอาเก้า ก็มีโอกาสสำเร็จมากยิ่งขึ้น เฟิ่งชิงเฉินบอกเสด็จอาเก้าว่า "หากมีสิ่งใดที่ข้าพอจะช่วยได้ ข้าจะทำอย่างสุดความสามารถ ข้าก็อยากมีพลังที่ทำให้ผู้คนหวั่นเกรง"

"ได้ ข้าจะจำไว้ อนาคตของข้าจะมีเจ้าอยู่ด้วย" เสด็จอาเก้าไม่ปฏิเสธเฟิ่งชิงเฉิน เขามองนางเป็นส่วนหนึ่งของอนาคตมานานแล้ว ไม่ว่าเฟิ่งชิงเฉินจะยินยอมหรือไม่ เฟิ่งชิงเฉินก็ต้องอยู่เคียงข้างเขาในการดูความขาขึ้นขาลงของเมืองทั้งเก้า

อนาคตของข้าจะมีเจ้าอยู่ด้วย นี่จะเรียกว่าคำสารภาพได้ไหมนะ? ในขณะที่เฟิ่งชิงเฉินกำลังครุ่นคิดถึงความหมายที่แท้จริงของคำพูดประโยคนี้อยู่นั้น ซุนซือสิงก็ได้พาทงจือและทงเหยาบุกเข้ามาโดยไม่บอกไม่กล่าว ทำเอาเสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินตกใจมาก

แล้วสายลับล่ะ?

"เสด็จอาเก้า ชายกับหญิงต่างกัน เชิญพ่ะย่ะค่ะ......" ซุนซือสิงเข้ามาห้ามเสด็จอาเก้า แถมยังมองเขาด้วยสายตาไม่เป็นมิตร

เฟิ่งชิงเฉินพอจะดูออกว่าซุนซือสิงคงรู้เรื่องนางกับเสด็จอาเก้าแล้ว นางไม่ได้ห้ามปรามซุนซือสิงแต่อย่างใด นางเองก็อยากดูว่าเสด็จอาเก้าจะตอบโต้เช่นไร

ล้อเล่นน่ะ อย่าคิดว่าได้ผู้หญิงมาครอบครองแล้วจะเลิกเอาอกเอาใจนางได้

"เอ่อ......" เสด็จอาเก้าแม้จะไม่พอใจเพียงไร แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าสายตาที่ขุ่นเคืองของซุนซือสิงกับทงจือและทงเหยา เขาก็ไม่อาจหน้าด้านอยู่ต่อได้

เสด็จอาเก้าค่อยๆปล่อยเฟิ่งชิงเฉิน ก่อนเขาจะลุกยืนก็ไม่ลืมที่จะช่วยจัดแจงผมให้กับเฟิ่งชิงเฉิน ทำเอาซุนซือสิงโกรธจนแทบอยากบุกเข้าไปคว้ามือของเสด็จอาเก้าไปเหวี่ยงทิ้ง

โชคดีที่เสด็จอาเก้าดึงมือกลับเสียก่อน จังหวะที่ซุนซือสิงกำลังเดินเข้าไปด้วยความโมโหนั้น เสด็จอาเก้าก็เดินออกไปอย่างลอยหน้าลอยตา ทำราวกับว่าตนเองไม่เคยบุกเข้าไปในห้องส่วนตัวของหญิงสาว

ก่อนเสด็จอาเก้าจะออกไป เสด็จอาเก้าก็ส่งสัญญาณมือให้กับสายลับ สื่อความหมายว่าเมื่อเสร็จภารกิจแล้วให้ทุกคนไปพบเขา!

"ซวยแล้ว ท่านอ๋องทรงไม่พอพระทัย จะต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ วันนี้ต้องถูกลงโทษแน่ๆเลย แต่ว่า......ท่านอ๋อง ไม่ใช่ว่าพวกเราไม่ขวางนะ แต่ติดตรงที่สถานภาพของอีกฝ่าย คุณชายซุนเป็นศิษย์ของแม่นางเฟิ่ง หากแม่นางเฟิ่งรู้ว่าพวกเราไปทำร้ายศิษย์ของนาง พวกเราก็คงไม่รอดเหมือนกัน"