นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 536

แค่ก แค่ก...

เสด็จอาเก้าไอเบาๆด้วยความไม่พอใจ เพื่อให้ทุกคนรู้ว่าเขาอยู่ที่นี่ และในขณะเดียวกันก็ทำให้เฟิ่งชิงเฉินทุกข์ใจ เห็นได้ชัดว่านางไม่สวย จะมีเสน่ห์ดึงดูดได้อย่างไร?

ตัวของเฟิ่งชิงเฉินเต็มไปด้วยเลือด ผมของนางเปียกโชกไปด้วยเหงื่อและพันคอรุงรังไปหมด นางไม่สวยเลยซักนิด แต่บ้าจริง แบบนี้มันดึงดูดความสนใจทุกคนที่อยู่ที่นี่

องครักษ์ทุกคนที่ยังมีสติสัมปชัญญะจับจ้องไปที่ผู้หญิงคนนี้ โดยเฉพาะชายหนุ่มปากแดง ฟันขาว...มองไปรอบๆ แปลว่า นางไม่ได้แค่พันแผลเหรอ ทำไมพวกเขาหน้าแดงเหมือมีความรัก ไม่ว่าเฟิ่งชิงเฉินทำอะไร

“เก้า…” องครักษ์เงยหน้าขึ้น และเมื่อเห็นบุคคลดังกล่าว พวกเขาก็ตกใจ ใครที่มีสติสัมปชัญญะก็จะลุกขึ้นและเตรียมคำนับทันที แต่ทันทีที่พวกเขาเคลื่อนไหว พวกเขาได้ยินการดุด่าอย่างรุนแรงของเฟิ่งชิงเฉิน ทำอะไร อย่าขยับ แผลเปิดแล้ว อย่าหวังว่าข้าจะพันแผลให้อีก”

คนเหล่านี้แม้ว่าจะได้รับบาดเจ็บไม่ร้ายแรง แต่หากไม่ได้รับการดูแลอย่างเหมาะสม พวกเขาจะพิการได้ง่าย เมื่อพวกเขาพิการ อนาคตของพวกเขาจะได้รับผลกระทบ

เมื่อองครักษ์ได้ยินคำพูดของเฟิ่งชิงเฉิน พวกเขามองไปที่เสด็จอาเก้าอย่างกังวล พวกเขาไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร แม้ว่าเสด็จอาเก้าจะมองทหารเหล่านี้อย่างไม่มีความสุข เขาก็อดไม่ได้ที่จะมองเฟิ่งชิงเฉินด้วยความไม่พอใจ แต่เขาก็พูดว่า "ตามสบาย"

องครักษ์ค่อยๆเอนหลัง แต่บรรยากาศในห้องเปลี่ยนไปจนพวกเขาไม่กล้าขยับ และไม่กล้าแม้แต่จะมองไปรอบๆ เพียงแต่คิดในใจว่า เกิดอะไรขึ้น เสด็จอาเก้ามาทำไม เขามาทำอะไรที่นี่ ทุกคนต่างไม่สบายใจ

การเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ส่งผลต่อผู้ป่วย และการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ของผู้ป่วยก็จะส่งผลต่อหมอ เฟิ่งชิงเฉินมองไปที่ผู้ป่วยที่แข็งทื่ออยู่ตรงหน้านาง และหยุดยืนขึ้น พร้อมกับพูดกับเสด็จอาเก้า “ไม่ทราบว่าเสด็จอาเก้ามีอะไรถึงมาที่นี่เพคะ?”

เฟิ่งชิงเฉินแสดงออกอย่างชัดเจนว่า นางไม่ต้อนรับเสด็จอาเก้า ใครก็ตามที่ขอให้เสด็จอาเก้ามาจะส่งผลต่องานของนาง

ข้ามาที่นี่ก็เพราะได้ยินว่าเจ้าเกิดเรื่อง เลยอยากจะมาช่วย ข้ามาไม่ได้หรือ?

เสด็จอาเก้าพูดในใจ เมื่อเห็นเฟิ่งชิงเฉินทำท่าทางรังเกียจเขา เขาก็มองไปที่องครักษ์ที่ก้มหน้าแต่เงี่ยหูฟังอยู่ เขาไม่อาจพูดอะไรได้ และเอ่ยคำสองคำออกมาอย่างเย็นชา "แค่ผ่านมาเฉยๆ!"

ผ่านมา ผ่านโรงเลี้ยงสัตว์ เสด็จอาเก้ามีธุระที่ต้องผ่านมาทางนี้เหรอ

“อ้อ งั้นชิงเฉินขอตัวก่อน” ชัดเจนว่านางกำลังไล่ตามใครบางคนอยู่ สิ่งนี้ทำให้เสด็จอาเก้าเจ็บปวด โชคดีที่เขาได้ยินเกี่ยวกับเหตุการณ์ในโรงเลี้ยงสัตว์หลวง และรีบมาหาผู้หญิงของเขา และเขาก็ได้พบนาง แต่น่าเสียดายเขาถูกนางขับไล่ "อะไรนะ เจ้าเกลียดข้าหรือ?"

ตอนเช้าก็ยังดีอยู่ ทำไมตื่นมาเป็นคนละคน เสด็จอาเก้าถอนหายใจ เขาพบว่าเฟิ่งชิงเฉินอยู่บนเตียงน่ารักกว่าตอนนี้

เฟิ่งชิงเฉินอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขื่น "เสด็จอาเก้า ข้าจะเกลียดฝ่าบาทได้อย่างไร เพียงแค่ตอนนี้ฝ่าบาทส่งผลกระทบต่องานของข้าที่นี่ เราสามารถพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ในภายหลังได้ไหม?"

เฟิ่งชิงเฉินอธิบายอย่างอดทน ในยุคปัจจุบันถ้าเรื่องนี้ถูกเปิดเผย แม้ว่าเสนาธิการของทหารจะเข้ามา นางก็จะขับไล่เขาออกไป

เสด็จอาเก้าพยักหน้า คิ้วและตาของเขาเบิกกว้าง "ข้าจะยืนอยู่ข้างๆ และจะไม่ขัดขวางเจ้า เจ้าทำในสิ่งที่ต้องทำเถิด"

เสด็จอาเก้าบอกอย่างชัดเจนว่าเขาปฏิเสธที่จะจากไป เขารีบเข้าไปในวัง ที่โรงเลี้ยงสัตว์เกิดเรื่องอะไรขึ้น เขาไม่ทันได้ถาม ตอนนี้ทำได้เพียงปกป้องเฟิ่งชิงเฉินก่อน เพื่อป้องกันไม่ให้เฟิ่งชิงเฉินได้รับอันตราย

เฟิ่งชิงเฉินปวดหัว นางจะบอกเสด็จอาเก้าได้อย่างไรว่าไม่ใช่นางที่ได้รับผลกระทบ แต่เป็นผู้บาดเจ็บ และไม่เหมาะที่จะพูดถึงความเกลียดชัง และความดีความชอบในตอนนี้

ขณะที่เฟิ่งชิงเฉินกำลังคิดว่าจะเกลี้ยกล่อมเสด็จอาเก้าให้ออกไปได้อย่างไร องครักษ์ตัวน้อยก็มาพร้อมกับกล่องยาของนาง...

“คุณหนูเฟิ่ง ข้าได้กล่องยามาแล้ว” องครักษ์ตัวน้อยรีบวิ่งเข้าไป และเสด็จอาเก้าก็บังเอิญมายืนอยู่ที่ประตู ถ้าเสด็จอาเก้าไม่หลบ เขาคงจะพุ่งเข้าไปหาเสด็จอาเก้าโดยตรง

“อะไรกัน...” องครักษ์ตัวน้อยอ้าปาก และกำลังจะดุใครซักคน เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมอง หน้าของเขาก็ซีดพร้อมกับคุกเข่าลงดังตุบ “เสด็จอาเก้า ขอพระองค์ทรงพระเจริญ พันปี พันพันปี หากข้าน้อยทำอะไรผิดไป ขอฝ่าบาทโปรดให้อภัย”