นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 537

ภายใต้การดูแลอย่างระมัดระวังของหมอหลวง อาการของเย่เย่เริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ เมื่อผ่านไปครึ่งชั่วโมง เย่เย่ก็มีกำลังในการหาเรื่ององค์ชายและคนอื่นๆ

แม้ว่าจะไม่มีหลักฐานที่แน่ชัดในเรื่องการปะทะกับงูเหลือมของซูหว่าน แต่คำให้การขององครักษ์ก็เพียงพอที่จะเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น เหตุการณ์นี้ไม่เกี่ยวข้องกับเฟิ่งชิงเฉิน แต่เฟิ่งชิงเฉินนั้นโชคดี

จากคำพูดของซูหว่านสามารถอนุมานได้ว่าการปรากฏของงูเหลือมในโรงเลี้ยงสัตว์มีความเกี่ยวข้องกับซูหว่านและเย่เย่ ซึ่งทั้งคู่ได้รับบาดเจ็บจากการถูกงูเหลือมกัด พวกเขาแค่ต้องยืนกรานว่าพวกเขาถูกใส่ร้ายและเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับพวกเขา

คุณชายหยวนซีมีวิธีหลีกเลี่ยงอันชาญฉลาด แต่ซีหลิงเทียนเหล่ยและตงหลิงจื่อลั่วไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ ทั้งสองต้องตามมาจัดการเรื่องนี้พร้อมกับองค์รัชทายาท

เย่เย่ เป็นผู้รอบรู้มาก ทันทีที่องค์รัชทายาทอ้าปาก เย่เย่ก็เริ่มประณามความปลอดภัยของโรงเลี้ยงสัตว์หลวงอย่างรุนแรง เพราะการแข่งขันเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ตงหลิงไม่อาจปัดความรับผิดชอบได้

คำพูดของเย่เย่นั้นไม่ผิด แม้ว่าจะเป็นการวางแผนของเย่เย่ แต่เหตุเกิดเพราะตงหลิงไม่มีการป้องกันที่ดีทำให้คนนอกใช้โอกาส

จากนั้นบทสนทนาระหว่างเย่เย่ก็เปลี่ยนไป สิ่งที่เย่เย่กล่าวมานั้นเขาหมายความว่าเหตุการณ์นี้เป็นอุบัติเหตุ โชคดีที่องค์รัชทายาทช่วยเขาได้ทันเวลา ทั้งเขาและซู่หว่านจึงไม่ตกอยู่ในอันตราย

แม้ว่าพวกเขาจะเดาได้ว่า เย่เย่และซูหว่านเป็นฝ่ายผิดต่อเหตุการณ์นี้ หากพวกเขาต้องการสอบสวนจริงๆ ไม่ใช่แค่เย่เย่และซูหว่านที่โชคร้าย เฟ่งชิงเฉินก็เช่นกัน เมื่อเย่เย่พูดเช่นนี้ เขาก็เห็นด้วยในทันทีและมองว่ามันเป็นอุบัติเหตุ เพราะซูหว่านแหย่งูเหลือมโดยไม่ได้ตั้งใจ

ตงหลิงจื่อลั่วยืนอยู่ด้านข้าง และถอนหายใจ ระงับความไม่พอใจในใจ เย่เย่ยอมแพ้อย่างง่ายดาย แม้ว่าเขาจะไม่ได้แสวงหาผลประโยชน์เพื่อเฟิ่งชิงเฉิน แต่เขาต้องดิ้นรนเพื่อตงหลิง

แม้ว่าพวกเขาจะมีเหตุผล พวกเขาควรแสดงความชอบธรรมเพื่อที่พวกเขาจะได้กดดันเย่เย่

แน่นอนว่า หลังจากที่เย่เย่และองค์รัชทายาทพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องงูหลาม เย่เย่ก็พูดถึงเรื่องเฟิ่งชิงเฉินอีกครั้ง "ฝ่าบาท ซูหว่านและข้าจะไม่สอบสวนเรื่องงูหลาม แต่เฟิ่งชิงเฉินไม่เคารพลูกพี่ลูกน้องของข้าในที่สาธารณะ นางตบลูกพี่ลูกน้องข้าต่อหน้าคนอื่น"

“นายน้อยเย่ หมายความว่าอย่างไร?” องค์รัชทายาทขมวดคิ้ว บางครั้งเขาก็เสียใจที่เขาตัดสินใจเร็วเกินไป แต่คำพูดนั้นได้พูดออกไปแล้วก็ไม่อาจคืนคำได้

เย่เย่พิงตัวที่หัวเตียง แสดงรอยยิ้มชั่วร้ายและพูดประชดประชันว่า “ฝ่าบาท เฟิ่งชิงเฉิน ตบลูกพี่ลูกน้องของข้าในที่สาธารณะ ฝ่าบาทคิดว่าพวกเราเมืองเย่และตระกูลซูจะคิดเช่นไรกับเรื่องนี้ ยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้น ทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรือ? ฝ่าบาทคิดว่าเมืองเย่และตระกูลซูเป็นอะไร อยากตีก็ตี อยากด่าก็ด่า?"

“เฟิ่งชิงเฉินพยายามจะช่วยซูหว่านซิ่วในขณะนั้น และซูหว่านซิ่วก็ตกตะลึง” องค์รัชทายาทขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจและกล่าวเบา ๆ

เย่เย่ ถอนหายใจอย่างเย็นชา “ฝ่าบาท ไม่เป็นไรหากจะเกลี้ยกล่อมคนโง่พวกนั้น ฝ่าบาทคิดว่าข้าเชื่อหรือ? ไม่ว่าเฟิ่งชิงเฉินจะมีเจตนาเช่นไร ความจริงก็คือนางตบลูกสาวของตระกูลซูแห่งหนานหลิงในที่สาธารณะ คนอื่นจะมองตระกูลซูเช่นไร?

ฝ่าบาท เพื่อเห็นแก่หน้าของตระกูลซู ข้าต้องการให้ชดใช้ แน่นอนเห็นแกหน้าตาของฝ่าบาท ค่าจะไม่ทำเกินไป ตราบใดที่เฟิ่งชิงเฉินคุกเข่าให้ลูกพี่ลูกน้องของข้าตบต่อหน้าสาธารณชนก็พอแล้ว "

องค์รัชทายาทไม่พูดอะไร เมื่อเห็นเขากำลังชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียต่อตงหลิง จื่อลั่วโกรธมากจนอดที่จะกระโดดออกไปและพูดว่า: "เย่เย่ เจ้าอย่าทำเกินไปให้มากนัก เจ้าคิดว่าที่โรงเลี้ยงสัตว์หลวงพบงูหลามยักษ์นั้น ถ้าเจ้าไม่ตามหาความจริง จะไม่มีคนตามหาความจริงหรือ?”

“ได้ ลั่วอ๋องลองคิดดูก็แล้วกัน ข้าไม่กลัว ลืมไปว่าที่นี่คือวังตงหลิง แม้ว่าเขาต้องการทำอะไรก็ไม่มีอำนาจ” เย่เย่ถุยน้ำลายและพูดเบาๆ รอยยิ้มที่เย็นชาปรากฏบนใบหน้าของเขา

สีหน้าของตงหลิงจื่อลั่วเปลี่ยนไปทันที เขาไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เขาเห็น