นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 544

ทุกผลลัพธ์ย่อมผ่านการสั่งสมและบ่มเพาะ ฮองเฮาเกลียดชังเฟิ่งชิงเฉินมานานแล้ว ยิ่งตอนที่ฮ่องเต้ทรงมีราชโองการให้ส่งตัวองค์หญิงอันผิงไปแต่งงานที่เป่ยหลิง ความเกลียดชังนี้ก็ยิ่งทวีคูณมากกว่าเดิม จนนางอยากลากตัวเฟิ่งชิงเฉินไปประหารให้รู้แล้วรู้รอด

ในสายตาของฮองเฮา เฟิ่งชิงเฉินคือตัวซวย หากไม่ใช่เพราะเฟิ่งชิงเฉินแล้ว องค์หญิงอันผิงก็คงไม่ต้องไปแต่งงานอยู่ที่เป่ยหลิงหรอก

ไม่ต้องพูดถึงการเป็นองค์หญิงที่ประสูติจากฮองเฮาหรอก ขนาดองค์หญิงที่ประสูติจากเหล่านางสนมก็นานๆทีจึงจะมีการส่งตัวไปแต่งงานบ้านเมืองอื่น ส่วนองค์หญิงอันผิงเป็นถึงองค์หญิงเพียงองค์เดียวของฮองเฮา

อีกอย่าง เฟิ่งชิงเฉินก็เป็นอดีตว่าที่คู่หมั้นของตงหลิงจื่อลั่ว ตอนนั้นนางทำให้เฟิ่งชิงเฉินแบกรับความอัปยศไปได้แล้ว แต่ตอนนี้เฟิ่งชิงเฉินดันกลับมาอีกครั้ง ไม่เท่ากับว่าการลงทุนลงแรงที่ผ่านมาของนางต้องสูญเปล่าหรอกหรือ ตงหลิงจื่อลั่วยอมได้ แต่ฮองเฮายอมไม่ได้

นางจะให้ตัวเองเสียหน้าไม่ได้เป็นอันขาด บนโลกนี้ไม่ได้มีเฟิ่งชิงเฉินเก่งกาจอยู่ผู้เดียว ผู้หญิงที่สามารถช่วยเหลือตงหลิงจื่อลั่วได้ ผู้หญิงที่ดีเลิศยิ่งกว่าเฟิ่งชิงเฉินยังมีอีกมากมาย

"เหอะ หวังจิ่นหลิงกับอวี่เหวินหยวนฮั่ว เฟิ่งชิงเฉินคิดว่าจะพึ่งพาสองคนนี้ได้งั้นหรือ ตระกูลหวังไม่เคยสนใจว่าผู้ใดนั่งอยู่บนบัลลังก์มังกร พวกเขาสนใจแค่เพียงว่าผู้ใดจะมอบผลประโยชน์ให้พวกเขาได้เยอะที่สุด หากอยากได้แรงสนับสนุนจากตระกูลหวัง สู้ไปสู่ขอหญิงสาวตระกูลหวังจะดีกว่า ดีกว่ารับเอาเฟิ่งชิงเฉินมาเป็นชายารอง"

"ส่วนอวี่เหวินหยวนฮั่ว คนๆนี้ถูกฮ่องเต้ละทิ้งไปนานแล้ว อวี่เหวินหยวนฮั่วฝ่าฝืนรับสั่งของฮ่องเต้ จะต้องพบกับจุดจบอันเลวร้าย อย่าคิดว่าหนีไปอยู่ที่ด่านเป่ยเหมินแล้วฮ่องเต้จะทรงปล่อยเขาไป ไม่ช้าก็เร็วฮ่องเต้ต้องทรงสั่งฆ่าเขาแน่นอน แล้วเฟิ่งชิงเฉินก็ต้องจบไม่สวย"

"ใช่แล้วเพคะ" มามาเป็นคนมีหัวคิด นางจึงไม่พูดจาพร่ำเพรื่อ

"เฟิ่งชิงเฉินคือต้นตอของความชั่วร้าย ทำให้อาหลานต้องมาขัดแย้งกัน ผู้หญิงเช่นนี้ต่อให้ฮ่องเต้จะทรงละเว้นนาง แต่ฟ้าดินไม่ละเว้นนางแน่ เฟิ่งชิงเฉินต้องได้พบจุดจบที่เลวร้าย การที่ข้าจะส่งนางไปลงนรกก่อน ก็นับว่าเป็นการให้เกียรติตระกูลเฟิ่งมากแล้ว ถือว่าข้าได้ตอบแทนบุญคุณที่ข้าติดค้างไว้กับเฟิ่งฮูหยิน" เมื่อคิดได้เช่นนี้แล้ว ฮองเฮาก็พอจะสบายใจขึ้นมาบ้าง

"ฮองเฮาทรงมีพระเมตตาล้นเหลือ" มามากล่าวอย่างเคารพนบนอบ

ฮองเฮายิ้มกริ่ม แต่น่าเสียดายที่ดีใจได้ไม่นาน ก็มีขันทีเข้ามารายงานว่าคนที่นางส่งให้ไปสืบข่าวที่โรงเลี้ยงสัตว์หลวงกลับมาแล้ว

"เร็วเข้า พูดมา" ฮองเฮาเดินกลับไปที่เก้าอี้แล้วนั่งลง พร้อมกลบเกลื่อนความกระวนกระวายใจ

"ถวายพระพรฮอง......"

ยังไม่ทันที่ขันทีจะพูดจบก็ถูกฮองเฮาตัดบทขึ้นมาว่า "พอได้แล้ว เกิดอะไรขึ้นที่โรงเลี้ยงสัตว์หลวง?"

"ทูลฮองเฮา โรงเลี้ยงสัตว์หลวงถูกสั่งปิดชั่วคราว กระหม่อมพยายามอย่างสุดความสามารถแล้ว แต่ก็สืบอะไรไม่ได้มากพ่ะย่ะค่ะ......"

"อะไรนะ? โรงเลี้ยงสัตว์หลวงถูกสั่งปิดชั่วคราว คำสั่งของผู้ใด" ฮองเฮาโกรธจัด รัชทายาทไม่กล้าพอที่จะทำเช่นนั้นแน่ ส่วนจื่อลั่วก็ไม่มีทางทำเรื่องที่เกินตัว ยิ่งเป็นคนอื่นๆยิ่งไม่มีทางเป็นไปได้

ขันทีผู้น้อยหัวใจสั่นรัว เขาก้มหน้าแล้วตอบกลับไปว่า "เสด็จอาเก้าพ่ะย่ะค่ะ ไม่รู้ว่าเสด็จอาเก้าไปปรากฏองค์อยู่ที่โรงเลี้ยงสัตว์หลวงได้อย่างไร ทรงสั่งปิดที่นั่นทันทีที่เสด็จไปถึง คนนอกเข้าได้แต่คนในห้ามออก กระหม่อมได้สืบทราบมาว่าเสด็จอาเก้าทรงกักขังรัชทายาท ลั่วอ๋อง องค์รัชทายาทเหล่ย ท่านเย่ และคุณหนูซูหว่านไว้ที่นั่น ได้ยินว่าจะทรงทำการสอบสวนอย่างละเอียดเรื่องที่มีงูยักษ์ในโรงเลี้ยงสัตว์หลวงพ่ะย่ะค่ะ"

กึก......เล็บของฮองเฮาหักครึ่งในทันที

"แล้วรู้หรือไม่ว่ามีผู้ใดบาดเจ็บบ้าง?" เสด็จอาเก้าลงทุนถึงเพียงนี้ หรือว่าเฟิ่งชิงเฉินจะถูกงูพิษกัด?

ยิ่งคิดเช่นนี้ ฮองเฮาก็ยิ่งสบายใจ ขอเพียงเฟิ่งชิงเฉินตายไป อะไรๆก็จะง่ายขึ้นเยอะ

"กระหม่อมไม่ทราบพ่ะย่ะค่ะ" ขันทีผู้น้อยก้มหน้าตอบเสียงสั่น

"ไม่ได้เรื่องเลย เรื่องแค่นี้ก็สืบมาไม่ได้ จะให้ข้าเก็บเจ้าไว้ทำไมอีก" ฮองเฮาโกรธจัด นางชูถ้วยน้ำชาขึ้นมาแล้วขว้างใส่หน้าของขันที

ขันทีผู้น้อยอกสั่นขวัญแขวน เขาคิดจะก้าวเท้าถอยหลังเพื่อหลบหลีก แต่เมื่อนึกถึงความน่ากลัวของฮองเฮา จึงจำต้องคุกเข่าลงแล้วหลับตาน้อมรับถ้วยน้ำชาที่ขว้างใส่

ตุบ......

ถ้วยน้ำชากลิ้งไปมาบนพรมแดงโดยไม่มีรอยบิ่นแม้แต่น้อย ทว่าหน้าผากของขันทีกลับได้รับแรงกระแทกจนมีแผล เลือดของเขาไหลอาบหน้า แต่ก็ไม่กล้าส่งเสียงร้องโอดโอย

ฮองเฮายิ่งเห็นยิ่งหงุดหงิด "ไสหัวไปสิ......"