นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 547

ข่าวที่ได้ยินวันนี้น่าตะลึงเสียจริง เฟิ่งชิงเฉินไม่รู้ว่าจะตอบสนองอย่างไร นอกจากพยักหน้าอย่างเดียว

นางแน่จอีกครั้งว่า เสด็จอาเก้ามิได้หวัง ตงหลิงแคว้นเล็กๆ นี้ ไม่สามารถทำให้เสด็จอาเก้าอยู่ต่อเพื่อมันได้ และเสด็จอาเก้าเองก็มิได้เห็นว่ามันมีค่าเพียงใด

เมื่อคิดถึงความขัดแย้งในแคว้นหนานหลิง และความขัดแย้งภายในระหว่างตงหลิงและซีหลิงที่กำลังจะเกินขึ้น จู่ๆ เฟิ่งชิงเฉินก็รู้สึกว่าชายที่อยู่ตรงหน้าตนนั้นมิใช่ธรรมดา แต่แข็งแกร่งอย่างมาก

เขาทำให้การเมืองทุกแคว้นเกิดการเคลื่อนไหว โดยที่ไม่มีใครรู้ตัว เขาทำให้แผ่นดินที่เงียบสงบนี้โกลาหล ชายคนน่ากลัวอย่างมาก

จะต้องวางยิ่งใหญ่เพียงใด อดทนมากแค่ไหน วางแผนได้รอบคอบเพียงใดจึงจำสร้างสถาณการณ์เช่นนี้ขึ้นมาได้ และสามารถควบคุมสถานการณ์อย่างชาญฉลาดด้วยตนเองได้

เฟิ่ง ชิงเฉินไม่อยากจะเชื่อเลยว่าชายผู้นี้เป็นคนที่ละเอียดรอบคอบแค่ไหน หากว่าเอาความละเอียดรอบคอบนี้มาจัดการนาง จะเป็นอย่างไร?

เอ่อ... แค่คิดเรื่องนี้ เฟิ่งชิงเฉินก็รู้สึกน่ากลัวมากแล้ว

นางส่ายหัว และละทิ้งความคิดนี้ จู่ๆ เฟิ่งชิงเฉินก็นึกถึงเรื่องที่สำคัญมาก “เสด็จอาเก้า อาหารและเหล็กของพ่อและพี่ชายฮองเฮาเอาไปขายให้ใครหรือ?”

เฟิ่งชิงเฉินสงสัยว่าเป็นเป่ยหลิง แต่น่าเสียดายที่เฟิ่งชิงเฉินไม่ใช่เสด็จอาเก้า จึงไม่ได้คิดไปในทางเดียวกัน

"อะแฮ่ม หนานหลิงจิ่นฝาน" เสด็จอาเก้ารู้ว่าเฟิ่งชิงเฉินมีความรู้สึกที่พิเศษต่อโจวสิง แต่ว่าการเมืองก็ส่วนการเมือง ความรู้สึกส่วนตัวก็ส่วนความรู้สึกส่วนตัว

“ห้ะ...” เฟิ่งชิงเฉินไม่คาดคิดเลยว่าจะเป็นหนานหลิงจิ่นฝาน “เจ้าไม่ถูกกับหนานหลิงจิ่นฝานมิใช่หรือ?”

“ธุรกิจคือธุรกิจ ความแค้นส่วนตัวก็ส่วนความแค้นส่วนตัว เขาให้ราคาสูงอย่างมาก” เสด็จอาเก้ากล่าวด้วยความรู้สึกผิด

เฟิ่งชิงเฉินมองเสด็จอาเก้าด้วยความไม่สบอารมณ์ “เอาล่ะ หาข้ออ้างเข้าไป เจ้าเห็นว่าหนานหลิงยังวุ่นวายไม่พอใช่หรือไม่ จึงหาเรื่องใส่พวกเขาอีก”

เฟิ่งชิงเฉินเป็นห่วงโจวสิง แต่นางเชื่อว่าเสด็จอาเก้าทำกระไรก็ต้องมีแผนของตน อีกอย่าง เสด็จอาเก้าและโจวสิงมิใช่ญาติหรือมีความสัมพันธุ์กระไรต่อกัน ฉะนั้นเสด็จอาเก้าจะช่วยเขาไปเพื่อการใด?

การเมืองไม่ได้เกี่ยวกับความรู้สึกของคนเรา อีกอย่างเสด็จอาเก้ามีเป้าหมายที่กว้างใหญ่ คนที่ขวางทางเขาล้วนเป็นศัตรูของเขา แม้แต่หลานตัวเองเขาก็วางกลอุบาย นับประสากระไรกับโจวสิง?

หากว่ามีใจเมตตา เช่นนั้นไม่สามารถทำการใหญ่ได้

“คือว่า ฟ้ามืดแล้ว เราไปพักผ่อนกันเถอะ พรุ่งนี้มีงานต้องทำอีก” สายตาของเสด็จอาเก้าล่อกแล่กไปมา แต่เขาไม่ยอมมองไปที่เฟิ่งชิงเฉิน

เขารู้ว่าเฟิ่งชิงเฉินเกลียดชังหนานหลิงจิ่นฝาน แต่เรื่องบางเรื่อง เราใช้ความรู้สึกในการจัดการมิได้ ในแคว้นหนานหลิง คนที่สามารถแข่งขันกับหนานหลิงจิ่นสิงได้ มีเพียงหนานหลิงจิ่นฝาน ฉะนั้น ตอนนี้หนานหลิงจิ่นฝานจะแพ้ไม่ได้ หรือกล่าวอีกนัยคือ จะแพ้โดยเร็วเช่นนี้มิได้ เพราะความขัดแย้งภายในของหนานหลิงเพิ่งจะเริ่มขึ้น จะสยบลงเร็วเช่นนี้ได้อย่างไร

“ได้ ถ้าอย่างนั้นข้ากลับห้องก่อนนะ” เฟิ่งชิงเฉินไม่โกรธเสด็จอาเก้า นางเองก็รู้ดีว่าเสด็จอาเก้าเองก็เกลียดชังหนานหลิงจิ่นฝานอย่างมาก เพียงแต่ตอนนี้ยังปล่อยให้เขาตายมิได้

สิ่งที่มีประโยชน์ที่สุดของคนเราคือ เขาไม่มีผลประโยชน์ใดๆ เลย แต่เมื่อบุคคลสำควรตาย ก็เท่ากับว่าเขาไม่มีค่าใดๆ แล้ว

“เดี๋ยวก่อน เราคุยกันอีกหน่อยแล้วกัน” เสด็จอาเก้าหยุดนางเอาไว้

เขาลืมไปว่าที่นี่คือพระราชวังและแม้ว่าจะเข้านอน เป็นไปมิได้ที่เฟิ่งชิงเฉินจะเข้านอนห้องเดียวกับเขา เมื่อคิดไปคิดมา จึงรู้สึกว่าห้องหนังสือเหมาะสมที่สุด

วันนี้เขาขอริมรสสิ่งที่คนโบราณกล่าวว่ามีหญิงงามเคียงกายยามอ่านหนังสือ

“คุยกระไรอีกหรือ?” เฟิ่งชิงเฉินไม่รังเกียจที่จะใช้เวลากับเสด็จอาเก้ามากอีกสักน้อย เมื่อได้ยินสิ่งที่เสด็จอาเก้ากล่าว เฟิ่งชิงเฉินจึงอิงกายที่อ้อมกอดของเขา และม้วนผมที่อยู่ข้างหูของเสด็จอาเก้าเล่น