นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 552

บ้าไปแล้ว บ้าไปแล้ว ทั้งสองคนล้วนบ้าไปแล้ว

สายลับตะลึงงัน ก็เพียงแค่กระดาษไม่กี่แผ่นเองมิใช่หรือ จำเป็นต้องทะนุถนอมเช่นนี้ด้วยหรือ ตามนิสัยของเสด็จอาเก้าแล้ว ถึงแม้จะเป็นจดหมายที่ล้ำค่าเพียงใด เมื่ออ่านเสร็จเขาก็จะเผาทิ้งป้องกันไม่ให้ใครกลุ่มความลับของเขาไว้ได้ แต่ครั้งนี้เหตุใดจึงได้เก็บอย่างทะนุถนอมเอาไว้เล่า

เพียงแต่เจ้านายก็คือเจ้านาย เจ้านายคิดเช่นไร มีหรือที่ข้ารับใช้อย่างเขาจะรู้และออกความเห็นอะไรได้ แม้สายลับจะไม่เข้าใจสักเพียงใดแต่ก็ไม่กล้าเอ่ยถามอะไรออกมา

หลังจากที่เสด็จอาเก้าจดหมายเรียบร้อยแล้ว เขาก็กางกระดาษออกแผ่นหนึ่ง ฝนหมึกด้วยตนเองและยกพู่กันขึ้นเขียน

จูงมือเจ้า ทะนุถนอมเจ้าชั่วชีวิต จะมอบทุกสิ่งที่ข้ามีเพื่อให้เจ้ามีความสุข

เกี่ยวผมเจ้า เกี่ยวความคิดถึงชั่วชีวิต กุมมือเจ้า รักเจ้าชั่วนิรันดร์

สองประโยคอันเรียบง่ายกลับเป็นคำสัญญา แน่นอนว่าเสด็จอาเก้ารู้ดีว่าหากเขียนจดหมายรักต่อไปเช่นนี้ เขาไม่มีแรงกดดันใด แต่นางย่อมทำไม่ได้แน่ ชื่อเสียงอัจฉริยะของนางจอมปลอมเกินไป

เสด็จอาเก้าครุ่นคิดเล็กน้อย จากนั้นก็จรดพู่กันลงที่ด้านหลังของจดหมายรักและเขียนลงไปว่า…

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา เฟิ่งชิงเฉินได้รับจดหมายของเสด็จอาเก้าทุกวัน บางครั้งก็อยู่ในกล่องยา บางครั้งก็อยู่ที่หมอน ลาวกับการตามหาสมบัติ ชีวิตของนางเต็มไปด้วยความสนุกสนานทุกๆ วัน

สิ่งที่เฟิ่งชิงเฉินทำเป็นอย่างแรกหลังจากตื่นนอนก็คือการตามหาจดหมายของเสด็จอาเก้า หากนางหาไม่เจอก็จะอารมณ์เศร้าหมองไปทั้งวัน จากนั้นก็จะกระวนกระวายใจว่าจดหมายตกไปอยู่ในมือของผู้อื่นหรือไม่หรือว่าเสด็จอาเก้าเป็นอะไรไปหรือเปล่า

มีวันหนึ่งนางหายอยู่ในห้องจนทั่วก็หาจดหมายไม่เจอ จนกระทั่งนางออกจากห้องไป ลมโชยมาวูบหนึ่ง นางนึกว่าเป็นใบไม้จึงยื่นมือออกไปจับ กลับคิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นจดหมาย…

นางอึ้งไปทันทีพร้อมหัวใจที่เต้นรัว นางหันไปมองเซี่ยหว่านและตงชิงที่อยู่ด้านข้างอย่างมีชนักติดหลังจนกระทั่งแน่ใจว่าทั้งสองคนไม่เห็นจึงได้วางใจลงเก็บจดหมายไปอย่างระมัดระวังพร้อมทั้งเดินออกไปด้วยสีหน้าอิ่มเอมใจ

ในใจนางแอบโทษเสด็จอาเก้าว่านับวันเขายิ่งไม่ทำตามกฎ เขาแน่ใจนักหรือจดหมายนี้จะส่งมาถึงมือของนาง หากบังเอิญถูกคนอื่นเก็บไปได้ก็จะเป็นเรื่องขึ้นมาอีก

โชคดีที่ตั้งแต่นางและเสด็จอาเก้าเขียนจดหมายแข่งกันจนมาถึงตอนนี้ล้วนยังไม่ถูกผู้ใดจับได้

แน่นอนการโต้ตอบจดหมายถี่ครั้งเช่นนี้ก็เป็นเพียงระยะแรก ต่อมาพวกเขาก็ไม่ได้ส่งจดหมายการทุกวันอีก แต่ทั้งสองกลับมีความเข้าใจไปโดยปริยายว่าจะต้องส่งจดหมายภายในสามวันห้าวัน แม้ว่าจะเป็นเพียงคำว่าปลอดภัยสั้นๆ ก็เพียงพอแล้ว

บางครั้งที่เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้รับจดหมายจากเสด็จอาเก้า นางก็ไม่ได้กังวลอีก นางรู้ว่าเสด็จอาเก้าคงจะกำลังยุ่ง นอกเสียจากว่าผ่านไปกว่าครึ่งเดือนแล้วยังไม่ได้รับจดหมายจากเขาและก็ไม่ได้รับข่าวคราวใดๆ ของเขา เช่นนั้นจึงจะหมายความว่าเกิดเรื่องขึ้นกับเสด็จอาเก้าแล้ว เขาจึงไม่ได้ส่งคนมาส่งจดหมาย

ในจดหมายของเสด็จอาเก้า ด้านหน้าจะเขียนความทุกข์ระทมข่มขืนของความคิดถึง จากนั้นก็จะเป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ อย่างเช่นวันนี้เขาทำอะไรหรือไม่ก็เตือนนางว่าอากาศเย็นแล้วอย่าลืมสวมเสื้อผ้าให้หนา ตอนกลางคืนอย่าได้ถีบผ้าห่มออก หรือไม่ก็เป็นคำพูดใส่ใจจำพวกที่ว่าอยากได้หักโหมทำงานจนดึกดื่น