นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 566

ซูหว่านรู้?

หมายความว่าอันใดกัน? หรือ ซูหว่านไปทำสิ่งใดเอาไว้?

ผู้คนทั้งหลายจึงพากันหันมามองทางซูหว่านไปในทันที ซูหว่านที่พยายามยืนตัวตรงเพื่อรักษาท่าทีที่สงบสุขของตนเองเอาไว้ ในยามนี้ นางหาได้มีท่าทีร่าเริงเหมือนเช่นเคยแล้ว รูปหน้าพลันซีดเผือดไร้เลือด แววตาพลันเต็มไปด้วยความวิตกกังวล

หลังจากที่ทุกคนลอบคิดพิจารณาอยู่นาน ซูหว่านก็ค่อย ๆ หลับตาลง เพื่อปกปิดแววตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวของตนเองเอาไว้ พร้อมกับพูดออกมาเสียงดังว่า"เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าอย่าได้มาพูดจาว่าร้ายผู้อื่นเช่นนี้ อะไรคือการที่บอกว่าข้ารู้เรื่องกัน ข้าจะไปรู้ได้อย่างไรว่าเจ้าทำสิ่งใด เจ้าช่วยว่าร้ายใส่ข้าให้มันน้อย ๆ หน่อยได้หรือไม่"

"ข้ากล่าวว่าร้ายเจ้า ? คุณหนูซูหว่านท่านทำอะไรลงไป ท่านรู้แก่ใจเป็นอย่างดี หากว่าการเป็นมนุษย์แล้วต้องเกิดมาเป็นมนุษย์เช่นเจ้า ข้าละละอายกับคำว่า"คน"คำนี้จริง ๆ " เฟิ่งชิงเฉินพูดพร้อมกับจับจ้องการกระทำของซูหว่านไปด้วย

น่าขัน นางไม่อาจทำร้ายตนเองเพื่อเปิดโปงแผนการของซูหว่านได้ เข็มเงินเล่มนี้ของซูหว่าน นางยังไม่รู้ว่าซูหว่านเองมีแผนการจะทำเช่นไร หากว่ามันมียาพิษละก็ นางคงถึงคราวซวยเป็นแน่

ซูหว่านร่ำไห้ออกมาด้วยท่าทางที่ดูน่าสงสารยิ่งนัก พร้อมกับหลบเข้าไปในอ้อมกอดของท่านเจ้าเมืองเย่เฉิง "ท่านลุง เฟิ่งชิงเฉินรังแกผู้คนเกินไปแล้ว ข้าไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกแล้วเจ้าค่ะ"

ด้วยการสะบัดมือเพียงแค่ครั้งเดียว เข็มเงินก็พลันพุ่งเข้าไปหาท่านเจ้าเมืองเย่เฉิงในทันที

ฉลาดยิ่งนัก แต่น่าเสียดายที่นางลืมไปว่า ยังมีเฟิ่งชิงเฉินที่จับจ้องการกระทำของนางอยู่ ยามที่เข็มเงินออกจากมือของนางไปนั้น หัวใจของซูหว่านพลันเต้นรัวไปในทันที ขอเพียงแค่เฟิ่งชิงเฉินหาเข็มจากบนตัวของนางไม่เจอ เฟิ่งชิงเฉินย่อมต้องรับคราวเคราะห์ของตนเองอย่างแน่นอน

หากทำลายหน้าตาของตนเองแล้ว มิทำลายหน้าตาของเฟิ่งชิงเฉิน อย่าเรียกนางว่าคนตระกูลซูเลย

ทว่า

จู่ ๆ เฟิ่งชิงเฉินก็ตะโกนขึ้นมาว่า "อ๊าย มีงู"

"งู?งูอยู่ที่ใดกัน?" ทั่วร่างของซูหว่านพลันแข็งทื่อ มือไม้พลันสั่นเทาไม่มีหยุด

งู หลังจากผ่านเหตุการณ์ที่โรงเลี้ยงสัตว์หลวงมานั้น ไม่เพียงแต่ซูหว่านที่หวาดกลัวงู รวมไปถึงสิ่งของที่มีรูปร่างคล้ายกับงูอีกด้วย แม้แต่เสื้อผ้าอาภรณ์ของนางในยามนี้ ก็มิจำเป็นต้องมีเข็มขัดอีกต่อไป

และในช่วงเวลานี้

เฟิ่งชิงเฉินพลันก้าวเดินไปด้านหน้า เพื่อคว้าข้อมือของซูหว่านเอาไว้ พร้อมกับจับเข็มที่อยู่ในมือของซูหว่านอย่างพอดิบพอดี "คุณหนูซูหว่าน งูอยู่ที่นี่"

"เข็มเงิน? ในมือของซูหว่านมีเข็มเงินจริง ๆ หรือ?" หยุนเซียวที่พอจะเดาเรื่องเดาราวได้ เขามองออกตั้งแต่แรกแล้วว่าซูหว่านมีท่าทีที่ผิดปกติไปมาก ในยามนี้จึงแสร้งทำเป็นตกอกตกใจร่วมด้วยอย่างหน้าไม่อาย

เข็มเงินมักจะนำใช้มาตรวจหาสารพิษ ดังนั้น หากซูหว่านมิได้ต้องการทำร้ายเย่เย่ เช่นนั้น การกระทำของเฟิ่งชิงเฉินในยามนี้ย่อมดูเป็นการสร้างเรื่องขึ้นมาแทน

"เป็นเข็มเงินจริง ๆ ด้วย ซูหว่าน เจ้ามาที่นี่ นำเข็มเงินมาด้วยทำไมกัน? มิรู้ว่าเฟิ่งชิงเฉินกำลังช่วยรักษาท่านเจ้าเมืองเย่เฉิงงั้นหรือ? การนำเข็มเงินติดตัวมาด้วยเช่นนี้ ย่อมทำให้ผู้คนเข้าใจผิดไปได้อยู่แล้ว" ตงหลิงจื่อลั่ว พลันรีบร้อนเข้ามาอธิบายแทนเฟิ่งชิงเฉินในทันที การกระทำเช่นนี้ ย่อมเป็นการชี้โพลงกลาย ๆ ว่า ซูหว่านเป็นคนทำผิด หรืออย่างมากก็เป็นเพราะเฟิ่งชิงเฉินมองผิดไปเอง

"เฟิ่งชิงเฉินเจ้าเก่งกาจยิ่งนัก เข็มเงินเล็ก ๆ ที่ซ่อนอยู่ในด้ายเช่นนี้ หากมิใช่ว่าเป็นเจ้าที่มองเห็นละก็ มิรู้ว่าซูหว่านจะทำเช่นไรลงไปบ้าง" ยังเป็นตี๋ตงหมิงที่น่ารัก ตี๋ตงหมิงพลันชี้นิ้วไปที่เย่เย่ เพื่อเตือนสติท่านเจ้าเมืองเย่เฉิง หากจะให้พูดว่าซูหว่านต้องการจะทำร้ายเฟิ่งชิงเฉิน ไม่สู้ พูดว่าซูหว่านต้องการทำร้ายเย่เย่จะดีกว่าหรือ

พกเข็มเงินมาด้วย ย่อมต้องมีเจตนาไม่ดี

"หว่านหว่าน เรื่องนี้หมายความอย่างไรกัน" เจ้าเมืองเย่เฉิงพลันปล่อยมือของซูหว่านลงในทันที แววตาของเขาราวกับดูสับสนไปเล็กน้อย พร้อมทั้งภายในใจที่รู้สึกหวาดระแวง

องค์รัชทายาทเห็นเช่นนั้น ก็ได้แต่ยิ้มออกมาโดยมิได้พูดสื่งใด ความรู้สึกภายในใจเมื่อครู่ ก็ค่อย ๆ เลือนหาย ในเมื่อมีเข็มเงินอยู่ด้วยเช่นนี้ ใบหน้าของซูหว่านย่อมแตกยับเยินไปในทันที โดยที่เฟิ่งชิงเฉินมิได้ทำผิดเลยแม้แต่น้อย

นี่กล่าวได้ว่าเป็นคำขู่ ดวงตาของท่านเจ้าเมืองเย่เฉิงพลันเบิกตาโพลงไปในทันที พร้อมทั้ง ค่อย ๆ กลับมาสงบดังเดิม

เขามิเชื่อว่าเฟิ่งชิงเฉินจะมีราคาถึงเพียงนั้น เพียงเพื่อเฟิ่งชิงเฉินแล้ว ทั้งตระกูลหยุนและตระกูลชุยจะกล้าลงมือต่อเขา ตระกูลหยุนหาได้มีเพียงหยุนเซียวไม่ อีกทั้งตระกูลชุยก็หาได้มีเพียงแค่คุณชายสิบหกเช่นเดียวกัน แม้จะเป็นคนที่มีค่ามากเพียงใด หากจะถึงคราวตายก็ต้องตาย หากว่าเย่เย่จะต้องมาตกตายไปนั้น เขาจะทำให้ตงหลิงต้องชดใช้ให้ได้ หาใช่การส่งกองกำลังมาโจมตีตงหลิงไม่

การมีชีวิตอยู่ ย่อมเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด

"ดูเหมือนว่า ท่านเจ้าเมืองเย่เฉิงจะไม่เชื่อในคำพูดของข้า เช่นนั้น ท่านเจ้าเมืองเย่เฉิงจะลองดูก็ได้ ข้า หยุนเซียวพูดออกในวันนี้ หากแม้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเฟิ่งชิงเฉินขึ้นมา เมืองเย่เฉิงจะหายไปจากหน้าแผนที่ทั่วแดนทั้งเก้าในทันที"

คำพูดของหยุนเซียวหาได้เป็นคำพูดที่ดูทระนงตัวไม่ แม้ว่าตระกูลหยุนไม่อาจทำได้ แต่เมืองหยุนเฉิงทำได้ รวมไปถึงเสด็จอาเก้าของตงหลิงอีกด้วย การจะทำลายเมืองเย่เฉิง หาใช่เรื่องยากไม่ หากเย่เฉิงล่มสลายไปแล้ว ผู้ที่ได้รับประโยชน์มากที่สุด ย่อมหนีไม่พ้นเมืองหยุนเฉิง

หยุนเซียว บุตรชายคนโตของตระกูลหยุน ไม่ว่าเขาจะทำสิ่งใด เขาย่อมต้องคำนึงถึงผลประโยชน์ต่อตระกูลของตนมาเป็นอันดับแรก

เมื่อพูดขึ้นมาเช่นนี้ แม้ว่าท่านเจ้าเมืองเย่เฉิงจะไม่อยากถอยก็ต้องได้ถอย เขามิกล้าท้าชน จึงได้แต่สะบัดมือเพื่อส่งสัญญาณให้องครักษ์ของตนถอยทัพ

"เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าไสหัวไปเสีย อย่าได้มาให้ข้าเห็นหน้า แม้ว่าเจ้าจะเป็นคนช่วยเย่เย่เอาไว้ แต่เจ้าก็ควรรู้ไว้ว่า มันสิ่งที่เจ้าสมควรทำ เย่เย่ต้องมาเป็นเช่นนี้ก็เพราะเจ้า หากเย่เย่ต้องตายไป เจ้าก็ไม่อาจมีชีวิตอยู่ต่อไปได้เช่นกัน อย่าได้ริอ่านมาคิดว่าเย่เฉิงจะนับเจ้าเป็นหนึ่งในผู้มีพระคุณเชียว"

ทุกคนล้วนแต่เป็นที่เฉลียวฉลาด มีบางเรื่องที่มิจำเป็นต้องพูดออกมา ภายในใจก็รับรู้ได้เป็นอย่างดี แม้ว่าเฟิ่งชิงเฉินจะเป็นคนที่ซื่อตรง เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่และเรียบง่าย แต่นางหาใช่สตรีโง่เง่าไม่ สิ่งที่นางจะไม่ทำเลย ก็คือสิ่งที่ไร้ความเป็นคุณธรรม

นั่นเป็นเหตุผลว่า เพราะเหตุใดท่านเจ้าเมืองที่มาขอร้องให้เฟิ่งชิงเฉินช่วยเย่เย่ถึงหน้าประตูจวนเช่นนั้น เย่เย่ เฟิ่งชิงเฉินสามารถช่วยได้นางก็จะช่วย แม้ว่านางไม่อาจช่วยได้นางก็ต้องได้ช่วยเหลือเขาเช่นกัน

หากมีคนตายนับว่าเป็นเรื่องใหญ่ หากเย่เย่มาตายที่ตงหลิงละก็ แม้นว่าความผิดทั้งหมดจะเป็นของเย่เย่ แต่ตงหลิงเองก็ต้องรับผิดชอบในเรื่องนี้ด้วยเช่นเดียวกัน พวกเขาต้องมีคำอธิบายแก่เมืองเย่เฉิงให้ได้ ทว่า ตัวเลือกที่ดีที่สุดในการให้คำอธิบาย ก็คือการผลักเฟิ่งชิงเฉินออกมาแทน