นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 574

เฟิ่งชิงเฉินต้องการสังหารอีกฝ่าย แต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้อ่อนฝีมือ พวกเขาก็คิดจะสังหารคนเพื่อชิงของไปเช่นกัน

“ม้าของแม่นางผู้นั้นล้ำค่าเช่นนี้ เกรงว่าบนตัวนางคงมีของล้ำค่าอีกไม่น้อย จะปล่อยนางไปไม่ได้ ในที่รกร้างเช่นนี้ เจอแกะอ้วนพีเช่นนี้ไม่ง่ายเลย”

“สิ่งของสามารถเอาไปได้ แต่จะลงมือกับนางไม่ได้ โจรก็มีคุณธรรม”

“พี่ใหญ่เช่นนี้ไม่ดีกระมัง จะพูดอย่างไรพวกเราทั้งสิบสองคนก็พอมีชื่อเสียงอยู่บ้างในยุทธภพ หากให้คนอื่นรู้ว่าเราแย่งชิงสิ่งของของสาวน้อยมาจะต้องถูกหัวเราะเยาะเป็นแน่

นางขี่ม้าชั้นดีเช่นนั้น ชาติกำเนิดของนางต้องไม่เลวแน่ หากคนทางบ้านของนางเอาเรื่องขึ้นมา เกรงว่าพวกเราจะเดือดร้อน ตามที่ข้าคิดแล้ว หากทำแล้วก็ทำให้ถึงที่สุด จัดการนางไปด้วยเสียเลย อย่างไรในที่รกร้างเช่นนี้ก็คงไม่มีใครรู้เห็นอยู่แล้ว”

“ไม่ได้ ในฐานะที่พวกเราเป็นจอมยุทธ์ พวกเราจะลงมือกับเด็กและสตรีไร้ทางสู้ได้อย่างไร หากข่าวลือแพร่ออกไป ชื่อเสียงของเราคงจะป่นปี้ ส่วนแม่นางผู้นั้น พวกเจ้าไม่ต้องกังวล ข้าดูแล้วนางไม่มีวิทยายุทธ์เลยแม้แต่น้อย สาวน้อยนางหนึ่งอยู่ตามลำพังในป่า ทั้งยังไม่มีพาหนะ นางไม่รอดอยู่แล้ว” หัวโจกของพวกเขาทั้งอยากได้เงิน ทั้งอยากได้ชื่อเสียง เห็นได้ว่าทั้งสิบสองคนไม่ใช่คนดีอะไร รังสีเย็นเยียบในสายตาของเฟิ่งชิงเฉินยิ่งมากขึ้นไปอีก

คนเหล่านี้ จะเหลือเอาไว้ไม่ได้แม้แต่คนเดียว!

“เจ้าตัวดี ดูเถอะว่าเจ้าหาเรื่องมาให้ข้าใหญ่เพียงใด ที่แท้แม้แต่มีม้าชั้นดีก็เป็นเรื่องผิด” นางเดินทางติดต่อกันตลอดเจ็ดวันเจ็ดคืน ทุกวันได้นอนพักเพียงแค่สองชั่วยามเท่านั้น อีกทั้งยังต้องคอยระมัดระวัง สภาพของเฟิ่งชิงเฉินไม่อาจเรียกได้ว่าดี อารมณ์ยิ่งไม่ต้องพูดถึง คนเหล่านี้เข้ามาหาเรื่องนาง ถือว่าพวกเขาโชคร้ายก็แล้วกัน

“เจ้าอยู่ที่นี่ดีๆ นะ พี่สาวจะไปจัดการคนชั่วก่อน” เฟิ่งชิงเฉินเอาหน้าไปแนบกับท้องม้า บอกให้ม้าดำชางซานเบาเสียงลงหน่อย อย่าให้ผู้อื่นหาพบ ส่วนคนทั้งสิบสองนั้นน่ะหรือ?

เข้ามาทีเดียวพร้อมกัน นางอาจจัดการไม่ไหว หากแยกกัน นางก็คงจะจัดการได้

เฟิ่งชิงเฉินถือปืนไว้ในมือ เท้าของนางก้าวผ่านต้นไม้ไปอย่างเชื่องช้า เมื่อรอทั้งสิบสองคนแยกจากกันค้นหานาง เฟิ่งชิงเฉินก็ตามกลุ่มหนึ่งไป นางหลบอยู่ในที่ลับ ใช้ต้นไม้อำพรางร่างกาย และเล็งปืน…

เพียงได้ยินเสียงปังดังขึ้นสองสามครั้งก็มีเสียงอีกฝ่ายล้มลงตามมาติดๆ

จัดการไปสองคนแล้ว เฟิ่งชิงเฉินรีบติดตามต่อไป ยามที่อีกฝ่ายยังไม่ทันตั้งตัวก็ยิงสังหารอีกฝ่าย

ปัง…

หนึ่งนัดหนึ่งคน แม่นยำอย่างยิ่ง

เฟิ่งชิงเฉินเก็บปืนและหลบไปใต้เงาไม้อีกครั้งพลางฟังเสียงคนอื่นๆ ดังแว่วมา

“พี่ใหญ่ ทางนี้มีเสียง…”

“พี่ใหญ่ แย่แล้ว น้องห้าเกิดเรื่องขึ้นแล้ว…”

“พี่ใหญ่ แม่นางผู้นั้นมีผู้ช่วย”

“ทุกคนระวังตัว ไปด้วยกัน อย่าให้นางทำอะไรได้อีก”

…

พวกเขาเกาะกลุ่มหกคนมุ่งมายังสถานที่เกิดเหตุ เฟิ่งชิงเฉินจึงต้องเก็บมือและถอยออกไปอย่างเงียบเชียบเพื่อไปหาพรรคพวกอีกด้านของพวกเขา

ช่างน่าบังเอิญยิ่งนัก อีกสามคนก็กำลังมุ่งหน้ามาทางนี้เช่นกันและเจอเข้ากับเฟิ่งชิงเฉินพอดี “แม่นางผู้นั้นอยู่ที่นี่ ข้างกายนางไม่มีม้า พวกเราไปหา…”

“ปัง…” อีกฝ่ายอยู่เพียงสามสิบเมตรเฟิ่งชิงเฉินไม่รอให้อีกฝ่ายพูดก็รีบจัดการอีกฝ่ายทันที

“พี่ใหญ่…” อีกสองคนตกใจ เมื่อนางเหนี่ยวไกปืนอีกครั้ง พวกเขาก็แยกตัวออกจากกัน “ทุกคนระวัง นางมีอาวุธลับ”