นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 575

“เจ้าเป็นเจ้าของม้าจริงๆ หรือ?” เฟิ่งชิงเฉินเริ่มเซ็งแล้ว

สวรรค์ ม้าที่ตี๋ตงหมิงเตรียมให้นางกลับเป็นม้าที่ถูกขโมยมา กลับกลายเป็นว่ามาเจ้าของเข้าเสียกลางทาง นางก็ว่าแล้วว่าตี๋ตงหมิงจะหาม้าชั้นดีเช่นนี้มาได้อย่างไร ให้ตายเถอะ…

เฟิ่งชิงเฉินเซ็งจนแทบอยากร้องไห้ อย่างน้อยนางยังต้องเดินทางสามถึงสี่วัน ไม่มีม้าคงไม่ได้ ไม่ว่าชายผู้นี้จะเป็นเจ้าของม้าหรือไม่ก็ตาม นางต้องได้ม้าตัวนี้ไว้

เฟิ่งชิงเฉินเห็นท่าทางคุ้นเคยของม้ากับชายผู้นี้แล้วก็ไม่สงสัยอีกว่าเขาเป็นเจ้าของม้าหรือไม่ นางยอมรับว่ามีเทคนิคการฝึกม้าอยู่ แต่นางและม้าอยู่ด้วยกันมาเจ็ดวันแล้ว แต่ก็ไม่ได้มีท่าทางคุ้นเคยเช่นนี้

นี่ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในระยะเวลาอันสั้น

“หากไม่ใช่ม้าของข้า เจ้าคิดว่ามันจะตามข้ามาอย่างเชื่อฟังได้อย่างไร” ชายผู้นั้นเอื้อมมือออกไป ม้าดำชางซานก็เลียมือเขา คนและม้าดูสนิทสนมกันเป็นอย่างมาก

เมื่อเห็นภาพนี้ เฟิ่งชิงเฉินจะแก้ตัวไปก็ไร้ประโยชน์ เมื่อมองชายผู้นั้นเปล่งประกายสง่าโดยไม่ได้ตั้งใจ เฟิ่งชิงเฉินไม่สงสัยเลยว่าอีกฝ่ายต้องเป็นยอดฝีมือ ไม่แน่ว่าเพียงแค่นางควักกระเป๋า อีกฝ่ายก็คงเห็นแล้ว

ใช้ไม้แข็งต้องไม่สำเร็จแน่ คงต้องใช้ไม้อ่อนเท่านั้น เฟิ่งชิงเฉินยอมรับผิดอย่างกล้าหาญ “ขอโทษด้วย ข้าไม่รู้ว่านี่เป็นม้าของเจ้า ม้าตัวนี้เพื่อนของข้าให้ข้ายืมมา ข้ามีเรื่องด่วนที่ต้องทำ”

เฟิ่งชิงเฉินหวังว่าชายผู้นี้จะเห็นแก่ที่นางไม่ได้ทรมานม้าและจะให้นางยืมม้าใช้สักหน่อย”

“เฮอะ… ม้าเป็นเพื่อนเจ้าที่ให้เจ้ายืม เจ้าก็หนีความเกี่ยวข้องไปไม่พ้น พวกเจ้าขโมยม้าของข้า อีกทั้งยังทรมานมัน ข้าหาเพื่อนของเจ้าไม่เจอก็จะใช้ชีวิตเจ้ามาชดใช้” บุรุษในอาภรณ์สีน้ำเงินไม่พูดต่อ เขายกดาบขึ้นแทงเข้าหาเฟิ่งชิงเฉิน

เฟิ่งชิงเฉินเตรียมป้องกันตัวไว้แล้วและหลบอย่างไม่สะทกสะท้าน “นี่ มีอะไรก็พูดกันดีๆ อย่างลงไม้ลงมือเลย ข้าทรมานม้าของเจ้าที่ไหน มันไม่ได้ดีๆ อยู่หรอกหรือ” ตลอดทางมันกินดีกว่านางด้วยซ้ำ ยังจะเรียกว่าทรมานอีก หรือว่าม้าจะสู้คนมิได้จริงๆ?

“กีบเท้าของเสี่ยวไป๋ร้อนจี๋ ขนของมันมอมแมม สองตาแดงก่ำ แค่ดูก็รู้แล้วว่าไม่ได้พักดีๆ มาหลายวันแล้ว นี่ยังเรียกว่าดีๆ อีกหรือ เจ้าเปิดปากก็พูดโกหกแล้ว ชาวจิ่วโจวช่างเจ้าเล่ห์เพทุบาย” เดิมทีเขาเพียงต้องการสั่งสอนเฟิ่งชิงเฉินเล็กน้อย เมื่อได้ยินเฟิ่งชิงเฉินกล่าวเช่นนี้ กระบวนท่าของเขาก็เปลี่ยนเป็นทิ่มแทงภายในพริบตา

“พวกเราชาวจิ่วโจว? แล้วเจ้าเป็นชาวอะไร?” เฟิ่งชิงเฉินหลบอย่างทุลักทุเล ร่างกายของนางชะงักไป ไหล่ซ้ายของนางถูกกรีดเป็นทางยาว แรงฟันทำให้นางล้มลงกับพื้น

ซี๊ด… เฟิ่งชิงเฉินเจ็บปวดและยิ่งโมโห นางกำลังคิดว่าหากนางจะควักเงินออกมาในตอนนี้เขาจะรู้ตัวหรือไม่ แต่ไฉนเลยจะคิดไปถึงว่าเขาจะหยุดมือและพูดอย่างใจกว้าง “ช่างเถอะ ข้าจะไม่คิดเล็กคิดน้อยกับสตรี เสี่ยวไป๋ถูกขโมยก็ต้องโทษข้าเองที่ไม่ดูมันให้ดี”

ให้ตายเถอะ สวรรค์กำลังรังแกข้าอยู่ใช่ไหม

ยามที่นางไม่คิดจะปะทะกับอีกฝ่าย อีกฝ่ายก็ไม่ยอมปล่อยนางไป กว่านางจะตัดสินใจว่าจะหาโอกาสกำจัดอีกฝ่าย เขากลับปล่อยนางไปเสียอย่างนั้น

ใจกว้างบ้าบออะไร ทำไมไม่ใจกว้างให้เร็วกว่านี้ กลับต้องให้นางบาดเจ็บเสียก่อน

ตี๋ตงหมิงขโมยม้าของผู้อื่น นางผิด ดาบนี้นางจึงทนรับ

เฟิ่งชิงเฉินหน้าบูดบึ้ง นางกุมไหล่ซ้ายที่บาดเจ็บและลุกขึ้นยืนและพูดอย่างประนีประนอม “คุณชาย ฟันก็ฟันแล้ว ด่าก็ด่าแล้ว ให้ข้ายืมม้าของท่านสองสามวันได้หรือไม่ ข้าจำเป็นต้องรีบใช้จริงๆ”

“เจ้ารีบแล้วเกี่ยวอะไรกับข้า เสี่ยวไป๋ของข้าไม่ให้ใครยืม ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเพื่อนของเจ้าที่แต่ก่อนขโมยม้าของข้า” ชายผู้นั้นกัดไม่ปล่อย เห็นได้ชัดว่าเขาแค้นเรื่องที่ม้าถูกขโมยมาก นางก็เท่ากับว่าเขายอมรับว่าตนเองอ่อนแอทำให้แม้แต่ม้าก็ถูกคนอื่นขโมยไปได้

“ข้ารู้ว่าการที่เพื่อนของข้าขโมยม้านั้นไม่ถูกต้อง ข้าต้องขอโทษแทนเขาด้วย หากเจ้าต้องการไปแก้แค้นเขา ข้าจะไม่ขัดขวางเลยแม้แต่น้อย ฟังจากคำพูดของคุณชายแล้ว คุณชายคงไม่ใช่ชาวจิ่วโจว เช่นนั้นการเดินทางในจิ่วโจวย่อมลำบากไม่น้อย หากท่านให้ข้ายืมม้า ข้าสามารถช่วยทำป้ายประจำตัวของชาวจิ่วโจวได้ จะได้สะดวกในการเดินทางในหลายแคว้น” เฟิ่งชิงเฉินอนุมานจากคำพูดของเขาและการที่พบเขาในที่รกร้างเช่นนี้ ชายผู้นี้ต้องไม่มีหนังสือเดินทางแน่ มิฉะนั้นคงไม่เอาแต่อยู่นอกเมือง

ส่วนสำเนียงนั้น? นางฟังออกเพียงสำเนียงปักกิ่งเท่านั้น สำเนียงอื่นนางฟังไม่ออก เพียงแต่เดาไปมั่วๆ เท่านั้น

“เจ้าพูดจริงหรือ?” เขาหวั่นไหวตามคาด