นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 577

วันที่สามในยามอาทิตย์อัสดง ในที่สุดทั้งสองก็เดินทางมาถึงเมืองอี้สุ่ย

ตลอดทางอาจเป็นเพราะเสี่ยวไป๋วิ่งเร็วพอหรือเป็นเพราะคนของตี๋เก่งกาจจึงได้ถ่วงตัวคนชั่วเอาไว้ได้ สรุปก็คือนอกจากที่นางพบโจรขโมยม้ากลุ่มนั้นแล้ว ตลอดทางนางก็ไม่พบคนที่มาหาเรื่องใดๆ อีก บางครั้งมีคนที่ไม่มีตาม้าตาเรือหลงในรูปโฉมของนางและคิดลามกแล้วก็ถูกฝู่หลินทำให้กลัวจนจากไป

อดพูดไม่ได้ว่าฝู่หลินยังไม่เก่งกาจนัก เขาไม่มีทางเก็บรัศมีที่บ่งบอกว่าเขาเป็นยอดฝีมือไปได้เลย ท่าทางของฝู่หลินนั้น เพียงดูก็รู้ว่าเป็นยอดฝีมือ คนธรรมดาจึงไม่กล้าหาเรื่อง เฟิ่งชิงเฉินจึงมีบอดี้การ์ดฟรีเพิ่มมาอีกคน

เมื่อเห็นว่าประตูเมืองกำลังจะปิดลงแล้ว เฟิ่งชิงเฉินก็บอกให้ฝู่หลินเร่งความเร็ว “พวกเราเข้าเมืองพักหนึ่งคืนค่อยเดินทางต่อ” ไปที่หุบเขาในยามวิกาลก็มีแต่จะเอาชีวิตไปทิ้ง แม้จะรีบแค่ไหนก็ไม่อาจละเลยความปลอดภัยของตนเอง

นางยังอยากมีชีวิตกลับไป นางยังต้องกลับไปขอโทษเสด็จอาเก้า กลับไปบอกหลานจิ่วชิงว่านางมีชีวิตกลับมาแล้วให้เขาไม่ต้องกังวล

“ข้าเข้าเมืองไม่ได้ ข้าจะรอเจ้าอยู่นอกเมือง พรุ่งนี้พวกเราค่อยพบกันที่นอกเมือง” ฝู่หลินไม่มีป้าประจำตัวและหนังสือผ่านทางจึงเข้าเมืองไม่ได้ เรื่องนี้เมื่อเจอบ่อยเข้า ฝู่หลินก็เข้าใจไปเอง

“ไม่ต้องกังวล มีข้าอยู่” ตี๋เป็นเด็กดี นอกจากจะเตรียมหนังสือป่านทางให้นางแล้วยังให้ตราของซู่ชินอ๋องมาด้วยเพื่อให้นางขอความช่วยเหลือจากทางการได้อย่างสะดวก เมื่อมีตรานี้ เดินทางไปที่ใดในตงหลิงก็ไม่ต้องกลัว

แน่นอนว่าตราของเสด็จอาเก้าก็สามารถใช้ได้ด้วยเช่นกัน แต่ว่าตราของเสด็จอาเก้านั้นสูงส่งเกินไป เอาออกมาใช้ก็ง่ายที่จะทำให้เปล่งประกายจนคนอื่นแสบตา นางต้องถ่อมตัวไว้หน่อย

การล่าช้าเช่นนี้ เมื่อทั้งสองคนเดินทางมาถึงประตูเมือง ประตูเมืองก็กำลังปิดพอดี เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกเก้อ เมื่อถึงหน้าประตู นางก็หยิบตราของซู่ชินอ๋องออกมาและตะโกนเรียก “เปิดประตู”

“ใครตะโกนอยู่ด้านล่าง ประตูเมืองปิดแล้ว หากต้องการเข้าเมืองก็รอพรุ่งนี้เช้า” ทหารเฝ้าประตูเมืองไม่มองนางเลยสักนิด เห็นได้ว่าพวกเขาคุ้นเคยกับเหตุการณ์เช่นนี้ดี

“ช่างเถอะ พวกเราไม่เข้าเมืองก็ได้ พักนอกเมืองก็เหมือนกัน” ฝู่หลินเดินไปเดินมาอยู่หน้าประตูเมืองของทุกแคว้นจนเคยชินกับการกระทำของพวกเขาแล้ว

“พวกเราต้องพักผ่อนดีๆ จึงจะมีแรงไปช่วยคน” เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้บอกฝู่หลินว่านางขี่ม้าโดยไม่หยุดพักมาสิบวันจนขาด้านในของนางมีรอยแผลจากการเสียดสีเต็มไปหมดและไม่มีที่ใดปกติเหลืออยู่เลย หากไม่ใช่เพราะก่อนหน้านี้นางทายาไว้ก่อนบวกกับชุดกันหนาวด้านในของนางสามารถกันน้ำได้ด้วย ฝู่หลินก็คงเห็นสองขาที่เลือดออกซิบๆ

ฝู่หลินขี่ม้าเพียงสามวัน แต่นางขี่ม้ามาสิบวัน แผลที่ต้นขาด้านในน่ากลัวเพียงใด มีเพียงนางเท่านั้นที่รู้

“ตามใจเจ้า” ฝู่หลินไม่ยืนกรานต่อ รีบเร่งเดินทางติดต่อกันสามวันบนหลังม้า เขาก็แทบทนไม่ไหว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเฟิ่งชิงเฉินที่เป็นเพียงหญิงสาว อีกทั้งก่อนหน้านี้เฟิ่งชิงเฉินก็รีบเร่งเดินทางติดต่อกันหลายวัน ดูท่าทางของนางแล้วคงต้องการการพักผ่อนดีๆ จริงๆ

เมื่อเห็นว่าฝู่หลินตกลง เฟิ่งชิงเฉินก็ตะโกนเสียงดังประกาศตัวตน “ซู่ชินอ๋องมีธุระด่วน เปิดประตูเมือง”

ในสามวันมานี้นางอยู่กับฝู่หลินตลอดจึงไม่มีโอกาสทำแผลที่ต้นขา ในที่สุดวันนี้ก็เข้าเมืองมาได้แล้ว อย่างไรนางก็ต้องหาโอกาสทำแผลให้ตนเองสักหน่อย มิเช่นนั้นแผลของนางต้องเน่าแน่ หรือถึงแม้ว่าจะไม่เน่า หากถูกหวังจิ่นหลิงเห็นบาดแผลของนางเข้าก็คงไม่ดี

สองขาของนางเจ็บปวดจนชา หลายวันมานี้นั่งอยู่บนหลังม้า แม้แต่ขยับนางก็ไม่อยากขยับ เพียงแค่ขยับก็รู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวเหมือนถูกฉีก แต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ นางก็ยังทำเป็นไม่เป็นอะไร

นางไม่กล้าให้ฝู่หลินรู้ว่าบนตัวนางมีบาดแผล หากเกิดเขารู้ว่าบนตัวนางมีบาดแผลแล้วคิดทำอะไรไม่ดีเล่า นางไม่รู้จักฝู่หลินขนาดนั้น หากไม่ใช่เพราะต้องการเร่งรีบไปช่วยหวังจิ่นหลิง นางไม่มีทางร่วมเดินทางไปกับคนแปลกหน้าแน่

“อะไรนะ? ซู่ชินอ๋อง?” ทหารเฝ้าประตูเมืองตกใจและรีบวิ่งลงมา