นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 578

อืม… เฟิ่งชิงเฉินร้องครางในลำคอ มันเจ็บเสียจนนางร้องโอดครวญ เม็ดเหงื่อไหลลงมาตามแก้ม แต่นี่ไม่ใช่จุดสิ้นสุด มันเป็นจุดเริ่มต้นต่างหาก

เมื่ออดกางเกงด้านในออกแล้ว ขาของนางยังมีผ้าพันแผลที่ยังหลงเหลืออยู่ ผ้าพันแผลเหล่านี้เปลี่ยนสีไปหมดแล้วและติดอยู่กับบาดแผล

เฟิ่งชิงเฉินเอาผ้าที่กัดไว้ออกและหอบหายใจ จากนั้นก็กัดผ้าใหม่อีกครั้งและหยิบกรรไกรออกมาจากกล่องเครื่องมือแพทย์อัจฉริยะมาเฉือนเนื้อที่ต้นขาด้านในที่ติดอยู่กับผ้าพันแผลออก

“แคว่ก…” ผ้าพันแผลหลุดพร้อมออกมาจากชิ้นเนื้อ เฟิ่งชิงเฉินเจ็บปวดจนแทบหยุดหายใจ หน้าผากของนางมีเหงื่อผุดออกมาไม่หยุด เจ็บเสียจนมือทั้งสองของนางสั่นเทา…

มือของนางไม่เคยสั่นมานานมากแล้ว

เฟิ่งชิงเฉินหอบหายใจเพื่อบรรเทาอาการเจ็บปวดและทำการฉีกผ้าพันแผลออกต่อ ผ้าพันแผลมีเลือดซึมออกมาจนทั่วอยู่แล้วและยังแข็งทื่อเป็นก้อน ชั้นที่อยู่ติดกับแผลแทงเข้าไปในแผลด้วย เฟิ่งชิงเฉินต้องใช้คีมคีบจึงจะนำมันออกมาได้แล้วจึงค่อยดึงออก

คีมคีบเย็นเฉียบกระทุ้งเข้าไปในแผลเปื่อยสามารถทำให้คนตายเจ็บจนฟื้นขึ้นมา แต่เฟิ่งชิงเฉินกลับไม่ร้องสักแอะ นางกลัวว่าหากนางพูดออกมาว่าเจ็บ นางจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว

มันเจ็บปวดแสนสาหัส

เฟิ่งชิงเฉินเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก จากนั้นก็ก้มหน้าลงต่อสู้กับบาดแผลที่ต้นขาด้านใน ในใจก็คิดว่า ผู้ที่มีแผลพุพองนั้น ทุกครั้งที่ถูกแกะผ้าพันแผลออก ความเจ็บปวดของพวกเขาก็คงจะเหมือนๆ กับนางในยามนี้ พวกเขาทนได้ นางก็ต้องทนได้เช่นกัน

หลังจากที่เจ้าเมืองอี้สุ่ยรีบร้อนจากไปแล้วก็ไม่ได้ไปพักผ่อนดังเช่นนี้เฟิ่งชิงเฉินคิด แต่เขาไปที่กองปราบรายงานชายวัยกลางคนในชุดหรูหราอย่างนอบน้อม “ใต้เท้า ผู้มาเยือนมาจากเมืองหลวง มีตราของซู่ชินอ๋อง ขี่ม้าศึกชั้นดี แต่ไม่ได้มีเพียงหญิงสาวคนเดียว แต่เป็นชายหนึ่งหญิงหนึ่ง ผู้น้อยลองหยั่งเชิงพวกเขาดูแล้ว พวกเขาปิดปากกันอย่างดี แม้แต่ชื่อก็ไม่ยอมบอกขอรับ”

“ชายหนึ่งหญิงหนึ่งหรือ? หญิงสาวนางนั้นรูปโฉมงดงาม รูปร่างสะโอดสะอง ท่าทางสูงศักดิ์ กิริยางามสง่าไม่อ่อนแอเหมือนหญิงสาวธรรมดาหรือไม่?” หรือว่ามีการรายงานผิดพลาด? เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้เดินทางเพียงคนเดียว? ชายวัยกลางคนผู้นั้นลุกขึ้นอย่างไม่สบายใจนักและเดินวนไปวนมาในห้องเล็กน้อย

ในยามนี้หญิงสาวปรากฏกายขึ้นที่เมืองอี้สุ่ยทั้งยังมีตราของซู่ชินอ๋อง นอกจากเฟิ่งชิงเฉินแล้วไม่มีทางมีคนที่สอง

“ตอบใต้เท้า ใช่ขอรับ สตรีนางนั้นท่าทางไม่ธรรมดา ทำให้คนรู้สึกไม่กล้าสบตาหรือต่อต้าน ยามเผชิญกับการต้อนรับอย่างหรูหราของข้า นางก็ไม่ได้ตกใจ แต่กลับมีท่าทีเป็นธรรมชาติ” เจ้าเมืองครุ่นคิดเล็กน้อยและพยักหน้ารับ

แม้ว่านางจะเนื้อตัวมอมแมมและดูเหนื่อยมาก แต่ก็ไม่อาจบดบังใบหน้างดงามที่มีมาแต่เกิดของนางได้ ท่าทางของนางแตกต่างจากหญิงสาวทั่วไป เขายังคิดไปว่าหญิงสูงศักดิ์ล้วนเป็นเช่นนี้ ที่แท้นี่กลับเป็นลักษณะพิเศษเฉพาะตัวของนาง

“เช่นนั้นก็คงใช่แล้ว นางปรากฏตัวขึ้นที่นี่ในยามนี้ ทั้งยังมีความสง่างามถึงเพียงนี้ หากไม่ใช่เฟิ่งชิงเฉินก็คงไม่ใช่ผู้อื่น สั่งการลงไป ดำเนินแผนการได้ จะให้พวกนางมีชีวิตรอดออกไปจากเมืองไม่ได้เด็ดขาด เข้าใจหรือไม่?” ชายวัยกลางคนหมุนตัวมาสั่งเจ้าเมือง

“ขอรับ ใต้เท้า เชิญท่านวางใจได้เลย ผู้น้อยจะต้องทำเรื่องนี้ให้สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี” เจ้าเมืองรีบตอบรับ

ชายวัยกลางคนพยักหน้าอย่างพึงพอใจ “ดีมาก หากทำสำเร็จ รับรองได้ว่าตำแหน่งของเจ้าจะไม่มีการเปลี่ยนแปลง หากนายท่านมีความสุข ไม่แน่ว่าอาจจะมีตำแหน่งที่สูงกว่านี้”

“ขอบคุณที่ใต้เท้าเมตตา ผู้น้อยจะไม่ทำให้ใต้เท้าต้องผิดหวังแน่นอน เพื่อใต้เท้าแล้ว ต่อให้ต้องบุกน้ำลุยไฟ ผู้น้อยก็ทำได้” เจ้าเมืองได้ยินคำรับปากของอีกฝ่ายแล้วก็รีบแสดงความจงรักภักดี

“อืม ไปจัดการเถอะ จำไว้ว่าข้าจะเอาศพของนางกลับไป” ชายวัยกลางคนย้ำเตือนอีกครั้ง

เป็นก็ต้องเห็นคน ตายก็ต้องเห็นศพ

เจ้าเมืองไม่กล้าพูดอะไรอีก เขารีบไปสั่งการส่งคนไปล้อมโจมตีจวนเจ้าเมือง

เขาไม่เชื่อว่าภายใต้การล้อมอย่างหนาแน่นเช่นนี้พวกเขาจะหนีออกไปได้ แม้จะเหาะออกไปได้ เขาก็ต้องจับตัวอีกฝ่ายมาให้ได้ เขาติดแหง็กอยู่ที่นี่มากว่ายี่สิบปีแล้ว ใครก็จะมาขัดขวางการเลื่อนตำแหน่งของเขาไม่ได้