นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 587

ความวิตกกังวลในจิตใจพลันมลายหายไปเพราะคำพูดกระเซ้าเย้าแหย่ของเฟิ่งชิงเฉิน ทำให้หวังจิ่นหลิงพอจะยิ้มได้บ้าง ถึงแม้เขาจะอยากอธิบายบางอย่าง แต่เฟิ่งชิงเฉินก็พูดถูก เขาจึงเถียงไม่ออก หญิงสาวชุดม่วงติดตามเขามาเพราะรูปร่างหน้าตาเขานั่นเอง

เขามีรูปโฉมและบุคลิกที่ดึงดูดใจผู้คนทั่วโลก แต่ไม่อาจดึงดูดใจหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงหน้า เขาสามารถทำให้หญิงสาวคนอื่นๆคลั่งไคล้และลุ่มหลง แต่ไม่อาจทำให้หญิงสาวตรงหน้าหวั่นไหวได้เลยแม้แต่น้อย

อยู่ใกล้เขาขนาดนี้ แต่นางก็ยังคงนิ่งเฉยไม่รู้สึกอะไรเลย เขาไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือว่าเสียใจดี เสียใจที่ผู้หญิงตรงหน้าซื่อบื้อเกินไป นางมองเขาเป็นเพียงสหายคนสนิทจริงๆหรือ หรือว่าเขาควรจะดีใจ เนื่องจากนางไว้วางใจเขาและสนิทสนมกับเขามาก

แววตาที่กำลังยิ้มแย้มของหวังจิ่นหลิงแฝงไปด้วยความเศร้า แต่ก่อนที่เฟิ่งชิงเฉินจะทันได้สังเกตก็เลือนหายไปหมดแล้ว เขายิ้มและชวนเปลี่ยนเรื่องคุย "ชิงเฉิน ข้าไม่แน่ใจว่าคนของเผ่าเสวียนเซียวกงจะยังรออยู่ด้านนอกหรือเปล่า หากพวกเราออกไปอาจได้รับอันตราย"

นอกจากการยื้อเวลาที่จะได้อยู่กับเฟิ่งชิงเฉินต่อ เขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้อีกแล้ว

"ถึงมีอันตรายพวกเราก็ต้องผ่านมันไปให้ได้ ไม่ว่าคนของเผ่าเสวียนเซียวกงจะยังรออยู่ด้านนอกหรือไม่ พวกเราก็ต้องออกไปจากที่นี่ หากยังอยู่ที่นี่ต่อไปก็มีแต่ตายกับตายเท่านั้น ตอนข้ามาที่หุบเขาก็ไม่เห็นมีคนอยู่ข้างนอก ข้าว่าพวกนั้นคงกำลังรอท่า รอพวกเราออกไปจากหุบเขา ในเมื่อพวกนั้นรอเราอยู่ เราก็ต้องออกไปด้วยสภาพร่างกายที่แข็งแรง หากนานวันเข้า......พวกเราคงหิวแย่ เมื่อถึงตอนนั้นแล้วแม้แต่แรงวิ่งก็คงจะไม่มี แล้วจะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนไปต่อกรกับพวกนั้นล่ะ"

ยิ่งอยู่ในหุบเขามากเท่าไร ความสามารถของพวกเขาก็จะลดน้อยถอยลงไปเรื่อยๆ อีกอย่าง ชายหญิงอยู่กันตามลำพังในหุบเขาเช่นนี้ นานวันเข้าอาจเกิดเรื่องไม่ดีไม่งามขึ้นมาได้ เพื่อไม่ให้มิตรภาพของทั้งคู่สั่นคลอน เฟิ่งชิงเฉินจึงมุ่งมั่นที่จะออกไปจากที่นี่ให้ได้ ไม่ว่าข้างนอกจะอันตรายเพียงใดก็ตาม

"ได้สิ เช่นนั้นพวกเราก็ออกไปกันเถอะ คงต้องลำบากเจ้าอีกแล้วนะ" เขาเคยก้าวผ่านความโชกโชนมาหลายอย่าง แต่ทว่าในตอนนี้ แค่เพียงเดินออกจากหุบเขาเล็กๆนี่ก็ยังทำไม่ได้ นี่ถือเป็นความเจ็บปวดอันยิ่งใหญ่ของการเกิดมาในร่างชายชาตรี หากไม่ใช่เพราะผู้หญิงตรงหน้าคือเฟิ่งชิงเฉิน เขาคงไม่อาจทำใจยอมรับได้

"จิ่นหลิง ข้าไม่ชอบฟังอะไรเช่นนี้เลย อย่าพูดว่าทำให้ข้าลำบากอะไรนั่นได้ไหม แม้ว่าเราสองคนจะไม่ได้มีความสัมพันธ์ทางเครือญาติ แต่ในใจของข้า ท่านก็ไม่ต่างจากครอบครัวของข้านะ ระหว่างเราไม่มีคำว่ารบกวนหรือขอบคุณ หากข้าได้รับอันตราย ท่านก็ต้องช่วยข้าเช่นเดียวกัน จริงไหม? ท่านทำเพื่อข้ามามากกว่านี้อีก"

"ใช่ เมื่อเฟิ่งชิงเฉินต้องการความช่วยเหลือจากหวังจิ่นหลิง หวังจิ่นหลิงก็จะปรากฏตัวขึ้นในทันที" หวังจิ่นหลิงยืนยันคำมั่น แน่นอนว่า เมื่อเฟิ่งชิงเฉินไม่ต้องการความช่วยเหลือจากหวังจิ่นหลิง หวังจิ่นหลิงก็จะไม่มาให้เห็น

เขาทำเพื่อเฟิ่งชิงเฉินได้ทุกอย่าง เขาชอบให้เฟิ่งชิงเฉินพึ่งพาเขา ต้องการความช่วยเหลือจากเขา แต่เขาไม่ต้องการให้ตนเองพึ่งพาเฟิ่งชิงเฉิน ผู้ที่แข็งแกร่งย่อมไม่เคยชินกับการพึ่งพาอาศัยผู้อื่น แม้จะเป็นคนที่เขาไว้วางใจก็ตาม

แม้ว่าหวังจิ่นหลิงจะไม่ใช่ยอดฝีมือในเชิงการต่อสู้ แต่เรื่องความแข็งแกร่ง หวังจิ่นหลิงก็ไม่เป็นรองใคร สถานการณ์ในตอนนี้ช่างทำร้ายความรู้สึกหวังจิ่นหลิงเหลือเกิน ความรู้สึกของผู้ที่ขึ้นชื่อว่าแข็งแกร่งแถมยังมีร่างเป็นชายชาตรีเสียด้วย

แต่......ความปรารถนาของคนเราไม่สามารถนำมาเปลี่ยนแปลงความจริงได้

ในเมื่อจะออกไปจากที่นี่แล้ว ก็ต้องจัดการเรื่องในหุบเขาให้เรียบร้อย เฟิ่งชิงเฉินไม่อยากย้อนกลับมาที่นี่อีก การที่ต้องร่วงลงมาจากด้านบนซึ่งมีความสูงเป็นร้อยเมตร ถึงไม่ตายก็อยู่ใกล้ความตาย นางจะไม่ยอมให้ตัวเองอดตายอยู่ที่นี่เด็ดขาด

เฟิ่งชิงเฉินจัดการหาสถานที่เหมาะๆเพื่อฝังศพคนคุ้มกันผู้ภักดี ก่อนจะเตรียมตัวปีนขึ้นไปจากหุบเขา และสภาพหวังจิ่นหลิงในตอนนี้ แม้แต่เดินก็ยังยากลำบาก ดังนั้น การที่จะออกไปจากหุบเขาแห่งนี้ได้ ก็มีทางเดียวคือต้องให้เฟิ่งชิงเฉินแบกเขาเท่านั้น

เป็นผู้ชายแท้ๆแต่กลับต้องพึ่งพาผู้หญิงตัวเล็กๆ แม้เฟิ่งชิงเฉินจะอธิบายให้เขาสบายใจหลายครั้งแล้ว แต่ในใจของเขาก็อดวิตกไม่ได้เลยจริงๆ แต่หวังจิ่นหลิงเข้าใจดีว่านี่ไม่ใช่เวลาที่จะมายึดมั่นถือมั่น เขาจึงยอมขี่หลังเฟิ่งชิงเฉินแล้วให้นางพาเขาออกไป