นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 590

"อย่าขยับงั้นหรือ?" แรกๆเซวียนเฟยก็ยืนอึ้ง แต่หลังจากนั้นนางก็หัวเราะชอบใจ "นี่เจ้าโดนฟาดจนเลอะเลือนแล้วหรือไง ถึงได้กล้าดีมาสั่งข้าว่าอย่าขยับ เจ้าเป็นใครมาจากไหน บนโลกนี้คนที่สั่งข้าได้ยังไม่ถือกำเนิดหรอกนะ"

เหอะๆ......เฟิ่งชิงเฉินขยับนิ้วเล็กน้อยแล้วแสยะยิ้มในใจ นางคงถูกฟาดจนเลอะเลือนจริงๆ จึงได้ยกปืนขึ้นมาขู่คู่ต่อสู้เช่นนี้ ยิ่งใช้ชีวิตนานยิ่งเลินเล่อไปเรื่อย แต่ว่า......

ไหนๆก็พูดออกไปแล้ว นางไม่มีทางคืนคำแน่นอน และไม่มีทางยอมรับว่าตนเองเลอะเลือน เฟิ่งชิงเฉินเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ไม่ได้ชูคออาจหาญเหมือนเซวียนเฟย เฟิ่งชิงเฉินมองตาของเซวียนเฟย แววตาของนางไม่มีความปรารถนาดีต่อผู้อื่นแม้แต่น้อย ทั้งยังดูโอหัง ไม่เห็นผู้ใดในสายตา

"เจ้าได้ยินไม่ผิดหรอก ข้าสั่งเจ้าว่าอย่าขยับ หากเจ้ากล้าขยับ ข้าจะยิงหัวเจ้าให้เละเลย ถ้าไม่เชื่อก็ลองดูสิจะได้รู้ว่าข้าทำได้จริงๆหรือเปล่า"

เฟิ่งชิงเฉินเตรียมลั่นไก ใบหน้าของนางเผยรอยยิ้มที่ดูน่าหวั่นเกรง เลือดที่มุมปาก มีกลิ่นเลือดจางๆโชยออกมา

36 ขุนพลสวรรค์และเซวียนเฟยเห็นฤทธานุภาพของอาวุธเฟิ่งชิงเฉินมาแล้ว เซวียนเฟยลังเลอยู่สักพัก ก่อนจะตัดสินใจจ้องหน้าฝ่ายตรงข้าม และในตอนนี้ เซวียนเฟยจึงพบว่าเฟิ่งชิงเฉินมีหน้าตาที่คล้ายคลึงกับนางมาก

"เจ้าเป็นใคร? ทำไมถึงหน้าตาเหมือนข้า?" เซวียนเฟยถามเสียงเข้ม แววตาของนางดูลุกลี้ลุกลน เหมือนว่านางไม่อาจยอมรับเหตุการณ์ตรงหน้าได้

"เฟิ่งชิงเฉิน บุตรสาวขุนนางผู้ภักดีแห่งตงหลิง แล้วอีกอย่างนะ แม่นางเซวียนเฟย เจ้าอย่าพูดไปเรื่อย ข้าไม่ได้หน้าตาเหมือนเจ้า แต่เจ้าต่างหากที่หน้าตาเหมือนข้า อย่างเจ้าไม่สมควรมีหน้าตาที่งดงามเช่นนี้หรอก" หลังจากได้รู้ว่าเซวียนเฟยหน้าตาคล้ายตัวเอง เฟิ่งชิงเฉินก็รู้สึกชิงชัง ยิ่งได้มาเห็นเซวียนเฟยใกล้ๆแล้ว นางจึงรู้ว่าหวังจิ่นหลิงไม่ได้พูดเกินจริง เห็นหน้าเซวียนเฟยแล้วก็รู้สึกคลื่นไส้

หากเซวียนเฟยได้ลองเปลี่ยนรูปแบบการแต่งตัว นางอาจจะดูคล้ายเฟิ่งชิงเฉินมากกว่านี้

หากมองในแง่การถ่ายทอดลักษณะทางพันธุกรรม เซวียนเฟยกับนางอาจจะมีเชื้อสายเกี่ยวโยงกัน เชื้อสายเช่นนี้เฟิ่งชิงเฉินไม่ชอบเลย

ตั้งแต่เล็กจนโต เซวียนเฟยไม่เคยถูกตอกหน้าเช่นนี้มาก่อน ทำให้นางโกรธจนหน้าดำหน้าแดง "เหลวไหล ใครว่าข้าหน้าเหมือนเจ้า เห็นๆอยู่ว่าเจ้าหน้าเหมือนข้า นังผู้หญิงไร้ยางอาย เชอะ......นังคนชั่ว อย่าคิดนะว่าหน้าเหมือนข้าแล้วข้าจะปล่อยเจ้าไปง่ายๆ"

เซวียนเฟยมองว่าตนเองงามเลิศเป็นที่หนึ่งในแว่นแคว้น ไม่นึกเลยว่าวันนี้นางจะได้มาเจอคนที่หน้าตาคล้ายนาง ที่สำคัญ เมื่อเปรียบนางกับผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าแล้ว นางดูหมองลงถนัดตา

ผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเนื้อตัวมอมแมม แต่กลับดูมีสง่าราศีมากกว่านาง การวางตัวก็สูงส่งกว่านาง ส่วนตัวนางกลับเหมือนเด็กที่ไม่รู้จักโต ทำให้นางริษยาเฟิ่งชิงเฉินยิ่งนัก

"เจ้าคิดว่าข้าจะกลัวชนเผ่าเสวียนเซียวกงของเจ้าหรือ ชนเผ่าเสวียนเซียวกงก็เป็นแค่ชนเผ่าธรรมดาทั่วไป หากได้ลองไปเมืองหลวง เจ้าคิดว่าคนของชนเผ่าเจ้ายังจะกล้าแผลงฤทธิ์อยู่สินะ" อย่าคิดว่าตัวเองเก่งกาจนัก อย่าคิดว่าการที่ราชวงศ์ทำดีด้วยแล้วเจ้าจะวิเศษวิโสกว่าคนอื่น

เจ้าคิดว่าการที่พวกเจ้าไม่ล่วงล้ำพระราชอำนาจ ไม่ก้าวก่ายการปกครองของฮ่องเต้ แล้วฮ่องเต้จะให้เกียรติพวกเจ้าจนพวกเจ้าคิดว่าจะทำอะไรก็ได้อย่างนั้นหรือ

นัยน์ตาเฟิ่งชิงเฉินแฝงไปด้วยความเห็นอกเห็นใจ เซวียนเฟยถูกตามใจจนเสียผู้เสียคนไปแล้ว จะให้นางยอมรับการดูหมิ่นเช่นนี้ได้อย่างไร นางสั่งคนของนางในทันที "ไปฆ่ามัน ไปฆ่ามันให้ข้าเดี๋ยวนี้ อย่าปล่อยให้มันรอดชีวิตไปได้ ไม่สิ......ถลกหนังหน้าของมันออกมาก่อน ข้าไม่ยอมให้ใครมามีหน้าตาเหมือนกับข้าเด็ดขาด"

เซวียนเฟยกัดฟันด้วยความคับแค้นใจ นางกำแส้แน่น ขอเกี่ยวที่ติดอยู่กับแส้ค่อยๆทิ่มแทงลงไปในฝ่ามือของนาง เลือดสดๆค่อยไหลริน แต่นั่นไม่ได้ทำให้นางเจ็บปวด มิหนำซ้ำ นางกลับรู้สึกสะใจเสียมากกว่า

หากไปแผลงฤทธิ์ในตัวเมืองไม่ได้ ถ้าเช่นนั้นก็อย่าปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้มีโอกาสกลับเมือง แต่น่าเสียดายที่คราวนี้ 36 ขุนพลสวรรค์ไม่ฟังคำสั่งนาง

"เจ้าป่วยเกินเยียวยาแล้วจริงๆ" เฟิ่งชิงเฉินกล่าวอย่างหดหู่ พลางมองหน้าเซวียนเฟย