นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 598

ฝู่หลิน! ตระกูลหลาน เฟิ่งหลีและตระกูลฝู่พบกันเช่นนี้ช่างบังเอิญยิ่งนัก หรือว่ายิ่งไม่อยากเจอก็ยิ่งได้เจอกันนะ!

รอยยิ้มที่ไม่สามารถเข้าใจได้ปรากฏขึ้นในดวงตาของเสด็จอาเก้า ตระกูลฝู่เลือกที่จะปรากฏตัวที่จิ่วโจวในเวลานี้ช่างเฉียบแหลมจริงๆ

ท่าทางแผ่นดินใหญ่จะคึกคักมากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว เขาไม่เคยคิดว่าการปรากฏตัวของฝู่หลินจะเป็นเรื่องบังเอิญ โลกนี้มีหรือจะบังเอิญถึงเพียงนั้น บังเอิญเสียจนเมื่อเขาปรากฏตัวก็ผูกมิตรกับเฟิ่งชิงเฉินได้ทันที

ตอนนี้เฟิ่งชิงเฉินกำลังเล่าถึงยามที่นางพบเห็นสภาพอันน่าอนาถของหวังจิ่นหลิงในหุบเขา เมื่อคิดถึงเรื่องนั้น เฟิ่งชิงเฉินก็ตาแดงเล็กน้อยและยิ่งรู้สึกตำหนิตัวเองมากขึ้นอยู่ในใจ นางมักรู้สึกเสมอว่านางไปถึงช้าเกินไป หวังจิ่นหลิงจึงได้ทรมานเป็นอย่างมาก

เมื่อเสด็จอาเก้าเห็นดังนั้นก็รีบเก็บความคิดของเขาและขัดจังหวะเฟิ่งชิงเฉิน "ว่าไปแล้ว นอกจากในเมืองอี้สุ่ยแล้ว เจ้าไม่พบการซุ่มโจมตีระหว่างทางเลย แผลที่ขาของเจ้าไม่เกี่ยวอะไรกับคนอื่นหรือ?”

เขาไม่มีทางปล่อยให้นางเห็นอกเห็นใจหวังจิ่นหลิงหรอก หวังจิ่นหลิงโชคดีมากแล้ว เขายังจะต้องการอะไรอีก!

เมื่อถูกเสด็จอาเก้าขัดจังหวะ เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่ได้คิดอะไรมาก นางพยักหน้ารับไปตามคำพูดของเขา “อืม แผลที่ขาเกิดจากการขี่ม้าหลายวันแล้วเกิดการเสียดสี บวกกับข้าเป็นห่วงความปลอดภัยของจิ่นหลิงจึงได้รีบเร่งเดินทางและไม่มีเวลาและแรงที่จะจัดการกับมัน ปรากฏว่ามันแย่ลงเรื่อยๆ และสุดท้ายก็เป็นเช่นนี้

โชคดีที่มันเป็นเพียงบาดแผลที่ผิวหนัง ไม่ได้ร้ายแรงลงไปถึงกระดูก พักเพียงสิบวันถึงครึ่งเดือนก็คงหาย แต่บาดแผลค่อนใหญ่ขนาดนี้คงจะกลายเป็นแผลเป็น”

เมื่อผู้คนผ่อนคลายก็จะลดเกราะป้องกันลง จากนั้นก็ทำไปตามความคิดของผู้ถาม ถ้าคนอื่นใช้วิธีนี้กับเฟิ่งชิงเฉินคงไร้ประโยชน์ แต่เสด็จอาเก้านั้นแตกต่างออกไป เป็นเรื่องง่ายมากที่นางจะรู้สึกผ่อนคลายยามอยู่ต่อหน้าเสด็จอาเก้า

บนร่างของเสด็จอาเก้ามีพลังที่สามารถสงบใจคนได้ มีเขาอยู่ข้างกาย แม้มีเรื่องใหญ่เพียงใด เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่กลัว

“นอกจากแผลที่ขาแล้ว ยังมีที่ไหนได้รับบาดเจ็บอีกหรือไม่?” เสด็จอาเก้ายังคงเอาใจนางอย่างนุ่มนวล มือของเขานุ่มนวลขึ้น แต่ดวงตาของเขากลับเข้มขึ้น

จิ่นหลิง? เรียกเสียสนิทเหลือเกิน

ดีมาก เพื่อหวังจิ่นหลิงแล้วสามารถทำให้ตนเองเป็นเช่นนี้ได้ เฟิ่งชิงเฉิน เจ้ามีความสามารถยิ่งนัก

เสด็จอาเก้าโมโหจนแทบกระอักเลือด แต่ยิ่งเป็นเช่นนี้ บนใบหน้าของเขาก็ยิ่งไม่ปรากฏร่องรอยใด ไม่เพียงแต่ดูท่าทางโกรธของเขาไม่ออกเท่านั้น แต่รังสีความสงบที่แผ่ซ่านออกมาจากร่างของเขายิ่งทำให้ผู้คนรู้สึกผ่อนคลาย

เฟิ่งชิงเฉินตึงเครียดและเหนื่อยล้าทั้งร่างกายและจิตใจมาหลายวัน นานๆ ทีจึงจะได้ผ่อนคลายอยู่ข้างกายเสด็จอาเก้าบวกกับการลูบไล้เบาๆ ของเขาทำให้นางสบายจนอยากนอน ไฉนเลยจะมีแก่ใจระวังตัวกับเสด็จอาเก้า

ยิ่งกว่านั้นบาดแผลบนร่างกายของนางไม่อาจเล็ดลอดสายตาของเสด็จอาเก้าไปได้ มิสู้นางพูดให้ยิ่งดูน่าสงสารเสียหน่อยให้เขาปวดใจ ไม่แน่ว่าเขาอาจจะใจอ่อนลงก็เป็นได้ เขาจะได้ปล่อยนางไป

เฟิ่งชิงเฉินเชื่องเหมือนลูกแมว นางถูศีรษะเล็กๆ กับมือของเสด็จอาเก้าด้วยความออดอ้อน "พอออกจากเมืองอี้สุ่ยไปก็ไม่มีม้าแล้ว ได้แต่ต้องเดิน เดินอยู่หลายวันจนเท้าพอง

มันเจ็บมาก ทุกย่างก้าวที่เดินเหมือนเดินบนปลายมีด อีกทั้งคอของข้า ยามตามหาคนไม่มีใครช่วยข้า ต้องตะโกนหาในหุบเขาเองจนเกือบจะไม่มีเสียงแล้ว แต่ดีที่พักผ่อนในหุบเขาสี่ห้าวันก็ดีขึ้น”

นางสารภาพอย่างตรงไปตรงมา ขอรางวัลด้วย!