นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 612

ทุกครั้งที่พบหน้าท่านล้วนไม่มีเรื่องดี......

แม้ว่าจะเป็นกังวลใจและวิตกเพียงใด เมื่อได้ยินคำพูดหยอกล้ออันมีสีสันของเฟิ่งชิงเฉิน ตี๋ตงหมิงก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะขึ้นเล็กน้อย ราชองครักษ์หากไม่มีเรื่องใดจะออกจากวังหรือ จริงเลยเชียว......

หัวหน้าราชองครักษ์ค่อนข้างจะขี้อาย ประกอบกับตี๋ตงหมิงเองก็ขำขึ้นเมื่อครู่ ใบหน้าของเขาจึงแดงเรื่อ “คุณหนูเฟิ่ง ข้าจะเดินทางออกจากวังต่อเมื่อมีธุระ” ดังนั้น......ไม่ใช่ว่าเมื่อไหร่ที่พบกันแล้วข้าไม่มีอะไรทำ แต่เมื่อใดที่เขาเดินทางออกจากวังล้วนไม่มีเรื่องดี

เอ่อ......สีหน้าของราชองครักษ์ดูดำมืดไปในทันที ประโยคด้านหลังไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่อาจกล่าวออกมาได้ ไม่เช่นนั้นคงจะกลายเป็นดั่งที่เฟิ่งชิงเฉินกล่าวจริงๆ เมื่อไหร่ที่พวกเขาล้วนไม่มีเรื่องดี

“ฮ่าๆๆ......” ตี๋ตงหมิงหัวเราะขึ้นมากกว่าเดิม ทำให้หัวหน้าราชองครักษ์ไม่อาจกล่าวสิ่งใดขึ้นอีก เฟิ่งชิงเฉินนับวันนับมีความสามารถมากขึ้นทุกที

ราชองครักษ์ที่อยู่ด้านหลังพวกเขาก็เริ่มหัวเราะขึ้นอย่างอดไม่ได้ ไหล่ของพวกเขาเผยอขึ้นเล็กน้อย หอกที่อยู่ในมือก็สั่นคลอนเบาๆ เหตุการณ์อันตึงเครียดดูคลี่คลายลงได้มากด้วยรอยยิ้มเหล่านี้ หอกของราชองครักษ์เมื่อครู่ก็ไม่ได้ดูเยือกเย็นดั่งเดิม

ตี๋ตงหมิงแอบยกนิ้วโป้งให้เฟิ่งชิงเฉิน เก่งกาจ เก่งกาจยิ่งนัก! เพียงสองสามประโยคของนางสามารถทำให้สถานการณ์อันหนาวเหน็บกลับคลี่คลายได้อย่างดี

เฟิ่งชิงเฉินก็ยิ้มตามเช่นกัน นางคาดว่าทงจือน่าจะหยิบปิ่นเฟิ่งมาแล้ว เมื่อเห็นหัวหน้าราชองครักษ์รู้สึกลำบากใจ นางก็หยุดอยู่เพียงเท่านั้น แล้วโค้งกายทำท่าทางขอโทษไปทางหัวหน้าราชองครักษ์เล็กน้อย “ใต้เท้า ชิงเฉินไม่ได้มีเจตนา ใต้เท้าอย่าได้ใส่ใจเลย ไม่ทราบว่าใต้เท้าเดินทางมาที่นี่มีเรื่องอันใด”

การให้ความเคารพก่อนจะจู่โจม ไม่ว่าเฟิ่งชิงเฉินจะเย่อหยิ่งเพียงใด แต่นางก็ควรที่จะมีมารยาทตามความเหมาะสม จะให้ผู้อื่นมาหาว่านางไม่มีการศึกษาไม่ได้

“คุณหนูเฟิ่งไม่จำเป็นต้องมากพิธีความ ข้าเดินทางออกมาปฏิบัติหน้าที่ตามคำมอบหมายจากองค์จักรพรรดิ คุณหนูเฟิ่ง เมื่อเดือนสิบเอ็ดวันที่สิบแปดคุณหนูและเสด็จอาเก้าเดินทางเข้าไปในพระราชวังในวันนั้น ได้ใช้ปิ่นเฟิ่งซึ่งเป็นสัญลักษณ์ต้องห้าม ทุกคนใต้หล้านี้นอกจากองค์จักรพรรดินีแล้ว ไม่มีผู้ใดสามารถใช้มันได้ คุณหนูเฟิ่งดูหมิ่นพระบรมเดชานุภาพ สวมใส่ปิ่นเฟิ่งโดยผิดกฎหมาย สมควรได้รับโทษตามกฎหมาย คุณหนูเฟิ่ง......” หัวหน้าราชองครักษ์อธิบายโทษของเฟิ่งชิงเฉินออกมาตามขั้นตอน ซึ่งท่าทางของเขาค่อนข้างจะสุภาพเกรงใจ

ในเมื่อเฟิ่งชิงเฉินเกรงใจ ตัวเขาก็พูดง่าย เพียงแค่เฟิ่งชิงเฉินไม่ต่อต้านการจับกุมเขาก็จะไม่ใช้กำลัง จะว่าอย่างไรพวกเขาทั้งสองก็นับว่ารู้จักกันคุ้นเคยดี ส่วนตัวเขายังค่อนข้างชื่นชมทุกการกระทำของเฟิ่งชิงเฉินยิ่งนัก เพียงแต่......เฟิ่งชิงเฉินนั้นเย่อหยิ่งเหลือเกิน จนทำให้องค์จักรพรรดิจับจ้องเป็นเป้าหมาย

เฟิ่งชิงเฉินรู้ดีว่าเหตุใดนางจึงถูกจับกุม ดังนั้นจึงไม่ได้ตื่นตระหนกแต่อย่างใด “ใต้เท้า สิ่งที่ชิงเฉินติดประดับไว้บนศีรษะเป็นปิ่นเฟิ่งก็จริง แต่เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้หมิ่นพระบรมเดชานุภาพ และไม่ได้ทำผิดกฎหมายแต่อย่างใด”

คิ้วอันแหลมคมของเฟิ่งชิงเฉินเลิกขึ้นเล็กน้อยดูเข้มงวดมากขึ้น ช่างเย็นชาแตกต่างไปจากรอยยิ้มอันงดงามเป็นกันเองเมื่อครู่อย่างสิ้นเชิง บัดนี้เฟิ่งชิงเฉินดูเคร่งขรึมสง่างาม

เมื่อถูกเฟิ่งชิงเฉินจับจ้องมองเช่นนี้ หัวหน้าราชองครักษ์ก็หัวใจสั่นไหวเริ่มตื่นตระหนก เขาถอยหลังกลับไปโดยไม่ได้ตั้งใจ เมื่อเขารู้ตัวก็ได้แอบด่าตัวเองว่าไร้ประโยชน์แล้วก้าวไปข้างหน้าอีกครั้ง

หัวหน้าราชองครักษ์เหยียดหลังตรง เขาไม่กล้าสบตากับเฟิ่งชิงเฉินอย่างตรงไปตรงมา แล้วเอ่ยอย่างเย็นชาว่า “คุณหนูเฟิ่ง การที่ท่านกล่าวว่าไม่ได้ดูหมิ่นพระบรมเดชานุภาพหรือทำผิดกฎหมายไม่เคารพราชวงศ์ใดๆ ต่อให้กล่าวกับข้าก็ไร้ประโยชน์ ในวันนี้ข้าเดินทางมาตามคำสั่งให้จับกุมคุณหนูไปปฏิบัติตามกระบวนการยุติธรรม ส่วนจะยุติธรรมหรือไม่นั้น จะถูกตัดสินเองจากความเป็นจริง”

“ใต้เท้ากล่าวได้ถูกต้องแล้ว องค์จักรพรรดิคงจะประทานความยุติธรรมให้แก่ข้า เพียงแต่ว่า......” เมื่อเฟิ่งชิงเฉินกล่าวถึงตรงนี้ก็ไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมาอีก ท่าทางของนางลึกล้ำไม่อาจหยั่งรู้ได้

สายตาเหลือบมองไปที่ประตูที่ถูกองครักษ์ถีบจนเสียหาย อืม แค้นนี้นางจดจำเอาไว้แล้ว

หัวหน้าราชองครักษ์ขมวดคิ้วขึ้นด้วยความไม่พึงพอใจ เขาละเลยต่อความสง่างามอันเป็นธรรมชาติของเฟิ่งชิงเฉิน และความแข็งแกร่งที่ทำให้เขาต้องตกตะลึง ก่อนจะสงบลงกล่าวว่า “คุณหนูเฟิ่งอย่าได้หยิ่งทะนงเสียจนเกินไป ความอดทนของข้ามีขีดจำกัด หากคุณหนูเฟิ่งไม่ให้ความร่วมมือล่ะก็อย่าหาว่าข้าไร้เหตุผล”

ประโยคนี้หมายความว่าเขาจะลงไม้ลงมือ

สายตาของตี๋ตงหมิงเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาตั้งใจจะเดินหน้าขึ้นไปแล้วใช้อำนาจจากจวนเซียวชินอ๋องผลักดันทหารเหล่านี้ออกไป แต่เฟิ่งชิงเฉินกลับโบกมือให้เขาแสดงให้เห็นว่าอย่าได้ลงมาลงมือ บัดนี้ในมือของทงจือกำลังถือถาดไม้เดินตรงเข้ามา บนถาดนั้นมีผ้าสีแดงปูวางเอาไว้ ด้านบนคือปิ่นเฟิ่งที่เฟิ่งชิงเฉินปักในวันนั้น

ทันทีที่ปิ่นเฟิ่งถูกเปิดเผยออกมา ก็จะตัดสินแพ้ชนะได้

เฟิ่งชิงเฉินกวาดตามองไปยังทหารที่ยืนอยู่เต็มไปหมดในเรือนของนาง สายตาคู่นั้นจับจ้องไปที่หัวหน้าราชองครักษ์ กล่าวว่านางเย่อหยิ่งหรือ เช่นนั้นนางจะเย่อหยิ่งต่อหน้าทุกคนให้ดู

เฟิ่งชิงเฉินยกมือขึ้นทัดผมที่หลังหู ท่าทางของนางดูอึดอัดใจเล็กน้อย “ใต้เท้า ที่จริงชิงเฉินก็อยากจะไปกับท่าน แต่น่าเสียดายเหลือเกิน......ใต้เท้าท่านไม่มีความสามารถนั้นที่จะพาชิงเฉินไปได้”

“เฟิ่งชิงเฉิน เจ้ากล้ายิ่งนัก ทหาร จับตัวนาง!” หัวหน้าราชองครักษ์รู้สึกโมโห ตี๋ตงหมิงเองก็ตกใจอย่างเหลือเชื่อ

เฟิ่งชิงเฉินบ้าไปแล้วหรือไร?

“หยุดเดี๋ยวนี้!” ตี๋ตงหมิงก้าวมาข้างหน้าต้องการจะรั้งราชองครักษ์เหล่านั้นไว้ แต่น่าเสียดายเหลือเกินที่ราชองครักษ์ทั้งหลายได้รับคำสั่งจากองค์จักรพรรดิและไม่สนใจซื่อจื่อเซียวชินอ๋องในสายตา

“ฉึบ” พวกเขาก้าวไปข้างหน้า หอกยาววางไว้ตรงคอของเฟิ่งชิงเฉิน หัวของหอกอันแข็งทื่อเย็นเฉียบชี้ไปที่ลำคอของนางและศีรษะ เพียงแค่ใช้แรงเล็กน้อยเฟิ่งชิงเฉิน ก็อาจได้รับบาดเจ็บทันที

สีหน้าของเฟิ่งชิงเฉินยังคงไม่เปลี่ยนไป แววตาอันแหลมคมจับจ้องไปยังหัวหน้าราชองครักษ์อย่างดุเดือด “กล้างั้นหรือ หากจะกล่าวกันถึงความกล้าหาญ ใต้เท้าต่างหากที่เรียกว่ากล้า”

เฟิ่งชิงเฉินพ่นลมหายใจออกมาด้วยความดูถูก ไม่รอให้หัวหน้าราชองครักษ์กล่าวสิ่งใดออกมา นางก็กล่าวกับทงจือว่า “ทงจือ จงไปนำปิ่นเฟิ่งที่จักรพรรดิพระองค์ก่อนประทานมาให้ข้า”